Gisteren vertrok De Scholier op kamp. Zoals ieder jaar sluit groep acht de basisschoolperiode af met een kamp en dat is dit jaar niet anders (al valt het wel erg vroeg dit jaar). Anders dan De Student destijds ziet De Scholier als een berg op tegen het kamp. Zoals jullie weten heeft De Scholier het niet altijd gemakkelijk in de groep en dat maakt best begrijpelijk dat ze er niet heel veel zin in heeft.
Maar om het helemaal alleen aan de groep te wijten, dat klopt ook niet echt: vorige week immers was het voetbalkamp en daar wilde ze ook niet aan meedoen (net als vorig jaar). Ik denk dat de conclusie dus ook voor een deel kan zijn dat De Scholier gewoon last van heimwee heeft.
Van Dale omschrijft heimwee als ‘ziekelijk verlangen naar huis’ en ik denk dat dat wel een beetje klopt wat De Scholier betreft. Maar het verlangen begint al ver voordat ze moet gaan en dat is toch wel verrekte lastig want het kost haar veel kruim. Die vier dagen dat ze weg is, komt ze heus wel door. Hoop ik. Denk ik.
Gisteren heb ik haar uitgezwaaid en overmorgen komt ze alweer thuis. Omdat ik dan naar Noordwijk moet (nog een nawee van de Koningsspelen, hoe cool is dat dan wel niet, logje volgt ongetwijfeld?) heeft Mr. T. een halve dag vrij genomen om haar heel hartelijk welkom thuis te heten. Maar hoe leuk het in Noordwijk ook zal zijn, wat zal ik blij zijn als ik haar snoetje weer zie.
En jij: last van heimwee? Of je kinderen misschien? En wat valt er eigenlijk aan te doen?
Volgens mijn moeder werd ik altijd ziek na een weekje vakantie en moesten ze dus terug naar huis. Zodra we de grens over reden voelde ik me meestal beter. Mijn moeder vond het lastig voor mij en baalde stiekem een beetje van al die onderbroken vakanties. Gelukkig ging het steeds beter en ben ik wel altijd met Jong Nederland op kamp geweest. Ik weet wat heimwee met je lijf en hoofd kan doen, hopelijk heeft je dochter er in de loop van de jaren ook steeds minder last van en kan ze genieten van de kansen die ze krijgt.
Mijn schoolverlaterskamp heb ik trouwens overgeslagen, maar dat had meer te maken met dat ik de hele basisschool periode gepest ben. Ik had dus geen zin om “gezellig” een week met mijn klasgenoten op kamp te gaan.
In heel lichte mate .. Denk ik …
wat jammer voor je scholiertje, het zóu een feestje moeten zijn. Maar ik begrijp haar wel hoor, ik stikte óók van de heimwee die heel enkele keer dat ik vroeger ergens ” moest” logeren en dat éne kamp van de ‘woensdagmiddagclub waar we “achter de koeien sliepen” mens wat heb ik gejankt. En nog steeds vind ik “van huis zijn”niet prettig. Het duurt een paar dagen eer ik m’n plekje een beetje gevonden heb.
Oh ja, ik had vroeger erg veel last van heimwee. En van mijn kinderen had jongste er wel last van. Maar: het is over gegaan, bij ons alle twee 🙂
Aww ja, dat herken ik wel. Ik heb nu geen heimwee meer, maar ik vind kampen echt verschrikkelijk, omdat je dan drie dagen helemaal niet alleen kunt zijn. Ik heb dat wel nodig om op te laden, dus na zo’n kamp kan ik geen mens meer zien en ben ik kapot 😛 Dus dat zou het ook kunnen zijn.
Nee heimwee ken ik gelukkig niet, en de kinderen ook niet. Het zijn echte globetrotters.
Ik denk dat het ook een beetje afhangt van de leiding. Als er voldoende personeel mee is, die echt alle kinderen aandacht schenken en een geborgenheid oproepen, dan is heimwee veel beter te verdragen.
Op schoolkamp in groep 8 had ik zelfs met mijn moeder in de groep begeleiders last van heimwee.
Een tijdje later nog eens op een massaal kamp geweest.
Afschuwelijk.
Dat slapen met al die mensen op een slaapzaal maakte het, bleek later, lastig want toen we eenmaal op de middelbare school op kamp gingen en we slaapkamers met 4/6 meiden hadden was het voor mij een stuk minder akelig.
Ik hoop voor de scholier dat ze het toch een beetje leuk heeft!
Ik had er ook vreselijk last van. Nog steeds voel ik me ontheemd als ik niet in mijn eigen omgeving ben. Het kamp op mijn tiende was een nachtmerrie. Ik wilde dezelfde dag al naar huis, maar dat kon niet. Ik heb wat gehuild op die boerderij in Doorn.
Op mijn dertiende heb ik het nog eens geprobeerd. Niet geslaagd, weer tranen met tuiten.
Ik denk niet dat er een remedie tegen is.
Ik duim voor de scholier!
Ach, terwijl ik het lees, voel ik een hartkrampje … Arm ding. Natuurlijk komt ze er wel doorheen en daarbij: lastige zaken trotseren, sterkt je ook. Maar ik gun haar zo de voor-, tijdens- en napret! Zullen we voor die laatste twee gaan?!