Beschermd: Boulderen

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Geneuzel | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

11

Eigenlijk is het gewoon een beetje bizar, maar gisteren blogde ik alweer 11 jaar. Elf jaar. Als in ELF JAAR!!! Dat is heul heul lang. Vind ik zelf. Af en toe vraag ik me wel af hoe lang ik het nog blijf doen, maar steeds opnieuw volgt dan meteen de gedachte ‘waarom stoppen, je vindt het gewoon te leuk’. En dat is nog steeds zo, dus wat dat betreft geldt dat wat ik vorig jaar scheef nog steeds.

Wat wel jammer is, is dat een boel mensen die vroeger zeer fanatiek blogden -vaak al jaren geleden- gestopt zijn. Een groot aantal van hen is op facebook aan de slag gegaan of op andere social media die ik dan weer niet heb. Een aantal kom ik nog af en toe daar tegen, of op twitter. Maar ik geloof dat dat ook op z’n retour is, dat twitter.

Volgens mij moet ik in augustus mijn eigen domein weer verlengen, maar die paar centen (ik geloof € 70,= per drie jaar, tenminste, dat betaalde ik drie jaar geleden dus het zal wel wat hoger zijn nu) heb ik er graag voor over. Bloggen is zo ongeveer de goedkoopste hobby die ik tot nu toe ooit heb gehad.

Enfin: 11 jaar bloggen. Hieperdepiep dus maar weer. Op naar de 12 jaar.

Wat is jouw allergoedkoopste hobby?

Echte liefde vind je in de boekhandel

Echt een heel fijn boek is ‘Echte liefde vind je in de boekhandel‘ van Veronica Henry.

Nightingale Books, aan de hoofdstraat van een Engels stadje, is een droom voor de echte boekenliefhebber. Emilia Nightingale heeft het echter moeilijk en de verleiding om de winkel te verkopen is groot. Maar ze heeft haar pas overleden en zeer geliefde vader beloofd dat ze zijn werk zou voortzetten. Ook de klanten willen graag dat de boekwinkel blijft. Sarah Basildon, de eigenaresse van Landgoed Peasebrook, kwam vaak haar hart uitstorten. Of had zij ook een andere reden om langs te komen? Gelukkig heeft Emilia naast beste vriendin Andrea en collega Dave ook heel veel aan Marlowe, een goede vriend van haar vader – die een stuk jonger blijkt te zijn dan ze dacht… Echte liefde vind je in de boekwinkel is het hartverwarmende verhaal van Emilia’s gevecht om de boekwinkel open te houden, van haar bijzondere vader en van haar liefde voor haar klanten en de boeken die ze allemaal liefhebben.

Geen moeilijk boek, gewoon een feel good roman die maakt dat je heel relaxed een fijn verhaal leest. Prima leesbare zinnen in een fijne stijl, fijne personages en geen heel dramatische ontwikkelingen. En toch een boek dat je graag zo snel mogelijk uit wilt hebben omdat je wilt weten hoe het met Emilia, Sarah, Jackson, Bea en nog veel meer personages afloopt.

Ook leuk zijn alle boektitels die verweven zijn in het boek. Echt een fijn boek dus, maar ik geloof dat ik dat al eerder schreef ;-). Ik las het in de winter, maar dit is echt zo’n boek dat je op vakantie nog leuker zult vinden.

47 x 2

Ik mag dan wel 47 worden morgen, mijn schoonvader doet daar even een behoorlijk schepje bovenop. Morgen immers mag hij twee keer zoveel kaarsjes uitblazen!!!

Hieperdepiep hoera voor ons beiden! 😉

Beschermd: Toneel

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Wat baat het een mens de hele wereld te winnen en aan zijn ziel schade te lijden?

Wat een bijzondere titel voor een boekenlogje denk je misschien. Ha, dat snap ik. Maar deze Bijbelse zin kwam een aantal keer terug in het boek ‘Dochters van de kust‘ en op de een of andere manier greep die zin me: wat baat het een mens de hele wereld te winnen en aan zijn ziel schade te lijden? De eerste keer dat ik hem las dacht ik al ‘wow, wat raak’ en de paar keren dat ie terugkwam had ik dat gevoel weer. Grappig, dat één zin dat kan doen. Enfin: waar gaat dit boek over?

