Een jaar of twee geleden las ik het eerste deel van de trilogie over de vrouwen van Deverill en een jaar geleden deel twee. Deel een vond ik best heel aangenaam, deel twee wist me minder te boeien, maar goed deel drie ‘De laatste roos van de zomer‘ hoorde er toch ook wel bij vond ik.

Ondanks alles wat ze in het verleden hebben gedeeld, botsen de drie vrouwen van Deverill telkens weer als het gaat over de toekomst van hun geliefde kasteel. Intussen wordt Kitty’s leven op zijn kop gezet als haar vroegere geliefde terugkeert uit Amerika met zijn vrouw en kinderen, en ze ontdekken dat hun levens wel veranderd zijn maar hun gevoelens niet. Hebben ze de kracht om elkaar te weerstaan, of zetten ze alles op het spel voor een paar gestolen momenten samen? En er bloeit nóg een liefde op die alles oneindig veel ingewikkelder zal maken: Jack Deverill is verliefd geworden op een mooi Amerikaans meisje dat hij in Dublin heeft ontmoet. Ze is in Ierland om haar biologische moeder te -zoeken en hij is vastbesloten haar ten huwelijk te vragen, zich niet bewust van het drama dat hij daarmee over zich afroept. Iemand zal de kluwen van geheimen en misverstanden moeten ontrafelen, wil er ooit rust komen op kasteel Deverill.

Het is zeker geen topboek, maar het lukt Montifiore  met niet al te veel moeite zo te boeien dat je als lezer wilt weten hoe het allemaal af gaat lopen. Een gemakkelijke schrijfstijl helpt daar uiteraard bij, zeker gezien het feit dat het allemaal wel weer even terug moet komen: wie was nu ook al weer wie en hoe zat het ook al weer precies.

Uiteindelijk heb ik het boek in een paar dagen uitgelezen en weet ik nu dus precies hoe het allemaal afloopt. En eigenlijk was dat toch ook wel weer jammer, want de (meeste althans) personages zijn toch vooral behoorlijk sympathiek.