Beschermd: Rijksmuseum

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Het laatste spoor & Het Gerecht

Het derde boek van Charlotte Link dat ik las was ‘Het laatste spoor‘. Waar gaat dit boek over?

Elaine Dawson wordt door pech achtervolgd. Als ze voor het huwelijk van haar beste vriendin op reis gaat naar Gibraltar, worden alle vluchten vanaf Heathrow wegens mist geannuleerd. In plaats van in de vertrekhal te wachten, neemt ze het aanbod van een vreemde aan om bij hem in de flat te overnachten. Samen verlaten zij het vliegveld en vanaf dat moment is Elaine spoorloos verdwenen.
Vijf jaar later verdiept haar vriendin en journalist Rosanna Hamilton zich opnieuw in de zaak. Plotseling zijn er aanwijzingen dat Elaine misschien nog leeft. Maar als Rosanna dit spoor volgt, vermoedt ze niet dat zij spoedig zélf in levensgevaar zal verkeren…

En weer schreef Link een spannende thriller. Al wisselt ze wat mij betreft haar toppers wel af met mindere boeken. Ik las laatst ook nog ‘De misleiding‘ maar dat boek vond ik niet heel erg bijzonder. De stand is nu dus 2 – 2.

Verder was daar ‘ Het Gerecht ‘ van Martine Hafkamp oh, nee, dat is flauw Inge Ipenburg.

Sandra Hazelaar is een voormalig actrice die tegenwoordig in de luwte van de media-aandacht haar huiskamerrestaurant bestiert. Maar als zij op een avond in het Amsterdamse Sarphatipark getuige is van een verkrachting, zet dat haar hele leven op zijn kop. Zij herkent de verkrachter als de strafadvocaat mr. Joachim Hansson, die regelmatig aanschuift aan de desk van een entertainmentrubriek. En hij herkent Sandra.

Gedreven door een groot rechtvaardigheidsgevoel wil Sandra alles op alles zetten om het recht te laten zegevieren. De macht van Hansson reikt echter ver, heel ver. Hij zorgt ervoor dat haar zorgvuldig opgebouwde leven en reputatie als een kaartenhuis in elkaar storten. Sandra verliest de grip op haar leven en vrienden, terwijl Hansson de dans lijkt te ontspringen.

Inge schreef eigenlijk best een heel vermakelijk boek. Ze heeft een vlotte schrijfstijl en de dingen die Sandra overkomen zijn behoorlijk heftig. Haar integriteit en haar moed zijn toch wel heel erg stoer vind ik. Ja, een prima boek voor tussendoor.
hls hg

Vlekken

Eigenlijk moet ik altijd een beetje lachen als ik op maandag thuis kom van mijn werk en Mr. T. staat in de keuken. Mr. T. namelijk die kookt met een schort aan. Zo’n fleurig rood-wit-geblokt schort en dat staat hem werkelijk beeldig.

Eigenlijk moet ik ook gewoon een schort aandoen als ik kook want natuurlijk is het wel heel verstandig. Ik heb namelijk met vrij grote regelmaat stomme kookspatvlekken op mijn kleding. En dat is natuurlijk helegaar niet tof. Het is nog minderder tof als die vlekken er niet uitgaan in de was.

Zoals dat laatst het geval was met een lekker zomers flodderjurkje. Dit jurkje met dus drie vlekken midden op mijn borst. Mmm, de foto’s benaderen de echte kleur nou niet echt. Da’s dan weer best jammer want het is een kek kleurtje.
20150615_191614 20150615_191451
Enfin, stomme vlekken dus die er niet uitgegaan waren in de (lees mijn) was. Maar dan komt supermama to the rescue. Want mijn moeder die weet wel van wanten waar het vlekken betreft. En mijn moeder heeft ook allerlei speciale flesjes met speciale schoonmaakmiddeltjes. Het kostte haar wat kruim maar het jurkje is weer helemaal vlekvrij. Dank, dank, dank mam!

Draag jij een schort tijdens het koken en heb jij ook zo’n verzameling met speciale vlekverwijderflesjes?

Het meisje in de trein & Kind van de Oceaan

Het meisje in de trein‘ van Paula Hawkings vond ik een erg interessant boek. Waar gaat dit over?

Rachel neemt elke ochtend dezelfde trein. Elke dag hobbelt ze over het spoor, langs een rij charmante huizen in een buitenwijk van Londen, en stopt daar altijd voor hetzelfde rode sein. Zo kijkt ze elke ochtend naar een stel dat op hun terras ontbijt. Ze heeft inmiddels het gevoel dat ze hen persoonlijk kent en noemt hen ‘Jess en Jason’. Hun leven – in Rachels ogen – is perfect. Een beetje zoals haar eigen leven dat ooit was.  Op een dag ziet ze iets vreemds in hun tuin. De trein rijdt gewoon weer door, maar voor Rachel verandert alles. Niet in staat om het voor zichzelf te houden, stapt ze naar de politie met haar verhaal, wanneer blijkt dat ‘Jess’ vermist wordt. Hiermee raakt ze niet alleen verwikkeld in de gebeurtenissen die volgen, maar ook in de levens van iedereen die erbij betrokken is. Maar wie is er te vertrouwen? Heeft ze meer kwaad dan goed gedaan door zich met deze zaak te bemoeien?

Ik vond het echt geniaal zoals je (tenminste ik) als lezer in eerste instantie Rachel steeds vreemder en vreemder vindt worden en vervolgens ook weer begint te begrijpen waarom ze doet en denkt zoals ze doet en denkt. Op een bepaald moment wil je haar wel tegen haar achterste aantrappen van ‘kom op meid, zet je schouders er nu ‘ns écht onder’ terwijl ze later toch veel minder ‘vreemd/gek’ leek dan je tijdelijk dacht. Echt supergoed gedaan door Hawkings. Verder zijn de verschillende verhaallijnen echt heel mooi uitgewerkt en duurt het toch wel tot ver in het boek dat je een vermoeden van de dader begint te krijgen.

Het tweede boek dat ik las was weer een boek van Tamara McKinley en echt … ik schreef het hier al, maar ze is het voor mij echt een beetje boel kwijt. Wat ongelooflijk jammer is, want McKinley heeft geweldige boeken op haar naam staan. Waar gaat ‘Kind van de oceaan‘ over?

Engeland, 1920. Lulu Pearson is een jonge, getalenteerde beeldhouwster. De toekomst ziet er rooskleurig voor haar uit met een grote tentoonstelling in Londen in het verschiet. Maar aan de vooravond van de opening ontvangt ze een mysterieuze brief van Joe Reilly, een trainer van renpaarden in Tasmanië. Lulu blijkt de eigenaresse te zijn van een veelbelovend renpaard, Ocean Child. Op straffe van onterving door haar voogd, oudtante Clarice, reist Lulu af naar de andere kant van de wereld op zoek naar haar weldoener. Daar wordt ze geconfronteerd met haar wraakzuchtige moeder en haar lieve vader, die nooit de kans heeft gehad haar te zien opgroeien. Langzaam maar zeker komt ze achter haar familiegeschiedenis, de vetes en de schandalen. Samen met Joe Reilly ontdekt ze echter dat het verleden haar niet langer kan raken.

Kortom ‘Het meisje in de trein’ is een aanrader en aan ‘Kind van de oceaan’ mis je echt niets.
20150612_182409 20150616_184124

Op herhaling

Al jaren krijgen mijn ouders van mijn broer en mij voor moeder- en vaderdag een etentje cadeau. Uiteraard gaan mijn broer, zijn vriendin en Mr. T. en ik dan mee-eten, want anders is het ook zo saai voor mijn ouders. 😉

