Beschermd: Schoolfoto

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

10 jaar + 2 dagen

Tien jaar en twee dagen geleden postte ik mijn allereerste logje op het grote weeweewee. Ik had geen idee waar ik aan begon, maar gaandeweg werd duidelijk dat ik er een nieuwe hobby bijhad. Vooral de eerste jaren bloggen waren echt supertof, al was er ook wel af en toe teenentander hommeles in blogland. Maar ach, als je nu ziet wat voor commentaren er soms op het internet circuleren, was het toen nog vrij liefelijk eigenlijk.

Het bloggen is volgens mij inmiddels wel een beetje op z’n retour. Ik geloof dat Instagram (wat ik niet heb) en Facebook (daar heb ik er zelfs twee van) de huidige trekkers zijn. Twitter is volgens mij ook erg 2014, want het is in mijn timeline regelmatig angstaanjagend stillekes.

Maar goed: 10 jaar bloggen dan. Het heeft me veel opgeleverd. Ten eerste het schrijven. Ik houd van schrijven, of het nu ging om simpele ‘huis tuin en keuken verhaaltjes’ of verhalen uit de categorie ‘geschreven‘ ik vind het leuk. Ook de verhalen rondom ‘gezin‘, ‘gebroed‘ en ‘gedachten‘ zijn me dierbaar. Mijn blog is echt een naslagwerk, ik zoek er regelmatig dingen in op om te zien hoe het Grote en/of Kleine Zus en ons verging. Leuk! Ten tweede leverde het me ook een zeer bijzondere vriendschap op. Eentje die het koesteren waard is en dat doen we allebei. Ten derde leerde het me veel over mezelf en anderen.

Tegelijkertijd denk ik echter dat ik over alles inmiddels wel een keer geblogd heb hier en dat ik mezelf vrij regelmatig herhaal. Dus ik ben wel een beetje in dubio. Doorgaan, stoppen of alleen iets posten als ik echt iets te zeggen heb? Ik ben er nog niet over uit.

Hoe zit dat met jou? Blog je frequent? Ooit gebrek aan inspiratie? Hoe lang blog je al? En omdat de inspiratie hier ook wel wat op lijkt te drogen: waarover zou je hier graag een logje zien?

Fijne paasdagen

fp
Grote Zus geniet inmiddels voor de derde dag van Paaspop. Een festival hier in de buurt dat inmiddels jaarlijks het festivalseizoen opent. Ze logeert bij een vriendin en gaat vanaf daar op de fiets naar het festival. Ik hoop heel erg dat ze volop geniet en ben benieuwd hoe ik haar morgen terugkrijg (waarschijnlijk volkomen total loss).

Wij rommelen vandaag maar wat henen. Afgelopen vrijdag zijn Mr. T., Kleine Zus en ik ter ere van mijn verjaardag uit wezen eten. Altijd gezellig natuurlijk. Gisteren was er de normale poetselarij (kan iemand iets uitvinden zodat dat niet meer hoeft?) en morgen is het feest.

Mijn schoonvader vierde afgelopen vrijdag zijn verjaardag en ik doe dat morgen. Ik houd van verjaardagen vieren. Mijn oma zei altijd dat je moet vieren wat je kunt vieren. En dat doen we dus ook. Ik heb er zin in!

Wat zijn jouw plannen voor de Paasdagen?

Beschermd: Gasten

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Melatonine

Net als mama is Kleine Zus een schone slechte slaapster en kan ik daar nog redelijk nuchter om zijn, Kleine Zus raakt er erg door van slag. Het meisje kan zich zo’n zorgen maken over haar slechte slapen en dat ze te weinig rust heeft en dat ze dan misschien wel slechte punten gaat halen en dat ze dan … en zo maalt en maalt ze maar.

Ik zou het haar zo graag anders gunnen. We zijn natuurlijk met de psycholoog bezig en daar lijkt ze best baat bij te hebben. En een paar weken geleden werd mij tijdens het 10-minutengesprek door de juf nog ‘ns haarfijn verteld dat er echt niets mis is met Kleine Zus. Dat zij in haar denken en doen gewoon een aantal jaar voor is op de rest van de klas en dat dat inderdaad regelmatig tot onbegrip en verdriet leidt. Maar dat Kleine Zus vooral een superlief en betrokken kind is.

