Een boek dat vooral heel erg ontroerend was vond ik ‘Een buitengewoon gewoon leven‘ van Monica Wood.

Juffrouw Ona Vitkus heeft haar hele leven – op drie maanden in de zomer van 1914 na – zo onopvallend mogelijke geleefd en haar geheimen streng bewaakt.
De jongen, met zijn fascinatie voor wereldrecords, brengt daar verandering in met zijn bezoekjes. Hij is elf. Zij is honderdvier jaar én honderddrieëndertig dagen oud (hij houdt het bij). De jongen geeft haar het gevoel dat ze misschien toch wel speciaal is. Maar nu is de jongen al twee weken niet geweest en begint ze te denken dat hij toch niet zo bijzonder is als ze dacht. Wat kan anders de reden zijn van zijn plotselinge verdwijning? Maar dan komt de vader, vastbesloten om de goede daad waar zijn zoon aan was begonnen af te maken. Ona moet deze nieuwe vreemdeling duidelijk maken dat er niet alleen veel klusjes zijn om op te knappen, maar dat er ook een levenswerk te volbrengen is …

Ik vond het dus vooral een heel ontroerend boek. Het onvermogen van vader Quinn om van de jongen te houden, zijn strijd daarin, zijn levensverhaal dat je gaandeweg te weten komt en waardoor je dat ergens, ook wel weer een beetje begrijpt. Al blijft dat tegelijkertijd ook onvoorstelbaar. Pas te laat van je zoon gaan houden, hoe erg moet dat wel niet zijn? De flashbacks rondom Ona doen deels haar levensverhaal uit de doeken en deels de ontmoetingen met de jongen. Uit alles wat je leest blijkt dat de jongen een bijzondere jongen was maar echt heel veel kom je niet over hem te weten. Dat maakt dat je veel zelf in kunt vullen, maar is ergens ook wel weer jammer.

Het boek heeft een bijzondere stijl. Het perspectief van het verhaal wisselt continu, de hoofdstukken worden vanuit verschillende personages verteld, zitten vol flashbacks (dat maakt het af en toe ook wel wat lastig het verhaal te volgen), er zitten eenzijdige interviews van de jongen met Ona in en lijstjes met records.