Vorig jaar gingen we voor een geweldig aspergemenu en sommige dingen moet je maar gewoon continueren dachten we dit jaar. We houden allemaal van asperges en vorig jaar was het natuurlijk fantastisch. Helaas was het weer dit jaar niet van dien aard dat we de hele avond buiten konden zitten, maar ook binnen was het prima toeven.  Ook nu dus weer zeven gangen waarin altijd, hoe ieniemienie ook, een asperge verwerkt was.
20150530_193035 20150530_194610 20150530_200106
En oh, hoe suf, van de vierde gang vergat ik een foto te maken. Een gerecht met roodbaars, werkelijk heerlijk.
20150530_204943
Er was heerlijke droge witte wijn, fijn gezelschap en de verschillende gerechtjes waren een lust voor oog en maag. Al vond ik de kleurencombinatie van het nagerecht niet heel sterk wat overigens niets afdeed aan de smaak … alsof er een engeltje, ach je kent het wel …
20150530_214409 20150530_220137 20150530_221937
Wat ook super was, was het kapsel van een van de meisjes in de bediening. Echt, zij had een kort kapsel zoals ik het eigenlijk ook wil. Maar ik heb dus twee linkerhanden als het om haar gaat. Het meisje wilde niet dat ik een foto van haar maakte om het aan mijn kapster te laten zien, maar later kwam ze met een naam die ik maar ‘ns moest googlen. Nou, dit kapsel dus. Ik vind het prachtig, maar ben bang dat het niet gaat lukken om van mijn weerbarstige, vol met weerborstels zittende, dunne haardos zoiets gaafs te maken. Maar dit alles uiteraard geheel terzijde.

Laatst ging ik met een collega lunchen en lieten we ons verrassen met een aspergeproeverijtje. Ook heerlijk!!!

Inmiddels is het aspergeseizoen bijna ten einde. Jammer hoor! Zeker omdat ik dit seizoen niet heel vaak asperges heb gegeten. Dat ligt natuurlijk voor een groot deel ook aan mezelf omdat ik ze zelf eigenlijk nooit klaarmaak. Misschien moet ik daar dan toch maar ‘ns verandering in aanbrengen.

Heb jij dit jaar veel asperges genuttigd?

Moskee

Afgelopen vrijdag ging Kleine Zus met haar klas op bezoek bij een moskee. Helaas was het uitje niet helemaal wat zij (en ik) er van gehoopt had. Een bezoekje aan een moskee is natuurlijk een mooie kans om jonge kinderen wat bij te brengen van andere culturen en geloven, maar ik als ik Kleine Zus goed begrijp, is dat een beetje mislukt. Het uitje bestond vooral uit luisteren, luisteren en luisteren. En tja, dat is natuurlijk niet heel erg handig: laat de kinderen ook dingen doen, zien, aanraken en ervaren nietwaar?

Beetje een gemiste kans dus, misschien moeten we nu toch maar ‘ns snel naar die Turkse braderie die regelmatig georganiseerd wordt, maar waar we nog nooit geweest zijn. Beetje suf eigenlijk, want zo maken we nooit echt kennis met andere culturen. Hier in ons dorp wonen namelijk 0,0 allochtonen (al hebben we wel best een boel Polen, dat dan weer wel) en op de school van Grote Zus zitten best verschillende nationaliteiten, maar ook niet echt een heleboel.

Dat bezoek van Kleine Zus deed me denken aan de editorial die Linda de Mol laatst in haar blad plaatste. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het zo goed als volmondig met haar eens ben. En omdat ik het wel mooi vind om haar woorden hier te plaatsen typte ik die editorial maar over want waarom het wiel opnieuw uitvinden? Ik hoop dat je de tijd neemt om hem te lezen en ben benieuwd wat jij ervan vindt.

