Ontlurken

Potjeverdulleme, heeft dit jaar zomaar ineens 366 dagen. Wat dus betekent dat ik dus ook een extra logje moet produceren (of klopt die redenering niet?). En dat valt zeker niet mee hoor, na bijna 10 jaar bloggen.

Ik begin, denk ik, ik weet het niet zeker, een beetje uitgekeken te raken op het bloggen. Ik heb altijd beweerd dat ik het niet belangrijk vind als er weinig reacties komen op een logje en eigenlijk geldt dat nog steeds wel, maar toch frustreert het af en toe wel een beetje. Met name op de logjes uit de categorie ‘gedachten’ waarin ik soms best interessante zaken denk te melden en waarop ik dus ook graag andersmans/-vrouws mening wil, komen vaak maar heel weinig reacties. En dat vind ik zo jammer. Want juist die logjes, die gáán in mijn ogen ergens over.

Op Facebook zit ik ook. Twee keer zelfs: één ‘in real life-account’ en een tweede account vind je via de link hierboven. Ik vind Facebook best leuk, maar vooral ook heel vluchtig en ik háát alle reclames en ongevraagde meldingen.

Maar wat ik vooral een beetje boel jammer vind is dat mensen op Facebook reageren in de zeldzame gevallen dat ik een link van een van mijn logjes dáár plaats. Want die reacties verdwijnen terwijl ze hier op mijn blog wel altijd een soort van bewaard blijven. Is het omdat ‘vind ik leuken’ zoveel sneller gaat, omdat reageren op een blog toch wat meer tijd (en soms moeite?) kost. Gossie … ik snap het niet.

Enfin: waar ik deze schrikkeldag vooral voor wil gebruiken is om toch maar weer ‘ns een keer te kijken of er überhaupt nog veel lurkers hier langskomen. Dus ik ‘ontlurk‘ vandaag maar weer ‘ns.

Dus: lieve lezer, ik zou het bijzonder op prijs stellen als je laat weten dat je hier meeleest! En heus, het hoeft alleen maar vandaag.

Een leven na jou

Allereerst feliciteer ik mijn moeder van harte met haar 71ste verjaardag! Lieve mam, van harte!!! ♥♥♥
71-
En verder is het natuurlijk zondag, dus tijd voor een boekenlogje. In 2012 las ik ‘Voor jou‘ van Jojo Moyes en met ‘Een leven na jou‘ schreef Moyes daarop een langverwacht vervolg. Waar gaat dit boek over?

Na zes heftige maanden met Will geleefd te hebben, is Louisa Clark is niet langer een doorsneepersoon met een doorsneeleven. Maar als een bizar ongeluk haar dwingt terug bij haar familie in te trekken, heeft ze het gevoel dat ze weer net zo vastgeroest zit als vóór Will haar wereld overhoophaalde. In een poging zichzelf te dwingen uit haar veilige wereldje te stappen, meldt ze zich aan voor een groepscursus rouwverwerking. Haar medecursisten helpen haar een nieuw perspectief te vinden. Tot iemand uit Wills verleden haar leven binnen stormt en opnieuw alles anders blijkt dan ze dacht. Kan Lou zich opnieuw uitvinden terwijl het lijkt of de hele wereld zijn best doet om haarzelf, haar familie en Wills familie vast te houden in het verleden?

‘Voor jou’ vond ik echt een boek dat je na laat denken over wat er gebeurt, dat had ik met ‘Een leven na jou’ beduidend minder maar desalniettemin (mooi woord!) schreef Moyes een waardig vervolg. Het heeft de nodige humor, interessante ontwikkelingen en eyeopeners en vooral de verhaallijn van Lou en Sam is mooi om te lezen. Die Sam is zo gek nog niet en hoe hij in het leven staat is erg verhelderend. Niet alleen voor Lou kan ik gerust zeggen.

