Paaz & Meer dan liefde

Van Myrthe van der meer las ik ‘Paaz‘ van Myrthe van der Meer. Waar gaat dit boek over?

Als Emma van de ene op de andere dag opgenomen wordt op de paaz, weet ze één ding zeker: hier is een fout gemaakt. Ze heeft namelijk een leuke baan, een geweldige vriend en een goed leven, dus dat ze dood wil kan dan toch geen probleem zijn? Het is het begin van Emmas zoektocht door de absurde wereld van de psychiatrische kliniek met al haar regels, pillen en diagnoses een zoektocht naar de uitgang, maar boven alles een zoektocht naar zichzelf. Tijdens haar reis langs vreemde patiënten en nog vreemdere therapeuten, depressieve kerstballen en onverwachte vriendschappen, begint Emma te beseffen dat ze hier niet voor niets zit, en dat zij de enige is die kan bepalen of, maar vooral ook hoe ze ooit de paaz weer verlaat.

Ik moet zeggen dat ik het knap vind hoe Van der Meer schrijft over dat wat Emma allemaal denkt, voelt, beredeneert en doet. Maar ja, als het een deels autobiografische roman is, dan lijkt me dat ook vrij logisch. Aan de ene kant had ik enorm met Emma te doen en tegelijkertijd was daar het wellicht wat rare besef dat ik zelfs in mijn diepste dalen zelf nooit zo gedacht heb. Ik wil juist leven! Zo veel en zo goed mogelijk. En dat probeer ik te doen, ondanks nog dagelijkse KaaUuTee-pijn en de daarmee gepaard gaande regelmatige wanhoop. Maar goed, tijdens het lezen van dit boek moest ik dus regelmatig denken aan het feit dat ik het zo slecht nog niet doe geestelijk. Binnenkort ga ik me ook maar ‘ns wagen aan ‘Up‘, kijken hoe het verder gaat met Emma.

Daarnaast las ik ‘Meer dan liefde‘ van Nora Roberts. Tjongejonge wat een suffe titel toch weer zeg. Dit boek is deel één uit een trilogie en ik weet nog niet heel zeker of ik deel twee en drie wel ga lezen, dus daar ga ik nog even over nadenken. Waar gaat deel één over?

Ierland, land van weelderige wouden, duizelingwekkende meren en eeuwenoude legenden. Daar, in County Mayo, leeft de magie van Iona Sheehans voorvaderen al generaties lang voort, en daar ligt haar roeping. Iona komt in Ierland aan met niets dan een optimistische instelling en een aangeboren gevoel voor paarden. Ze mag logeren bij haar nicht Branna en neef Connor. Iona weet dat ze zich hier thuis kan voelen en het leven kan leiden dat ze altijd al wilde. Maar er rust een oude vloek op Iona’s familie, een kwaad dat verslagen moet worden voordat liefde kan opbloeien…

Het is een boek vol (witte) hekserij en hoewel ik meestal niet vies ben van wat fantasy pakte het boek me niet zoals ik gehoopt had. Want gossie, stel nou toch dat ik het wel supermooi gevonden had, dan had ik nog twee boeken voor de boek. De schrijfstijl is wel heel erg soepel en de hoofdpersonen zijn heerlijk modern, dus dat pleit dan weer wel voor het boek. Zoals ik al zei, ik denk er nog even over na.
20150623_104934 20150619_215719

Zomeren

Ik zag een leuk lijstje bij Chantal en omdat de zomer nu zijn uiterste best doet, leek het me wel leuk het vandaag te plaatsen. Doe je mee?