Maar goed: slecht slapen is natuurlijk helegaar niet tof! Kijk, dat je in de nacht van zondag op maandag slecht(er) slaapt is denk ik bij veel mensen wel bekend, maar vorige week vrijdag kwam ze tegen middernacht helemaal verdrietig naar beneden omdat het wéér niet lukte. En tja, slecht slapen in het weekend is prut in het kwadraat.

De kinderpsycholoog had het probleem ook al met mij besproken en suggereerde het gebruik van melatonine. In eerste instantie was ik toch wat huiverig en daarom heb ik het toch maar even met de huisarts besproken. Hij gaf aan het prima te vinden als we het zouden proberen en inmiddels gebruikt ze het een paar weken. En werkelijk: ze slaapt telkens als een roosje! Ze slikt haar pilletjes, gaat een kwartiertje later naar boven en doet haar dingetjes in de badkamer en kruipt in bed. Lezen in bed is er niet meer bij, vaak slaapt ze binnen een kwartiertje. Hoe tof is dat dan wel niet?

Conclusie tot nu toe is dus dat die melatonine prima werkt en dat is natuurlijk vooral heel erg fijn! Misschien moet ik het zelf ook maar gaan gebruiken?

Wat voor slaper ben jij en, in geval van slecht slapen, wat voor hulpmiddelen gebruik jij om in slaap te komen?

Neem een geit

Neem een geit‘ van Claudia de Breij is een soort van zelfhulpboek voor volwassenen. Of toch ook weer niet eigenlijk. Maar het is wel een leuk boek. Gemakkelijk leesbaar met en passant nog een aantal behoorlijk rake lessen. Waar gaat dit boek over?

Niemand vertelt je hoe te leven. Als je kinderen krijgt staan er boekhandels vol opvoedboeken tot je beschikking, maar welke levenslessen krijg je mee als volwassene? Wie vertelt je hoe om te gaan met liefde, dood, vriendschap, ambitie en kinderen? Claudia de Breij (net 40) worstelt met deze vragen en gaat te rade bij een groep wijze mannen en vrouwen. Zij vertellen hoe zíj de dingen hebben aangepakt. Claudia de Breij trekt daar honderd levenslessen uit, en stopt daar ook een paar van haarzelf – en haar kapper – bij.

Ik vond het dus een leuk boek en vooral de stukken waarin Hans Wiegel aan het woord was zeer tot de verbeelding sprekend. Rake dingen zegt die man zeg, dat zouden meer mensen moeten doen!

‘Neem een geit’ is een prima boekje voor even tussendoor.

20160312_103449

Let’s go to work

Hier las ik laatst een leuk vragenlijstje. En hé, ik houd van dat soort lijstjes. Doe je ook mee? En mocht je gestopt zijn met werken, dan kun je het natuurlijk ook nog invullen. Van toentertijd. Toch?

  1. Wat voor werk doe je op dit moment?
  2. Hoe ben je bij je huidige baan terecht gekomen?
  3. Is dit het werk wat je als klein kind al voor ogen had?
  4. Wat voor banen heb je voor je huidige baan gehad?
  5. Ga je nog naar school naast je werk?
  6. Hoeveel werk je per week?
  7. Werk je doordeweeks of in het weekend?
  8. Moet je ver reizen voor je werk?
  9. Hoe ga je naar je werk? Lopend, auto, OV?
  10. Werk je vooral alleen of in een team?
  11. Wat vind jij nou het allerleukste aan je werk?
  12. Kleed jij je op je werk anders dan in je vrije tijd?
  13. Je haar en make-up: doe je dat anders als je gaat werken?
  14. Neem jij je eigen eten mee naar het werk?
  15. Hoe ziet jouw werkdag er in grote lijnen uit?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Zolang er leven is & Margje

Het eerste boek van Hendrik Groen (zou hij nu wel of niet echt bestaan???) heb ik met heel veel plezier gelezen. Toen ik dan ook hoorde dat er een volgend dagboek verschenen was, moest ik dat natuurlijk meteen lezen. Waar gaat ‘Zolang er leven is‘ over?

