Brugpieper en Tweedejaars

Vandaag is het dus zover: De Scholier wordt eindelijk een heuse scholier. Vanochtend om 10.50 uur moet ze zich met haar lege schooltas melden op de school waar ook De Student vijf jaar rondliep. Die lege schooltas wordt vervolgens gevuld met een heuse laptop want sinds vorig jaar maakt op die school een laptop deel uit van de ‘inventaris’. Ik moet overigens zeggen dat ik niet de indruk had er minder boeken te kaften waren laatst. Maar ik kan het natuurlijk mis hebben.

De Scholier heeft er best veel zin in, maar ze vindt het -logisch- ook best een beetje spannend. In juni heeft ze kennis gemaakt met haar klas en gedurende de afgelopen weken heeft ze met een aantal meisjes app-contact, dus een beetje kennen ze elkaar inmiddels wel. Wel zo fijn natuurlijk. Daarnaast zit ze bij drie oud klasgenootjes in de klas. In eerste instantie had ze aangegeven dat ze niet persé bij oud klasgenootjes in de klas hoefde, maar uiteindelijk vond ze het toch wel fijn. Bij het aanmelden hebben we dus aangeven dat ze bij dat meisje en die twee jongens in de klas wilde en zo is het ook ingedeeld. Het zal mij echter niet verbazen als ze al vrij snel haar eigen weg zoekt en dat ze, net als De Student destijds, op een gegeven moment aangeeft dat ze niet bij haar oude basisschoolgenootjes hoeft te zitten.

Ik ben heel erg benieuwd hoe het haar zal vergaan.  Eigenlijk ben ik vol vertrouwen: De Scholier is een hartstikke leuke meid en ik denk dat ze zeker haar weg wel zal vinden. Het begint al goed vandaag want na de twee uurtjes die ze vandaag naar school moeten, gaan ze met een aantal meisjes ijs eten bij de Italiaanse ijssalon.

De Student begint vandaag aan het tweede jaar. Helaas, helaas heeft ze op 0,1 punt haar propedeuse niet gehaald dus dat moet ze eerst nog even fixen. Ik hoop met heel mijn hart dat haar dat aan het eind van dit eerste blok lukt, dan is ze er maar vanaf. Het vak dat ze moet herkansen heeft ze niet meer nodig omdat het voor de richting die ze koos (packaging) niet meer relevant is. De kennis zakt dus meer en meer weg, dus zou het super zijn als ze het over een week of acht haalt. Mocht dat niet lukken (maar daar wil ik niet aan denken), dan heeft ze aan het eind van het tweede jaar nog een kans. Maar goed: we gaan er gewoon vanuit dat dat niet nodig is.

De Student heeft best een lastige vakantie gehad waarin ze vooral Haar Lief heel weinig gezien heeft en dat kostte haar erg veel kruim. Daarnaast is ze aan het begin van de zomervakantie tien dagen met haar vriendinnen naar Albufeira geweest en heeft daarna heel veel uren gedraaid in de lunchroom waar ze werkt. Voor haar gevoel is de vakantie dus al heeeeeeel lang geleden en dat snap ik best. De combi van veel werken en een veel afwezige vriend (ze heeft hem in zes weken tijd maar een dag of 5 gezien) maakt dat ze vooral de laatste dagen heel erg verdrietig is. Maar goed: gisteren kwam hij thuis en natuurlijk zagen ze elkaar toen snel en nu is ze weer helemaal happy.

Enfin: ik hoop dat beide dochters een heel goede tijd tegemoet gaan en dat we volgende zomer met trots terug kunnen kijken.

De grote eeuw is (voorlopig) op

Op 25 juni plaatste ik een lyrisch logje over het boek ‘Bruggenbouwers‘ van Jan Guillou, sindsdien plaatste ik nog drie (1, 2, 3) logjes meer over deze reeks en vandaag volgen de laatste twee boeken.

Deel vijf ‘Blauwe ster‘ behandelt dezelfde tijdspanne als deel vier alleen nu vanuit het gezichtspunt van de dochters van Lauritz (Johanne en Rosa).