  1. Wat is je favoriete ijsjessmaak?
  2. Welke kledingstukken vind jij ‘s zomers onmisbaar?
  3. Wat is je favoriete zomerse drankje?
  4. Wat is je lievelingsactiviteit ‘s zomers?
  5. Hoe ziet jouw typische zomerse make-uplook eruit?
  6. Wat is je favoriete zomerse liedje?
  7. Welk zomers gerecht eet je het liefst?
  8. Wat voor geurtje draag je ‘s zomers?
  9. Welke plannen heb je voor de zomer?
  10. Hoe ga je om met de huidige hitte?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Deel je leven

In de afgelopen weken heb ik met veel interesse het programma ‘Deel je leven‘ van KRO/NCRV gevolgd. Zelf ben ik al jaren donor en ik vond het erg bijzonder om de verhalen te zien van mensen die zo ziek zijn dat alleen een transplantatie hen kan redden.

Of dat nu nieuwe nieren, longen, een lever of een hart zijn, in veel gevallen betekent het dat mensen die getransplanteerd worden het redden dankzij iemand die sterft. Het lijkt me voor de ontvanger op de een of andere manier toch een heel lastige situatie: jij leeft (verder) omdat iemand anders het leven verliet.

Ook was er aandacht voor levende donoren. Zo gaf een zus een nier aan een broer, een moeder een stukje van haar lever aan haar erg zieke kindje en een andere moeder een niet aan haar zieke meisje. Er werd ook een man gevolgd die via een oproep of facebook een levende donor bereid had gevonden hem een nier af te staan. Heel erg bijzonder vond ik dat. Uiteindelijk ging die transplantatie niet door omdat donor en ontvanger niet voldoende matchten.

De jonge man die al bijna een jaar in het ziekenhuis doorbracht omdat hij nieuwe longen nodig had en die uiteindelijk getransplanteerd werd vond ik echt heel heftig. Het was echt kantje boord voor deze man en hoe mooi is het dan toch dat hij het leven weer leven kan. Ooit was ik best wel een lurker (al heb ik ook wel ooit gereageerd hoor) bij Djuna en ik hoop echt, echt, echt dat zij een superleven heeft en dat nog heel erg lang mag hebben. En toch, het besef dat jij leeft omdat iemand sterf moet, zoals ik hierboven ook al zei, best heftig zijn. Vandaar ook dat ik de levende donoren eigenlijk ook wel echte helden vind.

Ik had het er met Mr. T. over: ‘zou jij een nier of een stukje lever doneren?’ en zijn reactie was eigenlijk wel een beetje hetzelfde als mijn gedachte. Ik zou zonder enige twijfel iets dergelijks doen als het om Grote of Kleine Zus gaat. In alle andere gevallen denk ik dat ik er toch nog ‘ns heel erg goed over na moet denken. Ik geloof niet dat ik nu, 45 jaar jong, tot zoiets in staat zou zijn. Misschien wel als ik in de 60 ben of zo, niet meer hoef te werken en het goed gaat met de meiden. Ik denk dat het dan heel anders zou zijn. Net als de levende donor uit de serie: hij stond op zijn 64ste een nier af. Heel stoer, zeker gezien het feit dat hij een aantal jaar daarvoor zelf ernstig ziek geweest was. Hij zag het echt als een manier om de medische wereld te bedanken.

Er werd ook een meisje van 21 jaar en een vrouw van 52 gevolgd. Ze wachten allebei op een nieuw hart en tot op heden is er nog geen match voor hen. Hoe erg moet het wel niet zijn als je leven zo erg on hold staat omdat je nog maar zo weinig kunt doen? 21 Jaar en gewoon niets meer kunnen? 52 Jaar zijn, getrouwd zijn en kinderen hebben (van wie er één dezelfde erfelijke aandoening heeft als jij) en niets meer kunnen?

Als je de serie niet gekeken hebt, misschien is het de moeite waard om dat wel te doen. De serie maakte mij in ieder geval weer ‘ns haarfijn duidelijk hoe belangrijk het is dat zoveel mogelijk mensen donor worden.

Dus: ben je al donor? Heel erg goed! Ben je nog geen donor? Misschien toch goed om die stap toch ‘ns te nemen!

En zeg ‘ns: zou jij levende donor willen zijn en waarom wel of niet?