Dandy uit het noorden

Toch nog even een boekenlogje, want anders worden het zo veel boeken om na de vakantie in een blogje te frommelen. En daarbij ‘Dandy uit het noorden‘ is gewoon een fantastisch boek.

‘Dandy uit het noorden’ vertelt het verhaal van het jonge bouwkundige genie Sverre en zijn eerste liefde, een Engelse bouwkundestudent, in de eerste decennia van de twintigste eeuw. Na het afronden van hun studie verhuizen de twee naar Wiltshire in het zuiden van Engeland, waar het leven minder idyllisch blijkt te zijn dan Sverre had gehoopt. De inmiddels overleden vader van Sverres geliefde, Lord Manningham, heeft niet alleen zijn titel, maar ook de verantwoordelijkheid over zijn enorme landgoed nagelaten aan zijn enige erfgenaam. Terwijl Londen nog steeds in de greep is van het proces tegen Oscar Wilde, mengen de twee dandy’s zich met bohemiens en kunstenaars, onder wie de excentrieke leden van de Bloomsbury-groep. Maar zij weten nog niet dat er weldra een oorlog zal uitbreken die Sverres onschuldige wereld vol schoonheid en kunst voorgoed zal veranderen.

Net als deel 1 vond ik dit een fantastische historische roman. Dat belooft wat voor deel 3, 4 en 5. Wat een heerlijke manier van schrijven heeft Jan Guillou toch en oh wat heerlijk dat ik op die wikipediapagina lees dat er zelfs al een deel 6 is wat raar dat ik die in eerste instantie niet vond, maar dat geheel terzijde. Ook dit boek zit weer boordevol interessante informatie over de Engelse geschiedenis tussen 1901 tot en met 1919. Echt bizar hoe men af en toe dacht over dingen, maar dat is met de kennis van nu natuurlijk gemakkelijk praten. Maar hoe men vroeger net zo goed zonder ook maar enige kennis van zaken/achtergrondinformatie de straat op ging om te rellen lijkt af en toe toch best wel wat op de tijd waarin we nu lezen. Of wat te denken over hoe men met homofilie omging, hoe het oude geld in Engeland steeds meer te verduren krijgt, hoe men niets wil weten van kunstenaars als Vincent van Gogh, over hoe het er in Engeland aan toe ging tijdens De Grote Oorlog, het gemak waarover men spreekt over de kolonies en de ‘waarde’ van de inheemse bevolking daar, het idee over laffe mannen die dienstweigeren en nog zoveel meer. Het is shocking en tegelijkertijd in mijn ogen heel, heel interessant allemaal. Dit alles wordt gelardeerd met de liefdesaffaire tussen Sverre en Albie en wat is dat prachtig gedaan.

Wederom een ‘must-read’ dit boek dus. Doen!

En dan las ik ook nog ‘De laatste dans‘ van Sarra Manning.

Londen, 1943. Rose is 17 als ze het verstikkende plattelandsleven en haar middenklasse ouders achter zich laat en de trein naar Londen neemt. Daar verliest ze haar hart aan Phil (dit moet Danny zijn, maar ja, misschien heet Phil in de Engelse versie wel Phil en is dat vertaald naar Danny. Wie beslist dat eigenlijk om een naam dan te veranderen? Ik vind dat zo suf, maar dat geheel terzijde), een Amerikaanse piloot, maar voor het einde van de oorlog zal ze nog meer verliezen… Las Vega, nu. Jane had bijna haar doelen bereikt: een rijke man, een leven in de hoogste kringen, en dat vóór haar 27ste. Bíjna. Nu staat ze hier, in de steek gelaten, in haar bruidsjurk. Dan loopt ze Leo tegen het lijf, en in een opwelling trouwen ze. Het fortuin van zijn oudtante lijkt een mooie bonus …

Tja, wat moet ik hier nu van zeggen. Ik vond het best een aardig boek, maar ik had het idee dat er eigenlijk veel meer uit te halen moest zijn. Af en toe doe het allemaal wat ‘afgeraffeld’ aan en dat is eigenlijk heel jammer, want beide verhaallijnen zijn best origineel. Ik vond het interessant om te lezen over ‘Rainbow Corner‘, ik heb nooit geweten (of beter: ik heb het nooit gedacht) dat er dergelijke clubs waren, maar eigenlijk is het ook best logisch dat de soldaten clubs hadden waar ze konden dansen om zo aan de oorlog te kunnen onstappen.

