De moeder van iemand die ik ken laat binnenkort vrijwillig haar leven beëindigen. Zij heeft een jaar of vijftien geleden een ernstig auto-ongeluk gehad en een paar jaar later nog een. Het gevolg van dat eerste ongeluk was dat zij door een whiplash sindsdien helse hoofdpijnen heeft, geen geluid (en liefst ook geen licht) meer kan verdragen en dat ze daarbij ook een ernstige vorm van tinnitus heeft. Het tweede ongeluk deed daar nog een schepje bovenop.
Sinds al die jaren is haar leven een ware hel. Zij onderneemt niets meer, kan niets meer, heeft altijd heel veel pijn en wordt gek van het continue en scherpe geluid in haar hoofd. Ik ken haar dochter nu een jaar of zeven en ik heb haar moeder nog nooit gezien. Het enige wat ze ondernam (want dat doet ze inmiddels ook niet meer) was ieder week haar zoon opzoeken. En dat was een helse klus, iedere keer weer. Nu komt ze nooit meer uit haar appartement. De vrouw heeft drie kinderen: een dochter die in Australië woont, een dochter die bij haar in de buurt woont en een zoon met het syndroom van Down. De dochter in de buurt, ken ik dus vrij goed. Zij is een schat van een meid, maar ook zij heeft lichamelijk weinig bij te zetten helaas in verband met een boel slijtage in haar lijf. Ook zij heeft dus veel pijn.
De moeder wil al heel lang niet meer leven en na een zorgvuldig traject is besloten dat zij deze maand uit het leven zal stappen. De dochter uit Australië is inmiddels overgekomen om haar moeder, haar vader (met beginnende Alzheimer) en haar zus bij te staan. De zoon heeft helemaal geen idee wat er speelt.
Ik vind het nogal wat hoor. Vrijwillig uit het leven stappen. Tegelijkertijd vind ik het ook goed dat het mogelijk is. Als het traject zorgvuldig doorlopen wordt en de conclusie duidelijk is, dan is het volgens mij de meest milde vorm om mensen te verlossen van hun ondraaglijke leven. Ik zag ooit een documentaire op televisie over een vrouw die al jarenlang psychisch ziek was en zij wilde heel graag op een humane manier sterven zonder dat anderen daardoor getraumatiseerd door zouden raakten. Zij wilde zelf de regie voeren over haar vertrek. Zij kreeg geen toestemming en is uiteindelijk uit wanhoop van een flat gesprongen. De documentaire volgde haar twee dochters en ik heb ademloos zitten kijken. Natuurlijk moet er heel zorgvuldig gehandeld worden en ik snap ook heel goed dat het voor artsen een ontzettend lastig en complex vraagstuk is. Maar toch: mensen in zulke nood … Ooit schreef ik er ook al dit logje over.
Nu maak ik het dus van redelijk dichtbij mee en ik vind het heel bijzonder. Ik zie de opluchting (de kogel is door de kerk) van de dochter en ik hoor hoe ze erover praat. De blijdschap maar ook het verdriet. De trots over dat haar moeder dit doet, maar ook de angst voor het naderende afscheid. Het definitieve. Ik zie haar blijdschap over het feit dat haar zus weer in het land is, ondanks de intens verdrietige aanleiding. En ik zie haar worsteling met het feit dat ze straks alleen achterblijft hier en dan opnieuw zal moeten zorgen. Voor haar broer en voor haar vader. Het is nogal wat dat allemaal samen.
Vooral voor de dochter die ik ken. Want zij blijft straks alleen achter. Haar zus gaat weer terug, haar vader wordt meer en meer hulpbehoevend en ook haar broer is door zijn handicap niet in staat enige steun te geven. Ze heeft gelukkig een vriend, maar is -mede door een scheiding en omdat ze het jarenlang alleen heeft moeten doen- erg zelfstandig en is geen ster in het vragen van hulp. En tegelijk is haar emmertje wellicht binnenkort ook een keer vol. Het enige wat ik kan doen is er voor haar zijn als ze me nodig heeft en dat heb ik haar al een paar keer gemeld. Ik hoop dat ze er gebruik van maakt.
Wat een vreselijke situatie! En tegelijk: zo goed dat het kan, op een menswaardige manier een einde aan je eigen leven kunnen maken. Een leven dat in dit geval bijna geen leven meer genoemd kan worden…
Dat zijn heftige dingen ja. Wel mooi dat op deze manier iemand uit zijn lijden kan worden verlost.