De iemand uit het verleden van Will geeft het boek extra inhoud en vooral hoe er met haar omgegaan wordt door haar moeder is ten hemel schreiend. Al is het misschien ook wel een beetje te begrijpen.

20160211_145905

Pickwicklijstje nummer twee

Na het eerste lijstje zijn er inmiddels weer een aantal potten thee gezet, de hoogste tijd dus voor het tweede pickwicklijstje.

  1. Waar zou je morgen naar toe willen op vakantie?
  2. Tegen wie kijk je op?
  3. Wat was het eerste waar je vanochtend aan dacht?
  4. Naar welke dag in de geschiedenis zou je terug willen?
  5. Wat is je favoriete spel?
  6. Wat is het gekste dat je vandaag hebt gezien?
  7. Wat zou je doen als je onzichtbaar was?
  8. Wat was het laatste waar je gisteren aan dacht?
  9. Zou je voor één dag van het andere geslacht willen zijn?
  10. Waar schaam je je het meest voor?

20160224_133242

Ha, ik zie dat er dus gewoon twee labeltjes ook al in mijn eerste lijstje zaten. Nou ja zeg! Enfin, dan kost het je wat minder tijd om het lijstje in te vullen. Alhoewel vraag zes natuurlijk ook dit keer best ingevuld kan worden.

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Rare jongens die Amerikanen

Oh hemel, oh hemel, het zal toch zeker niet zo zijn dat het Amerikaanse volk straks Donald Trump aan het roer laat staan! Ik wil het eigenlijk helemaal niet over die man hebben, maar pffft, ik vind het toch wel spannend hoor. Het is toch ondenkbaar dat zo’n rare koekenbakker straks de machtigste persoon ter wereld wordt! Toch? Of ben ik nou gek?

De uitspraken die hij doet vind ik tenenkrommend, de manier waarop hij hele groepen veroordeelt, buitensluit en van zich afstoot weerzinwekkend. De wereld is echt niet gebaat bij het gebral van Trump en zijn opstelling/gedrag zouden wel ‘ns ernstige gevolgen kunnen hebben.

Hoe is het toch mogelijk dat een deel van het Amerikaanse volk serieus meent dat this the best man for the job is. Ik snap daar echt helemaal niets van. Wat je ook vindt van Obama, ik denk dat hij het allemaal nog niet zo verkeerd heeft gedaan. Voor zover ik dat kan beoordelen natuurlijk. Of snap ik er werkelijk niets van? Het moet voor ieder, zichzelf serieus nemend mens toch onvoorstelbaar zijn dat dit misschien gaat gebeuren? Het moet voor Obama toch een verschrikkelijk vooruitzicht zijn om te weten dat zijn plek misschien door Trump wordt ingenomen. Dat alles waar hij zich voor heeft hard gemaakt straks in no time wordt afgebroken? Ik zou er diep verdrietig van worden. En tegelijkertijd zou ik misschien zelfs wel zoiets hebben van ‘stik er dan ook allemaal maar in, als jullie niet meer verstand hebben’. Maar hé, ik ben, goddank, Obama niet.

Ik schreef al wel vaker over politiek (hier bijvoorbeeld, hier en hier maar ik zie dat die logjes vaak over hetzelfde gaan en dat ik wel wat in kringetjes lijkt rond te dwarrelen en waarom, waarom veranderen de dingen niet ten goede en lijkt het alleen maar harder en agressiever te worden en waarom, waarom zijn we toch zo ontevreden allemaal en … pffft) en dat ik niet graag in de schoenen van politici zou staan. Wat je ook van hen denkt, of je het met hen eens bent of niet, ze zijn er tenminste en vormen -om het zo maar ‘ns te zeggen- de hoeksteen van onze democratie. En dat is heel, heel belangrijk. Maar goed, stel dat de PVV hier ooit echt aan de macht komt, dan is dat volgens mij op de wereldschaal niet zo heel erg erg. Maar stel dat Trump Oh, ik moet er echt, echt, echt niet aan denken!

