Klusjes

Goed, klusjes dus. Uh, wat moeten de meiden hier in huis nu eigenlijk allemaal doen? Volgens mij valt het reuze mee, maar ik wed dat zij er anders over denken.

  • Mee de tafel dekken.
  • Die ook weer afruimen.
  • Afwasmachine inladen en, als ze de enorme pech hebben thuis te zijn als deze klaar is, deze ook helemaal alleen uitladen.
  • De vloer bij de eettafel vegen na het eten.
  • Ervoor zorgen dat de aanrecht zo netjes mogelijk blijft (een utopie helaas).
  • Spullen mee naar boven nemen als ze op de trap liggen. Is natuurlijk geen echt klusje, maar toch …
  • Hun kamer zelf netjes houden en deze regelmatig ook echt ‘stoffen’. Mét heus water!
  • Hun bed verschonen.
  • Af en toe de was opvouwen.
  • De kleding waarvan hun vader niet weet van wie nu weer wat is (zelfde maat en zo) en die hij in de badkamer legt na de strijk: uitsorteren en opruimen.
  • Heel af en toe de kattenbak verschonen (De Student hoeft dat niet meer sinds we weten dat ze allergisch is voor de poezen, maar De Scholier moet het af en toe wel alleen vind ik haar nog niet iets te ‘chaotisch’ om dat netjes te doen).
  • Gebruikte glazen en zo opruimen. Of hun schoolspullen die werkelijk overal slingeren opruimen. En nog meer van dat soort enorm moeilijke zaken.
  • Af en toe koken.



Als ik dan hier boven zie wat ik ze eigenlijk allemaal al had moeten leren: oioioi, wat komen ze toch goed weg. Badkamer poetsen, stofzuigen (hahaha, als ze dat net zo ‘goed en vol ijver’ doen als ik dan heeft dat weinig nut), gras maaien (ha, geen gras meer in onze kavel). Strijken (dat kan Mr. T. echt heel erg goed), dweilen (ha, dat doe ik zelf misschien twee keer per jaar, wij hebben een heel fijne tegelvloer), ramen lappen (misschien toch maar ‘ns gaan proberen, ze kunnen het wellicht beter dan ik).

Tja, ik ben zelf een waardeloze huisvrouw. Ik heb zo’n ongelooflijke hekel aan poetsen en ik vind het ook zo verschrikkelijk nutteloos. En wie heeft in hemelsnaam bedacht dat het iedere week weer terugkomt? Maar goed, ik doe het wel. Op het oog is ons huis gewoon keischoon. 😉 En ach, ik vind dat je ook best mag zien dat er in een huis geleefd wordt.

Tegelijkertijd vind ik het wel belangrijk dat de meiden snappen dat niets vanzelf gaat en daarom ook dat, redelijk bescheiden (toch?) lijstje met taken van mijn bloedjes van kinderen. Of zal ik er binnenkort toch maar het poetsen van de badkamer, het dweilen en het ramen lappen aan toevoegen? Dan houd ik lekker tijd over om nog meer leuke dingen te doen.

Hoe zit het bij jou? Moest je vroeger veel thuis helpen en hoe zit bij jou? Moeten je eventuele kinderen helpen of denk je ‘als ik het zelf doe weet ik zeker dat het goed gebeurt’?

Prinses aan het keizerlijk hof & Fuzzie

Wat een supersuffe titel en supersuffe omslag heeft dat ‘Prinses aan het keizerlijk hof‘. Het boek zelf was, na een wat moeizame start, uiteindelijk wat mij betreft zeer de moeite waard.

Een rond de Russische revolutie spelende roman over het leven van een Russisch-Poolse prinses, die twee grote, verboden liefdes koestert: voor haar neef en voor de artsenstudie die zij kost wat kost wil volgen. Door haar vriendschap met de dochters van de tsaar maakt zij het drama rond de Romanovs van dichtbij mee en wordt gedwongen om de Bolsjewieken te ontvluchten. Via Siberie en Constantinopel reist zij naar Parijs om zich bij haar voormalige professor te voegen en met hem een nieuw leven op te bouwen. Het verhaal geeft een indruk van de onvoorstelbare luxe waar de adel voor de revolutie in baadde en van de verschrikkingen tijdens de omwenteling.

Interessant verhaal dus gebaseerd op ware feiten. Uiteindelijk met veel plezier gelezen.

