De Student studeert en leert

De Student moest voor een opdracht van school een groentespread maken en die moest aan allerlei eisen voldoen (al moet ik eerlijk gezegd bekennen dat ik niet meer precies weet welke eisen dat waren). Wel moest ze dus niet alleen de spread maken, maar ook zorgen voor een leuke verpakking met een volledig kloppend etiket. Een tijdje geleden heeft ze dus thuis onze keuken gebruikt als ‘proeffabriek’ voor haar groentespread waarin ze rabarber, tomaat en sinaasappel verwerkte. Op enig moment moest er op school iets heel ingewikkelds getest worden en daar slaagde haar spread glansrijk voor (en wederom: vraag me niet precies wat het was, want het gaat mij de pet te boven).  Vorige week werd haar spread door de school beoordeeld op smaak, het potje, het etiket (klopt de informatie en de berekende voedingswaarde die erop staat) maar daar heeft ze op dit moment nog geen punt voor gekregen.

Wat ons betreft is ze echter ruimschoots geslaagd met haar spread want hij was (ja, hij is op inmiddels), erg lekker.

Al een week of acht geleden had De Student voldoende studiepunten verzameld om naar het tweede leerjaar te mogen gaan en we wachten nu af of ze in dit laatste blok voldoende studiepunten heeft verzameld om haar propedeuse te halen. Zo heeft ze een korte stage gelopen, nog wat andere praktische proeven moeten doen, twee tentamens en nog wat andere zaken waarvoor de beoordeling nog niet binnen is. Maar wat wel duidelijk is, is dat De Student echt volledig op haar plek zit op deze school. Ze heeft het echt supergoed naar haar zin en ze heeft nog nooit zo veel verteld over school en wat ze allemaal doet en leert als in het afgelopen schooljaar.

Inmiddels heeft ze ook haar keuze gemaakt voor wat betreft haar specialisatie. Ze heeft gekozen voor ‘packaging and design’ en ik denk dat dat een prima keuze is die heel goed bij haar past.

Ze heeft het de afgelopen weken echt superdruk gehad met school en af en toe was ze behoorlijk onzeker en verdrietig over alles wat ze deed en haar tranen zaten hoog. Het is een pittige opleiding en het is maar goed dat ze het zo tof vindt, want anders lijkt het me erg lastig om gemotiveerd te blijven. Maar naast school is daar natuurlijk ook nog haar vriend (die eergisteren voor zijn rijbewijs slaagde), haar vriendinnen en haar werk. Kortom: ze heeft het echt druk en vond het lastig om alle ballen in de lucht te houden. Ze kijkt tegelijkertijd uit naar haar vakantie maar ziet er ook als een berg tegenop en dan vooral tegen het feit dat ze haar vriend dan vier weken niet zal zien en dat vindt ze verrekte lastig. Ook voer voor onzekerheid en gebaal dus. Dan was er ook nog een misverstand met een paar vriendinnen en toen was het echt op: tranen met tuiten!

Vandaag echter gaat ze samen met haar lief naar Walibi Flevo en dat kan ze doen dankzij haar opa en oma die er een dagje fietsen in en rond Staphorst aan vastplakken. De Student heeft zelf immers wel een OV-kaart, maar haar vriend niet en dat betekent dat een retourtje met het openbaar -houd je vast- zo ongeveer € 50,= kost en dat ze over een enkele reis 3 uur zouden doen. Echt absurd en niet echt heel tof natuurlijk. Hoe fijn is het dan dat opa en oma voor taxi spelen! Ik hoop dat ze een geweldige dag gaan hebben samen. En dat ook opa en oma eindelijk gaan genieten van Staphorst (dat wilden ze namelijk al heel erg lang, maar kwam er steeds niet van).

Bruggenbouwers

Ik heb gruwelijk genoten van ‘Bruggenbouwers‘ van Jan Guillou en wat in zo’n geval erg fijn is, is dat er nog wel vier delen volgen op dit eerste deel in de serie over de broers Lauritz, Oscar en Sverre (2, 3, 4 en 5).

