Beugelbekkie

Ze heeft het er echt al jaren over. Geen idee waarom, maar ze heeft het gewoon altijd al reuze-interessant gevonden zo’n beugel. De beugel van haar zus is de laatste tijd ook weer uitgebreid besproken want: vandaag wordt eindelijk, eindelijk, eindelijk haar eigenste beugel gezet.

Toen ze, na lang wachten vond ze zelf, door de tandarts doorverwezen werd naar de orthodontist was ze helemaal happy. Ze keek de kalender vooruit naar de eerste afspraak bij de ortho en die vond uiteindelijk afgelopen december plaats.

Er zijn inmiddels vele foto’s gemaakt van teenentander. Van voren (met open/gesloten mond), van de zijkant (dito) en een boel close-ups van haar gebit en een paar röntgenfoto’s (in het kader van onze ‘anonimiteit’ kan ik er daarvan natuurlijk best een plaatsen bedacht ik me).

Het uiteindelijke vonnis luidde: klasse II/2 malocclusie, 1/2 premolaarbreedte disto rechts, 1/2 premolaarbreedte disto links, palatumbeet, matige crowding onder- en bovenfront, retrognatie van de onderkaak, dished-in profiel. Dat is natuurlijk best wel schrikken niet? Dus toch wel handig deze website wat dat betreft.

Ach, het zal allemaal best, ik vind dat haar gebit zich al meer dan prima ontwikkeld heeft. Toen ze haar eerste snijtand wisselde groeide haar grote mensen tand zo ongeveer dwars haar bovenkaak uit en die heeft zich uiteindelijk best heel recht in haar bovenkaak gemanoeuvreerd. Maar tegelijkertijd staat het niet allemaal strak in het gelid en de overbeet is echt heel duidelijk, dus als er wat aan te doen valt, waarom dan niet?

We kregen een offerte thuis en voor bijna € 2.500,= staan de tanden van onze jongste straks keurig netjes. Toch maar goed dat die extra tandenverzekering (die ik overigens opzeg zodra ze klaar is met haar beugel).

Afgelopen vrijdag werd er een soort stiekjes geplaatst die ruimte moeten maken voor het plaatsen van de beugel en deze middag ligt ze zo’n 70 minuten op de stoel voor de plaatsing. Die stiekjes voelen trouwens behoorlijk irritant vond ze, haar zin in de beugel is daarom toch al wel wat bekoeld.

Hopelijk heeft ze er niet al teveel last van en gaat ze net zo zorgvuldig met haar beugel om als haar zus. Al denk ik dat dat ijdele hoop is want die twee zijn wat dat betreft zo ontzettend verschillend. Maar dat is voer voor een ander logje. Ooit.

Enfin: waar ik nu eigenlijk wel benieuwd naar ben. Hoe zit het eigenlijk met jou? Heb jij een extra verzekering afgesloten voor kosten bij de tandarts/orthodontist? Kinderen met een beugel? Hoe ging dat? Zelf gebeugeld wellicht?

Terug naar het zuiden

Echt een heel mooi boek vond ik ‘Terug naar het zuiden‘ van Kathleen Grissom.

Jamie – zoon van een plantage-eigenaar en een slavin – vermoordt als jonge jongen zijn vader en ontvlucht de plantage in Virginia. Eenmaal in Philadelphia gaat hij door het leven als een welgestelde blanke edelsmid. Maar dan komt hem ter ore dat zijn dierbare jonge hulp Pan gevangengenomen is om te worden verkocht als slaaf. Pans vader, die Jamie liefdevol opnam na diens vlucht, smeekt hem zijn zoon te zoeken. Jamie kan niet anders dan de reis terug naar Virginia aanvaarden, al beseft hij dat dit hem gevaarlijk dicht bij de oude plantage brengt en bij de meedogenloze slavenvanger die nog steeds naar hem op jacht is.

In de verschillende hoofdstukken wordt het verhaal vanuit een aantal personages verteld. Dat heeft Grissom erg mooi aangepakt vind ik zelf. Zo zie je bij Pan ook een mooie ontwikkeling in zijn taalgebruik. Niet alleen van jong naar ouder, maar ook van een jongen zonder onderwijs naar een jongen die onderwijs geniet.

Het is bijna niet voor te stellen hoe men destijds dacht over de slavernij, echt bizar dat mensen meenden beter te zijn, superieur te zijn aan andere mensen. En het is sowieso bizar dat er heden ten dage nog steeds mensen zijn die zo denken.

Grissom laat goed de worsteling zien van Jamie rondom zijn afkomst wat het boek een extra laag geeft. En al zijn sommige stukken wat te langdradig in mijn ogen ik heb dit boek met veel interesse gelezen.  Zeer de moeite waard dus.

Saladin

Wat kun je soms personages in je hart sluiten, en met historische personages geldt dat -voor mij althans- vaak nog meer. Nou weet ik natuurlijk niet of Saladin in het eggie wel een sympathieke vent was, maar in de boeken van Jack Hight is hij dat grotendeels wel. Al is hij bij tijd en wijle ook een man die naar het dictatoriale neigt en gruwelijk hard. Ik las achter elkaar de Saladin-trilogie en ik heb met volle teugen genoten en vind het dan ook zo jammer dat ik uiteindelijk de laatste bladzijde wegswipte.

Deel 1 ‘Arend‘ verhaalt over de jonge jaren van Yoessoef (later Saladin) die samen opgroeit met de slaaf John (een iets oudere jongen die uit Engeland is gevlucht). Beide jongens raken goed bevriend. Die vriendschap blijft in deel 2 ‘Koninkrijk‘ en deel 3 ‘Heilige oorlog‘ ook bestaan al staan ze in die twee delen wel aan twee verschillende kanten. Yoessoef is dan inmiddels als Saladin heerser over grote delen van het Midden-Oosten en John dient verschillende christelijke heren en wordt later persoonlijk dienaar van Richard Leeuwenhart. Die Richard schijnt in het echt ook een behoorlijk bizar persoon geweest te zijn. Heel dapper en geliefd bij zijn mannen, maar ook heel onverstandig en hij liet zich vaak leiden door primaire emoties en dat is niet zo handig voor een koning.

Zoals al gezegd zijn de boeken af en toe heel erg hard, het bloed vloeit rijkelijk en echt heel zuinig waren de mensen niet op elkaar en -zeker niet- op hun vijanden. Er wordt duchtig gemarteld, onthoofd en oorlog gevoerd. Maar wat ik vooral vond was dat het drie zeer prettig leesbare historische romans zijn met een schat aan informatie. Er worden veel historische feiten beschreven zonder dat het verveelt en de personages worden mooi uitgediept.

In de boeken is een grote rol weggelegd voor de fictieve John en dat is een geniale manier van Hight om de romans nog sprekender en interessanter te maken. John is een man van eer, kan een flink robbertje ouderwetsch vechten en wordt uiteindelijk, noodgedwongen, priester. John is intelligent, eerlijk en droomt van vrede tussen de moslims en de christenen. Uiteindelijk belandt hij na de dood van Saladin in Damascus en daar schrijft hij (als Yahya al-Dimashqi) een kroniek over het leven van Saladin. Tenminste, zo doet Hight het dus voorkomen en vind ik echt zo mooi gedaan.

Ik heb genoten van deze boeken en wil je ze echt heel, heel, heel erg aanraden. Ik hoop dan ook dat ik je met dit blogje overtuigd heb en dat je de boeken een kans gaat geven. Je zult er echt geen spijt van krijgen! Doen! En als je ze gelezen hebt, dan hoor ik heel graag of je mijn mening deelt en net zo enthousiast bent.
  

Inauguration Day

OMG: het gaat dus echt, echt, echt gebeuren. Vandaag wordt Donald Trump geïnaugureerd. Ik ben heel, heel, heel benieuwd hoe dit ongeleide projectiel het ervan af gaat brengen. Ik vind het bizar dat dit heeft kunnen gebeuren maar ja, het gebeurde en nu zal de wereld ermee moeten dealen.

Soms denk ik dat hij de vier jaar absoluut niet vol zal maken. Er zal wel een groot schandaal komen of misschien wordt hij wel de vijfde president die vermoord wordt tijdens zijn regeerperiode. Of misschien, heel misschien, valt het allemaal wel mee. Maar of dat realistisch is?