Van Hanna Bervoets las ik al eerder een boek al was ik er niet onverdeeld enthousiast over en dat ‘Fuzzie‘ van haar wilde ik toch wel een kans geven.

Op een ochtend in april ontvangt Maisie een pakketje. Een kartonnen doosje met daarin een klein, wit, pluizig bolletje. Maisie houdt het bolletje even tegen haar wang. “Hé jij, ben je daar eindelijk?” zegt het dan. Ook op andere plekken in de stad lopen mensen met een bolletje rond. Een blauw bolletje voor Maisies ex Florence, gegijzeld door haar eigen liefdesverdriet. Een paars bolletje voor de gepensioneerde Diek, die zijn avonden vult met internetdates. Een roze bolletje voor de werkloze Stephan, die geen voldoening meer put uit zijn relatie, niet weet wat hij met het leven aan moet. Allemaal laten ze zich door het bolletje leiden, ze luisteren naar wat het zegt, doen wat het vraagt. Ze houden van het bolletje want het bolletje kent hen, ja, het bolletje begrijpt hen – misschien wel als enige. Of lijkt dat maar zo?

Tja, wat kan ik ervan zeggen. Ik vond het helemaal niets. Heb het tot pagina 100 volgehouden en toen maar besloten ermee op te houden. Het stuk dat ik las vond ik rommelig en trok me totaal niet. Ik denk niet dat ik Bervoets nog een keer zal gaan lezen.

 

Klok

De klok verzetten in oktober levert, wat mij betreft, een uurtje extra slaap op en een avondmaaltijd nuttigen die niet meer gehinderd wordt door een eventuele laagstaande zon én een kaarsje erbij. Win, win, win dus.

De klok verzetten in maart levert, wat mij betreft, een uurtje minder slaap op (niet leuk maar goed te doen) en de belofte van een naderende lente en zomer. Ook win-win dus eigenlijk.

Het is dus zo dat ik niet heel veel last heb van het verzetten van de klok en volgens mij mijn kinderen ook niet. En al helemaal niet toen ze nog klein waren. Ik ken mensen die dan een week van te voren al gingen schuiven met bedtijden en zo, maar dat hebben wij nooit gedaan. Gewoon klok verzetten en er geen praat over maken zeg maar. Kijk, ik slaap altijd al slecht, dus de klok verzetten heeft daar geen (extra) negatieve invloed op. Maar als je er wel last van hebt, dan heb je volgens mij best een tijdje een probleem. Of zou dat ook wel meevallen?

Hoe zit dat met jou? Voor- of tegenstander van het verzetten van de klok? En heb je er last van?

Hendrik Groen

Ik heb destijds genoten van de boeken met Hendrik Groen in de hoofdrol en vanaf vanavond zend omroep Max (hoe treffend is dat wel niet) 12 afleveringen uit over deze bijzondere oude heer. De serie is gebaseerd op het eerste boek en iedere aflevering behelst een maand uit het dagboek.

Hopelijk is de serie net zo tof als het boek want, man man man, wat heb ik daar van genoten.

Er zijn geloof ik niet veel mensen die de boeken (lees hier wat ik van deel 2 vond) niet hebben gelezen en ervan hebben genoten.

Hoe zit het met jou: heb jij de boeken gelezen en ga je de serie kijken?

Vrienden voor het leven & Het vorige meisje

Na deel 1 en deel 2 wilde ik uiteraard ook deel 3 (en daarmee het einde van het drieluik) van Astrid Harrewijn lezen. Waar gaat ‘Vrienden voor het leven‘ over?

Een maand vakantie, misschien zelfs twee. Dat is wat Kiki, succesvol als handige intermediair in de kunstwereld, zich heeft voorgenomen als de spraakmakende tentoonstelling van Jeff Koons eindelijk opent in het Stedelijk. Maar de tentoonstelling ontaardt in een politieke rel, en in plaats van op een tropisch strand belandt Kiki in een achtbaan van gebeurtenissen waar ze geen grip op krijgt. Ondanks de onvoorwaardelijke steun van haar vrienden en van de trouwe klusjesman, gaat het vanaf dat moment bergafwaarts met haar carrière. Wanneer ze uiteindelijk een tijdje van de radar verdwijnt in een afkick-kliniek, komt ze tot een verhelderend inzicht: ze leeft het leven te snel. Maar om dat te veranderen en the art of slow living écht te leren omarmen, is meer nodig dan goede voornemens alleen…

Ook dit is een gemakkelijk leesbaar boek, maar wat mij betreft toch zeker wel het minste van de serie. Maar dat gaf niet zoveel want ik las het na ‘Het vorige meisje‘ en dat vond ik dan weer wel een bijzonder boek.

