Tony

Eigenlijk geef ik niet zo heel veel om chocolade, maar dat is inmiddels best wel een beetje boel veranderd. Dat komt door een zekere Tony die werkelijk de meest heerlijke chocolade verkoopt. Chocoladeletters met sinterklaas? Tijdens pakjesavond ben ik de enige die er geen ontvangt (ha, daar ben ik uiteraard zelf verantwoordelijk voor), gewoon omdat ik er weinig om geef. De chocoladeletters die ik op mijn werk kreeg, ik geloof dat ik er misschien een heel klein stukje van gegeten heb.

Maar Tony’s Chocolonely, man, daar zou je me bij wijze van spreken voor wakker mogen maken. Heerlijk! En dan vooral de ‘melk & karamel & zeezout’. Het is heerlijk om een klein stukje van deze reep in je mond te hebben en deze langzaam maar zeker te laten smelten. Subliem gewoon.
GMA_Tonys_MelkKarZout_RechtBoven
Laatst had ik het met iemand over deze chocolade en zij had er zelfs nog nooit van gehoord! En dat terwijl we hier toch zeker al een paar jaar met vrij grote regelmaat een reep in huis hebben. Laatst kocht ik bij de Wereldwinkel weer een mooi voorraadje waardoor nu ook een aantal andere smaken hier in de kast liggen. Maar voor hoelang …?

Zijn jij en chocolade een goed koppel? En ken jij de repen van Tony en zo ja, wat is je favoriete smaak?
21476_1733415633559162_2087722976295992950_n

Duisternis

Het kwam zo uit dat ik deze week maar één boek uitlas, en dat boek was ‘Duisternis‘ van Gillian Flynn. Waar gaat dit boek over?

Indringende thriller over de leugens die een getraumatiseerd kind zichzelf vertelt. Libby Day was zeven toen haar moeder en twee zusjes werden vermoord. Libby wist het huis te ontvluchten, de ijskoude januarinacht in. Ze verloor een paar vingers en tenen maar overleefde, en getuigde tegen haar broer Ben, die werd veroordeeld voor de slachtpartij. Vijfentwintig jaar later is het genootschap de ‘Kill Club’ nog altijd geobsedeerd door de zaak. Ze vragen Libby om details, bewijzen waarvan ze hopen dat het Ben zal vrijpleiten. Zij ziet een kans om geld te verdienen aan haar tragische geschiedenis. Tegen vergoeding zal ze contact zoeken met de nog levende betrokkenen. Tijdens Libby’s zoektocht springt het verhaal terug naar januari 1985. De gebeurtenissen van die dag worden herbeleefd door de ogen van Libby’s gedoemde familieleden, inclusief Ben, een eenzame, sombere puber. Stukje bij beetje komt de onvoorstelbare waarheid naar boven…

Ik vond het een heel bijzonder (als in apart) boek. Niet supermooi, maar wel indringend. Het was interessant om de twee verhaallijnen te lezen waarbij de verhaallijn van 1985 ook nog ‘ns afwisselend vanuit het gezichtspunt van Libby’s moeder en haar broer Ben wordt verteld. Wederom word ik af en toe niet goed van de gekte van bepaalde figuren. Is het nu echt in om mensen groteske dingen te laten doen of ben ik zo naïef om te denken dat mensen echt niet zo (kunnen) zijn. De uiteindelijke ontknoping van wat in 1985 gebeurd is, is best heel vergezocht, maar tegelijkertijd past die in het boek. Het verloop van de verhaallijn in het heden is ook vergezocht, maar ook die past eigenlijk precies. Het is bijzonder om te lezen hoe Libby geworden is, en tegelijkertijd is het ook wel heel logisch.

Kortom: voor mij vooral een bijzonder boek met een toegankelijke schrijfstijl die maakte dat ik de vreemde figuren die er in voorkwamen toch wel een beetje in mijn hart sloot.
duis

Vanish

Oh jongens, dit wordt gewoon een huishoudelijk blogje! En weer een blogje over wassen. Ik weet niet wat het is met mijn was, maar feit is dat die vaak niet meer schoon uit de wasmachine komt. Nou moet ik zeggen dat het dan vaak om de voetbalkleding van de dames gaat en tja, witte sportbroeken kunnen behoorlijk vies worden en dus ook nog zijn na een wasbeurt. Zie hier de sportbroek van Grote Zus na een wasbeurt op 40°C.
5
Tja, niet schoon dus. Dan maar een extra keer op 60°C, wat dus eigenlijk niet mag volgens het etiket en dan met Vanish erbij. En hoera ende hoezee, de broek is nu wel schoon.

