Als de dijken breken

Volgens mij zitten we nu op de helft van de serie ‘Als de dijken breken’ en ik moet zeggen dat ik die, samen met Grote Zus, met veel plezier kijk. Nou is het feit dat samen met Grote Zus op de bank, haar hoofd vaak op mijn schoot, televisie kijken natuurlijk al puur genieten is. En als de serie die je kijkt dan ook nog indruk maakt en stof tot nadenken geeft dan is dat erg mooi meegenomen.

Het is me nogal een thema zeg: een grote  storm veroorzaakt een enorme watersnoodramp in delen van Nederland en Vlaanderen. Er worden een aantal personages gevolgd en dat zijn interessante verhaallijnen. Zeker de moeite waard dus deze serie.

Verder heb ik het behoorlijk druk met series momenteel. Zo kijk ik, ook samen met Grote Zus, ‘Adam en Eva‘ (top!) en ‘Centraal Medisch Centrum‘ (mwah). Daarnaast kijk ik ook nog ‘Victoria‘ (prachtig kostuumdrama), ‘De zaak Menten‘ (nog maar één aflevering gezien, maar denk zeer de moeite waard) en voor het betere ongeloofwaardige schietwerk ‘Blindspot‘ waarin ik vooral erg gecharmeerd ben van het personage Kurt Weller, maar dat geheel terzijde.

Enfin: ik ben er dus maar druk mee momenteel. Blij dat ik geen netflix heb, want dan zou ik waarschijnlijk nog meer tv kijken. 😉

Heb jij netflix en welke serie(s) volg jij momenteel?

Van wie hou je?

Van wie hou je?‘ vond ik een zeer prettig leesbare roman. Van genoten dus.

Rachel Blum en Andy Landis zijn acht jaar oud als ze elkaar ontmoeten op de Eerste Hulp van het ziekenhuis. Rachel, door haar aangeboren hartafwijking al een ziekenhuisveteraan, is meteen geïntrigeerd door de jongen die daar helemaal alleen in de wachtkamer zit met een gebroken arm. Hij vertelt haar zijn naam. Zij vertelt hem een verhaal. Als Andy wordt meegenomen door een dokter en Rachel teruggaat naar haar ziekenhuisbed, denken ze dat ze elkaar nooit meer zullen zien.

De twee hebben niets gemeen: Rachel groeit op in een keurige buitenwijk; de populaire en beschermd opgevoede dochter van twee liefhebbende ouders, Andy woont alleen met zijn regelmatig afwezige moeder en heeft een bijzonder talent voor hardlopen. Maar gedurende de dertig jaar die volgen zullen Andy en Rachel elkaar keer op keer ontmoeten – voor altijd verbonden door toeval, geschiedenis en de herinnering aan de eerste keer dat ze elkaar zagen, een nacht die hun beider levensloop ingrijpend veranderde.

Jennifer Weiner heeft op een, voor mij erg aansprekende manier, een erg plezierig boek geschreven. Zowel Rachel als Andy zijn erg mooi uitgediept en werden personages die ik in mijn hart sloot. Het lot is hen niet altijd erg goed gezind, eigenlijk zijn ze voorbestemd maar er zijn toch steeds dingen die een gezamenlijke toekomst steeds opnieuw onmogelijk maakt. En van beide kanten kun je dat begrijpen. Heel fijn taalgebruik, mooie zinnen, een heel fijn boek dus. Ik moet maar ‘ns snel wat meer van deze auteur gaan lezen.

Ook las ik een niemendalletje van Simone van der Vlugt: Ooggetuige. Dat boek schreef ze in het kader van de week van het spannende boek. Maar helaas: nul spanning. Ik vraag me dus ernstig af wat er mis is met mij want de beoordelingen op bol spreken over ‘gruwelijke spannend’ en dat soort termen. Tja … eigenlijk was het uitgangspunt van het boek prima, maar het werd naar mijn idee volledig afgeraffeld en dus écht niet spannend.