De jonge Rose is een interessant personage. Waarom ze echter zo ‘strikt’ geworden is op hoge leeftijd, dat heb ik niet echt ontdekt. De verhaallijn van Jane en Leo is bij vlagen echt heel erg grappig, maar had zeker meer diepgang mogen krijgen. Het blijft allemaal wat aan de oppervlakte en dat vond ik jammer.

Ik zou dit boek onder de noemer ‘leuk’ willen plaatsen. Leuk voor tussendoor, maar geen boek dat blijft hangen of ooit herlezen moet worden.

Reces

Misschien volgt er zondag nog een boekenlogje, maar daarna gaat het hier even dicht. De komende vier weken heb ik vakantie en daar ga ik met volle teugen van genieten. Alhoewel: de woonkamer moet getext worden en de kamer van De Scholier moet nog scholierproof gemaakt worden.

In die vier weken gaan we ook nog een weekje op vakantie. Gingen we de afgelopen jaren vaak twee weken, dit jaar gaat De Student voor het eerst niet meer met ons mee. Dat betekende dat het nichtje van De Scholier met ons mee gaat en die twee meiden zijn vier handen op één buik. Maar toch vind ik het dan anders en vind ik één weekje genoeg. Eén weekje Eiffel wordt het dus, niet te ver van huis in geval van grote heimwee en zo.

Wat er ook gaat gebeuren is shoppen met de meiden voor kleding voor het grote feest in september en verder zijn er nog wel wat andere vreugdevolle belevenissen te vieren deze vakantie.

Daarnaast ga ik goed nadenken over wat ik wil met mijn blog. In augustus verloopt mijn domeinnaam dus ik moet nadenken over verlengen of opheffen. Het is niet meer zoals vroeger, dat bloggen. En dat vind ik soms best jammer. Tegelijkertijd is mijn blog ook vooral een soort van dagboek voor me, dus wat dat betreft ben ik er erg aan gehecht. Maar goed, ik weet het nog niet. Doorgaan? En zo ja hoe dan? Worden het dan alleen maar boekenblogjes en iets publiceren als ik echt iets zinvols/nuttigs te melden heb? Dus niet meer net als nu op vier vaste dagen in de week? Maar ja, vind ik dat dan nog wel leuk? Enfin, daar ga ik ‘ns over nadenken dus.

Last but not least: vandaag viert mijn lieve pa zijn 74ste verjaardag. Van harte pap!!! Nog heel veel jaren. Love you!

Musical en einde aan diverse tijdperken

Vanavond is het dan zover, de eindmusical van groep 8! Spannend hoor. Zeker omdat de voorbereidingen niet altijd even soepel verlopen en De Scholier is dan net iets te serieus/betrokken om daar gemakkelijk mee om te gaan. Het zal niet onbekend zijn dat de klas van De Scholier geen heel rustige/fijne klas is, er zitten heel veel druktemakers in en luisteren dat is, volgens de meesten, voor watjes zoals De Scholier. Enfin: ik hoop dat het gewoon een fijne avond gaat worden zodat De Scholier haar basisschooltijd op een goede manier afsluit.

En met die musical sluiten Mr. T. en ik een tijdperk af. In augustus of september 2003 (nog voordat ik überhaupt ooit gehoord had van het fenomeen bloggen) gingen we voor het eerst naar de basisschool met een piepjong kleutertje dat inmiddels al weer haar eerste jaar op het HBO erop heeft zitten. Al met al hebben we dus zo’n 14 jaar op het schoolplein doorgebracht (Mr. T. is daar beter in dan ik trouwens, ik heb niet zoveel met die sociale contacten van het schoolplein), zat ik zes jaar in de oudervereniging waar ik de financiën beheerde en klaaroverde Mr. T. ook een jaar of acht. Daarnaast reden we af en toe als dat nodig was (en in onze agenda’s paste) en hielpen we ook nog af en toe bij andere zaken. Maar dat is nu klaar en hoe heerlijk is dat!

