Zou het er dan nu eindelijk van komen? Dat onze voortuin dan toch echt aangelegd gaat worden? Dat zou supergaaf zijn natuurlijk.
Er ligt hier in huis al bijna acht jaar een schets die ik maakte voor ooit. Voor ooit als we de voortuin aan zouden leggen. Maar dat ooit kwam er maar niet van. Helaas. Pindakaas. Want echt, onze voortuin is zo lelijk! Het is een stuk gras met linksvoor een heule grote buxus en een flinke bos verwilderde heide en bij het raam wat planten die het eigenlijk ook niet echt weten. Het geheel is omzoomd door een stel ‘prachtig’ verweerde bielzen en de groenigheid aan de zijkant van het huis heeft de moed ook wel opgegeven. Maar goed, dat plan lag dus al heel lang op ooit te wachten. Eigenlijk, en dat moet ik toegeven, was dat plan niet heel veel soeps maar het was altijd veul beter dan dat wat het nu is, dat dan weer wel. Kijk, lang geleden ontwierp ik onze achtertuin. Ik volgde toen een cursus tuinarchitectuur en stuurde steeds mijn ontwerp naar de begeleider die er vervolgens weer op reageerde. Met uiteindelijk een prima resultaat. Vind ik. Maar ja, dat is dus al heul lang geleden en de toen opgedane kennis is allang verschwunden. En tja, dat ontwerp dat ik dus zo’n acht jaar geleden maakte voor de voortuin was, tja, uh, niet veel soeps zoals ik al zei.
Enfin, het bleef dus heel lang bij dat niet veel soepse ontwerp al begon het steeds meer te kriebelen. Eigenlijk zouden we toch echt, echt, echt iets met die voortuin moeten doen. Ergens in de lente besprak ik het toch maar weer eens met Mr. T.. En ik had het over dat kennisje van ons dat tuin- en landschapsmanagement studeert en dat vast voor ons een ontwerp zou willen maken. In juli spraken we dat meisje en tuurlijk, wilde ze voor ons wel een ontwerp maken. En dat ontwerp ligt er nu en gaat uitgevoerd worden. Of het helemaal precies zoals op de tekeningen wordt, dat weet ik niet, maar het zal zeker niet veel afwijken. Zo ergens eind november gaat de eerste schep de grond in verwacht ik.