Botje?

Ik ontkom er geloof ik niet meer helemaal aan: het verval is nu echt aan het intreden. Zo beginnen mijn haren nu toch wel best wat grijzig te worden, maar hé, daar kan vrij simpel iets aan gedaan worden nietwaar? Sterker, daar doe ik iedere 10 tot 12 weken iets aan. Dan worden mijn haren namelijk vakkundig van een laagje verf voorzien. Half april mag ik weer zodat ik er spic en span uitzie voor de lintjesregen.

Nee, waar ik nu weer mee zit is iets heel sufs, maar ook best iets pijnlijks. Ik weet trouwens ook niet of het met lichamelijk verval te maken heeft realiseer ik me al typende. Maar feit is wel dat het iets van de laatste tijden is. Wat wil het geval namelijk? Af en toe schiet er iets (ik denk dat het een botje is, maar heb eigenlijk geen flauw idee) verkeerd in mijn voeten of handen/polsen. En als dat gebeurt dan heb ik dus even best een boel pijn en dan kan ik nauwelijks nog fatsoenlijk lopen of iets doen met mijn handen. Gelukkig is het vaak na een kwartier of zo wel weer over.

Dit is dus weer typisch zo’n vage klacht waarmee je eigenlijk helemaal niets kunt. Het gevoel is moeilijk te beschrijven en omdat het maar zo tijdelijk is en –gelukkig- ook weer niet heel vaak gebeurt loop ik er niet mee naar de dokter. Maar goed, lastig is het wel.

Herkent iemand dit euvel en zo ja, weet je dan misschien wat het is?

Verzamel-gelezen-logje

Even een verzamel-gelezen-logje want ik lees meer boeken dan dat er zondagen in het jaar zijn. 😉

Eerst las ik ‘De huisgenoten‘ van Sarah Waters. Waar gaat dit boek over?

Alles is, na de Eerste Wereldoorlog, kapot. Kan er dan nog liefde bestaan?
Het is 1922, de situatie in Londen is gespannen. De mannen die op de slagvelden in Europa hebben gediend, zijn gedesillusioneerd en getraumatiseerd. Velen van hen zijn werkeloos, arm en hongerig en eisen maatschappelijke verandering.
In Zuid-Londen, in een villa op stand in Camberwell een groot, stil huis, beroofd van de heer des huizes, zijn zoons en zelfs van bedienden zien mevrouw Wray en haar alleenstaande dochter Frances zich genoodzaakt huurders in huis te nemen. De komst van Lilian en Leonard Barber, een jong echtpaar uit een ander milieu, zet de gang van zaken in de villa op zijn kop. Gevoelens laaien op en niemand die voorziet hoe ingrijpend en verwoestend de veranderingen zullen zijn.

Het duurde even voordat ik in dit boek was en echt interessant wordt het pas vanaf pagina 200, maar daarna was het ook zeker de moeite waard. Voor de doorzetter dus.
20150304_174048
Vervolgens was ‘Vier plus één‘ van Jojo Moyes aan de beurt. En waar gaat dit boek dan over?

Jess is een alleenstaande moeder van twee kinderen. Haar dochtertje Tanzie is briljant in wiskunde, haar stiefzoon Nicky wordt genadeloos gepest. Hoezeer Jess ook probeert de eindjes aan elkaar te knopen, het lukt elke keer net niet.
Als Tanzie mee mag doen aan een wiskundewedstrijd in Schotland met een flinke prijzenpot, grijpt Jess de mogelijkheid om haar daarmee naar een betere school te sturen met beide handen aan. Maar als hun auto het begeeft, lijkt ook die kans verkeken. Tot Ed langsrijdt, en stopt, en hun een lift aanbiedt.

Na ‘Voor jou‘ waren mijn verwachtingen enigszins hoog gespannen. Die zijn bijna uitgekomen. Het boek komt wat rommelig op gang, maar is verder een zeer aangenaam tijdverdrijf. Maar voor mij was ‘Voor jou‘ toch mooier.
20150307_182044
Van een heel andere orde is ‘De duivelkolonie‘.