Wat denk jij dat Trump ons gaat brengen?

Blue monday

Blue monday is het dus vandaag. De meest deprimerende dag van het jaar. Zo het schijnt. Goh. Dat is niet zo mooi. Een voordeeltje: ook deze dag gaat weer voorbij. En dan kunnen we ons verheugen op 21 januari, want dan is het -believe it or not- nationale knuffeldag! En ik durf er best wel iets onder te verwedden dat Obama Michelle dan inderdaad eens lekker zal knuffelen: hij is dan immers net een dag president af. Man, wat zullen we die man nog gaan missen.
 
Intussen kreeg ik een behoorlijk aantal mailtjes binnen van mensen die ook graag de beveiligde logjes willen blijven lezen. Bijna al die mensen zal ik een dezer dagen een mailtje sturen.

Verder heb ik de afgelopen dagen gebruikt om nog ‘ns goed na te denken over hoe ik een en ander nu aan wil pakken. Dat ik blog is mijn goed recht. De meiden hebben er echter niet om gevraagd om door hun moeder (vaak met foto en al) op het internet gegooid te worden. Inmiddels heb ik daarom alle blogjes met foto’s van mijn bloedjes van kinderen achter een wachtwoord gezet.

Ook blogs waarin ik schrijf over mijn werk of waarin ik andere privacygevoelige informatie deel heb ik grotendeels achter een wachtwoord gezet. Het was nog een hele klus moet ik zeggen. Niet in het minst omdat ik ook de tijd genomen heb om heel veel terug te lezen. En dat was leuk! En dat maakte dat ik me dus realiseerde dat ik gewoon echt een prachtig plekje hier op het weeweewee heb gemaakt. Dat ik hier een, vooral voor mezelf en wellicht ooit voor de meiden, waardevol document heb staan. Het is zo leuk om van alles terug te lezen en de meiden kunnen hier ook rondsnuffelen en dan denken: ja, dat weet ik nog en wat leuk om te lezen. Of misschien denken ze wel: ‘ik wist niet dat mama zich daar ooit druk over heeft gemaakt’, of ‘dacht mama zo, wat lief/stom/bijzonder’.

Ik heb de afgelopen maanden erg vaak nagedacht over of ik wel wilde blijven bloggen. Maar als ik dan zo intensief met mijn blog bezig ben en veel teruglees dan denk ik: natuurlijk wel! In welke frequentie en zo dat moet ik nog maar ‘ns bekijken, maar doorgaan daar neig ik nu toch wel naar. En mocht ik uiteindelijk besluiten om niet door te gaan: van elke maand heb ik een kopie naar mezelf gemaild, dus het blijft wel bewaard.

Ik weet best dat bloggen achter een wachtwoord wellicht een soort van schijnveiligheid biedt. Nou ga ik dat wachtwoord aan niet veel mensen verspreiden en wat hebben zij er in hemelsnaam aan om het verder te verspreiden? Niets toch.

Wat trouwens erg bijzonder was waren een aantal reacties op de mail van mensen die vragen of ik mijn ‘gelezen-logjes’ aub niet achter een wachtwoord wil zetten. Wat grappig is dat toch. Het kost best wat tijd om die logjes te schrijven en er komen nauwelijks reacties op binnen, maar blijkbaar worden ze dus wel door heel veel mensen gelezen én gewaardeerd.

Enfin: wil je mee blijven lezen de komende tijd? Mail dan op triltaal@hotmail.com.

 

‘Niet te filmen’ en ‘Als adem lucht wordt’

Een young adult boek is ‘Niet te filmen‘ van Sophie Kinsella.

