Over hoeveel kleinkinderen voor je kunnen betekenen heb ik al eens eerder een gastlogje geschreven. Ik kreeg wel eens van mijn dochter te horen dat het leek of ik meer van de kleinkinderen hield, dan ik ooit van haar heb gedaan. Een beetje plagend antwoordde ik, dat zij ook maar het noodzakelijk tussenstation was om kleinkinderen te krijgen. Ze weet wel beter, maar het feit is dat je met minder zorgen met de kleinkinderen mag omgaan, dat je meer tijd hebt als vroeger en het heerlijk is om te zien hoe ze opgroeien.
Afgelopen zondag (Vaderdag) werd er in de kerk het volgende gedichtje voor gelezen. Ik vond het mooi bij het gevoel van ouders en grootouders passen!
Kind van mijn kind
Als ik je zie
Met je blonde haren
met jullie lange ranke benen
zo heel totaal verschillend
maar wel familie van elkaar.
Kind van mijn kind,
Herinnering aan vroeger en aan jou
van wie ik al zo heel lang hield
en nu nog steeds van hou.
Kind van mijn kind,
Jij maakt me in één klap
Zo onvoorstelbaar rijk
De ene van karakter
De ander van uiterlijk gelijk
In jullie zie ik dingen terug
Die ik verloor of bijna was vergeten.
Ik heb je onvoorwaarlijk lief
Omdat je voor altijd
Het kind van mijn kind zult heten.
wat lief!
Zo mooi en zo herkenbaar.
Brok in mn keel. Wat mooi!
Prachtig.
Ineens een paar tranen. Zo mooi…