Een young adult boek is ‘Niet te filmen‘ van Sophie Kinsella.

Audrey durft haar huis niet meer te verlaten en houdt van achter een zonnebril de buitenwereld op afstand. Een angststoornis maakt haar dagelijks leven behoorlijk lastig. Op aanraden van de psycholoog, dokter Sarah, legt ze haar leven vast op camera, om zo haar zelfvertrouwen terug te krijgen. In haar documentaire ‘Mijn serene, liefdevolle huisgenoten’ dreigt Audreys moeder de computer van Frank, Audreys game-verslaafde broer, uit het raam te gooien. De vader van Audrey herleeft zijn gloriejaren in zijn leren broek jammend in de garage. En Audreys vierjarige broertje Felix blijft alles met een ongelovige opgetogenheid benaderen: ‘Een vrachtwagen op straat! Ketchup! Een extra lang patatje!’ Audreys herstel lijkt ver weg, tot Linus – een vriend van haar broer – opduikt in haar leven. Linus snapt haar. Met zijn glimlach als een sinaasappelpartje en zijn grappige briefjes verleidt hij Audrey om weer naar buiten te gaan. En opeens lijkt de buiten-wereld een stuk minder angstaanjagend.

Ik heb dit boek met veel plezier gelezen. Kinsella heeft een luchtige schrijfstijl die erg aanspreekt. Audrey is een sympathieke hoofdpersoon die haar angststoornis de baas wil komen en uiteindelijk lukt dat ook best. Het enige wat ik jammer vond is dat niet precies duidelijk wordt waarom Audrey de stoornis heeft opgelopen. Er is iets gebeurd op school, maar wat precies dat laat Kinsella in het midden.

Voor ‘Niet te filmen las ik ‘Als adem lucht wordt‘ van Paul Kananithi. Een behoorlijk heftig boek over een arts die overlijdt aan longkanker.

Op zesendertigjarige leeftijd wordt de briljante en ambitieuze neurochirurg Paul Kalanithi gediagnosticeerd met stadium IV longkanker. Van de ene op de andere dag verandert hij van een arts die levens redt in een patiënt die moet vechten voor zijn eigen leven. De laatste 22 maanden van zijn leven besluit hij zijn grote ambitie waar te maken: een meesterlijk boek schrijven over zijn bijzondere levensloop. Wat maakt het leven nog de moeite waard als je de dood in de ogen kijkt? Wat doe je als al je dromen over een toekomst plaats moeten maken voor een miserabel noodlot? Wat betekent het om een kind te krijgen en nieuw leven op aarde te zetten terwijl je eigen leven langzaam wegebt? Paul Kalanithi stierf in maart 2015, terwijl hij de laatste hand legde aan zijn memoires. Zijn wijze observaties en rijke inzichten in het leven zijn hartverscheurend. Als adem vervliegt is een onvergetelijk boek over een naderend einde en de relatie tussen arts en patiënt van een begenadigd schrijver, die helaas beide rollen moest vervullen.

Wat een drama is het toch als mensen zo jong sterven. En natuurlijk is het altijd verschrikkelijk, maar als het dan ook nog om een arts gaat is het allemaal extra wrang.