Jumbo

Ik doe mijn wekelijkse boodschappen altijd bij een Jumbo hier in de buurt en dat is misschien wel de kleinste Jumbo van alle Jumbo’s. Het is echter wel een heerlijke winkel met fijn personeel en een prima assortiment. Meestal dan.

Want, wist ik veel dat ik met mijn logje over wc-papier de goden verzocht: de Jumbo heeft namelijk het tweelaags wc-papier (eigen merk) uit het assortiment gehaald. Een paar weken geleden moest ik tot mijn verdriet drielaags kopen, maar hé, dacht ik, de volgende keer zullen ze wel weer tweelaags hebben. Ha, niet dus! Afgelopen vrijdag was er wederom geen tweelaags wc-papier meer te vinden en wees niets in de schappen er op dat het ooit nog terug zou komen. Kijk, daar baal ik dan dus van. Ik wil tweelaags en geen drielaags! Nou moet ik niet jokken, want er was wel tweelaags wc-papier te koop maar dat waren vier rollen voor, hou je vast, € 2,53 per pak! Ja, dikke doei zeg, ik ga geen kapitalen uitgeven voor wc-papier, zelfs niet voor wc-papier dat is gemaakt van gerecycled papier.

Nog iets waar ik van baal is dat de Jumbo de Leon Mie uit het assortiment heeft gehaald. Leon Mie, dames en heren, was superhandige mie voor het maken van bami (hoe verzin ik het!). Dus geen gedoe met mienestjes en niet te mengen mie met het vlees-groentenprutje, maar kleine stukjes mie. Superhandig vond ik. Maar ja, helaas, uit het assortiment! Balen!!! En niet meer te bestellen door die lieve mensen van die kleine, fijne supermarkt. Die overigens net als ik balen van het feit dat er geen tweelaags wc-papier meer is. Maar ja, je bent nu eenmaal onderdeel van een formule of je bent het niet …
thHQTC53YP
Enfin, omdat ik ben van het ‘of je legt je bij iets neer en zeurt er niet meer over’, ‘of je laat in ieder geval weten dat je het ergens niet mee eens bent in de hoop dat ze een beetje begrip hebben voor je standpunt’ stuurde ik de klantenservice van Jumbo maar weer eens een mailtje. Waarin ik dus mijn onnoemelijke verdriet uitte over het verdwijnen van mijn favoriete wc-papier, de Leon mie en ook nog even het feit meldde dat de geraspte kaas die ik altijd koop zomaar ineens € 0,06 per pakje duurder was geworden.

Ik ben benieuwd naar de reactie van Jumbo. Ruim twee jaar geleden werd ik overigens positief verrast en kreeg ik naar aanleiding van mijn opmerking van toen een pakket met verschillende kazen thuis. Daar is het mij overigens helemaal niet om te doen, ik wil gewoon in zo weinig mogelijk tijd mijn boodschappen doen bij een winkel waar ik alles kan vinden wat ik nodig heb. Ik wil in ieder geval zeker niet straks de helft van mijn boodschappen bij de ene winkel doen en de andere helft bij weer een andere. Eigenlijk ben ik ook een hele slechte als het om aanbiedingen gaat, daar doe ik dus ook niets mee: ik rijd gewoon consequent naar mijn kleine winkeltje waar ik nog steeds binnen 35 minuten uit en thuis ben. Brood koop ik bij de plaatselijke bakker en voor groente en fruit ga ik naar de groenteboer hier in buurt en meer tijd wil ik gewoon niet kwijt zijn aan het doen van boodschappen.

Hoe doe jij je boodschappen? Alles bij één winkel of ga je naar verschillende winkels en houd je dan rekening met de aanbiedingen? 

Dansles

Ik inspireerde Rietepietz blijkbaar met mijn logje over het feest van Grote Zus (buitengewoon goed verlopen overigens) en zij inspireerde mij weer met het woord ‘dansschoolleeftijd’. Toen wij immers een jaar of 13/14 (denk ik, ik weet het tot mijn schande écht niet meer) waren was het heel normaal dat je op dansles ging.