Het Amerikaanse continent herbergt een eeuwenoud geheim, de waarheid zal alles veranderen. Diep in de Rocky Mountains wordt in een verborgen grot een spectaculaire ontdekking gedaan: honderden gemummificeerde lijken in indiaanse kledij, vreemde dolken en een vervloekte schat. Dan vindt, recht voor het oog van de toegestroomde media en protesterende indiaanse groeperingen, een ontploffing plaats. Een bomaanslag? Painter Crowe, directeur van Sigma en zelf half indiaans, raakt persoonlijk betrokken bij de zaak als zijn nichtje, die verdacht wordt van de aanslag én van grafroof, door een oude vijand van Sigma wordt opgejaagd. Het wereldbedreigende geheim van de grot voert het Sigmateam naar de sluimerende vulkanen van IJsland en de verschroeiende woestijnen in het zuidwesten van de Verenigde Staten.Maar kunnen Painter, Grayson Pierce en de anderen de waarheid achterhalen voordat het mysterie alles vernietigt?

Ik las al eerder boeken van Rollins en vond ze prachtig, maar dit boek heeft mij minder kunnen boeien. De ellenlange wetenschappelijke toestanden heb ik vaak ‘doorgebladerd’. Wat Rollins wel als geen ander kan is heel spannende boeken schrijven. Indiana Jones is er niets bij of misschien juist wel 😉.
20150312_213435
Iets heel anders dan is ‘Bob de straatkat‘, een dun boekje over hoe een kat het leven redt van een man aan de onderkant van de samenleving.

James, een straatmuzikant in Londen, vindt een gewonde kat. Hoewel James nauwelijks voor zichzelf kan zorgen, neemt hij hem mee naar de dierenarts en verzorgt hem tot hij weer op eigen poten kan staaan. Maar Bob besluit te blijven en de twee worden onafscheidelijk. Samen verdienen ze hun kostje op straat en worden al gauw beroemd. Zo kunnen ze allebei hun moeilijke verleden achter zich laten.

Niet heel bijzonder, maar blijkbaar echt gebeurd en Bob schijnt een heuse beroemdheid te zijn.
20150314_113014
Daarna was het de beurt aan ‘Tweede leven‘, het tweede boek van SJ Watson.

In ‘Tweede leven’ van SJ Watson wordt Julia geconfronteerd met de gewelddadige dood van haar zusje Kate in Parijs. Van Kates huisgenote en beste vriendin hoort ze over het dubbelleven dat Kate leidde. Wanneer Julia dit tweede leven van haar zusje onderzoekt, ontmoet ze de charmante en mysterieuze Lukas. Julia s zoektocht wordt steeds obsessiever en ze belandt in een levensgevaarlijke wereld.

‘Voor ik ga slapen’ van Watson vond ik echt heel erg spannend. Dit boek was voor mij  veel en veel minder boeiend. Ik denk ook dat Watson zich een beetje te veel heeft laten beïnvloeden door al die grijze tinten van E.L. James, want er komt behoorlijk wat softige porno in voor. Jammer hoor, maar het lijkt me tegelijkertijd enorm moeilijk voor haar om het succes van haar eerste boek te evenaren.
20150317_205514

Negen

Vandaag is de eerste dag van mijn tiende blogjaar. Toen ik in 2006 begon met bloggen kon ik niet vermoeden dat ik er zoveel plezier aan zou beleven. Al moet ik wel zeggen dat er inmiddels wel veel veranderd is. Een groot aantal bloggers van het, voor mij, eerste uur blogt inmiddels (bijna) niet meer. Sommigen zijn helemaal opgehouden en ben ik ‘uit het oog verloren’, maar er zijn er ook een aantal die ik nog via facebook volg.

In die negen jaar ben ik naar best een boel blogmeetings geweest en die zijn allemaal zeer positief geweest. Ik kan inmiddels wel stellen dat ik met een paar dames een zeer bijzonder soort vriendschap heb opgebouwd. We zien elkaar niet vaak, maar als we elkaar zien, dan is het Goed. Goed met een hoofdletter G inderdaad. Het mooie van die ontmoetingen vind ik vooral het feit dat je er zelf voor kiest. Het is niet iets wat uit het verleden is gegroeid, nee, dit gebeurt nu en je kiest ervoor er energie in te steken. En dat doet die ander (doen die anderen) dan ook. Ik denk dat dat voor een groot deel verklaart waarom die ontmoetingen vaak zo bijzonder zijn. Ze gáán ook altijd ergens over. Natuurlijk is er tijd voor koetjes en kalfjes, maar altijd wordt de diepte gezocht.