Hun vader en oom waren door de zee meegenomen. Dergelijke tragedies hoorden bij het ruwe leven aan de Noorse westkust. De drie broers Lauritz, Oscar en Sverre moesten hun toevlucht zoeken in de stad. Ze hadden anoniem kunnen blijven en in de geschiedenis kunnen verdwijnen. Maar het lot beschikte anders. Bij toeval trokken de drie de aandacht van een weldoener en kregen ze de kans om in Duitsland te worden opgeleid tot ingenieur. In 1901 studeerden ze af, met een glanzende carrière in hun geboorteland in het verschiet. En toch had het leven voor hen heel wat anders in petto. Ze verdwaalden in de wereld. Bruggenbouwers volgt de drie broers op hun dwaaltocht, van besneeuwde Noorse vlaktes via Duitse aristocratische salons tot de savannes van Oost-Afrika. Het is een epische roman van zeldzame kwaliteit, die niemand onberoerd zal laten.

Een prachtige stijl van sfeer beschrijven. Soms gebeurt er eigenlijk gewoon helemaal niets, maar Guillou beschrijft dat ‘niets’ zo mooi dat het nooit verveelt om erover te lezen. Ook is er de nodige, subtiele, humor in het boek verwerkt. Sverre is in dit eerste deel maar heel beperkt aanwezig, maar dat schijnt goed gemaakt te worden in deel 2.

Lauritz vertrekt na de studie naar het hoge noorden om daar aan de spoorlijn te werken en moet dat onder verschrikkelijke weersomstandigheden doen. Oscar vertrekt, nadat hij verschrikkelijk bedrogen wordt, vol schaamte naar Afrika waar hij ook aan de slag gaat met het bouwen van een spoorlijn. Ik vond vooral de stukken met Oscar erg interessant omdat het voor mij een behoorlijk onbekend deel van de geschiedenis beschrijft. Hoe een land als België onder leiding van Koning Leopold II met de inheemse bevolking omging is in en in triest en ik wist helemaal niets over het verloop van de Eerste Wereldoorlog in Afrika en was verrast om te lezen dat een klein leger van 3.000 Duitsers en 11.000 autochtonen gedurende 4 jaar het leger van de Engelse troepen ter grootte van 300.000 steeds opnieuw versloeg.

Ik ga de rest van de delen zeker ook lezen, maar ben nu begonnen in ‘Ragdoll‘ en daarover dus volgende week meer.

Tussenstation

Over hoeveel kleinkinderen voor je kunnen betekenen heb ik al eens eerder een gastlogje geschreven. Ik kreeg wel eens van mijn dochter te horen dat het leek of ik meer van de kleinkinderen hield, dan ik ooit van haar heb gedaan. Een beetje plagend antwoordde ik, dat zij ook maar het noodzakelijk tussenstation was om kleinkinderen te krijgen. Ze weet wel beter, maar het feit is dat je met minder zorgen met de kleinkinderen mag omgaan, dat je meer tijd hebt als vroeger en het heerlijk is om te zien hoe ze opgroeien.

Afgelopen zondag (Vaderdag) werd er in de kerk het volgende gedichtje voor gelezen. Ik vond het mooi bij het gevoel van ouders en grootouders passen!

Kind van mijn kind
Als ik je zie
Met je blonde haren
met jullie lange ranke benen
zo heel totaal verschillend
maar wel familie van elkaar.

Kind van mijn kind,
Herinnering aan vroeger en aan jou
van wie ik al zo heel lang hield
en nu nog steeds van hou.

Kind van mijn kind,
Jij maakt me in één klap
Zo onvoorstelbaar rijk
De ene van karakter
De ander van uiterlijk gelijk
In jullie zie ik dingen terug
Die ik verloor of bijna was vergeten.
Ik heb je onvoorwaarlijk lief
Omdat je voor altijd
Het kind van mijn kind zult heten.