De ooggetuige gaat over Manon Jonker, een slechtziende jonge vrouw die getuige is van een gruwelijke overval. De daders laten haar met rust omdat ze denken dat ze blind is, maar als op het nieuws wordt vermeld dat ze slechtziend is, vreest Manon voor het leven.

mde 20161125_102447

22

Tweeëntwintig jaar samen vieren Mr. T. en ik morgen (of eigenlijk zondag, want dan gaan we met Grote en Kleine Zus erbij uit eten). Tweeëntwintig jaar! Ik ken hem dus nog steeds niet de helft van mijn leven, maar we beginnen in de buurt te komen zeg maar.

Het verhaal van hoe het zo gekomen is, is hier te lezen. Het verhaal van hoe het ons verder zal vergaan ligt in de toekomst verscholen. Ik kijk er in ieder geval vol vertrouwen en verwachting naar uit.22tracks-logo

Het huis uit

Deze week las ik in de krant een artikel over dat jongeren op steeds latere leeftijd het huis uitgaan. Momenteel is de gemiddelde leeftijd blijkbaar 24,6 jaar. Ik ging het huis uit in januari 1989, 19 jaar was ik en ik ging samenwonen met mijn inmiddels al heel lang ex.
dav
Grote Zus wordt in augustus 18 en ze zit in Den Bosch op het HBO. Vanaf hier is dat met de bus best heel goed te doen, dus ik denkt dat ze dat de rest van de studietijd ook wel zal blijven doen. Al vertelde ze eergisteren wel vol vuur dat ze, als ze op kamers zou zitten, niet steeds toestemming hoefde te vragen om uit te gaan op donderdagavond (afgelopen donderdag is ze namelijk wezen stappen in Eindhoven en dat heeft best wat discussie gekost voordat wij dat goed vonden). De voordelen ziet ze er dus zeker wel van in. De nadelen echter ook en die zijn toch vooral financieel.
dav
Ik hoop echt dat we nog een x-aantal jaren van het fijne gezelschap van Grote Zus mogen genieten, maar tegelijkertijd hoop ik dat ze op haar dertigste toch wel al een aantal jaar het huis uit is. Dat lijkt me namelijk toch wel een beetje de bedoeling: dat ze op een gegeven moment echt haar vleugels uitslaat.
dav
Mannen blijven inderdaad langer thuis wonen als vrouwen. Mijn broer hield het ook heel lang vol bij mijn ouders en toen hij uiteindelijk toch vertrok vond vooral mijn moeder dat toch best een beetje moeilijk. Ze heeft na zijn vertrek niet voor niets haar huis opengesteld voor een aantal (1, 2, 3 en 4) mensen die het nodig hadden.
Ik ben wel benieuwd hoe het dan geregeld wordt met die oudere kinderen die nog thuiswonen en vaak wel al aan het werk zijn. Betalen ze dan kostgeld? Helpen ze mee in de huishouding? Dat soort zaken. Het is hier nog niet aan de orde, maar dat zijn wel dingen waarover je dan volgens mij afspraken moet gaanmaken.
dav
Op welke leeftijd ging jij het huis uit? Ging je toen trouwen, samenwonen, op jezelf wonen? En hoe beviel het eigenlijk, het niet meer thuis wonen?

Laat me gaan & Judas

Ik vond ‘Laat me gaan‘ van Gayle Forman echt een heel erg mooi boek.

Maribeth denkt dat ze superwoman is. Als hardwerkende New Yorkse moeder van een vierjarige tweeling beseft ze niet eens dat ze een hartaanval heeft gehad. Na een dubbele bypassoperatie wordt ze ontslagen uit het ziekenhuis onder voorwaarde om thuis te herstellen. Dat blijkt onmogelijk. Zelfs haar moeder die tijdelijk komt ‘helpen’ vindt haar egoïstisch. Ten einde raad pakt Maribeth een koffer en vertrekt, zonder haar man Jason te laten weten waar ze naartoe gaat.

