Ik dacht, laat ik hierboven in de titel maar vast aangeven dat je het boek hieronder echt, echt, echt moet lezen. Want wat heb ik genoten van ‘Als we elkaar terugzien‘. Ik weet heus wel dat dat dit keer een prima vertaling is van de originele titel ‘When we meet again’, maar eerlijk gezegd word ik dan van de Engelse titel een beetje nostalgisch en van de Nederlandse titel vooral een beetje kriebelig maar dat geheel terzijde.  En ook de kaft van de Nederlandse versie slaat totaal nergens op, zeker niet in vergelijking met de originele, maar ook dat wederom geheel terzijde. Maar verder zal dit boek je, hopelijk, net zo betoveren als het mij deed. Wat een prachtig en indrukwekkend verhaal.

Columniste Emily denkt dat ze alles kwijt is: haar baan, haar familie en haar grote jeugdliefde. Dan ontvangt ze van een geheime afzender een prachtig, mysterieus schilderij: een portret van een vrouw, die ze direct herkent als een jonge versie van haar onlangs overleden grootmoeder. Er staat geen afzender bij, alleen een handgeschreven briefje met de boodschap: Hij bleef altijd van haar houden. Emily besluit op onderzoek uit te gaan. Wie heeft haar het schilderij gestuurd? Wie heeft het gemaakt? En kende de schilder haar oma? Ze komt op het spoor van dramatische gebeurtenissen in oorlogskampen waar Duitse krijgsgevangenen werkten voor Amerikaanse boeren, en soms verliefd werden op Amerikaanse vrouwen. Door wat ze ontdekt komen ook Emily’s eigen levensverhaal, de relatie met haar vader en hun pijnlijke geschiedenis in een ander licht te staan. Zal ze eindelijk de kracht vinden om de confrontatie met het verleden aan te gaan?

Het boek is prachtig, heeft twee heel mooie verhaallijnen en op een zeer mooie en indringende wijze vertelt Kirstin Harmel het verhaal van de hoofdpersonages. De verhaallijn vanaf 1943 is niet alleen mooi en aangrijpend, het verhaalt ook over dingen waarvan ik weinig wist (zoals het feit dat er vele Duitse krijgsgevangenen tijdens WOII in Amerika werkten) en behandelt ook nog de verschrikkelijke rassensegregatie in het zuiden van Amerika. Maar man, man, man, wat is het vooral een heel mooi deel dat prachtig en indrukwekkend de gevoelens en gedachten van Peter en Margaret weergeeft.

Ook het deel waarin Emily en een aantal mensen rondom haar de hoofdrol spelen is echt heel erg mooi gedaan. Emily is vaak gekwetst in haar leven en soms dacht ik ‘kom op meid, probeer te vergeven’, maar dat is voor haar erg moeilijk. En waarom dat dan is, moet je echt zelf even lezen.

Er staan werkelijk prachtige levenswijsheden in het boek en er staan geweldig mooie zinnen in die ik af en toe opnieuw las om ze maar goed te onthouden. Wel jammer, dat dat dan vaak toch niet echt beklijft. Eén quote van Ralph Waldo Emerson wil ik je echter niet onthouden ‘Jezelf zijn in een wereld die voortdurend probeert iets anders van je te maken is een geweldige prestatie’. Die Emerson speelt overigens sowieso een grote rol in het boek en ook dat heeft Harmel geweldig gedaan. Of wat te denken aan een zin in de trant van ‘als je je leven laat bepalen door het verleden, dan bind je je vast aan een versie van de wereld die niet meer bestaat’.

Net als het eerste boek dat ik Kirstin Harmel las heb ik opnieuw van dit boek genoten en ik hoop dat jij jezelf dat ook gunt. Want echt: dit boek is echt puur genieten!