Beschermd: Het cadeau

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Jezus kan niet voetballen

Eergisteren deed De Scholier haar Vormsel. Zes jaar geleden deed De Student dat ook en nog steeds sta ik een beetje dubbel in het wel/niet doen van het Vormsel. Omdat ik echter niet alleen ben in dit huishouden, de scholier vastbesloten was haar Vormsel te doen en Mr. T. dat ook erg belangrijk vindt gebeurde het uiteraard wel. Daarnaast vinden zowel mijn moeder als ook mijn schoonvader het toch wel heel fijn als dit soort dingen gebeuren. Voor mijn schoonvader betekent het zelfs dat al zijn negen kleinkinderen het Vormsel hebben gedaan en dat hij bij alle negen aanwezig was. Toen De Scholier geboren werd was hij 82 dus het is best bijzonder dat hij dit nog meemaakt op zijn 94ste. Verder zijn de zussen van Mr. T. ook nog best gelovig dus we hebben wat dat betreft toch ook weer veel mensen blij gemaakt. 😉 De jongste zus van Mr. T. is de peettante van De Scholier en ze mhaakte een geweldig cadeaut voor haar petekind. Maar wat? Dat zien jullie aanstaande woensdag #cliffhanger.

De voorbereiding richting het Vormsel wordt best heel serieus aangepakt en dat vind ik ook niet meer dan normaal. Kinderen moeten er op z’n minst moeite voor doen en zich verdiepen in wat het Vormsel nu precies inhoudt. De uiteindelijke mis afgelopen zaterdag vond ik erg mooi maar dat kwam vooral door de grote rol die de kinderen tijdens de mis hebben. Zo zongen ze de liedjes allemaal zelf en lazen ze allemaal een stuk van de dienst voor. De kinderen kregen aan het eind van de viering van de hulpbisschop nog een leuk boek met de titel ‘Jezus kan niet voetballen’ en de stukjes die daarin staan zijn op een mooie en begrijpelijke manier geschreven voor kinderen. Ook tijdens de mis vertelde de hulpbisschop trouwens over een voetbalsituatie, maar het is natuurlijk ook niet zo heel raar dat hij dat soort vergelijkingen gebruikt omdat hij als leider al jarenlang betrokken is bij een jeugdteam.

Na de mis ging het huiswaarts waar er koffie en taart was en waar we uiteindelijk tot diep in de nacht met een tweetal diehards hebben gefilosofeerd over het leven en het geloof en dat was toch wel heel erg leuk. Al moet ik zeggen dat ik het om 03.15 uur wel gezegend vond en mijn bedje opzocht. Mr. T. heeft het zelfs weer licht zien worden voordat hij dat deed. Onze vormeling lag toen uiteraard al lang te slapen en dat was maar goed want zij moest gisteren naar de regiofinale van het zogenaamde BFF-toernooi en hoera ende hoezee: haar team won die finale en nu mag ze dus op 8 juli naar de Brabantse finale in Tilburg. Hoe cool is dat dan wel niet? Enfin: als Jezus graag nog leert voetballen, dan mag hij best een keer met De Scholier meedoen hoor.

Orphan X: de nergensman

Ik was zeer, zeer, zeer enthousiast over ‘Orphan X‘ dat ik vorig jaar lees dus ik was helemaal happy toen ik hoorde dat deel 2 in deze serie uitwas. Lezen dus dat ‘Orphan X: de nergensman‘.

Op jonge leeftijd trad Evan Smoak toe tot het Orphan-project, een officieel niet-bestaand trainingsprogramma van geheim agenten. Nu wordt hij de ‘Nergensman’ genoemd en helpt hij diegenen die zich tot niemand anders kunnen wenden. Maar op een dag is het Evan zelf die hulp nodig heeft. Hij wordt in een hinderlaag gelokt, verdoofd en weggevoerd. Wanneer hij bijkomt, zit hij opgesloten in een kamer, zonder enig idee te hebben van waar hij is en wie hem gevangen heeft genomen. Om te weten te komen wat er is gebeurd, moet hij slimmer, sneller en sterker zijn dan zijn tegenstanders.