Met een grote groep vrienden/vriendinnen/klasgenoten/lotgenoten ging je een x-aantal weken op dansles en daar leerde je de foxtrot, de chachacha, de tango en ik geloof zelfs de wals. Maar goed, mijn geheugen is niet van dien aard dat ik dat nog allemaal weet. De enige dans die ik nu nog redelijk goed beheers is de foxtrot en het komt nog af en toe voor dat Mr. T. en ik al foxtrottend over een dansvloer ‘zweven’. Het is in ieder geval een van de weinige momenten dat hij me echt mag leiden ;-).

Wat ik me wel herinner is dat die danslessen toch wel erg leuk waren. En dan niet de danslessen an sich, maar meer de puberale hormonen die tijdens de lessen actief meedansten. Ach, wat een tijd was dat. Ik geloof dat er menige verkering ontstaan is tijdens die dansles (en ook weer uitgegaan overigens).

Toen het eerste stelletje van onze vriendengroep ging trouwen (inmiddels al weer 25 jaar geleden!) gingen we met een groep wéér op dansles. We waren met z’n twaalven en kregen een soort van privéles. Toen de leraar ons vroeg welke dans we beheersten gingen wij achter elkaar staan en liepen we de polonaise. Hoe gênant was dat dan wel niet? Maar goed, dat was dansles nummer twee.

De derde dansles was samen Mr. T. Samen met twee stelletjes uit de vriendengroep gingen we op Zuid-Amerikaanse dansles. Het was de bedoeling dat we de salsa, de samba, de tango (alwéér) en nog een andere dans zouden leren. Ik geloof dat we drie of vier keer geweest zijn, maar uiteindelijk hebben we de lessen niet afgemaakt omdat we te vaak andere dingen te doen hebben.

Kijk, ik houd enorm van dansen en ben vaak op de dansvloer te vinden bij een feest met muziek, maar echt vast dansen is niet echt heel erg aan mij besteed. Op dat sporadische foxtrotje na dan.

Ik heb wel ‘ns aan Grote Zus gevraagd of zij niet op dansles wilde met haar vriendinnen. Ze keek me aan alsof ze het in Keulen hoorde donderen. Ik geloof niet dat dat dus gaat gebeuren.

Hoe zit het met jou? Dansles gehad? Ben je van het vaste dansen of dans je liever los? Wat is je favoriete dans? Kan je goed dansen? En jouw kinderen: hebben die op dansles gezeten? Kortom: vertel!!!

Baron 1898

Ik had eigenlijk het plan om op een studiedag van school (eind september) met Kleine Zus naar die wereld vol wonderen te gaan. Want die ene supermarkt had weer een actie en ik hamsterde zo twee toegangskaartjes bij elkaar.

Maar weet je wat het is, ik ben een lafaard aan het worden. Durfde ik vroeger alles, vond ik hoogtes voor watjes, klom ik overal op en in … ik kan niet anders zeggen dan dat dat is veranderd. Ernstig veranderd zelfs.

En weet je hoe ik zo’n dagje dan voor me zag, dat Kleine Zus overal in zou willen. Vooral in die nieuwe achtbaan en in al die andere achtbanen en in dat heule hoge ding en nog zo wat meer. En dan liefst overal tig keer in. En dat ik dan met angst en beven heel stoer zou gaan zitten wezen, maar dat ik ergens, stiekem, heel ergens anders zou willen zijn, terwijl ik natuurlijk niets liever doe dan naar dat stralende koppie van Kleine Zus kijken. Een Kleine Zus die zich op haar beurt schuldig zou voelen en misschien dingen niet zou gaan doen omdat ze zou zien (en voelen) dat mama toch  niet helemaal happy zou zijn. Enfin, volgt u het nog?

Dus ik had een werkelijk geniaal idee! Als Grote Zus nou ‘ns samen met Kleine Zus zou gaan? Zou dat niet fantastisch zijn. Die meiden houden van pretparken en ze houden van elkaar. Ik zeg win-win!!! En ze kunnen lekker samen zo vaak als ze willen in al die enge dingen gaan.