Naast school sluiten we nog een heel ander tijdperk af: namelijk het iedere dinsdag oppassen door oma. Vanaf het moment dat ik weer aan het werk ging na de geboorte van De Student paste oma iedere dinsdag op haar oudste kleindochter en daar kwam in 2005 De Scholier nog bij. Ik denk oprecht dat wij geen fijnere oppas voor de meiden hadden kunnen hebben dan hun oma en je ziet aan beide dames hoe goed hun band met oma is. Lieve mam, dank je wel voor je liefde en je goede zorgen voor mijn meiden! ♥♥♥

Enfin: De Scholier gaat nu echt ‘een scholier’ worden en ik hoop vanuit de grond van mijn hart dat ze het heel, heel, heel erg fijn gaat krijgen. Als ze zich net zo ontwikkelt als dat De Student dat heeft kunnen doen, dan komt dat vast en zeker goed.

Beschermd: Aardappels

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gebroed | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Sara en Liv en Ginevra

Een boek waarbij ik af en toe flink moest slikken is ‘Sara en Liv‘ van Suzan Hilhorst. In dit boek schrijft Suzan over haar twee dochtertjes die ze allebei kort na hun geboorte verliest.

‘Twee weken na mijn geboorte gingen we naar de speeltuin, mijn vader, moeder, Nils en ik. Slapend liet ik mij duwen, nog half in mijn dromerige sprookjeswereld. Het was een prachtige dag, de zon dwarrelde in stralen naar beneden en de wind fluisterde de vage belofte van een onbezorgde toekomst in ons oor.’

Sara en Liv is het indringende portret van de korte levens van twee zusjes en de impact die hun dood heeft gehad op het gezin. Geschreven in een prachtige, verstilde stijl en vanuit het bijzondere wisselende perspectief van moeder én kind vertelt Suzan Hilhorst haar autobiografische verhaal. Sara en Liv is een meer dan indrukwekkend debuut over verlies, rouw, hoop en geluk en bovenal een ode aan het leven.

Hilhorst gebruikt een prachtige stijl van schrijven, sprookjesachtig en zweverig terwijl ze tegelijkertijd de meest verschrikkelijke gebeurtenis beschrijft die een moeder (of vader) kan overkomen. Het feit dat de auteur ook Sara stukken van het verhaal laat vertellen, maakt het boek wat mij betreft extra bijzonder.

Kippenvel bij zo’n zin: Zo liepen we de kamer uit. De gang door en naar buiten. De zon in, de wereld in. We hielden elkaar stevig vast en zwegen woorden die we toch niet konden vinden. 

Ook las ik ‘Ginevra‘ van Simone van der Vlugt. Een historische roman, maar helaas maar een dunnetje, want ik vond het een mooi boek dat wat mij betreft wel wat meer uitgediept had mogen worden.

Florence, 1347. De achttienjarige Ginevra wordt stapelverliefd op de intelligente Antonio, maar wanneer hij haar vader om haar hand vraagt weigert die; er doen geruchten de ronde over de verlichte ideeën die Antonio eropna houdt. Ginevra ziet slechts één uitweg: er stiekem vandoor gaan met haar grote liefde. Ze vertrekken nog diezelfde dag, maar hun vlucht wordt in de kiem gesmoord. Terug in Florence dwingt Ginevra’s vader haar te trouwen met een rijke weduwnaar. Ze wordt een gevangene in haar eigen huis. Als vervolgens de pest uitbreekt, is niemand zijn leven meer zeker. Kan ware liefde werkelijk alles overwinnen?

Een dun boekje dus ik had het snel uit. Maar wel een verhaal gebaseerd op ware (al is dat natuurlijk ook maar weer de vraag) gebeurtenissen en dat maakt een dergelijk boek voor mij dan extra tof.
 

Food Vragen Tag

Gezien bij mevrouw Williams

  1. Wat is je favoriete ontbijt?
  2. Hoe drink je je koffie?
  3. Wat zit er op je lievelingsbroodje?
  4. Soep of salade?
  5. Nooit meer zoet of nooit meer hartig?
  6. Welke keuken (land) is je favoriet?
  7. Wat is je meest ultieme guilty pleasure?
  8. Wie is je grootste inspiratiebron?
  9. Wat is je lievelingsrestaurant?
  10. Boodschappen doe ik bij …
  11. Het lekkerste dat ik ooit gegeten heb is …
  12. Wat is je favo cocktail?
  13. Koffie met George (Clooney) of Heston (Blumenthal)?
  14. Wat mag niet ontbreken in jouw keuken?
  15. Mijn favo snack is …
  16. Wat zit er op jouw pizza?
  17. Wat lust je echt niet?
  18. Het gekste dat ik ooit gegeten heb is …
  19. Ik kan niet leven zonder …

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.