Het was wellicht ook echt onmogelijk voor Gregg Hurwitz om de geweldige sfeer en stijl van zijn eerste boek met Evan in de hoofdrol te benaderen en dat is dus ook niet gelukt. Toch is dit tweede boek nog een heel aangename thriller waarin Evan weer de nodige dingen meemaakt en (uiteindelijk) ook rechtzet. Je maakt trouwens wel meer kennis met een ‘tobbende’ Evan en daardoor wordt hij nog sympathieker dan hij al in deel 1 was. Opnieuw trouwens een mooie cliffhanger die een deel 3 rechtvaardigt. En hoe jammer ook dat deel 2 minder indruk op me maakte, ook dat deel wil ik zeker weer gaan lezen.

Heb jij het eerste deel met Evan Smoak eigenlijk gelezen? En ga je ook nu voor deel twee?

Vegetarisch

De Student gooide een tijdje geleden de knuppel in het hoenderhok: ‘als we eens één dag per week géén vlees meer zouden eten, zou dat niet ontzettend goed van ons zijn?’ stelde ze voor. Ik moet zeggen dat ik meteen best gecharmeerd was van het idee want, ook al houd ik erg van vlees, een ietsjespietje minder zou best wel kunnen. De Scholier vond het ook allemaal best.

Ik vroeg me wel af wat Mr. T. ervan zou denken want als ik stel dat ik erg van vlees houd, dan is hij nog een soortje erger. Hij is een ware, wáre, WARE carnivoor. Echt: hij houdt er zelfs zoveel van dat hij zijn stukje vlees altijd tot aan het eind van de maaltijd bewaart. Zorgvuldig snijdt hij er dan steeds een stukje vanaf en steekt dat genietend in zijn mond. Ja, Mr. T. houdt echt oprecht veel van vlees (of gevogelte of vis). Zijn reactie viel me dus 100% mee: het was een prima idee.

Nou eten we al regelmatig pannenkoeken en dat is natuurlijk best vegetarisch, maar dat is natuurlijk niet wat De Student bedoelde. Een keer per week ga ik vanaf nu dus proberen om zonder vlees te koken. En wat ik dan ook niet wil is vleesvervangende producten want dat vind ik zo suf. Voor mij geen tofu of tempé en zeker geen kant en klare vegetarische burgers, quorn of valessmeuk. Als we het dan gaan doen, dan gaan we dus ook echt gerechten maken die niet stiekem een beetje op een vleesgerecht willen lijken omdat je er vegetarisch fijngehakt of vegetarische kipfilet in stopt.

Nee, dan gaan we voor gerechten met veel groentes, bonen, kaas en eieren en dat soort zaken. Morgen ga ik mijn eerste creatie maken namelijk een quiche met spinazie, gruyere, eieren, ui en wat peper en zout. Geen moeilijk recept, maar vooral gemakkelijk en de tijd die de quiche in de oven staat kan ik heel goed gebruiken omdat we morgenavond een feestje vieren dus dan zijn we na het eten meteen klaar. Over dat feestje volgende week meer trouwens.

Enfin: prangende vragen mijnerzijds → kook jij ook af en toe (of vaak) vegetarisch? Waarom heb je die keuze gemaakt? Wat is je lievelingsrecept en laat dat aub even achter hier want deze beginnende vegetarische kok kan best wat inspiratie gebruiken. 

Beschermd: Bommel

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Geneuzel | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Voorbereidingen

In september zijn mijn ouders 50 jaar getrouwd en dat gaan zij (en wij) uiteraard vieren. Want 50 jaar lief en leed delen en dat in goede harmonie doen is het vieren meer dan waard.

Mijn ouders starten hun feest met een eucharistieviering in de kerk, daarna komt de naaste familie bij elkaar voor koffie en taart en op een gegeven moment een fijn diner en ‘s avonds is er een feest voor verdere vrienden, buurt, kennissen en zelfs al mijn neven en nichten. Het wordt voor ons dus ook een kleine reünie: hoe tof is dat dan wel niet.