Grote Zus had daar wel oren naar en ze zou heel erg goed op haar kleine zus passen. En Kleine Zus, die hoorde pas dit weekend dat ze vandaag naar de Efteling zou gaan en die stuitert sinds dat moment continu rond en rond en rondzelfs daar ga ik liever niet meer in, wat ís dat toch!?

Mr. T. brengt de dames vanochtend naar Kaatsheuvel en hij haalt ze om 18.00 uur ook weer op. En ik, ik ga gewoon lekker werken en hopen dat de dames het gruwelijk geweldig zullen hebben.

Hoe zit het met jou? Nog net zo dapper als vroeger, juist dapperder nu of ‘ontdappert’?

Jij bent de volgende & De Ontmoeting

Ik vond ‘Jij bent de volgende‘ best een heel erg spannend boek. Waar gaat dit boek over?

Mike Wingate heeft een harde jeugd gehad. Hij werd op vierjarige leeftijd in een speeltuin achtergelaten en groeide op in een pleeggezin. Niemand kwam hem ophalen en hij heeft maar een paar herinneringen aan zijn eigen ouders. Nu, als volwassene, heeft Mike eindelijk het leven dat hij altijd al had willen hebben. Hij is gelukkig getrouwd, heeft een lief dochtertje en is eigenaar van een bouwbedrijf dat net bezig is met het afronden van een belangrijk milieuvriendelijk bouwproject. Dan wordt Mike op een feestje bedreigd en wanneer hij de politie om hulp vraagt, is deze meer geïnteresseerd in zijn onduidelijke verleden. Om zichzelf en zijn gezin te beschermen, ziet Mike zich genoodzaakt de enige echte vriend in te schakelen die hij ooit heeft gehad: Shep. Mike en Shep zaten in hetzelfde pleeggezin, maar waar Shep het criminele pad opging kon Mike studeren en de criminaliteit achter zich laten. Nu moeten ze samen proberen Mikes gezin te beschermen tegen een mysterieuze vijand.

Al is het boek af en toe wel behoorlijk ongeloofwaardig en komt het ook wat traag op gang, als de vaart er eenmaal inzit, dan zit die er ook goed in. Mike is een sympathieke hoofdpersoon en je begrijpt waarom hij doet zoals hij doet en is zoals hij is. Ook Shep is een mooi karakter en ook van hem snap je dat. Zoals gezegd, af en toe wat ongeloofwaardig en kort door de bocht, maar verder heel aangenaam leesvoer.

We kennen volgens mij allemaal wel ‘The notebook‘ (zowel boek als film) van Nicolas Sparks en ik las wel meer boeken van Sparks. Al moet dat in mijn prélogtijdperk geweest zijn, want ik zie geen recensies over zijn boeken op mijn blog staan. En de boeken die ik las, vond ik toentertijd best mooi. Enfin dit alles geheel terzijde. Ik las namelijk laatst dus weer een boek van hem. Waar gaat ‘De ontmoeting‘ over?

Op de dag dat zijn 29-jarige vrouw dodelijk verongelukt, staat het leven van de 31-jarige Miles Ryan, sheriff in North Carolina, stil. Na het ongeluk is de chauffeur doorgereden en na twee jaar is nog niet bekend wie de dader is. Miles voelt het als een persoonlijke mislukking dat hij de dader niet heeft kunnen vinden. Zijn zevenjarig zoontje, Jonah, zit op school en kan niet meekomen. De gesprekken die Miles met de schooljuffrouw voert en het intensieve programma dat zij voor Jonah opstellen, verdiepen hun contact en zij worden verliefd op elkaar. Dan volgt de ontknoping, een overweldigend geheim waardoor hun liefde zwaar op de proef wordt gesteld.