Na een verschrikkelijke gebeurtenis is Jane toe aan een nieuwe start, in een nieuwe woning. Een lange zoektocht leidt haar naar een huis in Folgate Street. Ze wordt verliefd op het bijzondere gebouw en is zeer gecharmeerd van de beroemde architect, waardoor ze een aantal vreemde regels op de koop toe neemt: er mogen geen boeken, geen foto’s en geen persoonlijke eigendommen worden meegenomen. Dan hoort Jane van de onverwachte dood van de vorige huurster, Emma, die verrassend veel op haar leek. Terwijl ze de waarheid probeert te achterhalen, volgt ze onbewust dezelfde bewegingen, neemt ze dezelfde beslissingen, ervaart ze dezelfde angst als het vorige meisje…

Spannend en origineel vond ik dit boek met om en om het heden en het verleden. Op een bepaald moment vind er ook een verrassende wending plaats en het einde van het boek lijkt erop dat een boel dingen zich weer gaan herhalen. Leuk leesvoer dus!

 

Bekeuringen

Ik heb mijn rijbewijs in februari 1989 gehaald. Een goede maand had ik het geloof ik op zak toen ik een, op weg van mijn werk naar huis (ik woonde nog thuis en mocht de auto van mijn ouders lenen om naar het werk te gaan. Mijn moeder bracht mijn vader ‘s ochtends vroeg naar zijn werk zodat ik de auto kon gebruiken, hoe ongelooflijk lief was dat dan wel niet, maar dat geheel terzijde), ongeluk kreeg. Gelukkig was het niet mijn schuld. Er werd voor mij geremd en ik remde ook en stond op tijd stil. De meneer achter mij helaas niet en klapte dus achterop. Ik schrok me wezenloos, maar gelukkig was er alleen blikschade.

In die bijna 30 jaar dat ik mijn rijbewijs heb, heb ik drie bekeuringen gehad. Een bekeuring kreeg ik toen ik ergens reed waar ik niet mocht. Het is al lang geleden en precies weet ik het ook niet meer, maar ik was op weg naar het werk en het stuk waar ik normaal reed was ineens (denk ik, ik kan me niet herinneren aankondigingen gezien te hebben) afgesloten. Maar ik dacht ‘ik rijd er vandaag toch nog even door, want anders moet ik helemaal terug’. Tja … gesnapt. Geen idee meer wat het kostte.

Daarna reed ik bekeuringloos tot dit jaar. Dit jaar heb ik, binnen amper een maand tijd, twee boetes thuis gestuurd gekregen voor te hard rijden. Tsssss! Ik ben eigenlijk een heel rustige rijder en zal me eigenlijk altijd aan de snelheid houden. Dus ik was eigenlijk vooral verbaasd. De ene bekeuring bedroeg € 36,= en ging om een paar kilometers te hard. De andere bekeuring deed echter veel meer pijn: € 138,=! En dan ook nog opgelopen na het verrichten van een goede daad. De Scholier was toen immers op kamp en de bloedjes van kinderen moesten van het kampadres naar het subtropisch zwemparadijs gebracht worden. En dat zou ik dus wel een keer doen. Dat het een duur ritje werd omdat ik op de weg terug naar huis geflitst werd, dat wist ik toen nog niet.

Die bekeuring kreeg ik toen ik over de randweg langs Helmond reed. Je mag er maar 50 en ik denk dat ik dus bijna 80 reed. Ai! Niet handig. Het is geen excuus, maar de TomTom gaf niet aan dat ik maar 50 mocht en ik had ook niet echt op de borden gelet dus tja. Het is zuur geld, maar regels zijn regels. Het was op dat moment erg rustig op die weg en het is, en wederom: het is geen excuus, eerlijk gezegd ook echt een weg die uitnodigt harder te rijden dan toegestaan.

Gezanik over ‘ze moeten maar boeven gaan vangen’ en ‘ik reed maar 5 kilometer te hard’ daar kan ik niet zo goed tegen. Verkeersregels zijn er niet voor niets en als je maar 5 kilometer te hard reed, dan is er al een correctie uitgevoerd, dus je reed echt wel harderder. Dus allebei die boetes waren verdiend en ik heb ze maar snel betaald en heel snel weggegooid zodat ik ze niet meer zou zien.