Audrey durft haar huis niet meer te verlaten en houdt van achter een zonnebril de buitenwereld op afstand. Een angststoornis maakt haar dagelijks leven behoorlijk lastig. Op aanraden van de psycholoog, dokter Sarah, legt ze haar leven vast op camera, om zo haar zelfvertrouwen terug te krijgen. In haar documentaire ‘Mijn serene, liefdevolle huisgenoten’ dreigt Audreys moeder de computer van Frank, Audreys game-verslaafde broer, uit het raam te gooien. De vader van Audrey herleeft zijn gloriejaren in zijn leren broek jammend in de garage. En Audreys vierjarige broertje Felix blijft alles met een ongelovige opgetogenheid benaderen: ‘Een vrachtwagen op straat! Ketchup! Een extra lang patatje!’ Audreys herstel lijkt ver weg, tot Linus – een vriend van haar broer – opduikt in haar leven. Linus snapt haar. Met zijn glimlach als een sinaasappelpartje en zijn grappige briefjes verleidt hij Audrey om weer naar buiten te gaan. En opeens lijkt de buiten-wereld een stuk minder angstaanjagend.

Ik heb dit boek met veel plezier gelezen. Kinsella heeft een luchtige schrijfstijl die erg aanspreekt. Audrey is een sympathieke hoofdpersoon die haar angststoornis de baas wil komen en uiteindelijk lukt dat ook best. Het enige wat ik jammer vond is dat niet precies duidelijk wordt waarom Audrey de stoornis heeft opgelopen. Er is iets gebeurd op school, maar wat precies dat laat Kinsella in het midden.

Voor ‘Niet te filmen las ik ‘Als adem lucht wordt‘ van Paul Kananithi. Een behoorlijk heftig boek over een arts die overlijdt aan longkanker.

Op zesendertigjarige leeftijd wordt de briljante en ambitieuze neurochirurg Paul Kalanithi gediagnosticeerd met stadium IV longkanker. Van de ene op de andere dag verandert hij van een arts die levens redt in een patiënt die moet vechten voor zijn eigen leven. De laatste 22 maanden van zijn leven besluit hij zijn grote ambitie waar te maken: een meesterlijk boek schrijven over zijn bijzondere levensloop. Wat maakt het leven nog de moeite waard als je de dood in de ogen kijkt? Wat doe je als al je dromen over een toekomst plaats moeten maken voor een miserabel noodlot? Wat betekent het om een kind te krijgen en nieuw leven op aarde te zetten terwijl je eigen leven langzaam wegebt? Paul Kalanithi stierf in maart 2015, terwijl hij de laatste hand legde aan zijn memoires. Zijn wijze observaties en rijke inzichten in het leven zijn hartverscheurend. Als adem vervliegt is een onvergetelijk boek over een naderend einde en de relatie tussen arts en patiënt van een begenadigd schrijver, die helaas beide rollen moest vervullen.

Wat een drama is het toch als mensen zo jong sterven. En natuurlijk is het altijd verschrikkelijk, maar als het dan ook nog om een arts gaat is het allemaal extra wrang.

 

Wachtwoorden

Lieve lezers,

Ik blog anoniem. Tenminste dat denk ik. Het aantal reacties dat de laatste jaren op mijn schrijfsels binnenkomt staat op dit moment in geen enkele verhouding tot het aantal bezoekers dat mijn website dagelijks heeft. Er komen gemiddeld zo’n 400 mensen per dag. Het aantal reacties komt bijna nooit meer boven de 20. En die reacties zijn veel van vaste reageerders die vaak ook een eigen blog hebben en die ik dus ‘een soort van ken’.

Dat er zo weinig gereageerd wordt terwijl er zoveel bezoekers zijn geeft niets. Maar het voelt best wel ongemakkelijk. Wie leest hier allemaal mee denk ik regelmatig. En waarom reageert men dan nooit?

Ik schrijf hier oprecht en eerlijk. Vind ik. Denk ik. Ik schrijf ook nooit met de intentie om mensen te kwetsen of in een kwaad daglicht te zetten. Maar het gaat wel om míjn gevoel. En ik wil zeker niet in de problemen komen door wat ik hier deel. Een blogger die ik ken is dat namelijk overkomen. Zij moest op het matje komen op haar werk omdat ook zij, oprecht en eerlijk, haar gedachtespinsels gedeeld had op het weeweewee.

Een en ander betekent dat ik de komende tijd vaker een blog achter een wachtwoord zal zetten. Wil je die blogjes ook lezen? Mail me dan. Je vindt mijn mailadres in het tabblad ‘Mrs. T’, hierboven.

