En dan vallen de ballen

Soms, soms is het even allemaal net te veel. Te veel gezeur, te veel gedoe, te veel gedachten, te veel je best doen, te veel druk, te veel zorgen, te veel alles. Een paar weken geleden was het al een keer te veel en afgelopen dinsdag was het ook weer te veel. Ik vind het heel vervelend dat dat beide keren dan ook nog bij mijn ouders gebeurde, maar daar kan ik nu niets meer aan doen.

Afgelopen dinsdag was de druppel -zoals zo vaak- een kleinigheidje: De Student vond dat ik niet goed/enthousiast genoeg reageerde op iets wat ze vertelde, dat ik boos en afkeurend keek en ze vond ook nog ik alles maar moet onthouden. En toen vielen de ballen. Ik voelde me zo verdrietig, zo te kort gedaan ook. Ik heb het zo ongelooflijk druk, mijn hersens staan nooit stil, ik probeer voor alles en iedereen het goede te doen en soms gaat het dan even niet meer. Ik heb het gezicht dat ik heb en mensen zeggen vaak dat dat niet al te vriendelijk kijkt. Maar ik zal er me moeten dealen, met dat gezicht. En dan het verwijt krijgen dat je afkeurend kijkt terwijl je je van geen kwaad bewust bent hakt er wel in.

Ik maak(te) me zorgen over hoeveel ik vergeet de laatste tijd maar inmiddels heb ik dat wel een beetje terzijde kunnen schuiven (verschijnsel overgang in combinatie met veel in mijn hoofd heb ik bedacht). Ik heb al jaren pijn. Dag in dag uit. En af en toe ga ik daarvoor naar de huisarts, maar die kan me niet helpen. Ik heb al zoveel verschillende therapieën en dingen geprobeerd, maar niets hielp/helpt.  Ik maak me zorgen om hoe het met mijn moeder gaat omdat zij grote zorgen heeft over een broer van haar en misschien vanaf vandaag ook nog om een zus die vanmiddag de uitslag van een onderzoek krijgt. Ik maak me nog met vrij grote regelmaat zorgen om De Scholier die het af en toe nog verdraaide lastig heeft en soms ook wel een beetje om De Student (al valt dat reuze mee).  En ik baal van de drukte en de trubbels (dat logje schreef ik ook al in november logje zie ik, zou het misschien aan de tijd van het jaar liggen?) en het feit dat Mr. T. en ik al 100.000 keer tegen de kinderen gezegd hebben dat ze gewoon hun tas op moeten ruimen en dat ze best een keer iets op mogen rapen als ze iets op de vloer zien liggen en dat ook die spullen op de trap het best leuk vinden om mee naar boven genomen te worden. En als De Student dan zegt dat het haar echt niet boeit hoe haar kamer erbij ligt dan zeg ik dát mij dat ook niet boeit, maar dat de woonkamer toch echt een ander verhaal is. En dat lijkt dan weer niet te landen. En alles in mij denkt dan ‘Mr. T. zeg jij nou ook ‘ns wat, laat mij niet altijd de hete kolen uit het vuur halen’, maar Mr. T. zwijgt meestal. En daar baal ik dan weer van. En pfffffft …

Wat de rol van de overgang in het geheel is weet ik niet. Ik ben (ik klop het even af) al weer een hele tijd verlost van de opvliegers en had ze dus niet eens heel lang en hoop oprecht dat ze weg blijven. En misschien ben ik me wel helemaal niet bewust van hoe ik ‘uiterlijk’ ben, maar ik heb toch echt het idee dat ik best gelijkmatig van humeur ben en eigenlijk veel lieverder dan pak ‘m beet 10 jaar geleden. Milder ook. Wat ook beaamd wordt door anderen, dus daar zit zeker een kern van waarheid in. En ik doe echt wel mijn best om mijn ‘opvliegendheid’ onder controle te houden. Juist omdat ik weet dat ik fel uit de hoek kan komen. Maar wat er binnenin allemaal gebeurt, ik heb geen idee wat de hormonen allemaal aan het doen zijn.

Wat me frustreert is de moeizame relatie die ik met mijn broer heb. Als je überhaupt al kunt spreken van een relatie. Er zijn zoveel dingen ongezegd en ik erger me aan behoorlijk wat dingen. Zijn totale gebrek aan inlevingsvermogen, zeker in de tijd voordat De Scholier geboren was, zijn opstelling in de voorbereidingen richting het feest van mijn ouders (sorry mam, maar ik voelde me zo niet fijn bij het feit dat hij steeds maar geen sjoege gaf als er iets moest gebeuren), het feit dat hij en ik in dezelfde vriendengroep zitten en dat hij bij geen enkele begrafenis/crematie aanwezig is de laatste tijd (en we hebben -helaas- van heel wat ouders van vrienden afscheid genomen in de laatste maanden), zijn verongelijkte ‘ze laten me allemaal zitten’ terwijl ik vind dat dat toch wel heel anders zit en zo zijn er nog wel meer dingen richting hem en mijn schoonzus waarover ik van alles vind maar die ik maar wegstop in verband met de lieve vrede.