Ik heb ook vervelende dingen zien gebeuren in blogland, zo waren er rellen en gedoe. Contacten werden afgebroken en vertrouwen beschadigd. Jammer is dat. Soms werden mensen ‘en plein public’ neergesabeld en dat is niet zo fraai. Ik probeer altijd de nuance te vinden en te houden maar weet niet of iedereen vindt dat ik daar altijd in geslaagd ben. Ook ben ik niet iemand van ‘ja, nee en amen’ en wil daarom nog wel ‘ns een andere reactie geven dan de verwachte/gehoopte. Zelf geloof ik dat ik dat altijd netjes en met respect doe, maar soms valt een reactie toch niet goed en dan is internet wel een heel ongelukkig medium om te gaan ‘discussiëren’.

Soms ook lees ik hier op mijn blog een reactie waarvan ik denk ‘wat voegt dit toe, reageer dan niet’ en nog somserder (gelukkig) kan ik daar best een beetje van slag van zijn. Natuurlijk mag iedereen zijn/haar mening hebben, maar soms is niet reageren écht beter.

De hoogtijdagen zoals ik had tijdens mijn weblog-blog zijn volledig verdwenen. Ik heb daar in al die tijd vele logjes geschreven en talrijke reacties gehad. En ook al is mijn blog voor mij vooral een naslagwerk voor mezelf, reacties zijn natuurlijk wèl heel leuk. Als ik het aantal reacties leg tegenover het aantal bezoekers op dit blog dan is er iets heel erg mis. Daar zit namelijk een heul groot gat tussen. Waar het aan ligt? Schrijf ik niet leuk genoeg? Schrijf ik geen interessante dingen? Heeft men geen tijd/zin om te reageren? Ik weet het niet. Jammer vind ik het wel.

Gelukkig is er ook nu nog een groepje mensen dat heel consequent hier langskomt en vaak reageert. Uiteraard wordt dat zeer gewaardeerd. Maar goed, 9 jaar bloggen is een mooi moment om weer ‘ns te ontlurken. Het is tenslotte ook al weer bijna drie jaar geleden dat ik dat deed.

Dus lieve mensen die wel lezen, maar nooit reageren: doe dat vandaag voor de verandering ‘ns wel. Het wordt erg gewaardeerd. En van de rest wil ik vandaag ook gewoon een reactie hoor of een felicitatie met 9 jaar bloggen. Dat mag natuurlijk ook. 😉

Over

Hij zat nu al enige tijd op het toilet zijn tijd op te vullen. Maar ach, wachten had hij nooit erg gevonden. Het was ‘part of the job’ en hij was eraan gewend geraakt.

Hij bedacht zich dat hij nu echt dingen voor het laatst aan het doen was. Gisteren had hij zijn moeder voor de laatste keer aan de telefoon gehad. Hij was ervan overtuigd dat ze geen idee had dat het de laatste keer was, hij was even vriendelijk als altijd, de goedlachse en tevreden zoon.

Zes jaar geleden was dat wel anders geweest, hun zorgen om hem waren groot. Benauwend ook, maar uiteindelijk leek het erop dat hij toch zijn weg terug weer gevonden had. Hij voltooide zijn opleiding, deed nog meer ervaring op en leefde zijn leven. Niet opvallend, nooit opvallend. Dat paste hem niet. Dat wilde hij niet.

Hij had een aantal collega’s die hij vrienden noemde, maar klopt dat wel? Af en toe had hij een date, maar daar bleef het bij. En nooit, nóóit gaf hij zich. Hij wilde niet dat iemand hem kende, écht kende. Hij keek wel uit, dat maakte veel te kwetsbaar. Niemand kende zijn pijn, het besef niets waard te zijn. Niemand wist hoe verschrikkelijk zijn kindertijd was geweest, daar praatte hij niet over. Het was een grote brij van akelige herinneringen. Hij was compleet kapot gemaakt. Altijd was er dat stemmetje: ‘het is daar beter, veel beter. Kom. Kom snel’. Hoe hij het ook probeerde, dat stemmetje bleef hem achtervolgen.

Wanhoop put uit. Hij was zo moe, zo moe. Dit leven van onoprechtheid zo moe. Hij wilde dit niet meer en had zijn besluit genomen. Hij stapte er uit en zijn daad zou met niets te vergelijken zijn. Hij verliet het toilet en liep richting de gate.
___________________________________________________________________________

De WE-300 had dit keer als onderwerp ‘evenaren’. Wil je de andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Beschermd: Berlijn

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

‘Een handvol hemel’ & ‘Roxy’

Achter elkaar las ik ‘Een handvol hemel’ van Kristin Hannah en ‘Roxy’. Twee zeer verschillende boeken. Het eerste boek vond ik aangenaam leesvoer voor tussendoor. Het tweede boek vond ik niet te geloven zo wazig en slecht.