Heb je zelf geen blog waar ik je kan ‘checken’ mmm, dit klinkt wel heel achterdochtig, laat dan in ieder geval in dat mailtje kort iets over jezelf weten zodat ik toch een beetje weet wat voor vlees ik in de kuip heb.

Ik hoop dat je begrip hebt voor mijn keuze. En tja, als dat niet zo is, sorry.

Hartelijke groeten, Mrs. T.

Brokkenpiloten

De laatste dag van het jaar was voor mij een toch wel vervelende dag. ‘s Ochtends stapte ik op mijn fiets om naar de bakker te gaan. Iedere zaterdag haal ik daar immers brood voor de rest van de week. Ik had geen idee dat het glad was, maar merkte dat na een paar honderd meter toen ik linksaf wilde slaan ineens wel. BAM! Daar lag ik op de grond. Mijn knie kapot en, ook niet tof, mijn spiksplinternieuwe spijkerbroek ook naar zijn gallemiezen. Bah, bah en nog ‘ns bah. Gelukkig was mijn spiksplinternieuwe jas niet beschadigd.

Mijn knie had een paar akelige wonden en het bloedde behoorlijk maar verder had ik vooral last van de schrik. Inmiddels zijn we ruim een week verder en zijn de wonden dicht, maar gaat het allemaal nog niet heel soepel. Maar het gaat wel vooruit.

Maar dan onze brokkenpiloot in het kwadraat: Kleine Zus. Op de tweede dag van het nieuwe jaar besloot zij een kopje thee voor zichzelf te maken. Normaal gesproken gaat dat altijd goed, maar als mevrouw besluit met links in te schenken omdat ze rechts nog iets in haar hand heeft dus niet. Kokend hete thee over haar vingers. Het meisje in shock, huilen, snot et cetera. Mr. T. is thuis en hij begint met koelen en daar blijft het eigenlijk wel een beetje bij. Rond 16.00 uur kom ik, nietsvermoedend, van mijn werk en zie ik een bibberend, huilend meisje zitten. Nog steeds met snot en tranen en haar hand in een kom met water. En ze heeft zo’n hoofdpijn, zo’n hoofdpijn. Tja, dat verbaast me niets als je al meer dan een uur aan het huilen bent en óók nog ‘ns aan het herstellen bent van een lichte hersenschudding die ze ruim drie weken geleden heeft opgelopen. Jemig, ik heb daar niet eens over geblogd zie ik nu. Shame on me!

Enfin: ik neem het heft in handen want daar zijn moeders immers voor en bel de huisarts. We mogen meteen komen. Kleine Zus en ik stappen in de auto en ze huilt en ze huilt. Ik zeg haar dat ze zo hard mag schreeuwen als ze wil, dat is veel beter dan huilen. Nou, dat klopt. Ze schreeuwt van boosheid!

De dokter constateert tweedegraads brandwonden en doet vette verbanden op haar vingers en zwachtelt ze in. Langzaam maar zeker gaat het wat beter met Kleine Zus. Ze is over de eerste pijn heen en, hoe raar, ze heeft op een gegeven moment echt helemaal geen pijn meer. Ook niet als de dokter dus in de aangedane plekken ‘knijpt’. Mmm, dat moeten we dus goed in de gaten houden.

Sinds maandag zijn we drie keer terug geweest naar de huisarts. De blaren zijn allemaal al opengegaan en de huid is rood en geribbeld, maar verder ziet het er gewoon heel goed uit en dat vindt de huisarts ook. Alleen: nog steeds geen gevoel in de plekken die verbrand zijn. Wel een beetje in haar vingertoppen, maar ook veel minder dan normaal. Volgens de dokter best logisch, maar het moet wel terugkomen dat gevoel. We moeten de vingers nu ‘aan de lucht laten genezen’ en ze af en toe insmeren met vaseline en dan komt het allemaal goed. Kleine Zus heeft nog wel steeds een boel paracetamol per dag nodig. En dan niet eens voor haar vingers, maar vooral voor de hoofdpijn die nog steeds vrij regelmatig op komt zetten. Arm meissie, ik hoop dat het snel allemaal achter de rug is.
Overigens typte ik dit logje afgelopen zaterdag in concept met de bedoeling het vandaag te plaatsen. Omdat het tijd was om te gaan koken heb ik het opgeslagen, alleen niet als ‘gepland’ maar als ‘gepubliceerd’. Een aantal mensen het het al gelezen (en gereageerd) voordat het af was. Dat het logje dat ze lazen vrij abrupt afgebroken werd is blijkbaar niemand opgevallen. 😉

Drie

Drie boeken in een logje dit keer, want tja, twee zondagen geen boekenlogjes plaatsen maakt dat het wat ophoopt (volgende week volgen nog twee boeken namelijk).