Ik weet niet zo heel goed wat ik van dit boek vond. Het was aangenaam leesvoer vond ik, maar ik vond het ook allemaal wel wat vlak blijven. Het uitgangspunt is interessant, maar in mijn ogen kabbelt het boek vervolgens maar voort en voort en voort. Zelfs het zwaar op de proef stellen, volgens de omschrijving hierboven, vond ik eigenlijk uiteindelijk nogal meevallen. Dus tja, hmmm, uh, nee dus. Ik denk niet dat ik nog vaak een boek van Sparks zal lezen. Of hij moet natuurlijk nog een superfantastisch boek uitbrengen.
20151017_154356 20151019_182224

Beschermd: Toneel

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Herfstvakantie

Vandaag begint de herfstvakantie van Kleine Zus. Huh, zeggen mijn lezers uit het midden of noorden van het land nu ongetwijfeld: de regio zuid heeft toch pas volgende week herfstvakantie? Ha, ja dat klopt. Maar Kleine Zus heeft niet één maar twee weken herfstvakantie. En die begint dus vandaag. En Kleine Zus heeft in februari niet één, maar twee weken carnavalsvakantie. Is dat nou niet heel apart? En stiekem ook wel een beetje lastig voor werkende ouders?

Maar goed, ik heb geen idee of het urentechnisch allemaal klopt. Feit is wel dat Kleine Zus dit jaar maar één studiedag heeft (en die was laatst in september) en ik hoor van andere moeders dat dat bij hun kinderen wel anders is. Maar toch: twee weken extra vrij?

Grote Zus daarentegen heeft deze week haar eerste schoolonderzoek OMG, Grote Zus doet al bijna examen!!! dus die is gestrestst en heeft het druk en zo. En pffft, daar matcht een vakantie van je kleine zus natuurlijk helemaal niet mee. Maar goed, we kunnen haar moeilijk toch naar school sturen nietwaar?

Onlangs postte ik een berichtje over onze snode plannen: we gaan onze voortuin eindelijk fatsoenlijk aanleggen. En we moeten nog op pad om teenentander te kopen. Ik neem daarom vanmiddag vrij en dan stappen Mr. T. en ik in de auto om ‘ns wat rond te gaan neuzen. Als Kleine Zus geen speeldate heeft weten te versieren (en Grote Zus heeft heel duidelijk gemaakt dat er deze week alleen maar ‘uit gespeeld’ mag worden ‘want ik moet leren!’) dan mag de geluk poeperd met papa en mama mee winkelen. Maar ja, winkelen voor tegels, grint, potten en planten dat is toch net iets anders dan shoppen voor kleren. En dat shoppen voor kleren? Dat gaan we dan weer volgende week donderdag doen als Grote Zus eindelijk ook haar zuurverdiende vakantie heeft.

Het geheim van mijn man

Wauw, wat een geweldig boek was dat ‘Het geheim van mijn man‘ toch. Echt heel mooi en echt ook een boek dat je nog lang na laat denken over ‘wat zou ik doen?’.

Waar gaat dit boek over?

Mijn lieve Cecilia, als je dit leest, ben ik dood…

Stel je voor dat je man een brief aan je heeft geschreven, om te openen na zijn dood. Stel je voor dat die brief zijn diepste, meest donkere geheim bevat, die niet alleen het leven van jullie samen kan kapotmaken, maar ook dat van anderen. En stel je dan eens voor dat je deze brief toevallig vindt terwijl je man nog springlevend is.

Echt, heel erg de moeite waard. Het kost misschien een beetje moeite om erin te komen omdat je niet goed weet wat het boek gaat brengen, maar als je er dan eenmaal inzit dan … WAUW! En zoals gezegd laat het je ook ‘ns even heel goed nadenken over hoe je zelf zou reageren in zo’n geval. Wat zou je doen als … Kortom: een aanrader, lezen dus!
20151011_194741
Na dat hele mooie boek begon ik vol goede moed aan ‘Ter voorbereiding op het volgende leven‘ want eigenlijk zou dat natuurlijk een prachtig boek moeten zijn als je naar de insteek (een illegale immigrante uit China en een oud soldaat vol met PTSS ontmoeten elkaar in New York en proberen er het beste van te maken) kijkt. Maar man, man, man, wat een vaag taalgebruik. Ik doe het niet vaak, maar nu dus wel, ik hield dit boek voor gezien al had ik toch nog bijna 160 pagina’s doorgeworsteld.