Verkeer staat of valt met de gebruikers. Wegen zijn niet gevaarlijk. De mensen die over die wegen rijden zijn gevaarlijk: omdat ze te hard rijden, inhalen waar het niet kan, met hun telefoon bezig zijn, agressief rijgedrag vertonen of wat dan ook. En heus, ik weet het, ook als je je netjes aan de regels houdt, dan kan het best zo zijn dat je een ongeluk veroorzaakt. Omdat ongelukjes nou eenmaal in kleine hoekjes zitten. Maar het gros van de ongelukken gebeurt vooral door onverantwoord rijgedrag. Ik ben steeds weer verbaasd over hoeveel mensen ik met een telefoon aan hun oor rond zie rijden. Bizar gewoon. Ik heb -erewoord- nog nooit gebeld of een appje verstuurd terwijl ik achter het stuur zat. Dus voor alle overtredingen die er zijn mogen ze wat mij betreft gewoon bekeuringen uitschrijven. Want wie niet horen wil, moet maar voelen. Of zoiets.

Hoe zit het met jou? Veel bekeuringen gehad in je ‘rijloopbaan’?

Vakantie

En zo heeft De Scholier voor het eerst herfstvakantie terwijl ze op de middelbare school zit. En wat gaat het goed!!! We zijn zo verschrikkelijk blij voor haar omdat het er nu eindelijk op lijkt dat ze gewoon gewaardeerd wordt om hoe ze is. Op de basisschool had ze weinig aansluiting met de kinderen en dat maakte haar (en ons) met grote regelmatig erg verdrietig en soms zelfs boos en wanhopig. Want ach, ach, wat heeft het af en toe veel kruim gekost.

De klas waar De Scholier inzit is een fijne klas. De kinderen kunnen het onderling goed vinden en De Scholier trekt met een stuk of zeven meisjes vrij intensief op. Er wordt al over en weer afgesproken en met één klasgenootjes is ze pas naar de film geweest en uit wezen eten bij de Mac. 😉

Haar punten zijn ook prima: haar gemiddelde ligt op een 7,6 dus we zijn dik tevreden. Wij dan, De Scholier zelf baalt verschrikkelijk van een 4,7 die ze voor Engels haalde. Het is volgens mij haar eerste onvoldoende ever, dus dat is natuurlijk best even schrikken. Wij zijn echt heel erg van het ‘als je je best doet, dan is het goed’ en we zien heus wel of ze haar best doet of dat ze doet alsof ze haar best deed. We zijn gezegend met twee kinderen die tot op heden zo niet in elkaar lijken te zitten.

Ik weet best dat het misschien wat zwetserig overkomt maar ik ben gewoon keitrots op mijn meiden. Ooit was er op facebook een hele discussie over trots zijn op je kinderen en dat was niet een heel fijne discussie. Want het zou arrogant zijn om puntenlijsten van je kinderen te laten zien als die heel erg goed zijn. Of heel goede citoscores te plaatsen. Want dat zou kwetsend zijn naar andere kinderen. Ik vind dat best een lastige. Natuurlijk is het nooit de bedoeling om anderen te kwetsen, maar je mag toch ook gewoon trots zijn op goede resultaten van je kinderen. Het is echt niet zo dat ze er hier niet hard voor werken hoor.

De Student zit vaak echt uren achter elkaar te blokken of opdrachten te maken. Ze krijgt het echt niet voor niets. Net zoals De Scholier in de gaten heeft dat je dus echt hard moet werden in de brugklas. En wat het uiteindelijk gaat worden: Havo of VWO dat zien we vanzelf. Het is in ieder geval altijd goed. Maar het allerbelangrijkste is gewoon dat ze zo lekker in haar velletje zit. Dat gun ik haar zo verschrikkelijk.

En nu dus vakantie. Zelf werk ik twee dagen deze week. Morgen ga ik met De Scholier naar een hotelletje in Huizen en woensdag gaan we naar Bataviastad. Even lekker shoppen. De Student gaat van woensdag op donderdag twee dagen met Haar Lief naar Den Haag. Voor het eerst een nachtje samen in een hotel. Ze hebben er, logisch haha, veel zin in. En verder zien we het wel.

 

Een & De man die zijn schaduw zocht

Wat een buitengewoon en bijzonder mooi boek is ‘Een‘ van Sarah Crossan. Echt een pareltje, een juweeltje, zo mooi geschreven. In heel weinig woorden (en in een bijzondere layout), maar zo raak en zo treffend. Het is een boekje dat je snel uit hebt, maar man, man, man, wat maakt het indruk.