Normaal gesproken heb ik eigenlijk overal wel een mening over. Toegegeven, niet altijd even gefundeerd, maar ik vind er in elk geval iets van. Bezuinigingen noodzakelijk of schandalig? Alcoholgrens verhoogd naar 18 jaar goed idee? Guus Hiddink, vertrouwen of weg ermee? Ik heb mijn babbel klaar. Doodstraf? Fel op tegen. Alcoholslot? Zo snel mogelijk weer invoeren. Bonussen? Niet nu. Zwarte Piet? Het had wat minder fel gekund, maar geef die man een andere kleur als we er mensen mee kwetsen. Armoede in Nederland? Een grof schandaal. Maar bij  elke discussie over de islam, de multiculturele samenleving die mislukt zou zijn of terugkerende jihadstrijders, schiet ik in een soort op-slot-stand omdat ik simpelweg niet zo goed weet wat ik nou echt vind. Ik ga letterlijk alle kanten op: moest die sportprent van die zoenende moslim met de cartoonist blijven hangen op die school of is ie terecht weggehaald? Ik neig naar het eerste, want dit is Nederland en daar is vrijheid van meningsuiting een groot goed en daar moeten ‘ze’ maar aan wennen. Maar ik twijfel ogenblikkelijk weer als ik denk aan kinderen die opgevoed zijn met het idee dat dit absoluut niet door de beugel kan en de aanblik ervan afschuwelijk vinden. Waar vrijheid van meningsuiting botst met kwetsen weet ik al snel niet meer zo goed wat dient te prevaleren. Ik was er al ziek van dat we twee opzeggingen van abonnementen hadden door onze Jezus-quiz, omdat twee lezeressen zich gegriefd voelden in hun geloof. Wat moet ik ervan vinden dat alle wereldleiders hand in hand samenkwamen toen in Parijs twaalf mensen het leven lieten bij een terroristische aanslag, maar ik ze nergens zag toen in Kenia bijna 150 studenten werden vermoord door een islamitische terreurgroep? Andere aanleiding? Te ver weg? Dat eeuwige conflict in het Midden-Oosten. Wie heeft daar nou gelijk? You tell me! Mark Rutte roept dat hij liever heeft dat een Syrië-ganger sneuvelt dan dat-ie als een wandelende tijdbom terugkeert naar Nederland. Ja, denk ik dan, daar heeft hij echt wel gelijk in. Maar dan zie ik een huilende vader wiens enige zoon in Syrië gesneuveld is, terwijl hij zo geprobeerd heeft hem op andere gedachten te brengen, en tevergeefs bij allerlei hulpinstanties heeft aangeklopt. Eigenlijk gewoon een ontspoorde puber en ineens ook iemands zoon. Als ik lees over clubjes Marokkaanse Nederlanders die mensen wegpesten uit hun huis of homo’s die niet meer over straat durven, denk ik: het werkt niet, die hele multiculturele samenleving. Maar als ik van mijn vriendin hoor dat een waanzinnig goede Marokkaans-Nederlandse jongen uit haar klas als enige nul reacties kreeg op zijn stageverzoeken en wel toen ie er voor de grap ‘Willem Jansen’ onder zette, denk ik: wat schandalig dat je op grond van je achternaam blijkbaar nul kansen krijgt. En als ik lees dat op er de actie Niet mijn islam 30.000 likes zijn gekomen, vind ik dat eerst belachelijk weinig. Moet niet de complete islamitische gemeenschap in Nederland duidelijk laten zien dat ze afstand nemen van wat er is gebeurd in Parijs? Maar dan bedenk ik me dat ik als (niet-praktiserend) rooms-katholiek geen seconde de behoefte heb gevoeld openlijk afstand te nemen van het seksueel misbruik binnen die kerk. Daar heb ik immers niets mee te maken … Het enige wat ik zeker weet is dat ik niet bang wil zijn. Niet voor de toekomst van mijn kinderen die straks het reservaat het Gooi verruilen voor de grote stad, niet voor aanslagen, niet voor mannen met baarden, niet voor al dan niet heilige oorlogen, niet voor Nederlanders die een ander geloof aanhangen dan ik. Angst, en dat weet ik dan weer heel zeker, is in het leven altijd de allerslechtste raadgever.

Ik vind het nogal wat, leven in deze tijd. Leven en weten dat er zo verschrikkelijk veel dingen op de wereld zo verschrikkelijk verkeerd of oneerlijk zijn.

Ik vind het nogal wat, dat wij westerlingen zo snel met ons vingertje schudden en zeggen ‘dat moet niet zo, maar zo, want …’.