En dan hebben we nog het gedoe op het werk dat maar niet over wil gaan en de negatieve spiraal waar we toch, ook al wil ik het niet, zitten.  Mijn twee collega’s zijn er echt helemaal klaar mee en ik snap hen helemaal, want zij zijn degenen die de uren van de vertrekkende secretaresse op moeten gaan vangen. Dat betekent dat ik uit de wind blijf wat dat betreft (ergens ook wel terecht denk ik omdat ik sowieso al met het minste uren de grootste kern draai) maar ik begrijp hun frustratie heel erg goed. De afgelopen jaren, gedurende dat hele fusietraject, hebben een zware wissel op me getrokken en het lijkt vooralsnog nog niet echt beter te worden. Terwijl het werk zelf echt zo gaaf is, daar haal ik zoveel voldoening uit. Gelukkig maar.

Mr. T. heeft gedoe met zijn voetbalteam en omdat De Scholier in zijn team zit heeft zij daar ook weer wel wat last van, want ze is ‘nu eenmaal de dochter van de leider’. En man, man, man wat een kinderachtige troela’s zitten er in het team. Zo flauw wat er gebeurt, maar het kost ook weer kruim en gedoe.

En toen vielen de ballen dus en moest ik huilen. Stil huilen. En het bleef lange tijd stil. Geen idee wat mijn ouders dachten, wat Mr. T. dacht, De Scholier en De Student. En ik huilde, stilletjes. En kreeg ook nog snot uit mijn neus. En ik was verdrietig, vooral verdrietig. Omdat ik zo mijn best deed en ik het verwijt van De Student zo onterecht vond. Het is heus niet zo dat jullie (en dan vooral jij Kier natuurlijk) je zorgen om mij moeten maken want ik heb een heel fijn leven. Ik ben keigelukkig met de meiden en met Mr. T., maar soms, soms verlang ik naar niets hoeven, geen rekening hoeven houden met, gewoon lekker zen zijn …

24 gedachten over “En dan vallen de ballen

  1. Er ligt ook echt wel veel hooi op je vork he precies? Plus het is zo donker, hoeveel zonlicht krijg je, totaal niet genoeg he, ‘t is verbazingwekkend hoe depri een mens daarvan wordt, dan kan je sowieso veel minder dragen. Ik hoop dat je je gauw weer beter voelt en de kinderen er ooit achterkomen hoeveel je eigenlijk voor hen doet 🙂 xxx

  2. Wat zeg je dat mooi, toen vielen de ballen. Ik denk dat we dat allemaal wel eens hebben. Vanmorgen vielen bij mij de ballen. Als kind het te veel moeite vindt om op mijn verjaardag te komen dan doet dat pijn en toen moest ik ook huilen. Gewoon aan mijzelf toegeven dat ik daarom verdriet had. Uren later voelde het toch beter, dat ik aan dat verdriet heb toegegeven.

  3. Poeh, ik voel met je mee! Het is druk en veel en overbelaste mama’s en pubers ontbreekt het weleens aan wat tact. Ik hoop dat de traantjes je een beetje opluchtten. En eigenlijk is bij je ouders best een prima plek om wat stoom af te blazen. Houd je gaat, meid!

  4. Zo, dat is er uit. En dat lucht vast al een beetje op. Wat is het veel hè, wat je allemaal mee maakt. Heel veel. Wel bijna allemaal zaken waar iedereen met een baan en een gezin vroeg of laat mee te maken krijgt. Ik ook. Uit ervaring sprekend kan ik zeggen dat het verandert, dat het makkelijker wordt. Maar dat duurt nog wel even en daar heb je nu ook niks aan. gelukkig zijn er hierboven verstandige opmerkingen gemaakt, opmerkingen waar je misschien wél wat mee kan. Alleen die pijn, dat vind ik raar. Daar zou toch wat aan te doen moeten zijn.

  5. Als je maar lang genoeg heel veel ballen hoog houdt dan wil er wel eens eentje vallen. Teken van je mens zijn. En misschien houdt je ook wel iets te veel ballen in de lucht. Dat kan, zeker in combinatie met altijd pijn, wel eens te veel worden voor een mens.

  6. Misschien dat de tranen hun effect hebben en ze jou thuis een beetje ontzien. En anders eens een beetje afstand nemen van thuis? Een weekend weg met alleen meneer T. en zonder kinderen? Daarmee kun je soms de batterij aardig opladen.