De nieuwe generatie Lauritzen treedt naar voren. In het centrum staat de oudste dochter Johanne, die in het begin van de oorlog als koerier voor het Noorse verzet werkte. Nu bevindt ze zich in Stockholm, in de illegale wereld van spionage, bedrog en verraad, gerekruteerd door de Britse spionageorganisatie SOE – haar codenaam is Blauwe Ster. Johanne wordt bevorderd tot kapitein in het Britse leger. Na een reeks spectaculaire sabotageacties krijgt ze de verantwoordelijkheid over de grootste en belangrijkste operatie: om de Noorse joden te helpen ontkomen aan de Holocaust. Intussen verricht haar jongere zus Rosa niet minder riskant werk voor de militaire inlichtingendienst, waarmee hun zusterschap zwaar op de proef gesteld wordt.

Ook nu de weer wat bevreemdende schrijfstijl als in deel vier, maar ik vond dit boek toch behoorlijk wat mooier dan deel vier. Het boek geeft daarnaast veel informatie over de rol van vrouwen in WO II en af en toe is dat behoorlijk shockerend.

Deel zes ‘Echte Amerikaanse Jeans‘ is voorlopig het laatste boek uit de reeks en ik hoop dat Guillou toch snel een zevende deel levert. Want dit boek smaakt weer naar meer. Dat komt deels omdat de rare schrijfstijl van deel vier en vijf weer verdwenen is. In dit boek draait het om Eric en het boek is -gelukkig- weer in de ik-vorm geschreven.

Echte Amerikaanse jeans speelt zich af in de jaren vijftig van de vorige eeuw en volgt Eric, een jonge telg uit de familie Lauritzen. Het is de tijd dat de fundamenten van de Zweedse verzorgingsstaat worden opgebouwd. De natuurlijke grondstoffen van het land vinden gretig aftrek op de Europese markt, die nog steeds niet bekomen is van de verwoestingen van de Tweede Wereldoorlog. De groeiende dreiging van een nucleaire oorlog is een constante factor van zorg en angst. Uit de grote veranderingen ontstaat een nieuwe jeugdcultuur, waarbij jongeren zich niet langer door Europa, maar door Amerika laten beïnvloeden. Ook Eric wordt ondergedompeld in deze wereld en is gefascineerd door nieuwe ontwikkelingen in de muziek, de mode en de film. Niet alleen lukt het hem om het verboden drankje Coca-Cola mee te smokkelen, hij wordt ook de eerste uit zijn klas die echte Amerikaanse jeans draagt.

Yep, weer erg mooi om de wereld vanuit de gedachten van de jonge Eric te volgen. Guillou laat Eric eind jaren 60 zijn leven in de jaren 50 beschrijven (hij is in die periode 12-17 jaar) en dat doet hij echt heel erg mooi.

Ik weet niet of je naar aanleiding van mijn logjes over deze reeks al bent begonnen met de reeks of dat je erover denkt eraan te beginnen. Ik kan ze je, ondanks de ‘dip’ in deel 4 en 5, van harte aanbevelen. Guillou heeft mij vele aangename uurtjes bezorgd in ieder geval.

Saarburg

Onze vakantie ging dit keer richting Duitsland en wel naar Saarburg. Daar bovenop de berg ligt een supertoffe camping en daar hadden wij een stacaravan gehuurd. Dit jaar gingen wij voor het eerst zonder De Student op vakantie en dat was best even wennen. Om het voor De Scholier dan toch wat leuker te maken (en laten we wel wezen, ook voor onszelf natuurlijk want als de kinderen het naar hun zin hebben – enfin je kent het wel) mocht haar nichtje met ons mee.

Dat betekende wel dat we maar voor één weekje gingen want dat vonden we dan lang genoeg en dat betekende ook dat we niet zo ver gingen, want stel dat het niet goed zou gaan, dan waren we ook zo weer thuis.

Na een voorspoedige reis waren we rond 15.15 uur op de plek van de bestemming en bij het inchecken kregen we te horen dat we een heuse upgrade hadden gekregen. Van een vierpersoons stacaravan gingen we naar een spiksplinternieuwe stacaravan voor zes personen met drie slaapkamers en twee badkamers. Het was echt een plaatje die stacaravan en we hebben er een heerlijke week gehad.