Grace en Tippi zijn een Siamese tweeling van bijna zeventien die niet anders weten dan dat ze samen zijn. Hun leven verandert echter drastisch wanneer ze niet langer thuis les kunnen krijgen, maar naar de lokale middelbare school moeten. Daar ontkomen ze niet aan gestaar en gepest, maar ontdekken ze ook dat anders zijn soms voordelen heeft. Wat ze echter nog niet weten is dat ze een hartverscheurende beslissing moeten nemen; een beslissing die hun leven nog ingrijpender zal veranderen.

Al weer ruim twee jaar geleden las ik het vierde deel uit de reeks rondom Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist en dat boek vond ik redelijk geslaagd. Niet zoals de eerste drie delen die werden geschreven door Stieg Larsson, maar toch een redelijk boeiende thriller.

Lisbeth Salander zit voor korte periode in de gevangenis. Ze probeert zich zoveel mogelijk afzijdig te houden van haar medegevangenen om conflicten te vermijden. Wanneer ze het toch opneemt voor een jonge vrouw uit Bangladesh in de cel naast haar, wordt ze onmiddellijk uitgedaagd door de bendeleidster Benito. Holger Palmgren bezoekt Lisbeth en vertelt haar dat hij documenten heeft ontvangen over hoe slecht ze als kind door de autoriteiten is behandeld. De sporen leiden naar een zekere Leo Mannheimer, partner van een welgestelde effectenhandelaar. Hoe is zijn verleden verbonden aan dat van haar? Lisbeth vraagt Mikael Blomkvist, zonder verdere toelichting, onderzoek naar deze Leo te doen. Ondertussen worden de dreigingen van Benito en haar bende aan Lisbeths adres steeds serieuzer.

Ik vond dit vijfde deel heel wat beter en interessanter dan deel vier, wat mij betreft is Lagercrantz dus erg gegroeid. De twee verhaallijnen van dit boek spraken mij erg aan wat dus maakte dat ik dit boek met heel veel plezier heb gelezen.

 

Kiezen tussen beide boeken is eigenlijk niet mogelijk. ‘Een’ is prachtig, mooi en op de een of andere manier heel intiem. ‘De man die zijn schaduw zocht’ is vooral een soepel lopende thriller. Kortom: er zit voor jou niets anders op dan allebei de boeken te gaan lezen. Wel doen hoor!

En toen was het echt

Anne hield ons allemaal bezig de laatste weken. Hoop je de eerste dagen nog vooral dat er iets sufs of onnozels gebeurd is, al vrij snel sloeg dat gevoel om. Er werd zo serieus gezocht, zo intensief … Je hoort en leest vaker over vermissingen, maar dit voelde op de een of andere manier anders. Er wordt een jas gevonden, een fiets, een tas … en je weet dan eigenlijk al dat dit niet goed af zal gaan lopen. Een paar dagen verlopen zonder ogenschijnlijke vooruitgang … er wordt een man opgepakt. En dan … dan wordt ze gevonden. Ergens is er opluchting want die onzekerheid moet verschrikkelijk zijn voor de mensen die van haar houden. Maar tegelijkertijd is alle hoop die er misschien toch nog ergens was volledig en totaal vernietigd. Ze is er niet meer. Een jong leven. Weg. En waarom?

De Student zei gisterenavond tegen me ‘ik heb zo vaak aan Anne moeten denken, ik ben er gewoon verdrietig van’ en ze gaf me een heel dikke knuffel. Ze is zeven jaar jonger dan Anne. Fietst regelmatig in het donker naar huis en pfffft, ik vind het zo verrekte lastig. Ik wil haar niet bang maken en ik vind ook gewoon dat iedereen (jong of oud, man of vrouw, jongen of meisje) op ieder moment van de dag veilig over straat moet kunnen, maar pffffft, je moet er toch niet aan denken. Ze is zeven jaar jonger … En ik wil haar niet bang maken, maar alleen het idee al dat er ooit zoiets verschrikkelijks met mijn mooie mensenkind zou gebeuren. Ik denk dat ik dan meedogenloos zou kunnen zijn. Ik denk het, maar ik weet het niet. Godzijdank weet ik het niet.

