Ik weet niet zo heel goed wat ik van ‘De zwaluwman‘ van Gavriel Savit moet vinden. De manier van schrijven en het taalgebruik was echt heel erg mooi, maar tegelijkertijd vond ik het boek af en toe wat wazig en onduidelijk. Ook het einde is behoorlijk onbevredigend, maar tegelijkertijd past dat wel helemaal bij het boek.

Anna Lania is zeven wanneer de Duitsers haar vader oppakken. Ze blijft alleen achter, tot ze de Zwaluwman ontmoet. Hij is lang mysterieus en heeft uitzonderlijke gaven. Ze weet dat de Zwaluwman niet haar vader is, maar hij heeft wel eenzelfde gevoel voor talen. Zelfs voor die van de vogels. Wanneer hij een zwaluw roept op zijn arm te gaan zitten drogen haar tranen en besluit ze hem te volgen. Weg uit de gevaarlijke stad, het bos in. Maar in tijden van oorlog kan alles gevaar betekenen. Zelfs de Zwaluwman.

Het boek heeft wel wat weg van een sprookje en dat terwijl het in een afschuwelijke tijd afspeelt. De manier waarop volwassenen met Anna omgaan is niet altijd even realistisch in mijn ogen, maar hoort ook wel weer bij het boek. Wat wel erg mooi gedaan is, is de sfeer die Savit schept. Het boek is vol van mooie zinnen en de cadans is erg plezierig.

Wel bleef ik met een aantal vragen zitten.  Waarvan de vraag ‘wat was het beroep van de zwaluwman nu eigenlijk?’ toch wel de grootste was. Atoomgeleerde dacht ik op een gegeven moment. Of in ieder geval heeft hij iets uitgevonden waarmee gruwelijke dingen gedaan kunnen worden. Dat verklaart volgens mij ook wel een beetje de psychische nood waarin hij uiteindelijk terecht komt. En hoe Anne vervolgens in staat is hem te helpen terwijl ze pas een jaar of 11 is dan. Dat kan toch helemaal niet? Of is de kracht van een kind in tijden van nood ongekend?

Het is geen dik boekje en door de mooie zinnen heb je het ook vrij snel uit. Al met al zou ik het je dus toch wel aan willen raden, misschien begrijp jij het boek uiteindelijk wel?