Vijf boeken maar weer in een logje. Boek nummer 1 ‘Het kippencollectief‘ vond ik echt heel erg grappig. Het is echt een soort van feel good book. Een erg plezierige schrijfstijl met hoofdstukken vanuit de prespectieven van vier verschillende personages: Prucence, Sara, Earl en Seth. Vol vaart, humorvol en aansprekend. Een soort van chicklit, maar dan toch anders. Gewoon een lekker boek voor tussendoor.

Prudence Burns is een idealistische rasoptimist. De mislukkingen in haar leven: haar relatie, haar niet lopende YA-boek, haar noodlijdende groentetuintje op haar balkon in Brooklyn NY… het zijn allemaal maar tijdelijke tegenslagen in haar ogen. Als ze van een oom een boerderij op het Canadese platteland erft, weet ze zeker dat daar haar uiteindelijke toekomst ligt. Vol enthousiasme stort ze zich op het noodlijdende bedrijf, bijgestaan door de knorrige voorman Earl, de alcoholverslaafde bloggende overbuurjongen Seth en de vroegwijze elfjarige Sara, die haar voorziet van haar collectie bijzondere kippen. Ze is vastbesloten om van haar leven en haar bedrijf een succes te maken.

Boek nummer 2 ‘Ongrijpbaar‘ las ik het langst geleden van deze vijf uit en het is echt erg, maar ik weet al niet meer eens precies hoe het afloopt. Wat ik me wel herinner is dat het prettig las, maar ook wel wat onwaarschijnlijk was allemaal. Maar goed, het is dus echt niet blijven hangen allemaal.

Een moeders grootste nachtmerrie wordt werkelijkheid wanneer Silvia haar zoontje Nick (3) kwijt raakt in een mensenmassa tijdens een Sinterklaasintocht. Een grootscheepse zoekactie wordt op touw gezet, echter alle zoekpogingen zijn tevergeefs. Hoewel haar hart verscheurd is, wordt Silvia genoodzaakt om haar demonen uit het verleden te trotseren om achter de waarheid rondom haar zoons vermissing te komen.

Boek nummer 3 ‘Mijn haat krijgen jullie niet‘ is een boek dat is gebaseerd op de aanslag in Bataclan waarin de schrijver zijn vrouw verliest. Hij schreef toen een indrukwekkende brief die volop door diverse media gedeeld werd. Het boek volgt de gebeurtenissen in de dagen na de aanslag. Aangrijpend, maar tegelijkertijd had ik er wat meer van verwacht. Beetje raar om dat zo te schrijven, maar zo voelt het echt. Het lijkt niet af te zijn, dit boek.

Parijs, 13 november 2015. Antoine Leiris is thuis met zijn zoontje van anderhalf. Zijn vrouw Hélène is met een vriend naar een concert in het Bataclantheater. Opeens verschijnen er berichten op zijn telefoon over aanslagen. Hij gaat op zoek naar zijn vrouw, 24 uur later hoort hij dat zij die nacht om het leven is gekomen.
Enkele dagen later plaatst Antoine Leiris een brief aan de terroristen op Facebook: hij weigert hun daden te beantwoorden met haat. De brief wordt wereldnieuws.
In Mijn haat krijgen jullie niet beschrijft Antoine Leiris hoe hij zijn dagen doorkomt na de fatale nacht, tot het moment dat hij met zijn zoon het graf bezoekt. Met weinig woorden laat hij zien dat het leven hoe dan ook doorgaat en door moet gaan zonder de open blik naar de wereld te verliezen. ‘Ik moet naar Melvil toe, die wakker wordt uit zijn middagslaapje. Hij is net zeventien maanden, straks gaat hij zoals elke dag zijn tussendoortje eten, daarna gaan we zoals elke dag spelen, en zijn leven lang zal dat jongetje jullie beledigen door gelukkig en vrij te zijn. Want nee, zijn haat krijgen jullie ook niet.’

Boek nummer 4 ‘Wij allemaal‘ vond ik een zeer intrigerend boek. In dit boek beschrijft Kim Noble hoe het is om met tig identiteiten in één lichaam een leven te leiden. Het boek maakte veel indruk op me, al vond ik het wat langdradig (En ja, ik realiseer me dat dat heel stom ‘klinkt’: want hoe zwaar moet het wel niet zijn om zo je leven te moeten leiden en hoe ongeïnteresseerd moet het dan wel niet lijken als ik dat ‘langdradig’ noem). Kim’s leven is in ieder geval een leven van uitersten, veel moeilijkheden, veel ‘witte vlekken’ en heel veel kracht en dapperheid. Toch zeker wel de moeite waard om te lezen.

Nog voor haar vijfde levensjaar versplinterde Kim Nobles geest, als een glas dat stukvalt op een harde vloer. Scherven, splinters, fragmenten, sommige klein, andere groter. Geen twee stukjes hetzelfde, als unieke sneeuwvlokken. Tien, twintig, honderd, tweehonderd stukken, waar er eerst maar één was. En al die stukjes kregen een nieuw bewustzijn, een nieuw leven om Kims plaats in de wereld in te nemen. Om haar te beschermen. Wanneer Kim Noble op haar 35ste de diagnose dissociatieve persoonlijkheidsstoornis (dis) krijgt, vallen een hoop puzzelstukjes op zijn plaats. Naast Kim blijkt haar geest uit meer dan twintig verschillende persoonlijkheden te bestaan, van een strenggelovige vrouw, tot een extravagante gay en zelfs een tweejarig meisje. Ze brengen haar in problemen waar ze totaal geen weet van heeft. Zoals Kim zelf zegt: ‘Als het niet zo tragisch was, had ik erom kunnen lachen.’

Boek nummer 5 was ‘Machtsstrijd‘ en dat vond ik een beetje een avonturenroman à la Wilbur Smith of Clive Cussler.  Het boek las erg vlot en was onderhoudend maar af en toe ook wel wat langdradig. Het eind is echt heel tof. Die had ik niet aan zien komen. Mooi dus dat er ook nog een vervolg komt zoals hier te lezen is.

Chris Hurkman werkt al zijn hele leven voor Hurkman & De Graaff, het bedrijf dat zijn vader samen met een zakenpartner oprichtte. Na zijn opleiding in Zwitserland, gaat hij als geoloog voor het bedrijf in Namibië werken, waar hij na de mysterieuze dood van zijn ouders opgroeide. Maar wanneer Antonie de Graaff, medeoprichter en directeur van het bedrijf, zijn omgeving schokt door onverwacht zelfmoord te plegen, barst tussen de erfgenamen een meedogenloze strijd los. Zijn zoon, de aan drugs en drank verslaafde playboy Cecil, gaat niets uit de weg om de andere erfgenamen buiten spel te zetten. Cecils zus blijkt eenvoudig op een zijspoor te zetten, maar de uit Afrika teruggekeerde Chris is een veel lastiger tegenstander om te verslaan.