Ik vind het nogal wat om mijn kinderen te zien opgroeien in deze tijd. Om te proberen hen op te voeden tot sociale en ruimdenkende mensen.

Ik vind het nogal wat. Al die onverdraagzaamheid naar elkaar toe. Ik word daar heel verdrietig en, helaas, ook wel angstig van.

Ik vind het nogal wat. Dit logje zou tig keer langer kunnen worden, zoveel gaat er door mijn hoofd als ik over dit soort dingen nadenk. Ik zou zo graag willen dat de wereld een betere plek zou zijn, voor alle mensen. En dat geloof, afkomst, voorkeuren, geslacht of wat dan ook totaal niet terzake doen. Als dat nou ‘ns zou kunnen!

De stad, Morgenrood & De vreemde

En weer drie boeken in een logje. Allereerst las ik ‘De Stad‘ van Dean Koontz. Van Koontz las ik al heul veul boeken en vooral wat zijn laatste boeken betreft was ik niet altijd even happy met hetgeen hij produceerde. ‘De Stad’ echter is toch wel een redelijk aangenaam boek.

Het verhaal van Jonah Kirk begint als hij negen jaar is, als hij vanwege het vertrek van zijn vader en het werk van zijn moeder vaak alleen is en leeft in fantasieën en contact heeft met buren die in hetzelfde woonblok wonen. Hij blijkt een aangeboren talent voor muziek te hebben. Op mysterieuze manier komt er een piano in het wijkgebouw zodat hij kan oefenen. Hij komt vreemde zaken op het spoor, iets wat uiteindelijk een gevaarlijk samenzwering blijkt te zijn. Terwijl hij anderen het leven redt, raakt hij zwaargewond en is blijvend verlamd aan zijn benen. Maar ook een laatste aanslag van het kwaad wordt afgeslagen.

Er zit enig occultisme in dit boek en daar moet je natuurlijk van houden. Maar de schrijfstijl van Koontz is, zoals zo vaak, heerlijk soepel en de humor die hij in zijn boeken weeft toont aan dat hij wel een meester in het genre is. Enfin: geen hoogstandje, maar verder een prima boek.

Wat mij heel erg tegenviel was ‘Morgenrood‘ van Tamara McKinley. Ik las van haar de meest geweldige boeken, maar wat haar bezield heeft met ‘Morgenrood’ … ik heb werkelijk geen idee. Wat een belabberd boek.

Fleurs hart breekt als haar man Greg stelt nooit kinderen te willen, en dan wordt ze ook nog eens ontslagen. De onverwachte erfenis van een tante is dus een welkome aanleiding om de stad te ontvluchten. In Kingfi sher Bay aangekomen vindt Fleur de dagboeken van tante Annie uit de jaren dertig en ze ontdekt dat haar vader jarenlang dingen heeft verzwegen… Kunnen tachtig jaar oude fouten nu nog rechtgezet worden? En kunnen Fleur en Greg hun huwelijk nog redden?

Echt, ik kan hier niet meer over melden dan … besteed er geen kostbare leestijd aan (tja, ik las het wel uit, dát dan weer wel, maar zo ben ik nu eenmaal, ik las maar één of twee keer een boek echt niet uit omdat ik het verschrikkelijk vond en dan nog leg ik het met moeite weg. Gewoon omdat ik het zo sneu vind voor de auteur. Haha, die gedachtenkronkel slaat werkelijk helemaal nergens op. En in dit geval: McKinley heeft mij tot dit boek echt talloze prachtige leesuurtjes bezorgd, dus misschien hoopte ik ergens dat het met dit boek toch nog goed kwam. Maar dit alles uiteraard geheel terzijde).

Het derde boek dat ik las was ‘De vreemde‘ van Harlan Coben. Ook van Coben las ik al een boel boeken en ook hier met wisselend succes, maar ‘De vreemde’ was voor mij een thriller van wereldformaat. Met heel veel plezier gelezen. En het plot vond ik werkelijk waar geweldig!