En ik denk aan de moeder van Anne en ik vraag me af hoe zij zich in hemelsnaam nu moet voelen. Hoe verschrikkelijk moet het zijn als je je dochter op deze manier verliest. Op deze verschrikkelijk verdrietige wanhopigmakende manier. Om niet te weten hoe haar laatste uren waren en je daar tegelijkertijd alles bij in het hoofd te kunnen halen. En dat niet te willen. En ik denk aan alle mensen die van haar houden. Alle mensen die nu zo’n verdriet hebben. Haar vader: hoe verdrietig moet hij zijn. Hoe woedend ook. Haar vriend: wat gaat er door hem heen?

We kregen een mail van de school van De Scholier waarin stond dat een medewerker voorlopig afwezig was in verband met de band die zij heeft met Anne en dat men, om meer geruchten te voorkomen, leerlingen en ouders via een mail wilden informeren. En dan komt het toch dichterbij. Terwijl dat nergens op slaat, want ik ken die mensen niet. Ik ken Anne niet. Maar de laatste weken leefde ze voor mij. En nu is ze dood. Voorgoed. En het houdt De Scholier bezig. Het houdt mij bezig. Het houdt Mr. T. bezig. Mr. T. die zich normaliter toch redelijk goed af kan sluiten van dit soort dingen.

En ik denk aan de mensen die van de dader houden. Of op zijn minst toch van hem gehouden hebben. Want het blijft toch je kind. Toch? Of niet? Wat gaat er nu door hen heen? En de dader: wat voor monster is dat? Hoe wordt iemand zo? Verdient zo iemand het om te mogen leven? Waarom willen we zo iemand een tweede kans geven? Maar wie beslist dan of en wanneer een tweede kans realistisch is? En oh verdomme, waarom toch!? Of wat te denken van de mensen die de dader begeleidden en die de keuze maakten dat hij langzaam maar zeker weer de maatschappij in zou moeten kunnen. Wat gaat er door hen heen? En heus, ik begrijp dat mensen boos zijn en gefrustreerd. Dat ben ik ook. Enorm boos. Maar wat heeft het voor zin om de meest harde verwijten op social media te plaatsen richting deze mensen? Zij moeten zich ook verschrikkelijk voelen. Denk ik. Hoe gaan zij nu naar hun werk? Geloven ze nog in hun werk? Kunnen ze ooit nog vol vertrouwen een dergelijk traject in gang zetten? En tegelijkertijd voel ik een enorme boosheid op het systeem, op misdadigers, op verschrikkelijke mensen. Het zou je kind maar zijn dat hierdoor het leven verliest … De overheid zou onze jonge mensen (alle mensen natuurlijk) moeten beschermen tegen dit soort zieke geesten. Maar hoe dan. Hoe moet dat dan?

Zoveel gedachten, zoveel gevoelens, zoveel vragen. Terwijl ik tegelijkertijd vind dat ik geen ‘recht’ heb op dit soort gevoelens. Want ik kende Anne niet. Het is niet mijn persoonlijke verdriet. Ach Anne, ach Anne: rust zacht …

 

Vrijwillig

De moeder van iemand die ik ken laat binnenkort vrijwillig haar leven beëindigen. Zij heeft een jaar of vijftien geleden een ernstig auto-ongeluk gehad en een paar jaar later nog een. Het gevolg van dat eerste ongeluk was dat zij door een whiplash sindsdien helse hoofdpijnen heeft, geen geluid (en liefst ook geen licht) meer kan verdragen en dat ze daarbij ook een ernstige vorm van tinnitus heeft. Het tweede ongeluk deed daar nog een schepje bovenop.

Sinds al die jaren is haar leven een ware hel. Zij onderneemt niets meer, kan niets meer, heeft altijd heel veel pijn en wordt gek van het continue en scherpe geluid in haar hoofd. Ik ken haar dochter nu een jaar of zeven en ik heb haar moeder nog nooit gezien. Het enige wat ze ondernam (want dat doet ze inmiddels ook niet meer) was ieder week haar zoon opzoeken. En dat was een helse klus, iedere keer weer. Nu komt ze nooit meer uit haar appartement. De vrouw heeft drie kinderen: een dochter die in Australië woont, een dochter die bij haar in de buurt woont en een zoon met het syndroom van Down. De dochter in de buurt, ken ik dus vrij goed. Zij is een schat van een meid, maar ook zij heeft lichamelijk weinig bij te zetten helaas in verband met een boel slijtage in haar lijf. Ook zij heeft dus veel pijn.