Holland, Michigan, 1897. De Nederlandse immigrante Geesje de Jonge blikt terug op haar aankomst in Amerika, vijftig jaar geleden. Diep verborgen gevoelens en herinneringen komen boven, zoals die aan haar ware liefde. Verderop neemt de 22-jarige Anna Nicholson een kamer in een luxe resort om de breuk met haar verloofde te boven te komen. Een storm roept herinneringen op aan een oude nachtmerrie uit haar kindertijd, en doet haar twijfelen aan haar toekomstdromen. Ze raakt bevriend met een student die wat bijverdient in het hotel en stort haar hart bij hem uit. Zowel Geesje als Anne heeft geen idee van de verrassing die hun te wachten staat voor het einde van de zomer.

Ik houd van historische romans en ook dit boek was daarop geen uitzondering. Een deel van dit boek speelt in Nederland waar het toch niet zo heel verstandig was om op een andere manier dan gebruikelijk het geloof te belijden. Een groep gelovigen vertrekt vlucht richting Amerika en komt uiteindelijk terecht in the middle of nowhere waar zij onder andere het plaatsje Holland stichtten. Uiteraard heb ik, al lezende, wat extra op het weeweewee rondgesurfd om nadere info te vergaren over dat Holland in Michigan.

Het boek wisselt ‘heden’ (1897) af met periodes eerder in die eeuw en doet dat goed. Ik vond het erg interessant om te lezen hoe het ontstaan van de nederzetting beschreven wordt. Hoe bikkelhard het leven was en wat er voor ellendige dingen gebeuren. Geesje worstelt om alle, vaak verschrikkelijke, dingen die haar overkomen te verwerken en worstelt ook met haar geloof. En ik moet zeggen: dat doet de auteur toch wel erg mooi. Ik had nog nooit een boek van Lynn Austin gelezen maar kwam er al googelend later achter dat zij een schrijfster is die veel ‘Christelijke’ boeken schrijft. Het is echter zeker geen zwaar gelovig boek, het past precies in het tijdsbeeld en in de achtergrond van het boek.

Ook dit boek heeft sympathieke personages die, ook al is het tijdsbeeld natuurlijk absoluut niet te vergelijken met het heden, je op de een of andere manier toch doen denken aan ‘moderne’ mensen. Yep. Erg mooi. Lezen dus.

Groepjes

Onlangs ontvingen wij een mailtje van de juf van De Scholier met de volgende inhoud:

Wij hebben vernomen dat er binnen de groep door leerlingen gesproken wordt in WhatsApp groepjes.
Een ontwikkeling waar wij met z’n allen niet omheen kunnen.
Echter is het zo dat er nu vervelende situaties ontstaan; binnen deze groepjes wordt door leerlingen gezamenlijk gesproken over een andere leerling.
Iets waar wij ons als school zorgen om maken en wat wij graag onder de aandacht willen brengen.
Binnen de school hebben we besproken dat we hier vanaf volgende week in de groep mee aan het werk gaan.
Dit wil zeggen dat we in de groep lessen gaan besteden aan het omgaan met WhatsApp (sociaal media) en wat de gevolgen daarvan zijn (zowel in de positieve als negatieve zin).
Aan u als ouders zouden wij willen vragen om dit thuis ook bespreekbaar te maken.
Kijk eens mee in de telefoon van uw kind.

De Scholier heeft wel een smartphone (namelijk een oudje van mij) maar tot haar grote spijt zit er geen simcard in. Gedoe met WhatsApp is er dus nog niet. Al chat ze natuurlijk wel via wat andere kanalen die echter, helaas voor haar, niet echt populair zijn onder leeftijdsgenootjes dus er ‘zitten zogezegd weinig kinderen op’.