Allereerst las ik ‘Onder de radar‘ van Lee Child met mijn held Jack Reacher in de hoofdrol. In dit boek gaat Child terug in de tijd, de tijd dat Jack nog in dienst is van de overheid.

Hamburg, 1996. Jack Reacher is naar Duitsland vertrokken voor een zeer geheime missie. Een jihadistische cel heeft daar een boodschap gekregen: de Amerikaan wil honderd miljoen dollar. Wat is er gaande?Jack Reacher begeeft zich op verraderlijk terrein. Hij krijgt te maken met nieuwe, geduchte tegenstanders, dubbele agenda’s en keiharde actie. Als Reacher het spel mee wil spelen, is alles geoorloofd – zolang hij onder de radar blijft.

Dit is, als vanouds, een topboek! Lekker spannend en en passant redt Reacher de wereld wederom van een boel misère.

Ik genoot met volle teugen van ‘Een man die Ove heet‘ en dacht dat dan ook wel het geval zou zijn van ‘Oma heeft me gestuurd om te zeggen dat het haar spijt‘. How wrong could I be? Pakte ‘Een man die Ove heet’ me vanaf het begin, met dit boek lukte dat helemaal niet. Misschien omdat de sprookjeswereld die oma voor haar kleindochter gecreëerd heeft mij totaal niet boeide?

Elsa is zeven jaar en een beetje apart. Haar oma is zevenenzeventig jaar, oud en gek. Zo schiet ze vanaf haar balkon met een paintballgeweer op mensen die het woord van God komen verkondigen. Oma is de bovendien beste en enige vriend van Elsa. Haar oma vertelt Elsa de prachtigste sprookjes en verhalen. Elsa vlucht in die verhalen waar iedereen anders is en waar niemand gewoon hoeft te zijn. Dan overlijdt oma. Ze laat een stapel brieven achter waarin ze zich verontschuldigt bij iedereen die ze heeft gekwetst. Gewapend met die brieven begint Elsa aan haar grootste avontuur. En leert ze de waarheid over sprookjes, koninkrijken en een oma zoals er maar een van was.

Echt heel jammer, zeker gezien mijn eerste kennismaking met Backman die erg naar meer smaakte.

Negendoder‘ tenslotte was ook al niet echt een succes. Wat een  bizar, vreemd boek zeg.

Emma Carow, profiler Voor gewone mensen is ze bang Seriemoordenaars begrijpt ze Op een bouwsteiger midden in Berlijn wordt een gruwelijke vondst gedaan: drie lichamen, gewikkeld in tape, hangen op duizelingwekkende hoogte aan de metalen buizen. De excentrieke profiler Emma Carow wordt op de zaak gezet. Ze botst nogal eens met haar collega’s, door haar onconventionele manier van werken, maar haar briljante geest is wel in staat een seriemoordenaar te begrijpen. Wat Emma met niemand deelt is dat zij gestalkt wordt door een geest uit haar verleden. Dat maakt haar heel kwetsbaar, maar ook vastberaden om de moordenaar te vinden. Als ze vervolgens een andere theorie ontwikkelt dan het onderzoeksteam, zet ze haar toekomst – en haar leven – op het spel.

Echt, ik vond Emma een zeer bizarre hoofdpersoon die, als het aan mij gelegen had, meteen uit haar functie ontheven had moeten worden. Ze spoort echt niet en dat maakt dat ik het boek, hoe interessant de invalshoek eigenlijk ook was, gewoon niet serieus kon nemen. Opnieuw jammer dus.

Enfin: mocht je houden van Jack Reacher, lees dan vooral ‘Onder de radar’. De andere twee boeken zou ik alleen aanraden als je anders echt helemaal geen ander boek voorhanden hebt …