De moeder wil al heel lang niet meer leven en na een zorgvuldig traject is besloten dat zij deze maand uit het leven zal stappen. De dochter uit Australië is inmiddels overgekomen om haar moeder, haar vader (met beginnende Alzheimer) en haar zus bij te staan. De zoon heeft helemaal geen idee wat er speelt.

Ik vind het nogal wat hoor. Vrijwillig uit het leven stappen. Tegelijkertijd vind ik het ook goed dat het mogelijk is. Als het traject zorgvuldig doorlopen wordt en de conclusie duidelijk is, dan is het volgens mij de meest milde vorm om mensen te verlossen van hun ondraaglijke leven. Ik zag ooit een documentaire op televisie over een vrouw die al jarenlang psychisch ziek was en zij wilde heel graag op een humane manier sterven zonder dat anderen daardoor getraumatiseerd door zouden raakten. Zij wilde zelf de regie voeren over haar vertrek. Zij kreeg geen toestemming en is uiteindelijk uit wanhoop van een flat gesprongen. De documentaire volgde haar twee dochters en ik heb ademloos zitten kijken. Natuurlijk moet er heel zorgvuldig gehandeld worden en ik snap ook heel goed dat het voor artsen een ontzettend lastig en complex vraagstuk is. Maar toch: mensen in zulke nood … Ooit schreef ik er ook al dit logje over.

Nu maak ik het dus van redelijk dichtbij mee en ik vind het heel bijzonder. Ik zie de opluchting (de kogel is door de kerk) van de dochter en ik hoor hoe ze erover praat. De blijdschap maar ook het verdriet. De trots over dat haar moeder dit doet, maar ook de angst voor het naderende afscheid. Het definitieve. Ik zie haar blijdschap over het feit dat haar zus weer in het land is, ondanks de intens verdrietige aanleiding. En ik zie haar worsteling met het feit dat ze straks alleen achterblijft hier en dan opnieuw zal moeten zorgen. Voor haar broer en voor haar vader. Het is nogal wat dat allemaal samen.

Vooral voor de dochter die ik ken. Want zij blijft straks alleen achter. Haar zus gaat weer terug, haar vader wordt meer en meer hulpbehoevend en ook haar broer is door zijn handicap niet in staat enige steun te geven. Ze heeft gelukkig een vriend, maar is -mede door een scheiding en omdat ze het jarenlang alleen heeft moeten doen- erg zelfstandig en is geen ster in het vragen van hulp. En tegelijk is haar emmertje wellicht binnenkort ook een keer vol. Het enige wat ik kan doen is er voor haar zijn als ze me nodig heeft en dat heb ik haar al een paar keer gemeld. Ik hoop dat ze er gebruik van maakt.

Halfstok

Op mijn werk ontvang ik vlaginstructies als die buiten de normale instructies vallen. Er zijn een aantal momenten door het jaar heen dat er automatisch gevlagd wordt zoals Koningsdag, dodenherdenking, veteranendag of de verjaardag van sommige leden van het Koninklijk huis. En dan is er nog een verschil in uitgebreid vlaggen en beperkt vlaggen. Uitgebreid wil zeggen dat er vanaf alle overheidsgebouwen (dus ook gemeentehuizen en dergelijke) terwijl bij beperkt vlaggen in principe alleen vanaf onder andere de hoofdgebouwen van de Ministeries en het Kabinet van de Koning gevlagd wordt.

Dat beperkt vlaggen is een beetje uit de mode geloof ik, want ook als bijvoorbeeld Amalia jarig is wordt er volop gevlagd. Maar daar wil ik het eigenlijk niet over hebben.

Afgelopen vrijdag ontvingen we dus een vlaginstructie in verband met het overlijden van Eberhard van der Laan en ik moet zeggen, ik vind dat toch wel heel erg bijzonder. En eerlijk gezegd ook een beetje overdone. Natuurlijk is het een drama wat hem is overkomen. Zo’n betrokken man, zo’n goede en intelligente bestuurder en vooral ook een fantastisch voorbeeld van hoe politici zich horen te gedragen. Het lijkt me verschrikkelijk om op deze , relatief jonge, leeftijd afscheid te moeten nemen en dan je kinderen, vrouw en alles wat je lief hebt achter te moeten laten en waarschijnlijk ook nog het gevoel te hebben dat er nog zo veel gedaan moet worden.

Maar een vlaginstructie voor heel het land? Is dat wel passend? Dat men in Amsterdam de vlag halfstok hangt, dat begrijp ik. Maar in heel het land? Ik heb er toch wel wat moeite mee.