Wat we zoal deden: veel wandelen (Mr. T. en ik: één keer maakten Mr. T. en ik een wandeling van ruim 15 kilometer en dat was erg gaaf), zwemmen (De Scholier en nichtje), lezen (Mr. T. en ik), puzzelen (Mr. T.), badmintonnen (De Scholier, nichtje, ik), met de tablet/smartphone spelen (allemaal), koken (ik), afwassen (Mr. T.), terrasjes pakken (allemaal), spelletjes spelen (allemaal al hebben De Scholier en ik slechte ervaringen met ‘kezen’ tegen Mr. T. en nichtje want we staan met 2-7 achter en dat is helegaar niet tof), het bezoeken van Trier (allemaal), op en neer met de stoeltjeslift (De Scholier en nichtje), in de bob (De Scholier en nichtje), een spooktocht (De Scholier, nichtje en Mr. T), boodschappen (allemaal), midgetgolf (allemaal), mopperen op de meestal behoorlijk harde wind (allemaal), blij zijn met het verder meer dan prima weer op één bui na van 22.30 uur ‘s avonds tot 14.00 uur de volgende dag met heul veul onweer, het EK-voetbal kijken (allemaal) en nog veel, veel meer.

De Scholier en het nichtje hebben zich meer dan prima vermaakt. Ze kunnen het normaal gesproken al erg goed vinden maar het is natuurlijk afwachten of dat ook voor langere tijd geldt. Nou dat deed het. Er waren vast en zeker af en toe wat kleine dingetjes, maar daar hebben wij niet veel van gemerkt. Wat ons betreft (en zeker wat het De Scholier betreft) is deze vorm van vakantie vieren dus voor herhaling vatbaar.

De kop in het zand

De titel van dit derde deel in de reeks van Jan Gouillou is zeer treffend omdat hoofdpersonage Lauritz echt zijn kop in het zand steekt waar het de Duitsers betreft tijdens WOII. Tegelijkertijd realiseer ik me terdege dat ik met mijn Nederlandse bril en met de kennis van nu dit boek las, dus helemaal eerlijk is dat natuurlijk niet. Waar gaat ‘De kop in het zand‘ over?

In Europa is de Tweede Wereldoorlog in volle gang. Voor Lauritz, de oudste Lauritzen-broer, wordt het steeds moeilijker om neutraal te blijven. Zijn schoonouders en het familiekapitaal bevinden zich in Duitsland, maar Duitsland is tevens de bezetter van thuisland Noorwegen. Zoon Harald zit bij de ss, maar dochter Johanne zit bij het verzet. Zijn andere zoon zit bij de Zweedse marine, en zijn jongste dochter lijkt betrokken te zijn bij spionage. Lange tijd hoopt Lauritz dat Duitsland zal zegevieren, maar zijn broers Oscar en Sverre denken daar anders over, en ook zijn vrouw Ingeborg beschouwt Duitsland niet meer als haar thuis. De oorlog dreigt niet alleen Europa te verscheuren, maar ook de familie Lauritzen. Zelfs in het idyllische Saltsjöbaden, ver van de bloederige slagvelden, blijkt het niet langer mogelijk de oprukkende duisternis te ontvluchten.

Ik moet zeggen dat ik het eerste hoofdstuk van dit boek (en het zijn lijvige hoofdstukken) behoorlijk lastig door te komen vond en ook niet heel erg van toegevoegde waarde. Tegelijkertijd wil ik dan toch de hele reeks lezen dus heb ik het uiteraard helemaal gelezen. Ook het tweede hoofdstuk is wel van wat mindere kwaliteit, maar daarna lukt het Gouillou toch weer om prima om me te boeien met zijn vertelkunst.

Zoals ik al aangaf is het gemakkelijk ‘oordelen’ als je dit boek leest met de kennis van nu. Maar tegelijkertijd is het best logisch dat Lauritz denkt zoals hij denkt. De Dagsposten komt regelmatig aan bod in het boek en dat was een erg nazi-georiënteerd dagblad dat in mei 1945 ook meteen ophield te bestaan. Maakt hem dat een slecht mens? Bij lange na niet. Naïef, dat wel. De oorlog raakt hem hard en tegelijkertijd overkomt hem ook iets wat ik niet aan had zien komen in de eerdere delen. Al met al dus toch de moeite waard. Jammer van die eerste twee hoofdstukken.