Wat denk jij van de Amerikaanse verkiezingen? Zou Trump serieus een kans maken? En wie zou de beste kandidaat zijn?

Duimen en/of kaarsje

Goed lieve mensen: zouden jullie zo lief willen zijn om vandaag om 11.00 uur ‘ns even flink te duimen. Want, het is bijna niet te geloven, maar op dat tijdstip hebben we weer kijkers!!!! Het huis van mijn schoonouders staat inmiddels sinds maart 2008 te koop en ik geloof dat er tot nu toe 2 keer een bezichtiging is geweest.

Gelukkig wordt het huis al sinds een jaar of zes verhuurd, maar het zou toch wel heel fijn zijn als het eindelijk ‘ns een keer verkocht zou worden. De eerste huurder die erin zat maakte er een flinke bende van en we waren allemaal hartstikke blij dat hij uit zichzelf vertrok na een maandje of 8. Sindsdien hebben we een huurder waar gelukkig nooit gedoe mee is. Een ander groot voordeel van het verhuren is dat we van dit soort gezanik ook geen last meer hebben. Maar het zou zo heerlijk en geweldig zijn als het huis gewoon ‘ns verkocht zou worden want dan heb je toch een zorg minder.

Vandaar vandaag draaiende duimen en een kaarsje om het geluk toch enigszins af te dwingen.

duimen+draaien bewegende_kaars

Dat kaarsje is ook voor mijn lieve oma die vandaag 22 jaar geleden overleed en ook voor alle andere familie waarvan wij al afscheid moesten nemen.

Gisèle

Oh, wat een geweldig boek is ‘Gisèle‘ van Susan Smit!!! Hopelijk zorgt deze enthousiaste openingszin ervoor dat je het boek ook echt gaat lezen of het op z’n minst een kans geeft.

Ik heb zo genoten van deze, op ware gebeurtenissen gebaseerde, roman. Wat een bijzonder leven heeft Gisèle d’Ailly – Van Waterschoot van der Gracht gehad. Meer dan een eeuw leefde zij en maakte zij vele dingen mee. Hoe vrijgevochten was zij, hoe dapper en hoe veranderde zij het leven van velen. Het verhaal van Mies Peters vond ik echter misschien nog wel net zo interessant. Mies (die op de voorkant van het boek staat) balanceert toch wel echt op het randje van goed/fout. Erg knap hoe Smit haar een gezicht heeft gegeven. En tja, Jany, de verbindende factor in het boek. Wat een bijzonder heerschap moet dat geweest zijn.

Waar gaat het boek over?

Nederland, 1936, de vooravond van de Tweede Wereldoorlog. Adriaan Roland Holst, ‘Jany’ voor intimi, dichtersvorst en homme à femme, ontmoet de mooie, getalenteerde glazenierster Gisèle van Waterschoot van der Gracht. Tussen hen ontstaat een zielsverwantschap, die verder gaat dan zijn gewoonlijke romantische avonturen. Al snel voelt Gisèle zich opgenomen in de kring rond Roland Holst en wijdt ze haar leven aan de kunst en de liefde. Op datzelfde moment droomt de jonge actrice Mies Peters van eenzelfde leven. Ze begrijpt dat haar huwelijk met de verkoper Paul en haar jonge moederschap niet te combineren zijn met een succesvolle toneelcarrière. In Jany vindt ze een hartstochtelijke minnaar; hun liefde bestaat uit strijd en evenveel momenten van groot geluk. De gekwetste Paul zoekt zijn heil bij de snel opkomende NSB en vertrekt met een hoofd vol idealen naar het oostfront. Jany voelt dat hij van zijn ivoren toren moet afdalen om een positie in te nemen. Gisèle neemt jonge Joodse onderduikers in huis die ‘s nachts, als de verduisteringsgordijnen gesloten zijn, onderwezen worden in filosofie, poëzie en tekenkunst. De oorlog dwingt uiteindelijk iedereen om de keuze te maken tussen buigen of barsten, goed en fout, haat en liefde.