Beschermd: Voorlezen

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Uitgespeeld

Oh man, man, man. Hoe is het toch mogelijk. Hoe is het toch mogelijk! Godsklere, wat een blamage, wat een ellende, wat een teleurstelling. Oh man, man. Wat een ellende gaat dit worden. Weer die verwijten, weer dat gezeur, weer die pers, weer die verongelijke gezichten.

Oh man, Louis, wat is er toch gebeurd met die jongens? Hoe is het toch mogelijk dat werkelijk niets lijkt te lukken. Hoe is het verdomme toch mogelijk! Alles geprobeerd, alles gedaan. Zonder resultaat, zonder ook maar een succesje. Ik kan mijn boeltje wel gaan pakken morgen. Of misschien spreken ze nog wel even hun vertrouwen uit, maar lang kan het niet meer duren.

En daarbij, vertrouwen? Ha, laat me niet lachen. Het is volgens mij onmogelijk iets fatsoenlijks van dit team te maken. Individueel zijn het kanjers, maar een team? Nee. En waarom niet? Geen idee. Ik krijg er de vinger niet achter.

Ze kijken me allemaal doods aan in de kleedkamer. Knikken ja, nee, amen. En dat is het. Zoveel kansen gehad vandaag, geen een verzilverd. En dan in de eerste helft verdomme twee goals tegen en dan die rode kaart. Godver, iedereen weet toch dat het veel lastiger voetballen is tegen tien. Die gasten gaan met z’n allen in de goal liggen nou. Daar is geen doorkomen meer aan.

Mijn hemel, hoe heeft het toch zover kunnen komen? Ik begrijp er de ballen niet van. Zulke mooie voetballers en dan deze resultaten. En als ik het woord ‘pech’ dan in mijn mond neem, dan valt heel Nederland over me heen, inclusief die bloedhonden van de pers. Neersabelen dat doen ze. En die 16.000.000 stuurlui net zo goed. Wat een verschrikking. Waarom heb ik dit in godsnaam ooit gewild? Ik moet op zoek naar een nieuwe job, dat lijkt me duidelijk.

* * *

Ik nam maar even een voorschotje op het eindresultaat van de wedstrijd. En  hoop stiekem toch nog steeds dat ik ongelijk krijg (het is nu 13 oktober, 22.01 uur).

De WE-300 had dit keer als onderwerp ‘nadenken. Wil je de andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!

Beschermd: Kerk

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Geneuzel | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Alleen maar helden & Schadevolle jaren

Van Charles Lewinsky las ik al eerder boeken dus ‘Alleen maar helden‘ kon volgens mij niet verkeerd uitvallen. En dat klopte: wat een mooi boek. Niet zo’n dikke pil als die eerdere boeken die ik las, maar wederom een pareltje. Waar gaat dit boek over?

Winter 1944. De Beierse Alpen vormen – nog wel – een vredige omgeving. Een ideale plek om het bedreigde Berlijn te ontvluchten. Een kleine filmploeg strijkt neer in Kastelau om daar een vurige propagandafilm op te nemen, een hart onder de riem voor het Duitse volk. Althans, dat is wat de dorpsbewoners moeten geloven. Het belangrijkste is dat het er overtuigend uitziet! Alleen zo kunnen ze de oorlog overleven en bovendien hun carrière redden.  Maar de komende nederlaag van de Duitsers begint zich steeds scherper af te tekenen, waardoor ook het karakter van de film verandert. In plaats van een propagandafilm wordt het een verzetsfilm tegen de nazi’s. Uit telkens nieuwe leugens en uitvluchten ontstaat een web van intriges en onverwachte gebeurtenissen. Zelfs het leven van de filmmakers komt op het spel te staan.

Lewinsky heeft dit boek op een erg mooie manier opgebouwd. Het bestaat uit dagboekfragmenten, brieven, een vragenlijst, uitgewerkte interviews met een actrice (wat een héérlijk karakter in het boek), internetlinks en nog veel meer. Vooral het interview met de actrice is echt meesterlijk gedaan. Aan de hand van al die verschillende invalshoeken wordt verteld wat zich in de winter van 44/45 daar in de Beierse Alpen afspeelde. Een heerlijke schrijfstijl en, zoals gezegd, een originele manier van vertellen. Lezen dus dat boek.