Onder het motto ‘Ik schrijf dus ik blijf’ noteert de vroegere bovenmeester Henk Groen weer een jaar lang elke dag een stukje over zijn leven in het verzorgingshuis in Amsterdam-Noord. Hij is lid van de club Omanido (Oud maar niet dood) die door zijn uitjes de economie helpt, want ‘zorg dat je rood staat als je doodgaat’. De dagboekstukken vertellen over de wereld in het tehuis, met een variatie aan bewoners, ongemakken en ergernissen, met daartussendoor gebeurtenissen uit de wereld van 2015 (bezuinigingen, aanslagen, sport, vluchtelingen, sjoemelsoftware). De met droge humor en spot geschreven herkenbare fragmenten gaan van glimlach tot serieus (de dood van zijn geliefde vriend) en van filosofisch tot schaterlach.

Ik vind dit echt een boek dat iedereen moet lezen. Want het is niet alleen met humor geschreven, Hendrik roert en passant ook nog een boel heikele kwesties aan en hij doet dat op een zeer duidelijke en mooie manier. Wij hebben het hier in Nederland zo verschrikkelijk goed! En wat doen veel mensen: klagen, klagen, klagen en agressief gedrag vertonen. Echt, lees dit boek en je staat weer even met beide benen op de grond. Hendrik schrijft bijna elke dag een stukje, die stukjes variëren wat betreft de inhoud, maar wat ze wel kenmerkt is dat ze vaak met één (of twee) zeer rake zin(nen) eindigen. Prachtig gewoon.

In het vorige boek werd ik al geraakt over de terloopse opmerking van Hendrik dat zijn dochtertje overleden is, op haar sterfdag schrijft hij dit: de dag van het overlijden van mijn kleine meisje. Een kinderfietsje gaat een halve meter te veel naar rechts of naar links en komt op een schuine helling naar een slootje. Ik keek schoolschriften na en mijn vrouw hing de was op. We dachten beiden dat de ander op haar lette. Een leven lang verdriet, een leven lang zinloos zelfverwijt.

En wat te denken van een pareltje als ‘Mijn mond begrijpt mijn steeds vaker mijn hoofd niet meer’. Ja, echt, dit boek, en het eerste deel, is het waard gelezen te worden.

Dan is daar nog ‘Margje‘ van Jan Siebelink, het vervolg op ‘Knielen op een bed violen‘. Waar gaat dit boek over?

Tien jaar na zijn succes ‘Knielen op een bed violen’ keert Siebelink terug naar het gezin Sievez en hun kwekerij in Velp. Dit keer staat niet de vader centraal, die in de ban raakt van een streng-christelijke groepering, maar zijn vrouw (de titelfiguur) en hun beider zonen. Tijdens een oudejaarsnacht waarin hij vergeefs wacht op zijn broer Thomas, denkt de inmiddels 73-jarige oudste zoon Ruben terug aan hoe hij voor zijn moeder het leven draaglijk probeerde te maken, verlangend naar haar liefde, terwijl zij meer gaf om zijn jongere broer. Deze op zijn beurt verlangde naar de erkenning van zijn vader die liever een dochter had gehad.

Mwah, ik ben niet kapot van dit verhaal. Vind het warrig en hak op de takkerig. Maar omdat het niet zo lang is, heb ik het boek toch maar uitgelezen, al moet ik eerlijk bekennen dat ik af en toe ook wel wat stukjes heb overgeslagen. Jammer eigenlijk, want ‘Knielen op een bed violen’ vond ik, ondanks het feit dat het bekend staat als een moeilijk boek, heel erg mooi.

20160305_222701 20160309_153308

Muse

Afgelopen zondag ging ik samen met Mr. T., vriend W en vriendin W (ha, dat is toevallig, twee W’s) naar Muse in Keulen. En wow, wow, wow, wat heb ik genoten!!!! Ik zag, vooral in mijn jonge en wilde jaren, al vele concerten (en nu ook nog wel af en toe), maar Muse gaat een stapje verder. Muse is een ERVARING! Een muur van geluid en een fantastische show. Wat een beleving!!! Genoten tot en met en, hoe raar, zonder ook maar enige piep in den oren naar huis en rond 01.45 uur in mijn bed gerold.

20160306_212236 20160306_213410 20160306_214959 20160306_222952

Wat ook een beleving was, was het binnentreden van de Lanxess Arena in Keulen. Wij waren tegen zessen ‘s avonds in Keulen. Lekker op tijd om nog wat te gaan eten. Toen wij de Lanxess Arena passeerden stond er een enorme rij te wachten. Wij dachten dat dat waarschijnlijk mensen waren die veldkaarten hadden, dus besteedden er niet al te veel aandacht aan. Toen wij na het nuttigen van de nodige schnitzels tegen 19.30 uur weer terug waren bij de concerthal stond die rij er nog. Sterker: hij was nog veel langerderder!!! Mmm, daar hadden wij niet op gerekend.

