De laatste dag van het jaar was voor mij een toch wel vervelende dag. ‘s Ochtends stapte ik op mijn fiets om naar de bakker te gaan. Iedere zaterdag haal ik daar immers brood voor de rest van de week. Ik had geen idee dat het glad was, maar merkte dat na een paar honderd meter toen ik linksaf wilde slaan ineens wel. BAM! Daar lag ik op de grond. Mijn knie kapot en, ook niet tof, mijn spiksplinternieuwe spijkerbroek ook naar zijn gallemiezen. Bah, bah en nog ‘ns bah. Gelukkig was mijn spiksplinternieuwe jas niet beschadigd.

Mijn knie had een paar akelige wonden en het bloedde behoorlijk maar verder had ik vooral last van de schrik. Inmiddels zijn we ruim een week verder en zijn de wonden dicht, maar gaat het allemaal nog niet heel soepel. Maar het gaat wel vooruit.

Maar dan onze brokkenpiloot in het kwadraat: Kleine Zus. Op de tweede dag van het nieuwe jaar besloot zij een kopje thee voor zichzelf te maken. Normaal gesproken gaat dat altijd goed, maar als mevrouw besluit met links in te schenken omdat ze rechts nog iets in haar hand heeft dus niet. Kokend hete thee over haar vingers. Het meisje in shock, huilen, snot et cetera. Mr. T. is thuis en hij begint met koelen en daar blijft het eigenlijk wel een beetje bij. Rond 16.00 uur kom ik, nietsvermoedend, van mijn werk en zie ik een bibberend, huilend meisje zitten. Nog steeds met snot en tranen en haar hand in een kom met water. En ze heeft zo’n hoofdpijn, zo’n hoofdpijn. Tja, dat verbaast me niets als je al meer dan een uur aan het huilen bent en óók nog ‘ns aan het herstellen bent van een lichte hersenschudding die ze ruim drie weken geleden heeft opgelopen. Jemig, ik heb daar niet eens over geblogd zie ik nu. Shame on me!

Enfin: ik neem het heft in handen want daar zijn moeders immers voor en bel de huisarts. We mogen meteen komen. Kleine Zus en ik stappen in de auto en ze huilt en ze huilt. Ik zeg haar dat ze zo hard mag schreeuwen als ze wil, dat is veel beter dan huilen. Nou, dat klopt. Ze schreeuwt van boosheid!

De dokter constateert tweedegraads brandwonden en doet vette verbanden op haar vingers en zwachtelt ze in. Langzaam maar zeker gaat het wat beter met Kleine Zus. Ze is over de eerste pijn heen en, hoe raar, ze heeft op een gegeven moment echt helemaal geen pijn meer. Ook niet als de dokter dus in de aangedane plekken ‘knijpt’. Mmm, dat moeten we dus goed in de gaten houden.

Sinds maandag zijn we drie keer terug geweest naar de huisarts. De blaren zijn allemaal al opengegaan en de huid is rood en geribbeld, maar verder ziet het er gewoon heel goed uit en dat vindt de huisarts ook. Alleen: nog steeds geen gevoel in de plekken die verbrand zijn. Wel een beetje in haar vingertoppen, maar ook veel minder dan normaal. Volgens de dokter best logisch, maar het moet wel terugkomen dat gevoel. We moeten de vingers nu ‘aan de lucht laten genezen’ en ze af en toe insmeren met vaseline en dan komt het allemaal goed. Kleine Zus heeft nog wel steeds een boel paracetamol per dag nodig. En dan niet eens voor haar vingers, maar vooral voor de hoofdpijn die nog steeds vrij regelmatig op komt zetten. Arm meissie, ik hoop dat het snel allemaal achter de rug is.
Overigens typte ik dit logje afgelopen zaterdag in concept met de bedoeling het vandaag te plaatsen. Omdat het tijd was om te gaan koken heb ik het opgeslagen, alleen niet als ‘gepland’ maar als ‘gepubliceerd’. Een aantal mensen het het al gelezen (en gereageerd) voordat het af was. Dat het logje dat ze lazen vrij abrupt afgebroken werd is blijkbaar niemand opgevallen. 😉