Waar gaat ‘Een handvol hemel‘ over?

Limousines rijden af en aan. Het gegil van de horde fans is oorverdovend. De sexy Hollywoodster Angel DeMarco laat de bewondering van het publiek als een hartverwarmende golf over zich heen spoelen. Een paar uur later ligt Angel in het ziekenhuis. Drank en drugs hebben hun tol geëist. Alleen een transplantatie kan zijn leven nog redden. De beroemde hartchirurge Madelaine Hillyard zal zich over hem ontfermen. Wanneer Angel haar naam hoort is hij diep geschokt. Madelaine is zijn jeugdliefde die hij zeventien jaar geleden zo maar in de steek heeft gelaten. En Madelaine heeft nóg een verrassing voor hem een bijzonder opstandige verrassing van zestien lentes jong. Met de dood voor ogen zet Angel alles op alles om de prachtige vrouw, die zijn hart letterlijk in haar handen zal nemen, terug te winnen.

Een heel aardig boek voor tussendoor. Geen hoogstaande zaken, eerder vrij voorspelbaar allemaal. Maar toch ook wel de moeite waard en het lukt Hannah zeker om je zo te boeien dat je het hele boek snel uit wilt lezen.

En dan ‘Roxy‘. Waar gaat dit boek over?

De man van Roxy is verongelukt. Hij blijkt te zijn aangereden op de vluchtstrook en is daar naakt in de auto aangetroffen met een vriendin. Haar wereld stort in, maar Roxy houdt zich sterk. Ze wil niet dat haar dochtertje de dupe wordt en beschermt haar kind tot het uiterste. Ondertussen raast de woede in haar hoofd. Roxy is een vulkaan die op uitbarsten staat.

Volgens een zekere Arjan Peters van de Volkskrant is dit boek ‘irritant goed geschreven’. Nou, volgens mij heb ik het dan niet begrepen. Ik vond het namelijk vooral een irritant  slecht boek. WAT. EEN. BAGGER.
2

Vraagjes

Al weer een hele tijd geleden stelde Saar mij een aantal vragen. Die vragen komen volgende week (of nog later, want het schiet niet zo op met die vragenlijstjes de laatste tijd). Saar zelf kreeg ook een aantal vragen om te beantwoorden. Dat waren onderstaande vragen en ik vond ze leuk genoeg voor een vrijdags-vragenlijstje-logje. Doe je mee?

  1. Als je een toverstaf had, wat zou je dan veranderen aan jouw leven?
  2. Wie is je favoriete Disney prinses en waarom? (mocht je de prinsessen haten, dan mag je ook een ander Disney figuur noemen!)
  3. Welk seizoen past het best bij jou en waarom?
  4. Wat is jouw meest gekoesterde voorwerp in huis en waarom?
  5. Wat vind je het leukste aan bloggen?
  6. Voor wat of wie heb jij bewondering?
  7. Is er een video, foto of gifje die jou altijd aan het lachen krijgt?
  8. Hoe ziet jouw ideale dag eruit?
  9. Welk nummer doet het meest met jou? (mag zowel positief als negatief zijn)
  10. Wat is jouw favoriete film?
  11. Wat is het mooiste compliment dat je ooit hebt gekregen?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

 

Toneel (gastlogje door Kleine Zus)

Phoephoe wat heb ik een druk weekend achter de rug maar wel een leuk weekend! Ik heb allebij de twee dagen op het podium gestaan 🙂 dat was heel leuk. Met ons groepje speelden we het stuk: Mooier dan het lijkt.

Dat gaat over een huisarts (mijn opa in het stuk) met pensioen gaat. Hij krijgt een lintje. Iedereen weet dat de vrouw van de burgemeester een waardeloze kluns is! Ook al heet ze Luns. Als mijn oma in het stuk de burgemeester regelt en oppeens de burgemeesters vrouw opduikt komen er veel verwondingen bij mijn opa.

Ook als de zus van mijn oma een week komt logeren gaat het mis. En als mijn oma en de zus van mijn opa allebei in het bestuur willen en ik en mijn overgroot oma en onze werkster Corrie voor meer zorgen zorgen wordt het een echte gaos.