Eens in de zoveel tijd moet je de voetbalshirtjes van de meiden wassen en ook in dit geval: niet schoon. Vooral het keepersshirt zat  nog onder de vlekken. Jemig, daar baal ik dan van, dus nog maar een keer. Wat schoner, maar nog niet super. Stom zeg, wat zullen ze wel niet denken over ‘mijn’ waskwaliteiten! 😉

Een keer in de zoveel tijd doe ik de witte was op 95°C want dat schijnt goed te zijn voor de wasmachine. De meeste was die we hebben is niet heel vuil (op de voetbalkleding na dus) en die wordt op 30 of 40°C echt wel schoon. Voor de was gebruik ik Witte of Bonte Color Reus en af en toe dus een schepje Vanish. En heel soms komt mijn moeder to the rescue want zij heeft van die speciale vlekkenverwijderaars en zo en haar lukt het dan wel om die suffe vetvlek of wat dan ook te verwijderen.

Hoe zit het met jouw was? Welk wasmiddel gebruik je? Op hoeveel graden was je en wat doe je met hardnekkige vlekken?

De Amerikaanse prinses

Het eerste boek dat ik van Annejet van der Zijl las was ‘Sonny Boy‘ en dat vond ik een prachtig boek gebaseerd op het leven van Waldemar Nots. Nu las ik ‘ De Amerikaanse prinses ‘, waar gaat dit boek over?

Op 13 april 1927 voer Allene Tew met de Mauretania de haven van New York uit. Ze liet een leven achter zich waarin ze alles had bereikt waar ze als plattelandsmeisje van had gedroomd – aanzien, fortuin, moederschap, haar grote liefde. En ze was het ook bijna allemaal weer kwijtgeraakt. ‘De rijkste en verdrietigste weduwe van de stad’, zoals Allene door societyrubrieken werd genoemd, had die dag echter ook nog veel vóór zich, zoals een nieuw gezin en een toekomst als officiële prinses, als Russische gravin en als peetmoeder van de latere koningin Beatrix.
De Amerikaanse prinses is een reconstructie van een weids en fascinerend leven, dat zich afspeelt tegen het decor van Amerika en Europa, de victoriaanse en de moderne tijd, de industriële en Russische revolutie en de twee wereldoorlogen. Maar het is bovenal het persoonlijke verhaal van een uitzonderlijke vrouw die de moed had om, tot het bittere eind, haar eigen, onnavolgbare weg te gaan.

Ik vond het een heel mooi boek en hoewel het best op de oppervlakte blijft waar het de persoonlijke gedachtes van Allene betreft (tja, dat kan natuurlijk ook niet anders, want Van der Zijl kent haar tenslotte niet) is het geschreven in een zeer mooie en aansprekende stijl. Het leven van Allene wordt gevolgd en het is interessant om te lezen hoe zij haar leven leefde. Wat ze meemaakte (echt een heleboel!), de mannen met wie ze gehuwd was (vijf maar liefst!), de kinderen die ze kreeg en overleefde (alle drie, wat een drama!), de heersende society (ongeschreven en geschreven regels en hoe moeilijk het is daarin te passen), twee wereldoorlogen, financiële crises en nog veel meer. Van der Zijl gebruikt ook de nodige humor in haar boek en de onthulling dat prinses Beatrix ooit in de gevangenis heeft gezeten haalde een paar weken geleden het nieuws. En ach, of het nu humor was, doorzettings- of relativeringsvermogen: Allene was zonder meer een erg bijzondere vrouw. Ik heb dit boek met heel veel plezier gelezen.
Allene%20Tew_6fcf957acaba024273eb7c5be43bc72a237 20151208_192429

3, 2, 1

Maar weer ‘ns drie boeken waarbij het eerste boek op nummer drie eindigt en het derde boek op nummer één. Als eerste las ik ‘De zielenbreker‘ en ik kan alleen maar zeggen ‘bespaar jezelf de moeite van het lezen. Waar gaat dit boek over?

Ze worden niet vermoord. Ze worden niet gemarteld of verkracht. Zijn misdaad is veel erger…Hij breekt hun ziel en begraaft hen in hun eigen lichaam. Drie jonge, levenslustige vrouwen verdwijnen spoorloos. ‘De Zielenbreker’, zoals hij in de media wordt genoemd, heeft slechts een week nodig om hun levens te verwoesten. Daarna worden ze teruggevonden met een raadselachtig briefje in hun handen geklemd – ongedeerd, maar psychisch gebroken. Dan stoppen de ontvoeringen even plotseling als ze zijn begonnen.

Ik las al eerder een boek van Fitztek en vond dat al niet bijzonder. Eigenlijk had ik wat ik toen schreef één op één over kunnen nemen in dit logje. Volgende keer maar gewoon niet beginnen aan een boek van zijn hand.

