Haar ogen vangen zijn mond en absorberen de bewegingen van zijn lippen. Ze kijkt naar zijn expressieve gezicht en voelt zich de gelukkigste vrouw op aarde. Hij is er. Voor haar. Hij ziet haar. Hij ziet haar zoals ze echt is. Niet de vrouw die velen zien, niet de vrouw waarmee men medelijden heeft, die men ontloopt en niet recht in de ogen kijkt.

Zijn hand komt omhoog, ‘mag ik?’ zeggen zijn lippen? Ze knikt. Langzaam strijkt hij met zijn vingertoppen over haar huid, koele vingers beroeren haar littekens. Ze huivert. Wil haar gezicht wegdraaien. ‘Nee’, seint zijn mond, ‘wees niet bang’. Deze aanraking is meer dan ze ooit durfde hopen. Het is jaren geleden dat het ongeluk haar haar leven afpakte en haar een ander leven teruggaf. Een getekend gezicht en een verloren gehoor.

Eenzaamheid volgde. Zelfgekozen eenzaamheid omdat ze dacht dat dat beter was. Stilte. Altijd. In haar hoofd echter is het nooit stil. Ze herinnert zich de geluiden: hoe stemmen klonken, het geruis van de wind door de bomen, kletterende regen, het geluid van een lachend kind, haar favoriete muziek van Brahms. Zoveel geluiden en klanken. Ze smeedt ze samen tot een prachtige compositie. In haar hoofd. Voor haar alleen. Ze geniet zoals ze vroeger nooit genoot. Alles is intenser nu, in haar stille leven.

En dan ontmoet ze hem. Zomaar, onverwacht, ’s nachts tijdens een grootste storm. De lucht was donker, de bliksem flitste. Ze stond wijdbeens op het strand, haar armen geopend, dacht dat ze alleen was, omarmde het geweld en danste ermee.  En toen stond hij voor haar. Keek haar afwachtend aan als vroeg hij toestemming samen met haar verder te walsen. Een week geleden was dat nu. Sindsdien is ze niet meer alleen geweest. Heeft ze haar stille soulmate gevonden. Voor altijd.

* * *

De WE-300 had dit keer als onderwerp ‘musiceren’. Wil je de andere WE-300’s ook lezen? Klikkerdeklik!