Het boek ontroerde me. Maribeth is een heel sympathiek personage dat het enorm druk heeft met gezin, werk, sociale verplichtingen, kortom met alles. De lat ligt hoog, de tredmolen is zwaar het leven is stressvol. Dan krijgt ze dus de hartaanval die haar de ogen opent. Weer thuis is ze nog zo in de war van wat haar overkomen is en verwacht men meteen weer zoveel van haar dat ze haar spullen pakt en vertrekt. Ze is als baby geadopteerd en wil weten of haar hartaanval een erfelijke kwestie is en gaat daarom op zoek naar haar biologische moeder. Haar zoektocht wordt mooi verwoord en wat ze meemaakt en hoe ze denkt wordt heel mooi gebracht. Ik heb echt van dit boek genoten.

En dan ‘Judas‘ van Astrid Holleeder.

Astrid en Sonja Holleeder besluiten in 2013 te doen wat niemand voor mogelijk hield: ze staan op tegen hun broer Willem – die na zijn vrijlating in 2012 tot nationale knuffelcrimineel was uitgegroeid – en leggen zeer belastende verklaringen tegen hem af, net als zijn ex-vriendin Sandra den Hartog. De dag dat het nieuws op 24 maart 2015 naar buiten komt – ‘Vrouwen vloeren Holleeder’ – worden in een uitzending van rtl Late Night een aantal schokkende geluidsfragmenten uitgezonden. Het luidt de val van de onaantastbare Willem Holleeder in. Wat weinigen wisten, is dat Willem Holleeder zijn familie dertig jaar lang terroriseerde, afperste en bedreigde, precies zoals zijn alcoholistische vader – werknemer bij Heineken – de familie jarenlang had overheerst en mishandeld. Kinderen, vrouwen, aangetrouwde familie, tot aan moeder Stien toe: niemand ontkwam aan hun despotische gedrag.

Tjongejonge, ik kon eigenlijk vooral maar denken wat ik die Willem een zielig persoon vind. In het boek zijn vele opgenomen gesprekken verwerkt en de manier waarop hij praat, echt ik vind het een eikeltje eerste klas die steeds maar weer huilie huilie doet: ‘want zij hebben auto’s dus geld en ik heb alleen maar een scooter, dus ze moeten me hun auto geven’ en meer van dat soort gezever. Echt te bizar gewoon. Hahaha, en dat is dan onze grootste knuffelcrimineel. Zonder gekheid: je zou maar moeten leven onder de constante dreiging die hij meebrengt, maar echt gegrepen werd ik niet door het boek. Het las gemakkelijk dus ik heb het wel uitgelezen, maar verder vind ik het de hype echt niet waard. En vind ik het vooral triest: dat een man zo’n nare impact kan hebben op het leven van zovelen. Ik zeg: opsluiten en de sleutel weggooien. Dat zal ‘m leren!

mde mde

Ik zou ‘Laat me gaan’ dus echt aan willen raden maar vraag me vooral af: ga jij ‘Judas’ lezen?

Leesproblemen

Een leuk leeslijstje dit keer. Doe je mee?

  1. Je hebt 20.000 boeken op je ‘nog te lezen lijst’. Hoe beslis je welk boek je gaat lezen?
  2. Je bent halverwege een boek en je vind het echt niks. Stop je of ga je door?
  3. De covers van een serie die je geweldig vindt, matchen niet. Je hebt de eerste boeken van een serie in je kast staan, het nieuwe deel heeft een andere cover. Wat doe je?
  4. Iedereen is compleet dol op een boek en jij vind het echt niks. Wat doe je?
  5. Je leest publiekelijk een boek en je moet bijna huilen. Hoe ga je ermee om?
  6. Een vervolg van een boek dat je fantastisch vindt, komt uit. Maar je bent veel vergeten van het vorige boek. Herlees je het of ga je gewoon verder in de hoop dat het wel weer terugkomt?
  7. Je wilt niet dat iemand je boeken leent. Hoe leg je dat aan mensen uit wanneer ze vragen of ze een boek mogen lenen?
  8. Je hebt de afgelopen maand 5 boeken opgepakt en weer weggelegd, het lukt maar niet. Hoe kom je over je leesdip?
  9. Er zijn zó veel boeken die uitkomen die je heel erg graag wilt lezen. Hoeveel koop je er?
  10. Hoelang blijven boeken die je net gekocht hebt in je boekenkast of op je e-readers staan?