De Scholier weet donders goed wat ik wel en wat ik geen acceptabel gedrag vind en gedraagt zich daar erg consciëntieus naar. Toen zij dan ook hoorde van deze WhatsApp groep heeft zij, in vertrouwen, de juf daarover geïnformeerd. Niet om te klikken, maar vanuit het gevoel ‘Dat kun je niet maken, dat je zo achter de rug van iemand anders over een klasgenootje praat’. Ze heeft ook richting een aantal kinderen die wel in de groep zaten gezegd dat ze het stom vindt wat ze doen. Dat ze zich daarmee weer niet populair maakt vindt ze op zo’n moment niet belangrijk.

Ik scheef al eerder een logje over hoe ik de privacy van mijn kinderen zie en ik sta daar nog volledig achter. Uiteraard zijn de teugels waar het De Student betreft behoorlijk gevierd, maar hoe leuk is het dat ze nog steeds dezelfde pincode heeft als aan het begin van haar smartphoneperiode. Aan de andere kant: de meiden weten ook de pincode van mijn telefoon dus …

De regels voor social media zijn wat mij betreft: je gedraagt je, je schrijft geen kwetsende dingen over anderen, je deelt geen foto’s waarmee je ooit problemen kunt krijgen met anderen, je denkt na voordat je iets plaatst, je zorgt dat screenshotjes die anderen van jouw schrijfsels of foto’s maken nooit, maar dan ook nooit, voor problemen kunnen zorgen. En die regels gelden niet alleen voor de meiden, maar ook voor Mr. T. (die sinds een tijdje een heuse smartphone heeft) en mij (behalve voor de vieze plaatjes groep waarin ik zit natuurlijk).

Wat spreek/sprak jij af met je kinderen als het om social media gaat? Controleer je ooit wat ze uithalen?

Verkiezingen

Goed, een potlood hoef je niet mee te nemen, maar neem alsjeblieft wél je verstand mee. Stemmen moet je niet doen vanuit emotie of ‘mijn ouders stemden altijd … dus dat doe ik ook maar’, maar met je verstand. Verdiep je in de programma’s, of kies de voor jou belangrijkste onderwerpen en kijk wat de verschillende partijen daarvan vinden en maak dan je keuze. En die keuze is, in mijn optiek, veel te royaal. 28 Partijen: wat een drama. Maar goed, dat schijnt een beetje te horen bij de tijd waarin we leven.

Ik ben een groot tegenstander van referenda want ook daar zie je dat het a. de mensen vaak geen bal interesseert (lage opkomst), b. men vaak stemt vanuit onwetendheid en c. men stemt op de partij die hardst roept (maar is het wáár????). Zouden de Britten nu echt zo blij zijn met hun Brexit? Ik waag het te betwijfelen, maar goed, ze stemden wel voor. En dat Oekraïneverdrag? Hoeveel mensen zouden nu echt geweten hebben waar het om ging? En hoeveel tijd en geld heeft het vooraf en nadien wel niet gekost? En hoeveel geld zal het nog gaan kosten? Wij gaan woensdag stemmen en mogen er vervolgens van uitgaan dat de mensen die we kozen heel goed in staat zijn om dit soort moeilijke issues te behandelen. Referenda zijn in mijn ogen echt complete onnodige en geldverslindende zaken.

Nog zoiets wat ik absoluut niet zie zitten: een gekozen burgemeester. Echt, ik vind het oprecht vreemd. Wat gaat er volgen: een gekozen leerkracht voor groep 5, een gekozen cardioloog of een gekozen filmster? We moeten ons niet overal mee willen bemoeien. En daarbij: hoe zou jij het vinden als je -samen met bijvoorbeeld drie anderen kandidaten- publiekelijk gekozen (en veel erger natuurlijk: niet gekozen) kunt worden. Ik vind dat recht op privacy nogal gemakkelijk misbruikt wordt, maar in dit verband zou ik toch wel een lans willen breken vóór het recht op privacy.

Politiek: je moet het maar willen bedrijven. Je doet het nooit, nooit goed. En er zijn mensen die dat maar al te graag luidruchtig en bikkelhard ventileren. Ik zou zeggen: kun je het beter, doe het dan. De meeste politici zijn hoog opgeleide mensen die in het bedrijfsleven waarschijnlijk heel wat meer zouden verdienen en het veelgehoorde verwijt ‘zodra ze in het pluche zitten dan vergeten ze al hun beloftes’ daar kan ik echt nijdig om worden.

Ik vind dat we in een heel fijn land wonen. Goed onderwijs, goede zorg, welvaart en er is ruimte om ons druk te maken over triviale zaken. En ja, er kunnen ook dingen beter. Natuurlijk kunnen er dingen beter. Maar hé, ik wed dat er maar een paar landen ter wereld zijn waar het beter wonen is dan hier. De manier waarop ‘de boze blanke man’ (ik ken hem trouwens niet) blijkbaar naar Nederland kijkt is echter compleet anders: we leven in een land dat een puinhoop is, dat overgenomen wordt door moslims, waarin Oost-Europeanen onze banen overnemen en waar de beste stuurlui duidelijk aan wal staan. Ik ben geen boze blanke vrouw, ik voel me juist regelmatig een verdrietige blanke vrouw. Want wat is er toch gebeurd met sommigen van ons? Die boosheid, die frustratie, die ongefundeerde mening die maar geuit moet worden. Koste wat kost. Bah! Maar goed, daar schreef ik al eerder over. Ik vind dat mensen die huis en haard achterlaten omdat in hun eigen land een verschrikkelijke oorlog woedt opgevangen moeten worden. Maar ik vind ook dat mensen uit andere culturen die hier (definitief) komen wonen, onze normen en waarden en tradities zullen moeten respecteren. Normen en waarden waar ik overigens op dit moment niet zo heel goed raad mee weet, want echt trots ben ik niet vaak meer op ons land. Maar onze tradities, zijn onze tradities. Die veranderen door de loop van de tijd vanzelf wel wat, dat moet niet afgedwongen worden. Door niemand.

In de aanloop naar de verkiezingen heb ik niet naar debatten gekeken. Ik vind het zo verschrikkelijk jammer dat alle campagnes meer in het teken staan van elkaar beschadigen en aftroeven dan om de inhoud. Dat soort praktijken hoort toch niet? Praat over de inhoud, gedraag je netjes en constructief. Ben niet zo kinderachtig om partijen uit te sluiten. Want ook dat is democratie. Het is een doemscenario voor mij: een grote PVV. Maar het hoort wel bij onze staatsvorm. Hier in de buurt is tijdens de gemeenteraadsverkiezingen één grote winnaar uit de bus gekomen met 10 van de 21 zetels. De vijf (geloof ik) andere partijen hebben vervolgens een coalitie gevormd. Dat vind ik echt verschrikkelijk en ondermijnt het vertrouwen in de politiek. Je kunt veel vinden van het laatste kabinet Rutte waarin VVD en Pv dA samen regeerden, maar ze namen wel hun verantwoordelijkheid en daarvoor zijn beide partijen te prijzen. En oh lieve kiezer: het is nu eenmaal een feit dat politiek bedrijven compromissen sluiten is. Dat kán niet anders.

Maar goed: logjes over dit onderwerp zijn eigenlijk altijd lastig. Want het computerscherm is geduldig en je kunt je woorden niet nuanceren terwijl een ander ze leest. Ik brei er dus maar een eind aan. Ik zou echt hele epistels kunnen schrijven over de AOW-leeftijd, de rel rond Turkije, vluchtelingen, de zorg, het onderwijs, veiligheid, privacy et cetera et cetera, maar dat doe ik dus maar niet. Want dan wordt het allemaal wel erg lastig.

Weet jij al wat je gaat stemmen of zweef je nog? Verwacht je een hoge opkomst? En wat moet er volgens jou gebeuren als de PVV de grootste partij wordt?

De zoon van de verhalenverteller

Potjeverdulleme, wat een prachtig en ontroerend boek dat ook nog eens vrij duidelijk (want hoe duidelijk kan de situatie in Libanon voor ons buitenstaanders ooit worden?) de geschiedenis van Libanon in kaart brengt. Ik heb werkelijk genoten van ‘De zoon van de verhalenverteller‘ van Pierre Jarawan.

‘Alle zonen houden van hun vader. Maar ik verafgoodde de mijne, omdat hij me meenam in zijn wereld van verhalen.’ Samir verruilt het veilige Duitsland voor het wankele Beiroet om verleden en heden eindelijk te kunnen verbinden: wat is er gebeurd met zijn vader, die het gezin zo plotseling in de steek heeft gelaten? De enige aanknopingspunten zijn een oude foto en de verhaaltjes-voor-het-slapengaan die zijn vader hem vroeger vertelde. Samirs tocht leidt door een verscheurd land, waar men niet zit te wachten op verborgen verledens. En Samir ontdekt welk verwoestend effect een familiegeheim kan hebben.

Echt magnifiek schrijft Jarawan het verhaal over Samir en zijn vader. Hij doet dat heel kunstig met flashbacks en sprongen in de tijd. Af en toe is het best goed opletten en het is ook best lastig om de toch behoorlijk vreemde namen steeds uit elkaar te houden, maar wat is het prachtig gedaan. De geschiedenis van Libanon, de verhoudingen in de familie van Samir, de verdwijning van de vader van Samir en het verwoestende en zelfdestructieve effect dat dat op Samir heeft: het wordt allemaal prachtig uit de doeken gedaan.

Echt, heel erg de moeite waard. Ik hoop dat jij net zo gegrepen zult worden door dit boek als ik.

Ingeschreven

In de week voor de carnavalsvakantie werden De Scholier, Mr. T. en ik op audiëntie verwacht bij de meest fijne juf ever (aldus De Scholier). Het was tijd voor het schooladvies.

Toen De Student naar de middelbare school ging waren er geen brugklassen dus kozen wij heel bewust direct voor de Havo. Wij vinden het namelijk belangrijk dat we proberen het beste uit de meiden te halen, maar wij vinden het zeker zo belangrijk dat ze met heel veel plezier hun leven leven en niet altijd op hun tenen hoeven te lopen. Wat De Student betreft hebben wij de perfecte keuze gemaakt want de overgang van Havo 3 naar Havo 4 bleek voor haar behoorlijk groot te zijn dus het was maar goed dat we haar niet naar het Atheneum hebben laten gaan.

Inmiddels zijn er weer wel brugklassen dus dat is fijn. Enfin: het schooladvies. Wij dachten dat het ook voor De Scholier waarschijnlijk VWO zou worden en jawel, dat advies werd het dus. Maar wat een geluk dat er nu weer gewoon een brugklas Havo/VWO is waar De Scholier dus naar toe kan. We hebben het met De Scholier nog wel even gehad over Gymnasium (en dan alleen gym bij een school hier zo’n 15 kilometer vandaan) maar dat wilde ze uiteindelijk niet. En ook het tweetalige onderwijs dat een school op zo’n 10 kilometer afstand aanbiedt is het niet geworden. De Scholier gaat naar dezelfde middelbare school waar haar zus en haar moeder ooit heengingen.

Eergisteren hebben we haar ingeschreven. Van haar klas gaan twee andere kinderen naar dezelfde school/brugklas. Bij de inschrijving mag een kind aangeven bij wie ze juist wel of juist niet in de klas wil. De schooltijd van De Scholier is niet heel erg soepel gegaan dus ik was wel een beetje benieuwd hoe ze daarin stond. In eerste instantie hoefde ze ook niet per se bij klasgenootjes, maar uiteindelijk toch maar wel. Want dat is natuurlijk wel zo veilig. Ik hoop dat we daar een verstandig besluit mee hebben genomen.

Als ik naar De Student kijk: die zat in het eerste jaar bij 3 klasgenootjes, het tweede jaar nog bij 2 en die koos voor de derde klas heel bewust voor andere meiden om haar heen. Tja, dat is toch met een klein dorp: je bent veel meer tot elkaar veroordeeld en het kost ook wel even tijd om je daar los van te maken.

In april horen we of De Student definitief is toegelaten en dan volgt er een keer een kennismaking met de nieuwe klas. En dan … in augustus is De Scholier voortaan écht De Scholier.

Beschermd: In love

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.