Vrij goed in chronologische volgorde wordt er steeds een hoofdstuk geschreven vanuit Gisèle, Jany of Mies. Het is Smit, vind ik, meer dan prima gelukt om zich in te leven in haar personages en het mooie is dat brieven of gedichten elkaar in sommige hoofdstukken weer ‘tegenkomen’.

Ik heb naar aanleiding van het boek volop gegoogeld en onder andere deze documentaire gekeken. Erg mooi om wat meer van Gisèle te zien. Wat een frêle dametje lijkt het, maar hoe stoer was ze wel niet?

In het nawoord van het boek staat geschreven hoe het met een aantal van de hoofdpersonages verder gaat, maar ook daar is op internet natuurlijk veel meer over te vinden. Zoals we daar hebben Joep, Buri, Bep, en Wolfgang.

Ik wil je dit boek echt van harte, harte aanraden. Verwacht geen superspannend boek, maar een erg interessant verslag van een mensen in tijden van oorlog(sdreiging). Ik heb nooit geweten dat er bijvoorbeeld zoiets als een Kultuurkamer bestaan heeft en vond het erg interessant om daar over te lezen en te zien wat voor dillema’s dat met zich meebracht en dan niet alleen tijdens de oorlog maar ook na de oorlog toen er mensen ‘berecht’ werden voor hun deelname áán die Kultuurkamer. Erg interessant om te lezen hoe Jany daar bijvoorbeeld op reageert: ieder verhaal heeft altijd twee kanten.

20160213_162421

Jheronimus van Aken Bosch

Afgelopen vrijdag werd in Den Bosch het Jeroen Boschjaar geopend. Het hoogtepunt van dat jaar is de tentoonstelling in het Noord Brabants Museum met werken van de kunstenaar. Nog nooit eerder was zoveel werk van hem op dezelfde plek te bekijken.

Ik moet zeggen dat ik niet zoveel heb met zijn werk. Zijn absurdistische manier van schilderen stuit mij eerlijk gezegd eerder tegen de borst dan dat ik het mooi kan vinden. Tegelijkertijd vind ik het echter wel fascinerend om te weten dat deze man meer dan 500 jaar geleden dit soort werk maakte. Het, in mijn ogen, prachtige werk van bijvoorbeeld Vermeer of Rembrandt is gewoon meer dan 100 jaar later gemaakt. Hoe bijzonder en ook wel moedig moet het dan wel niet geweest zijn om het werk te maken dat Bosch maakte? Je werd in die tijd voor minder beschuldigd van ketterij geloof ik.

De_Hooiwagen

Nou moet ik zeggen dat ik de opening van het Jeroen Boschjaar niet gekeken heb. Ik heb alleen op Omroep Brabant een samenvatting gezien en ik moet zeggen dat ik daar dan vooral beroepsmatig naar kijk. Hoe wordt een dergelijke happening georganiseerd, hoe ontvang je de Koning, hoe zijn dingen geregeld. De kabinetsmedewerkers van de gemeente komen niet of nauwelijks in beeld, maar hé, dat is natuurlijk logisch. Je doet je werk onzichtbaar maar bent wel altijd in de buurt. Binnenkort gaan we (in het kader van de naderende fusie van de gemeente waar ik werk met twee andere gemeentes) in Den Bosch praten over dit soort zaken, ik denk dat we veel van onze grote broer kunnen leren.

Hieronymus_Bosch-_The_Seven_Deadly_Sins_and_the_Four_Last_Things

Wat vind jij van het werk van Jeroen Bosch?