Het tweede boek dat ik vorige week las was een dikke pil (haha, al kan je op een e-reader natuurlijk niet spreken van een dikke pil) en schijnt een boek te zijn dat al in 1986 geschreven is en onlangs voor de tweede keer vertaald is naar het Nederlands. Waar gaat ‘Schadevolle jaren‘ van Richard Russo over?

Sam Hall is een gokker en een herrieschopper die, eenmaal terug uit de Tweede Wereldoorlog, zijn wat zenuwachtige vrouw Jenny en hun pasgeboren zoontje Ned in de steek laat. Maar een paar jaar later duikt hij weer op, kidnapt Ned, en dan begint de oorlog tussen de twee ouders pas goed. Het duurt niet lang of Ned verdeelt zijn tijd tussen Sams bouwvallige appartement en Jenny’s licht neurotische, mistroostige wereld waarin verlangens niet worden vervuld en de tijd lijkt te stollen. Het wordt een soort loopgravenoorlog waarbij geen winnaars zijn, least of all Ned zelf, die door het gestruikel van zijn ouders niet de vaardigheden meekrijgt om later zelf met het fenomeen liefde om te gaan. Twintig jaar lang probeert hij zich te ontworstelen aan de duistere invloeden van zijn kindertijd en jeugd op zijn volwassen leven. Hij wil zijn vaders affectie winnen, maar niet in zijn voetsporen treden en dat levert een onoplosbaar dilemma op, want hoe kun je als zoon een vader behagen die werkelijk alle regels, conventies en omgangsvormen aan zijn laars lapt en die de hoogste autoverzekeringspremie betaalt?!

En ook dit was een prachtig boek. Ik vind de info hierboven niet helemaal recht doen aan het boek, maar ja, die omschrijvingen kloppen zo vaak niet echt. Het boek zelf is in ieder geval zeer de moeite waard. Russo heeft een fijne schrijfstijl en ondanks dat het zo’n dik boek is, verveelt het geen moment terwijl er tegelijkertijd ook geen heel schokkende dingen gebeuren. Ja, er is een boel ellende, en opgroeien zoals Ned kan niet anders dan ervoor zorgen dat je een behoorlijke verknipte volwassene wordt. Maar toch vond ik het ook een boek vol plezier en hoop. Yep, ook dit boek was zeer de moeite waard.

Kortom: ik las twee heerlijke boeken afgelopen week, ik las daarnaast ook nog een wat minder boek. ‘Sinds je weg bent‘ was een prima boek, maar ook behoorlijk voorspelbaar. Maar dat was eigenlijk prima na de twee pittige boeken daarvoor.
20150929_210357 20151003_124846 20151008_210557

Seizoen 2015-016

Het theaterseizoen begon voor Mr. T. en mij afgelopen zaterdag toen wij voor de tweede keer in ons leven naar Wim Daniëls gingen. Laat ik voorop stellen dat ik enorme bewondering heb voor de enorme spraakwaterval die zijn voorstelling ‘Associëren’ was, maar hij raakte me niet zo als met zijn vorige voorstelling. ‘Associëren’ zit enorm knap in elkaar, maar er is werkelijk geen seconde rust en dat betekent dat je je niet kunt permitteren even af te dwalen omdat je de lijn in de show dan kwijtraakt.

Zie trouwens dat Daniëls ook vorig jaar ons theaterseizoen opende en dat deed hij nu dus weer. Waar gaan we dit jaar nog meer heen?