Opvallend was de ordentelijkheid waarmee er in de rij gestaan werd. Kan me niet voorstellen dat we dat hier in Nederland ook zo zouden doen. Maar goed, er zat niet veel anders op dan aan te sluiten (al hadden we wel een soort van schaduwrijtje gevonden die toch wel korter was) en ons in ons lot te schikken. Echt heel bijzonder dat zo’n concertzaal er voor kiest om 20.000 bezoekers door 2 (ja TWEE!!!) toegangsdeuren naar binnen te laten. Ik vind het toch niet heel klantvriendelijk eigenlijk maar goed. We waren uiteindelijk toch nog op tijd voor het voorprogramma (mwah) en moesten vervolgens nog een hele tijd wachten tot Muse haar eerste tonen speelde.

Wat ook best bijzonder was trouwens was het continue rondlopen van mensen met zo’n biertank op hun rug die dan biertjes moeten verkopen. Echt iedere minuut liep zo’n gast voor ons door. Wij zaten op de tweede ring op de derde rij, dus hadden er niet heel veel last van, maar als je bijvoorbeeld op de eerste rij zat, dan moet dat toch erg vervelend geweest zijn. En werkelijk waar, ik heb die gasten gedurende de hele show geen enkel biertje zien verkopen. Ha, daar hadden wij ook helemaal geen tijd voor: wij moesten genieten van het spektakel!

Afval

Rebellie en revolte was er afgelopen december toen de gemeente het onzalige plan publiekelijk maakte om de grijze afvalkliko nog maar één keer per maand te gaan legen. Dat was eerst immers iedere twee weken. Het plastic inzamelen zou vanaf 1 januari juist van vierwekelijks naar tweewekelijks gaan.

Enfin: een boel commentaar dus en dat commentaar was -uiteraard duh, we zijn tenslotte Nederlanders- voor 99% negatief. Zonder de nieuwe systematiek ook maar een kans te geven.

We zijn inmiddels twee maanden verder en ik geloof dat onze grijze kliko tot nu toe één keer aan de weg heeft gestaan en wel meteen begin januari want hij kan maar leeg zijn nietwaar? 😉 Momenteel zit de kliko voor drie kwart vol dus voor de veiligheid zetten we hem aanstaande donderdag maar aan de straat. 7 April is namelijk toch wel heel ver weg.

In plastic inzamelen zijn wij heel goed. Iedere twee weken staan er toch zeker twee (en vaker drie) zakken aan de weg. Het scheelt natuurlijk dat inmiddels ook bijvoorbeeld drinkkartons en puddingpakken in die zakken mogen. Maar eigenlijk is het natuurlijk om te janken dat zoveel artikelen in plastic verpakt zijn. En dan vaak ook nog de manier waarop! Vaak is de verpakking een combinatie van plastic en papier/karton en is de daadwerkelijke inhoud vele, vele malen kleiner dan de verpakking. Wat een verspilling! Volgens mij worden daar door consumenten vrij regelmatig kritische geluiden over geuit. Ongelooflijk eigenlijk dat daar door producenten niet echt op gereageerd wordt.

Het oud papier wordt hier één keer in de maand opgehaald en we maken regelmatig zelf de weg naar de glasbak. Onze gifbak staat al jaren trouw in de garage en verzamelt vooral lege batterijen, maar voordat die vol is zijn we denk ik wel 200 jaar verder.

Soms vind ik wel dat je voor goede afvalscheiding toch wel zo ongeveer hogere wiskunde gestudeerd moet hebben, want het is niet altijd even gemakkelijk om te beoordelen wat waar thuis hoort.

Enfin: de nieuwe ophaalfrequentie, want daar wilde ik het over hebben. De grootste kritiek van de tegenstanders was dat de grijze bak veel te weinig opgehaald zou gaan worden en dat dat voor gezinnen toch wel echt heel lastig zou gaan worden. Ook bestond de angst dat er nu veel meer afval gedumpt zou worden.