Inmiddels zijn wij begonnen met de voorbereidingen van een en ander. Daar kan ik hier natuurlijk niet te veel over uitweiden want mijn moeder leest hier immers ook mee. Maar wat ik hier wel wil delen is het feit dat Mr. T. en ik binnenkort aan de gang gaan met het boekje dat bij de eucharistieviering  hoort. Nou weet ik niet hoeveel van mijn lezers hier weten wat dat is, maar eigenlijk is het dus gewoon een boekje waarin je, vaak woord voor woord, mee kunt lezen met alles wat er tijdens de dienst gebeurt. Een deel van een dienst is aan regels gebonden, maar er is ook best een heleboel vrij in te vullen. Mr. T. en ik maken in ieder geval het boekje en wat daar allemaal instaat blijft tot het moment dat we in de kerk zitten voor mijn ouders een verrassing.

Mijn ouders hebben de liedjes uitgekozen die ze graag tijdens de mis willen horen (die liedjes worden gezonden door het plaatselijke gemengd koor), maar Mr. T. en ik gaan dus aan de slag met de andere vrij in te vullen teksten. Een deel daarvan zullen wij zelf schrijven, maar misschien heb jij wel ergens een prachtige tekst die het waard is om in ons misboekje opgenomen te worden. Of misschien heb jij wel voorbeelden van voorbedes, een bijzondere evangelietekst of lezingen die zo anders zijn dan dat wij hier in onze omgeving gewend zijn. Of misschien heb je wel een prachtig gedicht dat we als opening of slot kunnen gebruiken.

Ik weet best dat er een heleboel op internet te vinden is, maar wat ik zelf vaak doe als ik iets heel moois ergens lees, iets dat me raakt zeg maar, dan bewaar ik het in een schrift of op de computer. Ook heb ik hier boven op zolder een boel misboekjes liggen, dus ik kan best wel teenentander vinden.

Waarom ik het dan toch aan jullie vraag? Nou, eigenlijk heel simpel. Vaak circuleren binnen bepaalde regio’s toch vaak dezelfde teksten. Maar laatst was ik bij een uitvaartdienst zo’n 20 kilometer hiervandaan en wat blijkt dan: daar doen ze het net allemaal wat anders en ze gebruikten dus ook teksten die ik toen voor het eerste hoorde.

Enfin: heb jij iets waarvan je denkt ‘daar zou Mrs. T. best wel ‘ns iets mee kunnen’, stuur de tekst dan alsjeblieft naar triltaal@hotmail.com. Niet de tekst in de reacties zetten natuurlijk, want zoals gezegd, mijn moeder leest mee ;-).

Ik ben heel benieuwd of er reacties komen en wacht vol spanning af. En stel dat we jouw tekst uiteindelijk in het boekje gebruiken, dan stuur ik je na het feest gewoon een versie van het boekje toe? Is dat nou geen mooie deal?

De pruimenboom

Echt onder de indruk was ik van ‘De pruimenboom‘ van Ellen Marie Wiseman.

‘Bloei waar je geplant bent’, zei haar oma altijd tegen haar. Maar de 17-jarige Christine Bolz weet dat er een hele wereld op haar wacht buiten het Duitse dorpje waar ze is opgegroeid. Een wereld die ze al heeft leren kennen door muziek, boeken en door Isaac Bauerman, de zoon van de welgestelde Joodse familie voor wie ze werkt. De toekomstdromen van Christine en Isaac worden echter wreed verstoord door de opkomst van het regime van Hitler. Een nieuwe wet verbiedt Christine voor Joden te werken… en om een relatie met een Jood te hebben. In haar verzet haalt ze zich de woede van de Gestapo en de verschrikkingen van een concentratiekamp op de hals.