Het museum van zonderlinge zaken

Al weer een hele tijd gelezen las ik ‘De duivenhoudsters‘ van Alice Hoffman een waar historisch meesterwerk. Toen ik dus elders een enthousiaste recensie las over ‘Het museum van zonderlinge zaken‘ was de keuze snel gemaakt. Dat boek wilde ik lezen. Waar gaat dit boek over?

Coralie treedt op als de Meermin in haar vaders Museum van Zonderlinge Zaken, een rariteitenshow, naast de Wolfman en het Vlindermeisje. Op een avond stuit ze op een aantrekkelijke jongeman die bij de Hudson in het maanlicht bomen aan het fotograferen is. De opvallende fotograaf is Eddie Cohen, een Russische immigrant die is weggelopen uit de Russisch orthodoxe gemeenschap in de Lower East Side, waar hij werkte als leerling-kleermaker. Terwijl Eddie in New York de verwoesting na een beruchte brand fotografeert, raakt hij verstrikt in het verdachte mysterie achter de verdwijning van een jonge vrouw.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel even wat moeite had om in dit boek te komen. Maar toen het me dan ook in zijn greep had, wilde ik eigenlijk niets anders meer dan lezen, lezen, lezen. En tja, dan heb je het ook weer snel uit helaas. Zeer de moeite waard dus. Zowel Coralie als Eddie zijn boeiende personages maar dat geldt bijvoorbeeld ook voor Maureen en Beck.

Hoffman schept een prachtige, sprookjesachtige sfeer in het boek. Niet alleen de wisselingen van hoofdstukken vanuit Coralie en dan weer vanuit Eddie, maar ook de wisseling in ik- en hij-vorm. En tja, historische romans, je weet het wellicht, spreken mij zeer aan. Zoals Hoffman schrijft over de twee (1 en 2) grote branden van 1911 is erg aangrijpend. Je ziet het zo ongeveer voor je. Ook de vele verwijzingen naar de Nederlandse invloed op het ontstaan van New York vond ik bijzonder om te lezen. Net zoals ik het dan weer reuze interessant vind dat Hoffman echte mensen gebruikte in dit boek zoals Abraham Hochman en Monk Eastman.

20160207_001559

Beschermd: Optocht

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Geneuzel | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Kleine meisjes

Kleine meisjes‘ van Helen Fitzgerald is vooral een lekker boek dat ook nog best onvoorspelbaar is. Waar gaat dit boek over?

Krissie, een sociaal werkster in de jeugdzorg, worstelt met een postnatale depressie en haar leefpatroon: behoefte aan veel losse seks, pillen en alcohol, terwijl ze een goede alleenstaande moeder wil zijn. Haar nette jeugdvriendin en man zijn wanhopig vanwege hun kinderloosheid en het drietal besluit tot een ontspannen kampeerweekend in de bergen. Dat mondt uit in een nachtmerrie waarin bepaald niet alleen de relationele bordjes verhangen worden.

Fitzgerald neemt je regelmatig mee naar het verleden van de personages waardoor duidelijker wordt waarom ze zijn zoals ze zijn. De depressie van Krissie en de daarmee gepaard gaande ‘gekte’ wordt erg indringend beschreven en gaandeweg wordt duidelijk waarom Sarah Krissie steeds maar weer in bescherming neemt.

De ontwikkelingen tijdens het kampeerweekend zijn af en toe wel wat bizar, net als het moment dat Sarah het heft in handen neemt, maar tegelijkertijd past dat best in het verhaal. Ja, een prima debuut van Fitzgerald.

20160117_205957

Carnaval

En het is weer zover. Mijn meest favoriete vier dagen van het jaar. Not! Vroeger carnavalde ik nog best een aardig eindje op weg, maar ergens zo tijdens het groter groeien ben ik het toch wel kwijtgeraakt: dat plezier in carnaval. Hoe anders is dat voor Mr. T., Grote Zus en weliswaar in veel mindere mate Kleine Zus.