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Sara, Harry & Jeroen en Intouchables

Het theaterseizoen is al weer een tijdje aan de gang en in de afgelopen periode genoot ik van een geweldige show van Sara Kroos en zag ik Harry Jekkers en Jeroen van Marwijk ook hun ding doen. Op Sara moesten wij trouwens lange tijd wachten want eigenlijk zouden we haar in februari al gaan zien maar dat werd uitgesteld in verband met haar burnout/depressie naar mei. Ook mei ging uiteindelijk niet door maar in september was ze gelukkig wel weer in staat haar tour te vervolgen. Geweldig gelachen. Net zoals bij Harry en Jeroen, al had ik daar eerlijk gezegd toch net iets meer van verwacht.

Vorige week gingen Mr. T. en ik kijken naar Huub Stapel en Cyriel Guds die een geweldig toneelstuk lieten zien dat gebaseerd is op de welbekende film ‘Intouchables’. En wow, wat was dat gaaf! Ik vond Huub Stapel echt fantastisch spelen, wat moet het zwaar zijn zo’n rol zeg, maar hij was geweldig! Cyriel Guds was ook erg goed en zijn energie spatte van het toneel. De andere drie spelers vond ik eerlijk gezegd wat minder, wat stijver, eigenlijk typisch toneelachtig en dat is jammer. Er is eigenlijk maar een minpunt aan het toneelstuk vind ik en dat is dat (te) regelmatig behoorlijk seksueel getint was en dat kan ik me van de film niet herinneren. Naar mijn mening haalde dat de kracht van het stuk wel wat naar beneden en dat is erg jammer. De tour zit er bijna op voor de cast want op 10 december spelen ze hun laatste voorstelling, dus mocht je nog tijd en zin hebben: gaan!

Voorlopig ben ik waarschijnlijk (want je weet maar nooit, misschien koop ik nog wel ergens kaartjes voor) niet in het theater te vinden, want onze eerstvolgende voorstelling is pas in februari als ik naar de ‘blind date’ ga. Je koopt dan een kaartje voor een voorstelling en je hebt geen idee wat je gaat zien. Dat kan cabaret, toneel, muziek, dans of wat dan ook zijn: we gaan het meemaken!

Verder ga ik in maart met Kleine Zus naar ‘Razend‘ van Carry Slee en met Mr. T. naar ‘Daniël Lohues‘. Waar ik heel benieuwd naar ben is ‘Alex Roeka‘ waar ik ook samen met Mr. T. naar toe ga. Eigenlijk nog nooit echt van die man gehoord dus ook dat gaan we meemaken maar onderstaand liedje belooft veel goeds.

Ons laatste kaartjes zijn voor ‘Soap the show‘, weer iets van een heel ander kaliber. Ook daar ben ik erg benieuwd naar. Ik wilde daar met Kleine Zus naartoe gaan, maar ik weet niet of dat zo’n goede keuze is als ik het filmje zo zie. Dus daar ga ik nog even over nadenken.

Welke theatervoorstelling of artiest kan jij mij aanraden?

Muis & Onderweg met Roadie

Muis‘ van Gordon Reece vond ik best een aangenaam boek. Waar gaat het over?

Elizabeth en haar zestienjarige dochter Shelley, beiden slachtoffer van dagelijkse pesterijen en psychologische mishandeling, besluiten zich terug te trekken in Honeysuckle Cottage. In dit mooie en idyllische arbeidershuisje op het Engelse platteland denken ze eindelijk hun problemen achter zich te kunnen laten. Ze wanen zich veilig in hun kleine wereldje vol boeken en muziek. Maar op een nacht sluipt iemand hun huis binnen en iets in Shelley knapt. Ze wordt gedwongen uit te vinden waar haar tolerantiegrens ligt.’