Volgens mij is deze nieuwe ophaalfrequentie prima en is het verstandig om eerst gewoon te bekijken hoe iets gaat voordat we allemaal beginnen te roeptoeteren en facebookactiepagina’s op te starten. Maar hé, wie ben ik? En wie luistert er in godsnaam naar mij? Nou in ieder geval wel mijn kinderen (tot op zekere hoogte haha) en hen leer ik in ieder geval nooit afval op straat te gooien. Want dat vind ik echt verschrikkelijk, te zien hoeveel afval er overal rondslingert.

Hoe zit het bij jullie met het ophalen van afval? Heb jij veel afval, ben je fanatiek in het scheiden?

Nachtblauw – Een week in Parijs – The Choice

Maar weer even drie boeken in één logje want dat ruimt zo lekker op.

Allereerst kan ik je alleen maar aanraden om ‘Nachtblauw‘ van Simone van der Vlugt te lezen. Ik vond dit een prachtige historische roman al moet ik zeggen dat Catrijn, in mijn ogen, toch best wel hedendaagse gedachtes heeft. Ik kan me niet voorstellen dat een dergelijke geëmancipeerdheid in die tijd nou echt gewaardeerd werd.

Na de dood van haar man wordt Catrijn huishoudster bij de familie Van Nulandt. Ze is er op haar plek en kan de vrouw des huizes ondersteunen tijdens haar schilderlessen. Catrijns verleden achtervolgt haar echter en ze moet op zoek naar een andere betrekking. Ze komt terecht bij Evert van Nulandt in zijn plateelfabriek in Delft, waar haar schildertalent op waarde wordt geschat. Er breken woelige tijden aan. Catrijn overleeft in 1654 de Delftse donderslag die de binnenstad in puin legt ternauwernood en daarna staat ze voor een levensbepalende keuze tussen haar hart en haar hoofd. Wacht ze op haar grote liefde, die voor jaren de zee op gaat, of kiest ze voor de man die haar zekerheid kan bieden?

In ieder geval een mooie historische romans met een aantal echte historische figuren, gebeurtenissen (zoals De Delftse Donderslag waarbij Karel Fabritius, schilder van Het Puttertje, het leven liet) en info over het ontstaan van het Delfts Blauw. Meng dat allemaal met een vleugje romantiek met het nodige gedoe, een moord en een pestepidemie en dan heb je een heel prima boek. Ja, je kunt je gerust aan dit boek wagen.

***

Boek nummer twee is ‘Een week in Parijs‘ van Jojo Moyes, een flinterdunboekje met de personages uit dit boek.

In het Parijs van de belle époque brengt Sophie de eerste romantische weken na hun trouwen door met haar geliefde, de schilder Édouard Lefèvre. Het is een opwindende tijd, hoewel het leven aan de zijde van een arme kunstenaar ook zijn schaduwkanten kent…

Meer dan een eeuw later komen Liv en David aan in Parijs voor hun huwelijksreis. De stad is prachtig, maar de romantiek is ver te zoeken, vooral doordat Liv steeds alleen is omdat David de ene zakelijke afspraak na de andere heeft. Heeft Liv de fout van haar leven gemaakt?

Zoals gezegd, een flinterdun boekje, en meer heeft het dan ook niet om het lijf. Maar wel leuk om te lezen.

***

Houd je van zoetsappigheid, dan is ‘The choiche‘ (dat ik overigens gewoon in het Nederlands las hoor) iets voor jou. Waar gaat dit boek van Nicolas Sparks over?

Travis Parker heeft alles wat hij maar kan wensen: een leuke baan, goede vrienden en een prachtig huis. Hij geniet met volle teugen van het leven en is ervan overtuigd dat een relatie hem alleen maar in de weg zou staan. Tot Gabby Holland naast hem komt wonen. Travis doet zijn best contact met haar te krijgen, maar de mooie Gabby lijkt er niet van gediend. Ondanks al haar afwijzingen, en ondanks de aanwezigheid van Gabby’s vriend, probeert Travis dicht bij haar te komen. Zijn koppige pogingen zijn het begin van een emotionele reis die geen van beiden had kunnen voorzien en hun confronteert met de hartverscheurende vraag: hoe ver kan en mag je gaan in de hoop op liefde?

Tja, wat kan ik zeggen. Een prima boek hoor, maar niet echt heel interessant. Deel 1 kabbelt voort en voort en deel 2 is eigenlijk te kort, want in deel 2 gebeurt het eigenlijk allemaal. Maar verder een prima schrijfstijl en mooie sfeer.

26023260226024

Welk boek van deze boeken heeft jouw voorkeur?