Alles is goed gelukt soms wel een foutje maar ja dat hoort erbij!

Ik speelde zelf een eigenwijze puber. Mijn haar was blauwe en had 3 lagen fundation op. Maar dat kan niet anders want anders had ik geen haar.

Ik ga dalijk naar de laatste repetisie*. En ben benieuwd wat we dan precies gaan doen. Ik kan maar een ding zeggen en dat is dat het superleuk was! En ook wel goed was gegaan!

*ze bedoelt hier ‘evaluatie’.

Van der Laan & Woe

Echt jongens, als je de kans krijgt, ga  naar Van der Laan & Woe. Wat een G E W E L D I G E show. Ik zag al vele, vele cabaretvoorstellingen maar zelden werd ik zo aangenaam verrast als afgelopen zaterdag toen ik naar deze heren ging. Nog nooit gezien en wat is dat eigenlijk verrekte zonde!

Hun show ‘Alles eromheen‘ zit ijzersterk in elkaar. Als ze beginnen denk je ‘waar ben ik in hemelsnaam beland?’, maar uiteindelijk klopt alles, werkelijk alles. De show laat haarfijn en confronterend zien hoe verschrikkelijk vreemd de huidige maatschappij in elkaar zit. De herhaaldelijke kreet ‘ik laat me geen woorden in de mond leggen’ is volkomen op z’n plaats en de gekte waarin we bijna allemaal meedraaien wordt geweldig uitgebeeld.

Had ik al gezegd dat de show geweldig is? Nee? Dan nog een keer: G E W E L D I G!!! Echt, gaat dat zien, gaat dat zien! Maar wees snel, want een boel voorstellingen zijn al uitverkocht.
vdlew
Welke theatervoorstelling, confert of film verraste jou bijzonder positief?

Hertmans & Link

Ik las voor het eerst twee boeken van Charlotte Link en voor die boeken las ik ‘Oorlog en terpentijn‘ van Stefan Hermans. Waar gaat dit boek over?

Vlak voor zijn dood in de jaren tachtig van de vorige eeuw gaf de grootvader van Stefan Hertmans zijn kleinzoon een paar volgeschreven oude cahiers. Door de verhalen uit zijn jeugd vermoedde Hertmans dat de inhoud wel eens onthutsend kon zijn. Jarenlang durfde hij de schriften niet te openen. Tot hij het wél deed, en onvermoede geheimen vond. Het leven van zijn grootvader bleek getekend door armoedige kinderjaren in het Gent van voor 1900, door gruwelijke ervaringen als frontsoldaat in de Eerste Wereldoorlog en door een jonggestorven grote liefde. Hij sublimeerde zijn verdriet in de stilte van de schilderkunst. In een poging dat leven te doorgronden schreef Hertmans zijn herinneringen aan zijn grootvader op. Hij citeert uit diens dagboeken en kijkt naar diens schilderijen,om uiteindelijk de ware toedracht te ontsluieren. Hertmans vertelt dit verhaal met een verbeeldingskracht waarover alleen grote schrijvers beschikken, en in een vorm die een onuitwisbare indruk op de lezer achterlaat.

Ik kan niet zeggen dat dit boek een onuitwisbare indruk op me gemaakt heeft zoals hierboven gesuggereerd wordt. Het boek bestaat uit drie delen en van deel 1 en deel 3 heb ik, ik zal het maar toegeven, grote delen ‘doorgebladerd’. De (hedendaagse) beschouwingen van de auteur vond ik echt niet boeiend. De stukken die over het leven van opa Urbain gingen vond ik daarentegen zeer de moeite waard en deel 2, dat geheel over Wereldoorlog 1 gaat, heb ik met veel interesse gelezen. Wat een verschrikkelijke tijd is dat geweest.

Dan Charlotte Link. Ik had nog nooit iets van haar gelezen en las vervolgens twee van haar boeken na elkaar. Allereerste was dat ‘De echo van de schuld‘ en ten tweede ‘Het huis van de zusters‘. ‘De echo van de schuld’ vond ik niet heel bijzonder, maar het las lekker weg en daar had ik wel zin in. Maar het tweede boek ‘Het huis van de zusters’ vond ik zeer de moeite waard. Waar gaat dit boek over?