Raak


Echt, ik verbaas me meer en meer over het land waarin we leven. Wat dat betreft bracht de krant in de afgelopen weken regelmatig  columns die ik dan vaak instemmend knikkend las. Ik wil helemaal niet ‘radicaal’ zijn, maar dat wordt me af en toe wel heel erg moeilijk gemaakt vind ik.

Ik leef met heel veel mensen mee, heb begrip voor heel veel dingen maar ik vraag me ook af wanneer anderen nu eens met mij (en lees dan in plaats van het woordje ‘mij’ svp ‘de grote grijze massa’ want ik neem even de vrijheid om te denken dat ik nu even namens een grote groep mensen ‘spreek’) rekening gaan houden.

Waarom moet een grote massa steeds maar weer rekening houden met een kleine groep? Ik snap het soms echt niet meer. Of maak ik me nu ook schuldig aan het bezigen van ‘komkommernieuws’?

De kolom hierboven was van de krant van gisteren. Weer zo’n rake. Net zoals het filmpje hieronder. Wat leven we toch in een bizarre wereld en waarom worden mensen nu niet ‘ns gewoon wat liever voor elkaar?

Yippee blue!

Een tijdje geleden liet ik hier zien welke plannen we hadden met betrekking tot het opnieuw texen van onze woonkamer en keuken. Neigde Mr. T. in eerste instantie naar ‘industrial grey‘ gaandeweg bewoog hij ook richting ‘yippee blue‘. En dat was wel heel fijn want dat betekende dat we allebei vol overtuiging voor die kleur gingen. De Scholier was vanaf het begin al voor yippee blue en dat betekende voor De Student helaas dat ze het onderspit delfde met haar voorkeur voor industrial grey.

De eerste week van onze vakantie hadden we ingepland voor deze flinke klus en uiteindelijk hebben we het in zo’n 4½ dag hard werken klaar gekregen (exclusief poetsen overigens, want dat moest na afloop uiteraard ook nog gebeuren). Alle wanden en de plafonds hebben we gedaan met RAL 9010 en het ziet er weer lekker fris uit.  En de voorheen  Baskisch rode muren hebben we dus ‘geyippee blued’.

Mr. T. zei op een gegeven moment tegen mij dat ik maar met de rode muur achter de computers moest beginnen. Helemaal alleen, dacht ik, kan ik dat wel? Maar al snel dacht ik waarom eigenlijk ook niet. En ik heb vervolgens dus helemaal alleen die muur ‘geyippee blued’ en het aller-, aller-, allerfijnste vond ik dat de muurverf in één keer dekte!!! Hoera, dat betekende dus, dat de muur in één keer klaar was. Het was natuurlijk wel even afwachten hoe het uiteindelijke resultaat zou zijn als de muur helemaal droog was, maar het leek helemaal goed te komen en dat kwam het ook! En wow, ik vind het echt supergaaf dat blauwgrijzige, ik ben echt totaly in love met deze kleur.

Nou was die eerste wand niet zo heel moeilijk, want rechttoe rechtaan (ook al kun je, op de plint na, niets afplakken en moet je dus heel secuur werken), maar die wand aan de achterzijde: mijn hemel! Het is dan misschien wel niet zoveel m² maar poe hé wat een boel randen! En dan ook nog steeds tegen het licht inkijken. Gelukkig kon ik dit keer wel de raamkozijnen en de plinten afplakken, maar die rand tegen het plafond en de twee muren waren vrij heftig. Ik had het er behoorlijk zwaar mee moet ik zeggen. Toen wij inplanden om de eerste week te gaan schilderen, konden we natuurlijk niet weten dat het in die week een paar dagen echt heel heet zou worden. De vrijdag dat ik aan die muur begon was dus zo’n dag en dan ook nog veel zon: ook dat was behoorlijk afzien. Ik begon om 9.30 uur met de muur en was er pas rond 16.00 uur mee klaar (op een korte lunchpauze na). Maar wederom: wow! En stiekem ben ik ook heel trots dat ik het helemaal alleen heb gedaan. Terwijl ik met die blauwe muur aan de gang was, nam Mr. T. het halletje waardoor je binnenkomt onder handen.

Ik ben echt helemaal superblij met het uiteindelijke resultaat en ook Mr. T. is helemaal tevreden. Geen idee of deze kleur 15 jaar blijft zitten maar op dit moment ben ik echt helemaal happy.