Daarna las ik ‘Vergeten dagen‘ van Eveline Vanhaverbeke. Weer een Vlaamse schrijfster die mij zeer heeft weten te bekoren. Waar gaat dit boek over?

In Vergeten dagen verbindt Eveline Vanhaverbeke op ingenieuze manier de verhalen van vijf personen die ieder op hun eigen wijze terugkijken op de gebeurtenissen die dertig jaar geleden hebben plaatsgevonden in W, een dorp in de Vlaamse Westhoek.

Mmm, dat is wel een heel beknopte omschrijving waar weinig info uit te halen valt. Ik vond dit boek echter zeer de moeite waard. Mooie hoofdstukken, interessante personages en mooi hoe de schrijfster heen en weer springt in de tijd. En, uiteindelijk, nog best een verrassende ontknoping.

Op nummer één staat echter toch weer een boek van Jodi Picoult. Wow, wat kan die vrouw schrijven! Ongelooflijk. Waar gaat ‘De ultieme belofte‘ over?

‘Zij was alles wat ik niet was, en ik was alle dingen die zij niet was. Haar hand paste perfect in de mijne.’ De Hartes en de Golds zijn buren, maar bovenal bevriend. Als bij de ene familie een zoon en bij de andere familie een dochter wordt geboren, zijn grappen over het aanstaande huwelijk van die twee dan ook niet van de lucht. En wanneer er jaren later daadwerkelijk een relatie tussen Emily en Chris opbloeit, vindt iedereen dat totaal vanzelfsprekend. Maar dan gaat op een nacht de telefoon in de twee buurhuizen: Emily – stralende, succesvolle en ogenschijnlijk gelukkige Emily – is dood, omgebracht met de revolver van Chris’ vader. Heeft Chris haar vermoord? Of was het zelfmoord, zoals hij beweert? Twee families blijven gebroken en ontredderd achter en een wanhopige zoektocht naar de waarheid begint…

Het is al een ouder boek van Picoult dat volgens mij nu pas voor de eerste keer in het Nederlands verschijnt. Dat het al wat ouder is, merk je aan een toch wel wat andere stijl. Maar ook die stijl spreekt mij zeer aan. Wat een mooi boek toch weer, wat een thema en hoe mooi hoe Picoult alles weer met elkaar verweeft. Zeer de moeite waard dus. Lezen zou ik zeggen!
4 3 1

Brievenbus

Als ik dit typ (donderdag 3 december) is onze voortuin op de beplanting na klaar. En ha, die beplanting, die volgt morgen! Dus als dit logje maandag online komt, dan is de voortuin gewoon helemaal klaar!!!

Er volgen nog foto’s hoor, maar die wil ik plaatsen in een voor-/nalogje. Het is nu, zo zonder planten, al helemaal supergaaf geworden en Mr. T. en mijn vader hebben keihard gewerkt. Het was fijn om mijn vader weer aan de slag te zien, ook al gaat het helaas nog steeds niet echt van harte. Zijn nek heeft een flinke optater gehad helaas. Hopelijk gaat het binnenkort wel beter.

Enfin, bij een nieuwe tuin hoort een nieuwe brievenbus. Wij willen een brievenbus die we niet op slot hoeven te doen, want dat vinden we maar lastig. Daarbij, de brievenbus die we nu hebben is nog nooit op slot geweest. Maar jemig, wat zijn er een boel brievenbussen en bijna alles moet dus op slot!

We hadden uiteindelijk de keuze uit twee exemplaren:
128987479 57967795
Zo’n gezellige ouderwetsche PTT-brievenbus en een stalen exemplaar (in velerlei kleuren leverbaar). Stiekem waren wij toch wel het meest gecharmeerd van het ouderwetsche exemplaar dus die werd via dat grote wijde web besteld.

Mmmm, viel dat even tegen zeg, toen hij binnenkwam. De bus zelf vind ik nog steeds erg tof, maar hij zat vol met beschadigingen!
P1050010 P1050009 P1050007
Nou valt het nog niet zo mee om van zo dichtbij foto’s te maken van een zwart ding. Maar als het goed is zie je een boel krassen en ‘matte’ plekken op de bus. Niet tof dus. Deze ging dus terug.

Inmiddels is er contact geweest met de klantenservice (zeer klantvriendelijk trouwens) en hebben we een tweede exemplaar ontvangen. Ook die is helaas niet helemaal ongeschonden uit de strijd verzending gekomen maar is wel beter als zijn broertje. Ach, we doen het er maar mee.

Wat voor brievenbus heb jij? Zit hij in de voordeur of is het een los exemplaar? En gaat die van jou op slot?