Barbara en Ralph Amberg gaan voor de kerstdagen naar het Noord-Engelse Westhill House om nog een poging te doen hun huwelijk te redden. Maar vanaf de dag van aankomst verloopt alles rampzalig. De eerste nacht worden ze door een sneeuwstorm afgesloten van de buitenwereld. Wanneer Barbara de kamers doorzoekt vindt ze bij toeval een manuscript. Het bevat de levensgeschiedenis van Frances Gray.

Dit boek bevat twee interessante verhaallijnen die ik met veel plezier en interesse gelezen heb. Ik vond het zeer de moeite waard. Zowel in dit alsook in het andere boek hanteert Link een vlotte en aansprekende schrijfstijl. Het thema van het eerste boek pakte me echter veel minder dan het thema van dit tweede boek dat feitelijk het leven van Frances volgt van haar, pak ‘m beet, vijftiende levensjaar tot halverwege haar vijftigste en onder andere de ontwikkeling van Frances laat zien tot de vrouw die ze is geworden. Een bijzondere vrouw in een roerige tijd. Yep, zeker de moeite waard. Lezen dus!
3

Beschermd: Toneel

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: Meelopen

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Reclame

Ik geloof dat ik niet heel vatbaar ben voor reclame. Sterker nog, ik geloof dat reclame mij voornamelijk ergert. Maar ook dat ergeren schijnt een beproefde marketingtechniek te zijn. Al ben ik wel zo arrogant om te beweren dat het geen invloed op mij heeft.

Reclames op radio en televisie kan ik nog wel handelen, maar wat ik echt zo verschrikkelijk irritant vind zijn al die popup-, roldown-, knipperknipper-, kijkhierbenik- ofhoehetenzeinhemelsnaamreclames op websites. Dan denk je dat je site eindelijk helemaal geladen is en klik je een link aan maar dan blijkt er net op dat moment nog zo’n popup-, roldown-, knipperknipper-, kijkhierbenikreclame volledig geladen te zijn en dan klik je dus daarop. Echt superirritant.

Of wat te denken van zo goed als elk (you-tube-)filmpje dat je wilt kijken? Eerst wordt je gedwongen een reclame uit te zitten. Echt niet tof vind ik.

Verder weet de computer precies (duh) op welke webshops ik af en toe rondsnuffel want op een heleboel sites die ik bezoek verschijnen vaak de mooiste jurkjes die dan eigenlijk ook voornamelijk weer afleiden van het feitelijke doel dat ik had. Zou er een manier zijn om die reclames af te zetten? Of zou ik die manier uit kunnen vinden? Volgens mij zou dat een gat in de markt zijn. Toch?

Zeg ‘ns, waar erger jij je wel ‘ns aan?

De voorlezer van 6:27

Mijn lieve vriendin Yvonn neemt iedere werkdag om 6:27 in Gouda de trein naar haar werk. Toen ik dan ook bij Anneke las dat ze dit boek weg zou geven leek het mij echt iets voor Yvonn (en voor mij natuurlijk). En nou ja, er speelt ook nog een Yvon mee in dit verhaal, weliswaar met één ‘n’ minder en een man, maar toch, dit was voorbestemd!

Waar gaat ‘De voorlezer van 6:27 ‘ over?

Guylain Vignolles leidt een onopvallend en eenzaam bestaan. Hij zorgt voor zijn goudvis, belt eens per week zijn moeder en neemt dagelijks de trein van 6:27 uur naar zijn werk.
Achter Guylains stille buitenkant en zijn merkwaardige beroep gaat zijn diepe passie schuil: boeken en lezen. En iedere ochtend in de trein van 6:27 uur toont hij een glimp van die passie aan zijn medeforenzen.

En dan komt Guylain in contact met de vrouw die alles in zijn onopvallende en eenzame leven zal veranderen…

 Wat was dit een uiterst charmant, lief en bijzonder boekje. Didierlaurent beschrijft in een soort van combinatie van duisternis en humor het leven van Guylain. Je leest een stuk en denkt ‘waar moet dit heen?’ en uiteindelijk valt dat puzzelstukje helemaal op zijn plek en zo gaat dat een x-aantal keer. De verhaallijn met Giuseppe is wat dat betreft mijn favoriet. Het zit echt geniaal in elkaar. Echt heel goed gedaan. Ik kan er niet teveel over zeggen, want dan verklap ik teveel dus ik kan je alleen maar aanraden het boekje te gaan lezen.

Het is een dun boekje, maar ik heb van iedere pagina genoten. Dank je wel dus Anneke en ik hoop dat Yvonn er net zo van gaat genieten als ik gedaan heb.
20150227_145056