De man van mijn vriend was ongeneeslijk ziek en koos ook voor euthanasie. Zijn ouders waren er fel op tegen! Totdat zijn moeder zag hoeveel pijn hij had tijdens zijn dagelijkse verzorging. Hij kon zelf zijn benen niet meer bewegen, niet meer zelf plassen, kon geen eten meer binnenhouden. Toen zei ze: ‘Ga maar, jongen.’
Voor ieder geldt weer een eigen uitzichtloos lijden. En als er geen humane oplossing is, springen mensen van flatgebouwen en voor de trein…
Ik ben een groot voorstander van euthanasie en pas lid geworden van de Cooperatie Laatste Wil.
Ik ben er nog altijd voor, misschien wel doordat ik laatst weer een springer zag. Maar idd voor de nabestaanden is het vreselijk moeilijk. Ik heb die docu ook gezien greep me aan.
Alles beter dan voor een trein springen, afschuwelijk voor de nagedachtenis en veel mensen die daar een trauma bij oplopen. Inderdaad, het móet zorgvuldig gebeuren maar dan moet het ook kunnen.
Wel heel triest dat er in dit geval nog twee mensen achterblijven die ook al zoveel zorg nodig hebben waar je vriendin de handen aan vol zal hebben. Wat is het soms toch oneerlijk verdeeld in het leven.
Dat lijdende mensen uit pure wanhoop een gewelddadige zelfgekozen dood (trein, flat, water in rijden of tegen een boom) sterven omdat niemand ze wil helpen met euthanasie. Ik vind het barbaars gewoon. Deze mevrouw heeft haar portie ellende ruimschoots gehad zou ik zo denken en dan mag ze rustig en zacht gaan. Mooi dat jij er voor de dochter bent. Ze zal het nodig hebben. Vaak willen ze geen hulp, maar een leuk uitje samen met jou behoort misschien tot de mogelijkheden?
Moeilijk hoor.
Hier in Denemarken is euthanasie niet toegestaan. Je kunt wel hulp krijgen d.m.v. pijnbestrijding en morfine. Ik weet het ook niet hoor. Als iemand echt heel erg ziek is en lijdt, zou een mens toch moeten kunnen beslissen of er nog licht in het leven zit.
Maar ik vind het echt moeilijk.
Wat een heftig verhaal. Ik ben een grote voorstander van euthanasie, mits zorgvuldig bekeken.
Wow heftig hoor! Deze mevrouw doet het op de goede manier en gelukkig is er nu ook hulp. In 2002 heeft de moeder van een vriendin van mij haar eigen leven beëindigd. Met hulp van de NVVU, advies dat niet afdoende bleek te zijn. Mijn vriendin bleef er de hele tijd bij. Niet slim want de politie kwam eraan te pas. Hele nare nasleep geweest. Die moeder was 73 en had 45 jaar daarvoor een heel ernstig ongeluk gehad. Een dochter van 4 daarbij verloren. Ze lag zelf helemaal in de kreukels en heeft daar altijd last van gehouden. Ze kreeg dus nog een dochter op advies van de dokter.. een kind zal je erdoorheen helpen werd er gezegd. Maar van die pijnen en ongemakken kwam ze natuurlijk niet af. Allerlei andere kwalen kreeg ze erbij, reuma, artrose en op het laatst ook nog tongkanker. Ze wilde echt niet meer, maar geen dokter die haar wilde helpen.. Was een mooie, tot het laatst heel verzorgde vrouw en niemand zag het aan haar. Als je zo moet leven en echt niet meer wilt is het tegenwoordig gelukkig wel wat beter geregeld. Sterkte voor je vriendin en andere betrokkenen. Mooi dat je er voor haar bent!
Wat heftig zeg maar als er sprake is van uitzichtloos lijden, dan kan ik mij voorstellen dat je niet meer verder wil. Jij bent een lieve vriendin want je ziet het allemaal wel wat je vriendin doormaakt en nodig heeft. Heel veel sterkte voor je vriendin en haar familie
Blijven zeker heftige dingen en ik ken de docu ook; herken wat je schrijft. Fijn dat het bij deze familie wel kan, eigen regie nemen, in alle zorgvuldigheid, hoe dubbel het misschien ook is, maar geweldig dat jij er voor haar wilt/kunt zijn.