Er zullen vast veel meer boeken zijn die(deels) tijdens de Tweede Wereldoorlog spelen en zich in Duitsland afspelen, maar veel heb ik er nog niet gelezen. Net als ‘De Boekendief‘ en ‘Stenen van de rivier‘ echter is ‘De pruimenboom’ een heel erg mooi boek. Het is wel zo dat in al deze drie de boeken vooral beschreven wordt hoe ‘goede’ Duisters in de oorlog leefden en ook zelf vochten om te overleven, hoe ook hen alle ellende is overkomen. Natuurlijk komen er misselijkmakende harde SS’ers en anders gespuis in voor net als domme meelopers die vooral het korte termijn denken hoog in het vaandel hebben. Maar de hoofdpersonages zijn altijd ‘goed’ en veroordelen het nazisme.

‘De pruimenboom’ is echter een erg indrukwekkend boek en vertelt het verhaal van Christine, haar familie en haar liefde voor Isaac. De vader van Christine wordt gedwongen om in dienst te gaan en beleeft in het oostfront verschrikkelijke dingen. Als je echter weigerde om te gaan, dan kreeg je de kogel of verdween je naar het concentratiekamp. Heb je dan nog wel een keuze? Het is een mooi boek dat beeldend de gebeurtenissen verhaald, dat je doet beseffen dat ook Duitsland het heel zwaar te verduren had en hoe logisch het dan ook is dat propaganda werkt.

De vader van Christine vecht aan het oostfront en heeft in zijn uniform een briefje zitten. Daar staat het volgende op: ‘Mijn naam is Dietrich Bolz. Moge dit als bewijs dienen dat een groot aantal van mijn kameraden en ikzelf het niet eens zijn met de politiek van Hitler. Laat het bekend worden dat wij weten dat we gedoemd zijn te mislukken voor Stalingrad, maar dat we geen andere keus hebben dan door te gaan. Vertel de wereld dat het de soldaten van het front zijn die de last van de angst en de schuld van het concrete gevecht moeten dragen, terwijl de ware schuldigen in hun bunkers schuilen en over leven en dood beslissen voor de hele wereld’. Ik weet niet of er daadwerkelijk soldaten rondliepen met dit soort briefjes in hun uniform want het lijkt me nogal een hachelijke onderneming, maar ik kan me wel voorstellen dat ze het deden. Het maakt eigenlijk ook niet uit: het geeft voor mij heel goed de kern weer waar het om draait: oorlogen worden altijd gevoerd over de rug van min of meer onschuldige mensen.

Het boek beslaat ook nog de periode na de overwinning door de geallieerden en laat zien dat er ook toen nog steeds verschrikkelijke dingen gebeurden en ook dat er in de chaos na de bevrijding veel dingen verkeerd gingen. Heel treffend is de zin die een aantal keer in het boek terugkomt: wreedheden worden alleen oorlogsmisdaden als je verliestDe schrijfster gebruikt die woorden tijdens de oorlog en ook daarna en ik denk dat ze daar zeker een punt heeft.

Ik kan je dit boek echt aanraden omdat het niet alleen de verschrikkingen van de oorlog toont, maar ook de ongelooflijke kracht en moed toont die mensen bezitten. Daarnaast is Christine een geweldig hoofdpersonage dat je in je armen sluit om alles wat ze meemaakt en de manier waarop ze daarmee omgaat. Het eerste deel van het boek is minder spannend in vergelijking met het tweede deel trouwens, maar het doet geen afbreuk aan het totale verhaal.

Vercommercialisering

Er waren laatst mooie berichten (hoera, eindelijk positief nieuws!) over een meisje dat een conducteur van de NS een flesje cola had gegeven. De aanleiding was uiteraard weer belachelijk want de betreffende conducteur was al een aantal keer beledigd en gekwetst door anderen, maar goed, het meisje dééd in ieder geval richting die conducteur iets heel vriendelijks. Uiteraard wordt zo’n bericht meteen opgepikt en de actie van het meisje werd groot nieuws en kwam in kranten en op de televisie. Allemaal prima natuurlijk en hoewel ik er toch wat dubbel insta in verband met de aanleiding kan ik het alleen maar toejuichen dat er ook aandacht is voor het goede van de mens.