Mr. T. en zijn vrienden zijn alweer weken bezig met de voorbereidingen van hun deelname aan de optocht in hun geboortedorp. Zowel Mr. T. en Kleine Zus doen daar aanstaande maandag aan mee. Misschien dat ik even ga kijken, maar ik weet het nog niet zeker. Ligt ook wel aan het weer.

Verder zal Mr. T. morgen, zondag en maandag flink gaan carnavallen en dat geldt ook voor Grote Zus. Al plakt die er ook nog vanavond en dinsdag bij. Grote Zus heeft zich ingekocht bij een carnavalsgroep. Dan betaal je een bedrag (waarmee die groep weer de wagen bouwt) om tijdens de vele optochten  hier in de regio, naast die wagen te mogen lopen. Ok moi. 😉 Ze heeft voor twee optochten betaald, gaat verder dus elke dag uit (ze moet zaterdag nog wel werken) en zal het best heel goed naar haar zin hebben.

Kleine Zus had gisteren carnaval bij de club en vanochtend op school. Morgen doet ze met een paar klasgenootjes mee met de optocht hier in het dorp. In haar klas zitten meisjes die bij de dansmariekes zitten en die dus hartstikke druk zijn met de carnaval. De andere meisjes bedachten dat ze dan maar mee moesten doen met de optocht. In eerste instantie waren er helaas twee meisjes die van die andere meisjes niet mee mochten doen en daar was Kleine Zus er een van. Ik heb nog steeds werkelijk géén idee waar dat toch steeds aan ligt, dat buitensluiten. Kleine Zus is een lief kind, luistert goed (op een ander zeker, thuis af en toe wat minder, maar dat hoort ook zo) maar ergens gaat er iets mis. Heel verdrietig. Gelukkig weet Kleine Zus niets van dat voortraject. De moeder van een van de andere kinderen die dus mee zouden doen aan de optocht vroeg aan haar dochter of alle meisjes mee zouden doen. ‘Nee, die en die niet. Dat mag niet van die en die’, antwoordde haar dochter. ‘Dat zullen we denken’, dacht die moeder en ze klom in de telefoon om het met zowel mij, de moeder van dat andere kindje en de rest van de moeders van de kinderen die wel mee mochten doen te bespreken. Haar insteek: allemaal of niet. Poe, ik was zo blij met haar opstelling. En dan nog zijn er moeders die het probleem niet snappen. Die niet snappen dat hun kinderen anderen niet moeten buitensluiten. Enfin: lang verhaal kort → Kleine Zus doet mee met de optocht. Al gaat het toch niet echt van harte. Ze voelt zich niet echt op haar gemak bij bepaalde kinderen en die zitten wel in het groepje. Tijdens de vergadering van moeders en dochters (ja, daar moest ik dus wel naar toe, ik als niet carnavaller) om te bespreken wat ze zouden gaan uitbeelden en dergelijke is ze zo stillekes, zo stillekes. Pffft, ik vind het zo sneu voor haar. Ik (en zij ook) kijk echt uit naar de middelbare school. Ik (en zij ook) hoop dat het dan allemaal wat gemakkelijker zal gaan.

Op zondag gaan Kleine Zus en ik voor ons inmiddels toch wel traditionele carnavalsasiel naar Gouda naar mijn lieve vriendin Yvonn en op dinsdag gaan we samen met oma naar Burger’s Zoo (of misschien naar Beeld & geluid). En verder ben ik gewoon de hele week vrij! Donderdag neem ik de meiden mee uit lunchen (dat weten ze nog niet) en vrijdag gaan de dames, allebei met een vriendin, naar het subtropisch zwemparadijs. Dan is de vakantie van Grote Zus en van mij alweer voorbij, maar plakt Kleine Zus er gewoon nog een hele week aan vast! Net als de herfstvakantie heeft ze ook twee weken carnavalsvakantie. Wat een luxe!

Alaaf!!!