Zaterdag is Mr. T. jarig en dan krijgt hij, enigszins een cadeau uit eigenbelang ik ben me daar danig van bewust, een nieuwe klok voor op de blauwe muur. Want een blauwe klok op een blauwe muur, dat is niet echt heel tof. Dus zodra de nieuwe klok hangt is het echt helemaal af!

Tussen rood en zwart & Ik ben Eleanor Oliphant

Potjeverdulleme wat vliegt de tijd zeg. Morgen mag ik alweer aan het werk. Dat zal nog best even wennen zijn. Deze vakantie gaat de annalen in als de vakantie waarin ik maar een boek op vijf las, want zoveel te doen en zo. De eerste twee boeken staan hieronder vermeld. Het zijn allebei boeken die het verdienen gelezen te worden!

Eigenlijk hoef ik niets meer te schrijven over het derde boek van Jan Guillou want man, man, man wat prachtig toch weer. ‘Tussen rood en zwart‘ behandelt het interbellum en opnieuw gebeurt dat prachtig. Het zijn zulke mooie boeken en ze te lezen met de kennis van nu en dan te lezen over hoe men toen dacht is zo bizar bizar.

De Eerste Wereldoorlog is voorbij. De broers Lauritzen zijn zowel economisch als persoonlijk zwaar getroffen. Al Oscars bezittingen in Afrika zijn geconfisqueerd door de zegevierende Engelsen. Sverres geliefde, Albie, sneuvelde in de oorlog en zelf werd hij uit het landgoed gezet dat bijna twintig jaar zijn thuis was. En Lauritz en Ingeborg moesten Bergen verlaten omdat hun zoon Harald als Duitser doodgeslagen dreigde te worden op school. Het hervinden van een beter leven in Berlijn en Saltsjöbaden kost tijd, maar algauw bevinden ze zich in de vrolijke jaren twintig. Duitsland lijkt zich te herstellen en in heel Europa leeft men in de veronderstelling dat het nooit meer oorlog kan worden. Niets wijst nog op het drama dat de familie Lauritzen en de rest van de wereld te wachten staat.

Echt, ik hoop dat je deze reeks gaat lezen: ik durf te wedden dat je er ontzettend van zult genieten. Ze zijn heel bijzonder en de moeite waard.

Verder las ik ‘Ik ben Eleanor Oliphant‘ en ook van dit boek heb ik volop genoten. Wat een bijzondere vrouw is Eleanor toch …

Eleanor Oliphant heeft haar leven vrij goed onder controle. Ze draagt elke dag dezelfde kleren, eet elke dag dezelfde maaltijd, en koopt elk weekend twee flessen wodka. Met Eleanor Oliphant gaat eigenlijk alles goed. Haar zorgvuldig gestructureerde leven loopt op rolletjes en ze mist niks. Of althans, soms (best wel vaak eigenlijk) is ze eenzaam en zou ze gelukkig willen zijn.
Als Eleanor op een dag samen met een collega een oudere man helpt die gevallen is, verandert haar hele leven onverwachts. De muren die haar al zo lang beschermen verdwijnen als sneeuw voor de zon, en ze zal voor het eerst de confrontatie met haar angsten en twijfels aan moeten gaan. Want Eleanor Oliphant weet misschien wel hoe ze moet functioneren, maar ze heeft geen idee hoe ze moet leven.

Gayle Honeyman heeft een heel mooie manier van schrijven en ze trekt je de wereld in van Eleanor. Eleanor is een jonge vrouw die het nodige heeft meegemaakt in haar leven en daardoor haar leven op een zeer, zeer, zeer ordentelijke manier heeft ingekaderd. Alles gaat volgens planning en Eleanor is zelf haar beste gezelschap. Gelukkig maar want anders zou ze wel heel erg eenzaam zijn. Op de een of andere manier heeft ze haar eenzaamheid niet zo goed in de gaten lijkt het. Tijdens het lezen ben je af en toe zeer ontroerd door hoe Eleanor haar leven leeft en hoe ze met zichzelf debatteert, anderen toch ook regelmatig behoorlijk veroordeelt et cetera. Maar dat laatste vergeef je haar graag omdat ze zo ontroerend ontwapenend is. Ik heb echt genoten van dit boek. Lezen dus!

Als je zou moeten kiezen, welk boek van deze twee zou jij dan gaan lezen?