Een vreemdeling spreekt Adam aan in de kroeg en haalt met een paar woorden zijn hele leven overhoop. ‘Je had niet bij haar hoeven blijven. Hannah was nooit zwanger. En misschien is het slim om een DNA-test te doen bij je andere kinderen…’

Thuis is Adam in shock en durft hij niet meteen zijn vrouw te confronteren. Maar eigen onderzoek maakt het steeds waarschijnlijker dat de man de waarheid sprak. Wat te doen? Hij houdt van zijn kinderen, ze zijn van hem. Wil hij wel meer weten?

Dan zegt Hannah dat ze tijd voor zichzelf nodig heeft en laat ze Adam achter met de kinderen. En blijft weg. Adam zet alles op alles om zijn vrouw terug te vinden en duikt in een uiterst gevaarlijke wereld…

Voor alle duidelijkheid: de vrouw van Adam heet helemaal geen Hannah, maar Corinne, dus wie die tekst op de website heeft geplaatst heeft het boek in ieder geval niet gelezen. Adam is een sympathiek personage die in een situatie terechtkomt die hij onmogelijk had kunnen voorzien. Mooi is dat hij integer is, zijn eigen fouten toe durft te geven en in Corinne blijft geloven. En ach, dat plot, dat plot. WAT EEN GOED BOEK! Ik heb er in ieder geval erg van genoten.
20150531_204635 20150607_184037 20150607_184117

Dit is een logje voor ervaren OV-reizigers

Goed lieve mensen, op 22 juni gaan mijn moeder en ik op reis. We gaan helemaal met de trein vanuit Den Bosch naar Amsterdam en dan willen we het Rijksmuseum gaan bezoeken.

Nou heb ik een collega die in Amsterdam woont (ja heus, die woont in Amsterdam en rijdt dus bijna elke dag op en neer naar hier. Dat vind ik ongelooflijk zonde van de tijd maar goed dat geheel terzake.) en die wist mij te vertellen dat we dan in Amsterdam op station Amstel uit moeten stappen om dan vervolgens met de tram naar het museumplein te gaan.

Ha, zei een andere collega, dat moet je niet doen: je moet naar station Zuid want vanuit Amstel moet je twee keer overstappen en vanuit Zuid maar een keer. Dat laatste beaamt 9292.nl dus misschien moet het hem dat dan maar worden. Al kan ik me van die enkele keer dat ik met de intercity naar Amsterdam Centraal gereisd ben niet kan herinneren dat ie dan op Zuid stopte. Of misschien toch maar gewoon vanuit Amsterdam Centraal naar het Rijksmuseum?

Maar wat ik het aller-, aller-, allerliefste wil weten: hoe kom ik aan kaartjes voor de tram (de kaartjes voor de trein kochten we bij de Hema). Want ook daarin spreken mijn lieve collega’s elkaar tegen: dat zou namelijk wel (zegt de ene) en niet (zegt de andere) nog mogelijk zijn in de tram.

Ik weiger namelijk zo’n OV-chipknipkaart (of hoe het dan ook heet) te kopen voor € 7,50 en die vervolgens op te waarderen om dat met het OV te kunnen. Want die ene (of misschien twee) keer dat ik met het OV reis zijn te verwaarlozen.

Ik zal het ongetwijfeld ergens op dat grote weeweewee kunnen vinden, maar ik heb niet zo’n zin om dat allemaal te moeten gaan zitten lezen. Dus lieve mensen het is heel eenvoudig: ik ben op zoek naar een antwoord op de volgende vraag → kan ik in de tram gewoon een kaartje kopen. Ja of nee? Wie oh wie heeft het verlossende woord?

Beschermd: ♥

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Zomerkoninkjes

Ik vind dat zo’n mooi woord ‘zomerkoninkje’, gewoon een woord om vrolijk van te worden. Daarbij worden de zomerkoninkjes hier in huis zeer gewaardeerd. Als het seizoen er weer is dan breng ik zo goed als iedere week een bakje mee van de echte groenteboer hier in de buurt. En die heeft heul lekkere koninkjes hoor: heerlijk op brood, een beschuitje, bij het ontbijt in de biogarde of zomaar tussendoor om te snoepen.

