Deel je leven

In de afgelopen weken heb ik met veel interesse het programma ‘Deel je leven‘ van KRO/NCRV gevolgd. Zelf ben ik al jaren donor en ik vond het erg bijzonder om de verhalen te zien van mensen die zo ziek zijn dat alleen een transplantatie hen kan redden.

Of dat nu nieuwe nieren, longen, een lever of een hart zijn, in veel gevallen betekent het dat mensen die getransplanteerd worden het redden dankzij iemand die sterft. Het lijkt me voor de ontvanger op de een of andere manier toch een heel lastige situatie: jij leeft (verder) omdat iemand anders het leven verliet.

Ook was er aandacht voor levende donoren. Zo gaf een zus een nier aan een broer, een moeder een stukje van haar lever aan haar erg zieke kindje en een andere moeder een niet aan haar zieke meisje. Er werd ook een man gevolgd die via een oproep of facebook een levende donor bereid had gevonden hem een nier af te staan. Heel erg bijzonder vond ik dat. Uiteindelijk ging die transplantatie niet door omdat donor en ontvanger niet voldoende matchten.

De jonge man die al bijna een jaar in het ziekenhuis doorbracht omdat hij nieuwe longen nodig had en die uiteindelijk getransplanteerd werd vond ik echt heel heftig. Het was echt kantje boord voor deze man en hoe mooi is het dan toch dat hij het leven weer leven kan. Ooit was ik best wel een lurker (al heb ik ook wel ooit gereageerd hoor) bij Djuna en ik hoop echt, echt, echt dat zij een superleven heeft en dat nog heel erg lang mag hebben. En toch, het besef dat jij leeft omdat iemand sterf moet, zoals ik hierboven ook al zei, best heftig zijn. Vandaar ook dat ik de levende donoren eigenlijk ook wel echte helden vind.

Ik had het er met Mr. T. over: ‘zou jij een nier of een stukje lever doneren?’ en zijn reactie was eigenlijk wel een beetje hetzelfde als mijn gedachte. Ik zou zonder enige twijfel iets dergelijks doen als het om Grote of Kleine Zus gaat. In alle andere gevallen denk ik dat ik er toch nog ‘ns heel erg goed over na moet denken. Ik geloof niet dat ik nu, 45 jaar jong, tot zoiets in staat zou zijn. Misschien wel als ik in de 60 ben of zo, niet meer hoef te werken en het goed gaat met de meiden. Ik denk dat het dan heel anders zou zijn. Net als de levende donor uit de serie: hij stond op zijn 64ste een nier af. Heel stoer, zeker gezien het feit dat hij een aantal jaar daarvoor zelf ernstig ziek geweest was. Hij zag het echt als een manier om de medische wereld te bedanken.

Er werd ook een meisje van 21 jaar en een vrouw van 52 gevolgd. Ze wachten allebei op een nieuw hart en tot op heden is er nog geen match voor hen. Hoe erg moet het wel niet zijn als je leven zo erg on hold staat omdat je nog maar zo weinig kunt doen? 21 Jaar en gewoon niets meer kunnen? 52 Jaar zijn, getrouwd zijn en kinderen hebben (van wie er één dezelfde erfelijke aandoening heeft als jij) en niets meer kunnen?

Als je de serie niet gekeken hebt, misschien is het de moeite waard om dat wel te doen. De serie maakte mij in ieder geval weer ‘ns haarfijn duidelijk hoe belangrijk het is dat zoveel mogelijk mensen donor worden.

Dus: ben je al donor? Heel erg goed! Ben je nog geen donor? Misschien toch goed om die stap toch ‘ns te nemen!

En zeg ‘ns: zou jij levende donor willen zijn en waarom wel of niet?

12 gedachten over “Deel je leven

  1. In ‘t geval van mijn kinderen: no doubt about it! Absoluut, per direct! Maar in ‘t geval van ‘n “vreemde” moet ik daar idd nog wel over nadenken… maar ná mijn dood mogen ze wat mij betreft álles wat nog bruikbaar is, hergebruiken!

  2. Ik heb ook met bewondering naar het programma gekeken .Wij zijn al jarenlang donorkandidaten en voor iemand uit de naaste familie zou ik ook levende donor willen zijn. Misschien zijn we intussen te oud daarvoor en is ook medicijn gebruik een bezwaar maar als je er iemand echt mee kunt helpen…….

  3. Als levende donor zou ik toch, net als jij, me beperken tot geliefde familieleden. Ik ben eigenlijk al te oud om nog van veel nut te zijn als donor maar ik sta geregistreerd als “dat mogen mij nabestaanden beslissen”, van mij mag het maar ik wil het mijn nabestaanden niet dwingend opleggen, niet iedereen kan ermee uit de voeten als je nog leeft en ze “het lichaam plunderen”. Er wordt me soms toch iéts te vanzelfsprekend aangenomen dat een ziek mens récht heeft op donor”onderdelen” . Prachtig als het kan natuurlijk, maar omdat men tegenwoordig veel zieke mensen in leven kan houden ondanks slechte organen zijn er dus steeds meer organen nodig terwijl er minder mensen sterven.

  4. Dat programma heb ik vorige week ook gezien… Zelf ben ik ook al jaren donor en als het nodig is zou ik ook met liefde bijv. een nier geven aan mijn familie.

  5. Even heel wat anders: ik was hier een tijdje niet, maar nu dus weer wel. Wat heb je een ontzettend gave kopfoto, header of hoe je het ook noemen moet. Die zou ik zo boven de bank willen hangen! Echt wow.

    Een nier van mij wil niemand hebben… Ben er verder ook nog niet uit. Zou ik blij zijn met een nier van een ander, ja, natuurlijk. Dus dat is paradoxaal.

  6. Jup, zodra ik kon ben ik donor geworden. Met een erfelijke nier/leverziekte in de familie, en een tante die er nog is dankzij transplantatie, zie je daar al heel jong het nut van in.
    Levende donor zou ik voor familie ook wel willen zijn, denk ik, al zou er wel serieus denkwerk aan vooraf gaan omdat ik zelf ook niet gezond ben (wel totaal ongerelateerde ziekte hoor!).

  7. Ik zou zo een nier of een stuk lever af staan aan een familielid. Maar ik ben dan ook groot geworden met het idee; toen ik twee was stond mijn moeder haar nier af aan haar broer. Inmiddels heeft de andere broer van mijn moeder een niet afgestaan aan zijn dochter, die tijdens haar eerste zwangerschap gediagnosticeerd werd met nierfalen. Inmiddels heeft ze twee mooie gezonde kinderen (waarvan één zwangerschap dus na transplantatie). hoe anders had mijn familie er uit gezien zonder de mogelijkheid van transplantatie…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *