Goed, en zo zijn wij dus al weer zeven jaar getrouwd vandaag en dat schijnt dan een ‘donzen huwelijk’ te zijn. Er is een of ander spreekwoord over zeven vette jaren die gevolgd worden door zeven magere jaren, maar daar doen wij gewoon niet aan mee hebben Mr. T. en ik bedacht. We doen alleen maar aan vette jaren met misschien af en toe een mager weekje/maandje er tussendoor. Dat is genoeg.

Mr. T. is mijn man voor het leven en al is er af en toe gedoe, en is het soms best saai of niet leuk, ik kan me geen betere echtgenoot wensen.

Toevallig had ik het er laatst nog met de zeer verliefde Student over. Dat een relatie na verloop van tijd niet altijd meer sprankelend is of dat je soms wel ‘ns denkt ‘is dit alles oehoehoehoe‘, maar dat het vooral zaak is er voor te werken, moeite te doen voor elkaar en niet te snel op te geven.

Zowel Mr. T. als ik zijn eerder getrouwd geweest en weten dus heel goed wat we wel en wat we niet willen. En hoewel ik mijn man verliet en Mr. T. verlaten werd door zijn vrouw, zijn wij allebei mensen die niet de gemakkelijke weg gekozen hebben van ‘ik vind het niet meer leuk, ik houd er mee op’.

Ooit las ik ergens ‘I don’t need a perfect relationship, I just need someone who won’t give up on me’ en ik denk dat dat de lading wel dekt. Alhoewel: dat won’t give up kan ook wel wat negatiever uitgelegd worden dan dat ik bedoel.

Wat is nou eigenlijk een perfecte relatie? Ik heb geen idee. Wat ik wel weet is dat ik me enorm thuis voel bij Mr. T., dat we er altijd voor elkaar zullen zijn, dat samen stil zijn nooit ongemakkelijk is en dat hij heel sterke armen heeft waarin ik altijd weg kan kruipen als ik niet senang voel.

Op naar de volgende zeven jaar!

* * *

En omdat een zondag zonder een boekrecensie geen echte zondag is, dat denk ik tenminste, toch nog even een kort berichtje over ‘Ik weet waarom gekooide vogels zingen‘ van Maya Angelou.

In de herinneringen aan haar jeugd, 1931-1944, beschrijft de auteur hoe ze (3 jaar oud) na de scheiding van haar ouders met broer Bailey (4) naar oma Momma in Stamps, Arkansas wordt gestuurd, waar deze het enige warenhuis heeft en waar ze de strikte segregatie tussen blank en zwart ervaren. Op haar 8e tijdelijk wonend bij haar moeder in St. Louis wordt ze verkracht door moeders vriend, die na te zijn vrijgesproken wordt gedood, mogelijk door haar ooms. Omdat ze zich schuldig voelt praat ze 5 jaar nauwelijks; ze gaan weer naar Momma. In 1943 weer wonend bij haar moeder wordt ze zwanger na eenmalige seks met een tiener, slaagt toch voor de high school en krijgt een zoontje.

Het zal heus wel een mooi boek zijn, maar ik vond het niet om door te komen en dat betekende dat ik, en dat gebeurt niet vaak, het boek na een bladzijde of 100 weglegde. (Maar stiekem denk ik dat dat ook komt omdat de nieuwe Nicci French op me lag te wachten ik dus heel snel wilde weten hoe het verder ging met Frieda en dat logje komt binnenkort online. Nee, zonder gekheid, het boek pakte me echt niet en dat is natuurlijk best heel jammer.)