Een paar weken geleden was ik bij die echte groenteboer en daar hingen hangbakken met aardbeienplantjes te koop. Ha, dacht ik, dat vind ik leuk voor in de tuin en ik kocht daarom twee bakken die sindsdien onder ons afdakje hangen. Dat betekent dat ze nooit in de regen hangen (en man, wat drinken die aardbeien veel, we moeten niet vergeten ze dagelijks water te geven) en dus ook beschut hangen tegen die hagel die vorige week naar beneden kletterde.

Inmiddels hangen er vele koninkjes aan en belooft het een rijke oogst te worden. Jammie!
20150531_131345 20150531_131334 20150531_131328
Houd jij van aardbeien en hoe eet je ze het liefste?

Ik reis alleen & Wij

Oh lieve mensen, en weer heb ik een fantastisch boek gelezen. Wat is het toch fijn dat er zo veel mensen op de wereld zijn die prachtige boeken schrijven. ‘Ik reis alleen‘ van Samuel Bjørk is een boek van grootste klasse en ik hoop dat er een serie aan zit te komen. Waar gaat dit boek over?

Op het Noorse platteland wordt een zesjarig meisje gevonden, met een springtouw opgeknoopt aan een boom. Ze draagt vreemde poppenkleren en er hangt een vliegtuiglabel om haar nek met de tekst ‘ik reis alleen’.
Na een intern onderzoek werd inspecteur Holger Munchs speciale onderzoeksteam opgeheven en werd hij overgeplaatst naar een regionaal politiebureau. Maar als het land wordt geteisterd door een sluwe moordenaar, wordt het team weer tot leven gewekt. Munchs prioriteit is om zijn beste onderzoeker, de extreem getalenteerde maar depressieve Mia Krüger, uit haar zelfgekozen isolement te halen.

Echt een superspannend boek met twee verhaallijnen waarvan je denkt te weten hoe het zit maar die je uiteindelijk toch op het verkeerde been zetten. Heerlijke schrijfstijl, sympathieke personages met wie je meeleeft en prachtige sfeerbeschrijvingen. Lezen dit boek!

Dan is daar ‘Wij‘ van David Nichols.

Douglas Peterson wordt midden in de nacht door zijn vrouw Connie gewekt met het bericht dat ze hem wil verlaten. Hun zoon Albie gaat na de zomer het huis uit om te studeren en zij vindt dat het de hoogste tijd is om te scheiden, nu hun ouderlijke taak erop zit. Douglas houdt van zijn vrouw en het vooruitzicht van een leven alleen jaagt hem angst aan. Maar hij heeft nog een kans. Er staat nog een familievakantie gepland, een Europese rondreis langs steden als Parijs, Barcelona en Amsterdam. Hij besluit dat dit de trip van hun leven moet worden: de vakantie die hen weer nader tot elkaar zal brengen, waarin hij het respect van zijn zoon en de liefde van zijn vrouw terugwint. De hotels zijn geboekt, de tickets gekocht, de route uitgestippeld. Wat kan er nu in hemelsnaam nog misgaan?

Een bijzonder boek dat ‘Wij’. Ook weer een prettige schrijfstijl, humorvol, maar toch ook duidelijk met een diepere laag. Heb je in het begin veel begrip voor Douglas, gaandeweg het boek begrijp je ook waarom het met hem als vader toch wel verdraaide lastig was om om te gaan. Al bedoelt hij het steeds uiterst goed, hij blinkt niet bepaald uit in inlevingsvermogen en flexibiliteit. Tegelijkertijd heeft hij zelf erg slechte voorbeelden gehad over hoe het wel zou moeten en is het ook geen wonder dat hij geworden is tot de persoon/man/vader die hij is. Een boek met korte hoofdstukken met grappige titels. Kortom: ook al een aanrader.
20150522_203957 20150528_190037