  • Allereerst ga ik samen met Mr. T. (en dat is best bijzonder want Mr. T. geeft helemaal niets om David Bowie) naar Sven Ratzke. Ik ben heel erg benieuwd naar wat ik ga zien, de recensies zijn in ieder geval prima.
  • En zoals zo vaak heb ik dan weer een gevalletje slechte planning, want de volgende dag heb ik twee kaartjes voor ‘Het meisje met het rode haar‘. Ik weet eigenlijk nog niet wie er met mij meegaat? Misschien ons mam? En anders is het denk ik ook wel wat voor Kleine Zus. Het is een musical, dus ondanks het beladen thema, zou het voor Kleine Zus best de moeite waard kunnen zijn. Over twee weken moet ik het weten, want dan is de voorstelling, maar het komt vast goed.
  • Amper een week later ga ik dan naar Henny Vrienten (dat goed verdelen van theaterbezoek blijft helaas lastig). Ik kocht onlangs zijn nieuwste cd en ik vind hem tof. Samen met twee vriendinnen ga ik ‘ns kijken wat hij dan ten gehore brengt.
  • Met vriend W ga ik vervolgens naar Javier Guzman. Vind het een prima cabaretier, maar zou nooit uit mezelf naar hem gaan. Maar ja, vriend W vindt alleen gaan niet tof en zo gaan we regelmatig met elkaar mee zodat we niet alleen hoeven. Ha, wel een goede regeling vind ik.
  • In december gaat Kleine Zus met iemand (nog geen idee wie) naar Spijt! Ik ben benieuwd wie er met haar mee mag.
  • Jeans staat ook weer op het lijstje. Het is het plan dat Grote Zus en Kleine Zus er dit jaar samen heen gaan. Ben benieuwd of dat uiteindelijk ook zal gaan gebeuren.
  • Met mijn ouders en Mr. T. ga ik in januari 2016 weer ‘ns een keer naar Gerard van Maasakkers. Als hij in het theater hier in de gemeente speelt, dan zijn we er eigenlijk altijd bij. Mooie liedjes en een sympathieke entertainer, wat wil je nog meer? Geen idee hoe vaak ik hem al gezien heb, maar het verveelt nooit dus er kunnen nog best een aantal keer bijkomen.
  • Mr. T. gaat naar Colin Blunstone en eigenlijk heb ik best een beetje spijt dat ik niet ook ga. Maar ach, waarschijnlijk is dat optreden verre van uitverkocht en kan ik een paar dagen van te voren nog wel een goedkoop kaartje scoren.
  • Voor de derde keer zullen we Sara Kroos zien. Ik ben benieuwd of haar show ‘Doorgefokt’ ons weer net zo zal bekoren als de twee eerdere keren dat we haar zagen.
  • Toen een paar weken geleden bekend werd gemaakt dat Muse op zou treden in de Ziggodome wilde ik daar graag heen. Helaas lukte het niet om daar kaartjes voor te scoren (had inmiddels waarschijnlijk wel gelukt omdat er derde en een vierde concert bijgekomen zijn), maar in Keulen waren we ook welkom. Ik ga dus gewoon Muse zien in Keulen. Ik ben heel, heel, heel benieuwd en we zijn al flink in trainingskamp. Mr. T. kreeg de nieuwste cd met zijn verjaardag en man, die is goed!
  • Een week later zullen we dan Leon van der Zanden weer ‘ns zien. Ik moet zeggen, als hij hier optreedt, dan kopen we zonder meer een kaartje. Een goede cabaratier en, volgens mij maar hé ken hem natuurlijk niet persoonlijk, sympathiek manneke ook nog. En ook niet onappetijtelijk trouwens.
  • Mr. T. en vriend W gaan dan ook nog samen naar een tributeband van The Doors, maar dat trekt me helemaal niet, dus dan blijf ik maar ‘ns lekker een keertje thuis.
  • Een tributeband die me wel trekt is die van Pink Floyd, dus daar zijn Mr. T. en ik dan weer wel samen te vinden.
  • Het laatste kaartje voor dit theaterseizoen is voor Kleine Zus. Ik ben benieuwd wie er met haar mee mag.

Ieder jaar opnieuw neem ik me voor om niet al te veel kaartjes te kopen, maar ieder jaar opnieuw lukt dat niet. Maar ja, zo erg is dat toch ook weer niet: wij hebben een boel plezier en we steunen de cultuursector volop. Ik zeg een win-win-situatie.