Beschermd: Uitjes

Deze inhoud is beschermd met een wachtwoord. Vul hieronder je wachtwoord in om het te bekijken:

Geplaatst in Gezin | Voer je wachtwoord in om reacties te bekijken.

Keuzes, keuzes

Mr. T. en ik gaan een deel van de zomervakantie gebruiken om de woonkamer opnieuw te texen. We hebben inmiddels al ruim vijftien jaar twee rode muren in de woonkamer en die gaan een ander kleurtje krijgen. En dat is nog niet zo heel erg gemakkelijk kan ik wel vertellen.

Hieronder een foto van de staaltjes die in eerste instantie in de running waren. Waren schrijf ik, want we hebben er uitgebreid naar gekeken en getuurd, maar ze zijn het allemaal net niet. Overigens is de foto van een dermate slechte kwaliteit dat de kleuren die jij op je beeldscherm ziet in z’n geheel niet lijken op de echte kleuren.

Dat was het dus allemaal niet, maar in mijn hoofd had ik inmiddels wel een vrij goed beeld van wat het dan wel zou moeten worden. Ik ging dus opnieuw naar de bouwmarkt en ook al had ik dat beeld, dan nog zijn er zo ongeveer 6574 mogelijkheden. Lastig dus. Maar ik nam weer een aantal staaltjes mee naar huis. En ook nu weer helaas geen goede kleurweergave op de foto.

Mr. T. keurde de drie (heel) donkere staaltjes af, maar was wel gecharmeerd van de anderen.

Van de foto hierboven vallen de tweede (grote) kleurstaal en het kleintje onderaan af.

Zoals je ziet zijn de staaltjes op verschillende plekken steeds anders van kleur. Dat komt uiteraard door de lichtinval maar maakt het af en toe nog lastiger. Ik vind het ook verdraaide lastig om me zo’n klein stukje papier voor te stellen op een hele muur.

En nu hebben we er nog twee over. Mr. T. vindt de bovenste het mooiste en ik de onderste. Dus dat wordt nog wel even een dingetje.

Welke kleur spreekt jou het meeste aan?

Ragdoll

Ragdoll‘ van Daniël Cole is best een fijne thriller maar er zijn ook wel wat kanttekeningen wat mij betreft.

Een lichaam van zes verschillende aan elkaar genaaide lichaamsdelen wordt in het appartement tegenover dat van rechercheur Wolf gevonden. Wie heeft deze gruwelijke lappenpop gecreëerd? Terwijl Wolf samen met zijn collega’s Baxter en Edmunds achter de identiteiten van de zes slachtoffers probeert te komen, krijgt Wolfs ex-vrouw een lijst toegestuurd met zes namen en de zes data waarop deze mensen zullen worden vermoord. En Wolfs naam staat erop, als laatste. De Lappenpopmoordenaar heeft het vonnis bepaald. Wolf zal sterven op 14 juli. Zullen de rechercheurs Wolfs leven kunnen redden?

Het boek is vol vaart geschreven, maar het raakte me niet zoals ik verwacht had dat het zou doen. Het uitgangspunt van de ‘lappenpop’ is natuurlijk echt geweldig gevonden, maar het wordt wat mij betreft nooit helemaal duidelijk wáárom dat gedaan is. Verder vind ik het boek af en toe behoorlijk warrig en hak op de takkerig en had ik wat moeite met het aantal personages. Ook vind ik het eerlijk gezegd wat ongeloofwaardig dat het zo lang duurt voordat men de link legt wat de namen op de ‘nog te vermoorden lijst’ voor gemeenschappelijke deler hebben. Aan de andere kant heeft Cole wel heel mooi uitgewerkt hoe de politie uitvindt van wie de zes verschillende lichaamsdelen zijn van de ‘lappenpop’.

Tegelijkertijd vindt er op ongeveer driekwart van het boek een wending plaats die ik niet aan had zien komen en dat maakt het boek toch wel weer heel mooi en de complexiteit van ‘Wolf’ en zijn relaties met de verschillende andere personages zijn ook erg mooi uitgewerkt. Het einde van het boek neemt eigenlijk in mijn ogen wat te weinig plek in in het totale verhaal, dat is wel jammer.

Conclusie: een prima thriller, waar in mijn ogen toch wel wat meer van te maken was geweest.