De Nix

Om het ‘niks’ te noemen gaat wat ver, maar ik vond ‘De Nix‘ nou ook niet bepaald een heel boeiend boek. En dat is eigenlijk best heel jammer, want de ‘achterflap’ belooft wat dat betreft wel iets geweldigs.

De moeder van Samuel heeft haar gezin verlaten toen hij elf jaar was. Hij hoort niets meer van haar. Als zij ruim twintig jaar later een politicus aanvalt, besluit Samuel een boek over haar leven te schrijven om zo een beeld te krijgen van haar keuzes. Het verhaal bestaat uit jeugdherinneringen van Samuel, verhalen van anderen over zijn moeder, en ervaringen van zijn moeder zelf. Maar het is ook de zoektocht naar Samuels eigen jeugd, vriendschap en de eerste liefde. Het boek geeft een prachtig caleidoscopisch beeld van de jaren zestig, de hippietijd en de anti-Vietnam demonstraties die met veel politiegeweld uit elkaar werden geslagen.

Nee, het boek kon me niet echt boeien maar ik heb het wel uitgelezen. Het suffe is echter dat ik terwijl ik dit logje schrijf (en dat is dus drie weken na het uitlezen van het boek) al niet eens meer weet hoe het boek afliep. Dat wil wel wat zeggen.

De recensent van de Volkskrant schrijft: Het boek zit vol humoristische taferelen zoals het computerspel waaraan Samuel verslaafd is en dat zijn ondergang wordt. Het zijn eigenlijk allemaal verhalen die met elkaar verbonden zijn. Deze roman is een prachtig fascinerend debuut waaruit het verhalende talent van de Amerikaanse schrijver (1976) blijkt. Maar nee, ik kan me daar niet in vinden. Het zal in dit geval dus wel weer literatuur zijn die ik niet snap.

3 gedachten over “De Nix

  1. ik ben lang gelede gestopt met boeken uit lezen die me niet boeien. Ik denk er toch nooit meer aan dus waarom zou ik? Ik loop niet achter de meute aan wat ik goed vind vind ik goed. En das (gelukkig) niet vaak wat de meute vind. Wens je alvast veel plezier met je volgende boek.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *