Ik vind de boeken van Tamara McKinley over het algemeen zeer, zeer goed te pruimen. Met ‘Stemmen uit het verleden‘ was dat toch wat minder. Zou het komen omdat dit boek zich niet, zoals normaal, in Australië afspeelt? Want die boeken zijn eigenlijk allemaal echt heel erg geweldig. Wil je dus mooie boeken van McKinley lezen, kijk dan even in de logjes hier voor mijn ‘recensies’.

Waar gaat ‘Stemmen uit het verleden’ over?

De Engelse Annabelle ontmoet de jonge Baskische schilder Henri en de twee worden hopeloos verliefd. Maar Henri besluit te vechten in de Spaanse Burgeroorlog,en Annabelle reist met hem mee. Dan slaat het noodlot toe: ze worden geraakt door een bombardement. In 1956 komt Annabelles dochter Eugenie naar Parijs voor een uitwisselingsprogramma aan de Académie des Beaux-Arts. Eugenie hoopt door zelf naar Parijs te gaan een mysterie in haar moeders verleden te ontrafelen.Maar ze vindt in Parijs meer dan ze dacht te zoeken.

De ‘magie’ die McKinley in andere boeken oproept vond ik dit keer niet terug, het blijft allemaal wat vlak en ook wat kinderlijk. Desalniettemin (ik blijf dat een fantastisch woord vinden) is het een prima boek voor tussendoor.

Oh, wat een klein juweeltje is ‘Een man die Ove heet‘. Echt zo’n fijn, mooi, bijzonder boek.

Ove is negenenvijftig jaar oud. Hij rijdt Saab. Mensen noemen hem ‘de bittere buurman’. Maar Ove is niet bitter, hij gromt alleen een beetje, en hij heeft inderdaad niet steevast een glimlach op zijn gezicht. Als hij het ergens niet mee eens is, dan zegt hij dat. Vooral tegen zijn onmiddellijke omgeving, in de wijk waarin hij woont. Hij en zijn vrouw Sonja waren de eerste bewoners, samen met hun vrienden Rune en Anita. Elke ochtend loopt Ove een inspectierondje in zijn buurt. Hij verzet fietsen, controleert de inhoud van afvalbakken, ook al is hij al jaren geen voorzitter meer van de buurtbewonersgroep. Maar achter deze pedante façade schuilt een verhaal, een verdrietig verhaal. Als de pas gearriveerde nieuwe overburen op een ochtend per ongeluk zijn brievenbus pletten, vormt dat het begin van een komisch en hartverwarmend verhaal over onverwachte vriendschap, ongekamde katten en de kunst van het achteruitrijden met een caravan.

Ik heb echt met volle teugen van dit boek genoten. Fredrik Backman heeft, wat mij betreft, een boek geschreven in de trant van de boeken van Jonas Jonasson of Hendrik Groen. Prachtige, regelmatig wat behoorlijk aparte, humor wordt afgewisseld met mooie levenslessen en tragische gebeurtenissen die een beetje en passant worden gedeeld met jou als lezer. Het boek deed echt wat met me. Ove mag dan bekend staan als ‘de bittere buurman’ het is vooral een heel oprechte en betrouwbare man. Echt zo mooi. En hoe tof is het wel niet dat ik nog een ander boek van Backman op mijn e-reader heb staan. Binnenkort ga ik beginnen in ‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt‘. Alleen die titel belooft al heel wat!