Hij zat nu al enige tijd op het toilet zijn tijd op te vullen. Maar ach, wachten had hij nooit erg gevonden. Het was ‘part of the job’ en hij was eraan gewend geraakt.
Hij bedacht zich dat hij nu echt dingen voor het laatst aan het doen was. Gisteren had hij zijn moeder voor de laatste keer aan de telefoon gehad. Hij was ervan overtuigd dat ze geen idee had dat het de laatste keer was, hij was even vriendelijk als altijd, de goedlachse en tevreden zoon.
Zes jaar geleden was dat wel anders geweest, hun zorgen om hem waren groot. Benauwend ook, maar uiteindelijk leek het erop dat hij toch zijn weg terug weer gevonden had. Hij voltooide zijn opleiding, deed nog meer ervaring op en leefde zijn leven. Niet opvallend, nooit opvallend. Dat paste hem niet. Dat wilde hij niet.
Hij had een aantal collega’s die hij vrienden noemde, maar klopt dat wel? Af en toe had hij een date, maar daar bleef het bij. En nooit, nóóit gaf hij zich. Hij wilde niet dat iemand hem kende, écht kende. Hij keek wel uit, dat maakte veel te kwetsbaar. Niemand kende zijn pijn, het besef niets waard te zijn. Niemand wist hoe verschrikkelijk zijn kindertijd was geweest, daar praatte hij niet over. Het was een grote brij van akelige herinneringen. Hij was compleet kapot gemaakt. Altijd was er dat stemmetje: ‘het is daar beter, veel beter. Kom. Kom snel’. Hoe hij het ook probeerde, dat stemmetje bleef hem achtervolgen.
Wanhoop put uit. Hij was zo moe, zo moe. Dit leven van onoprechtheid zo moe. Hij wilde dit niet meer en had zijn besluit genomen. Hij stapte er uit en zijn daad zou met niets te vergelijken zijn. Hij verliet het toilet en liep richting de gate.
___________________________________________________________________________
De WE-300 had dit keer als onderwerp ‘evenaren’. Wil je de andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!
He getver, wel een echt verhaal natuurlijk. En actueel. Zou zo gegaan kunnen zijn. Maar wel triest om dan zoveel onschuldige mensen mee te nemen.
Holy smokes. Ben zo onder de indruk van deze blog. Geweldig.
Knap gevonden WE. En meten ook zo in triest. Hoewel… Hij kan ook het vliegtuig opstappen naar een nieuw leven.
Dankjewel voor het delen
Ja, ik denk dat vrijwel iedereen met deze absurde gebeurtenis in zijn / haar hoofd rondloopt. Alle “onthullingen” ten spijt, zullen we nooit weten welk schroefje er nou precies los zat bij hem. Of het een geplande operatie was voor DIE vlucht, OF dat hij al langer een kans afwachtte, OF dat het een impuls was, ingegeven door de situatie.
Het kan heel goed gegaan zijn zoals je het beschrijft…
Geen idee wat mensen tot wanhoopsdaden brengt. De gevolgen zijn rampzalig, of je er nou 150 of niemand meeneemt. De schade is onherstelbaar. Een actuele WE300, het verhaal zelf is niet mooi, wel goed geschreven!
Een ingrijpende daad heel mooi en aangrijpend verwoord!
Tja, actueler kan het niet. Een bericht als een horrorstory. En ook nog zijn ziektebriefje niet ingeleverd. Mooi geschreven. Graag gelezen, met in mijn achterhoofd het besef dat we bepaalde dingen nooit zullen weten.
Wat weet jij toch altijd knap de actualiteit in jouw WE’s te verwerken..
Actueel deze WE.
Bizarre daad, toch een anti-depressivum geslikt wat kan aanzetten tot dergelijke daden?
De link met de actualiteit vind ik mooi gelegd. Al zullen we nooit weten of het werkelijk zo gegaan is.
Pakkend geschreven trouwens!
Heftig! Net als de “echte” situatie, althans zoals wij die leren kennen via het nieuws, onderzoekers, enzovoorts…. Alhoewel, echt? Kan dat wel….? Ik vraag het me af!
Het laat mij ook niet los!
Je hebt er een goede WE van gemaakt en ziek of niet het blijft verschrikkelijk
Groetjes, Ria
Zelfs áls dit “zijn eigen” verhaal zou zijn zie ik nergens iets dat de dood van zoveel ándere mensen rechtvaardigt.
Maar we zullen het échte verhaal nooit weten, wat een verdriet voor al die nabestaanden..
Al is ‘mooi’ natuurlijk totaal niet een gepast woord in deze situatie maar het slaat op jouw schrijfwijze uiteraard.
Pingback: Plaat waar ben je nou man? Kom op met die WE-300! | Platoonline
Het laat mij ook niet los. Waarom op deze manier, zoveel vragen achterlatend, zoveel leed …. En ik denk ook aan zijn ouders: eerst ouder van een van de slachtoffers, nu ouder van de dader.
Wat een actuele en superrealistische WE heb je hier geschreven. Het niet te begrijpen waarom van die daad zou inderdaad iets minder onbegrijpelijk zijn, wanneer zijn gedachte die kant (eindelijk presteer ik iets wat nooit eerder iemand heeft gedaan) is opgegaan. Stof tot nadenken – ook voor degenen die herhaling van zo’n daad moeten proberen te voorkomen.
Ik vind dit een naar verhaal en ik begrijp ook niet zo goed wat je hiermee probeert te doen? Begrip te krijgen voor een jongen die 150 anderen de dood mee in sleurt? Wat er in zijn hoofd omging. Dat weet jij niet en dat weet ik niet.
Ik probeer helemaal geen begrip te krijgen voor deze man. Het is juist zoals jij zegt: heel akelig. En dat laat me niet los. Dat iemand besluit er op die manier uit te stappen en zo 149 mensen en hun families mee het ongeluk en verdriet in te slepen. Ik vind het verschrikkelijk. En natuurlijk weet ik niet wat er in zijn hoofd omging, daar gaat het ook niet om bij het schrijven van dit soort verhalen.
Wauw! Die komt binnen. Zo zou het zomaar kunnen zijn. Wat een vreselijk drama. Geweldig verwoord.
Tjonge, wat actueel en wat verschrikkelijk.
Waarom heeft hij zichzelf niet door de wc gespoeld… waarom zoveel onschuldige mensen meenemen? Goeie WE300!