Maar … waar ik vervolgens behoorlijke jeuk van krijg is het feit dat ik ook sommige berichten langs zie komen waarin de supermarktketen waar het meisje een bijbaantje heeft, heel duidelijk laat blijken supertrots te zijn op hun medewerkster. En die berichten beginnen dan met ‘….-Supermarkt is supertrots op … die …’ en biedt haar een bos bloemen aan. En dan maar delen en delen en delen pffft. Echt, ik krijg er de kriebels van. Opnieuw moet iets moois geofferd worden (het klink dramatisch maar zo voelt het wel een beetje) aan de commercie. Weer maakt een bedrijf goede sier met iets wat een van hun personeelsleden heeft gedaan … Ik heb daar toch wel moeite mee en op mij heeft het dus een averechts effect. Alhoewel: ik schrijf er nu over dus iets heeft het toch wel met me gedaan.

Wat zou het toch mooi zijn als het geld de wereld eens niet meer deed ronddraaien. Als bedrijven zich hielden aan veel meer ethische normen, dat winst niet het hoogste doel zou zijn, dat er oog zou zijn voor arbeidsomstandigheden en het milieu. Als je al ontiegelijk rijk bent waarom wil je dan nog rijkerder worden? Omdat je dan gelukkiger bent? Nou volgens mij niet hoor. Waarom enorme wapendeals sluiten die de wereld er echt niet vreedzamer op maken? Waarom dat geld niet spenderen aan veel en veel belangrijkere zaken? Ik weet heus wel dat de hedendaagse wereldse problematiek niet zo 123 op te lossen is -als die überhaupt al op te lossen is- maar met nog meer geweld of de dreiging van geweld los je in ieder geval niets op.

Inmiddels is dit alwéér een beetje een wazig bericht aan het worden want begon ik in feite met een positief bericht over een meisje uiteindelijk heb ik het toch weer over de grote ondoorgrondelijke problemen van onze tijd. Maar goed, als ik dan toch bezig ben dan gooi ik er nog maar een tegenaan: is er nog iemand die zich druk maakt over de macht van de banken? Deze instellingen stortten ons nog niet zo lang geleden in een enorme crisis maar ik geloof dat er opnieuw weer een boel mis is daar. Ik vind het ongelooflijk dat zij nog steeds de dienst uitmaken, op alle fronten en dat dat blijkbaar allemaal maar weer goed gevonden wordt. Het duurt niet heel lang meer of ik haal mijn geld van de bank denk ik. Dan stop ik het in een oude sok want met de huidige rente lijkt dat me veel beter. Zeker als je straks wellicht ook nog moet gaan betálen om je spaargeld op de bank te laten staan. Alhoewel: ik geloof dat deze mevrouw haar actie toch wel heel erg betreurt nu.

Mmm, wazig ja, ik kan er niets anders van maken. Of moet ik het maar wat positiever houden en het ‘me verwonderen’ noemen? Laat ik er maar snel een eind aan dit logje breien en jullie allemaal een fijn weekend te wensen.

Somewhere over the rainbow

Afghanistan, Hoevelaken, Manchester, Londen, Manilla, Utoya, Bunschoten, Parijs, Brussel, Nice

mensen die nooit meer thuis komen. Jonge mensen, oude mensen.

Christenen, Moslims, atheïsten, zwart, wit, geel: mensen die nooit meer thuis komen.

Savannah en Romy, ach jullie ouders en de mensen om jullie heen … zulke jonge levens voorgoed beëindigd

Terreur en zieke geesten houden ons in een wurgende greep

maken dat cynisme en angst hoogtij vieren, verdelen tot op het bot

kloven worden breder en breder, de nuance verdwijnt.

Mensen die liefhadden, ruzieden, uitkeken naar een eerste kus, toekomst hadden

ineens afgelopen, zij komen nooit meer thuis.

Verdriet, ongeloof, woede, houdt het ooit op

zo moeilijk om positief te blijven, het goede van de mens te blijven zien

‘somewhere over the rainbow’…