Het ‘muisachtige’ ligt er vrij dik bovenop. En daarmee wordt bedoeld dat Elizabeth en Shelley vooral slachtoffers zijn, geen aandacht willen trekken, een grijs bestaan leiden. Maar na de gebeurtenis met de insluiper verandert er wat en dat wordt erg begrijpelijk in woorden omgezet. Het boek eindigt op een manier die ik niet aan had zien komen en dat einde maakt het boek net iets bijzonderder dan een gewone thriller. De schrijfstijl van Reece is mooi en vlot maar ik zag later ook dat het eigenlijk een young adult boek is. Maar goed dat ik me van dat soort ‘leeftijdscodes’ sowieso nooit iets aantrek.

Ik wist niet dat Thomas Acda een boek had geschreven en gaf ‘Onderweg met Roadie’ dan ook het voordeel van de twijfel. Want alles kunnen (zingen, acteren, schrijven et cetera), dat kan toch zeker niet? En, dat klopt. ‘Onderweg met Roadie‘ is wat mij betreft geen boek dat mij doet verlangen naar meer boeken van zijn hand.

Hij was de helft van het beroemdste popduo dat Nederland ooit gekend heeft. Maar na de breuk met zijn collega Bob loopt de verteller van Onderweg met Roadie met zijn ziel onder de arm, en verliest zich in drank en drugs. Als een vriendin hem vraagt haar hond naar Los Angeles te brengen, is dat dé kans op een uitweg. De roadtrip door Amerika wordt een avontuur – in New York kruist zijn pad dat van een wereldberoemde dj; hij wordt liefdevol opgevangen door een hippiefamilie en belandt bij een bijzonder concert van Art Garfunkel. Maar vooral is het de reis waarin hij terugblikt op mislukte relaties, het succes en het einde van de samenwerking met Bob, zijn gevecht tegen de kilo’s en ooral het gevecht tegen zichzelf.

Eigenlijk begon het boek best goed vond ik, maar op een bepaald moment verliest Acda zich in absurde situaties die het boek -gezien het wat mij betreft sterke begin- alleen maar in niveau deden dalen. Erg jammer, want schrijven had dus best toegevoegd kunnen worden aan de talenten van Thomas Acda.

dav mde

Beschermd: 12½

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gedacht(en) | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Beschermd: ♥♥♥

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Van boeken krijg je nooit genoeg …

… dat zeggen ze. En dat is natuurlijk ook zo. Maar de drie boeken in dit logje reken ik nu niet echt tot ‘boeken waarvan ik nooit genoeg zou krijgen’. Daar zijn ze simpelweg niet goed genoeg voor. De twee erg korte verhalen van Gregg Hurwitz waren dan weer wel de moeite waard.
20161102_211029 20161102_212559
Juliana‘ vond ik echt niet om door te komen. Op mijn e-reader stond 888 bladzijdes en bij 150 begon ik hele bladzijdes over te slaan en ergens rond de 200 ben ik er mee gestopt. Te veel informatie, te veel namen en vooral -helaas- niet echt boeiend. En dat is eigenlijk best bizar, want Juliana heeft natuurlijk een buitengewoon boeiend leven geleid. Enfin, misschien ooit in de herkansing.

Tulpenliefde‘ is een historische roman die zich afspeelt in Haarlem en twee thema’s behandelt: de schilderkunst en de tulpengekte die in de gouden eeuw rijke Nederlanders in zijn greep had. Best een aardig boek, maar bij tijden ook wat langdradig. Daarbij vond ik Hester toch ook wel een beetje te geëmancipeerd voor die tijd. Haha, ik heb geen idee hoe het zat met geëmancipeerdheid in die tijd, maar ik herinnerde me inderdaad correct dat ik darover al in een eerder logje over een vrouwelijk, historisch personage had geschreven.

De boeken van Jojo Moyes zijn wel wat ‘hypegevoelig’ en ook niet allemaal even goed vind ik en dat vond ik ook van ‘Dans met mij‘. Tja, ik ben geen paardenmeisje en zal dat ook nooit worden, dus wellicht dat het boek me daarom wat minder aansprak. En Natasha en Mac: dat is zo doorzichtig, dat het een beetje simpel aandoet. Nee, Moyes heeft wat mij betreft betere boeken geschreven.
20161102_214347 mde mde
Wat denk je, ga jij toch een van deze boeken lezen?