Er worden vaker vlaginstructies uitgevaardigd dat ik denk: oké? Waarom? Laten we wel wezen: er gebeuren verschrikkelijke dingen op de wereld, maar waarom wordt er wel een instructie uitgevaardigd na de aanslagen in Parijs en Brussel en niet na bijvoorbeeld Nice? Of Berlijn? Of willekeurig welke aanslag in Afghanistan, Afrika of waar dan ook? Wie bepaalt dat dan? Als je naar de huidige stand van de wereld kijkt zou de vlag volgens mij eigenlijk continu halfstok kunnen hangen. Helaas.

Voor mij heeft een vlag die halfstok hangt een betekenis, maar ik wil dat die betekenis ook echt betekenis blijft hebben. En, hoe raar het misschien ook klinkt, als de vlag te pas en te pas halfstok gehangen wordt, dan verdwijnt -voor mij persoonlijk- die betekenis dus. Wat dat betreft zou ik een discussie over ‘wanneer wel-wanneer niet’ halfstok vlaggen best ‘ns een keer aan willen gaan met onze vrienden in Den Haag.

Wat vind jij? Heeft een vlag die halfstok hangt voor jou betekenis? En is het gepast en/of nodig in het geval van het overlijden van Van der Laan?

Helemaal het einde

Na de wat heftige en vooral lijvige boeken van de laatste weken was het even tijd voor wat luchtig leesvoer. En luchtig leesvoer dat is ‘Helemaal het einde‘ zeker.

De 28-jarige Roxy leeft al tien jaar als een nomade als leadzangeres van een wereldberoemde rockband. Wanneer haar beste vriendin plotseling overlijdt, stort Roxy volledig in en gaat ze terug naar het landelijke dorp waar ze is opgegroeid. Ineens staat ze weer tussen de koeien op het boerenbedrijf van haar ouders en moet ze haar plek heroveren, want iedereen is verder gegaan zonder haar. Roxy wil zo snel mogelijk terug naar haar seks, drugs & rock-‘n-roll-leven, maar een lang bewaard geheim speelt op en ze heeft geen rekening gehouden met Arno, haar beste vriend van vroeger…

Roxy is eigenlijk helemaal niet zo’n sympathiek figuur terwijl het grootste deel vanuit haar personage verteld wordt en je daardoor toch ook wel een soort van sympathie voor haar krijgt. Mmm, dit klinkt wel een beetje cryptisch realiseer ik me. Misschien is het beter om te zeggen dat de dingen die Roxy doet niet sympathiek zijn, maar dat er ergens diep onderin nog een heel lief en trouw vrouwmens verstopt zit.

De schrijfstijl van Lisette Jonkman is in ieder geval zeer plezierig en het boek is ook op een manier geschreven dat je het toch zo snel mogelijk uit wilt hebben. Al met al: een prima boek voor even tussendoor.

Marinade

Om je vingers bij op te vreten, soort van dan natuurlijk, deze marinade. Wat ik er allemaal in doe?

  • flinke scheut ketjap
  • flinke scheut rode wijn
  • eetlepeltje gemberpoeder
  • twee eentjes knoflook
  • eetlepeltje sambal
  • beetje kikkoman
  • beetje maggi
  • maizena

En als de kipfilet of kippendijstukjes (lekkerderder eigenlijk, maar ook wel vetter) dan lekker gemarineerd is, dan bak ik het prutje aan in wat olijfolie. Oh ja, voordat het in de pan gaat even de marinade afgieten en bewaren. Dan de kip uit de pan en op een bord met wat aluminiumfolie eroverheen wegzetten.

Dan 400 gram peultjes en een paprika (rood is natuurlijk het mooiste voor de kleur) wokken in wat olie, het restant van de marinade toevoegen en dan lekker een minuutje of vijf laten pruttelen. Mie erbij en smullen maar.

Laatst dacht ik mie in huis te hebben, maar dat was door een soort van falend inkoopbeleid niet zo (en daar kwam ik pas te laat achter). Maar weet je wat, met tortilla wraps erbij maakte ik helemaal een goede beurt. Lekker mam!

Dit recept doet het altijd goed hier in huis. En als ik de meiskes echt helemaal blij wil maken, dan doe ik er nog ongezouten cashewnoten bij (die ik meestal even gril in een pan).

Wat is jouw favoriete marinade?