  7. Wellicht helpt het om de situatie anders te benoemen?
    Niet ‘de ballen vallen’ maar ‘ en toen stuiterden de ballen en gingen ze een onverwacht andere kant op; ik ben benieuwd wat deze stuiter mij/ ons gaat brengen.’
    Lief zijn voor jezelf want dat ben je waard🍀

  8. Alles is hierboven zo’n beetje al gezegd maar ik heb nog wel een tip. (Bijna?) iedere huisarts heeft tegenwoordig een praktijkondersteuner GGZ. Daar kun je lekker eens je hart luchten en hij/zij heeft vaak ook nog tips om beter met het een en ander om te kunnen gaan.

  9. Hee, dat is helemaal normaal. Je bent ook gewoon een mens. Zou gek zijn als die ballen niet zo nu en dan vielen. En volgens mij is er niet echt een betere plek dan bij je ouders 😉 Herkenbaar voor mij en voor veel anderen denk ik. Diep in- en uitademen, dat superwoman-pak weer aan doen en weer gaan.

  10. Heel erg herkenbaar als ik aan mezelf denk, zo’n 25-30 jaar geleden.
    Je bent echt een sterke vrouw en je moet een heleboel ballen in de lucht houden, al jaren en jaren. Er gebeurt van alles in jullie leven, de meiden veranderen enz. en je rolt van het een in het ander en meestal gaat dat goed. Ik lees meestal, op sommige logjes over het werk na dan (en dat mag ook) alleen maar positieve logjes van je. Als jij niet goed in je vel zit merken de mensen die het dichtst bij je staan dat het eerste.
    De Student begint haar eigen leventje te leven.. wil haar eigen ding doen en niet in een harnas van opdrachten etc leven. Die krijgt ze buitenshuis ook al genoeg. Ze komt er wel achter dat het zo niet werkt in het leven. Laat haar lekker haar gang gaan in haar kamer maar blijf op je strepen staan als het om de gezamenlijke ruimtes gaat.
    Kreeg trouwens tranen in mijn ogen toen ik de reactie van je moeder las. Wat een lieverd is dat.
    Joh.. je hebt het er eventjes lekker uitgegooid.. ik hoop dat het je opluchtte en dat je weer een tijdje verder kunt. En leer ‘nee’ zeggen hè..
    Dit soort emoties laten gaan maakt je mens. Mag je best af en toe aan toegeven… Knuffel!

  11. Zó herkenbaar al is het dan vanuit totaal ander omstandigheden.
    Laat het je troosten, het meeste gaat ooit over en wat je broer betreft, wat er niet in zit kan er ook niet uit komen oftewel ik gooi maar even mijn lijfspreuk er tegenaan.
    Verwacht niet dat er peren uit een appelboom komen rollen. benut de appels en haal je peren bij een andere boom.

  12. Soms is er gewoon een druppel die de emmer over doet lopen. Natuurlijk vinden we het rot als jij je ongelukkig voelt, maar van de andere kant mag je bij ons lachen maar ook huilen. Jij bent zoals je bent en we zijn superblij met jou. Dikke knuffel. Mam.

  13. Blij dat je gehuild hebt. Niet omwille van de redenen erachter, wel omdat je tenminste uit dat er dingen je tegenzitten. En ik hoop van harte dat je omgeving daardoor ook beseft dat er misschien wel af en toe eens iets anders mag lopen dan het nu loopt. Want ook al ben je gelukkig en gaat het meeste goed, dat wilt daarom niet zeggen dat wat niet goed gaat, verzwegen moet worden.

  14. Sterke mensen maken allemaal dezelfde fout: ze denken dat ZIJ alles maar moeten bedenken, oplossen en regelen. Anderen maken daar heel graag gebruik van, want dan hoeven zij minder te doen. Sterke doeners zijn heel goed in het kweken van egoïsten. Het kerkhof is vol met dit soort sterke luitjes, he? Ze dachten dat ze onmisbaar waren, maar heeeee….. kijk nou eens: het lukt toch wel.

    Goed dat je je gevoelens lucht hier. Ik neem aan dat de betrokkenen niet meelezen? Zo ja, goed zo, daar leren ze van…. zo nee, dat is heel jammer.

    Het lijkt me dat je vergeet te VRAGEN hoe het nou zit bij andere mensen en dan met name aan je broer. Gewoon rustig en vriendelijk vragen zonder verwijten en vooral geen ‘ik vind dit en ik vind dat’ gaan roepen. En voor de rest heeft tobben absoluut geen enkele zin. Het gaat toch altijd anders dan je denkt. En over een jaar is het meeste waarover je nu loopt te denken helemaal niet belangrijk meer.

    • Wat mijn broer betreft: we hebben regelmatig geprobeerd het bespreekbaar te maken, maar we zitten zo verschillend in elkaar dat het nutteloos is. Hij ziet mijn (onze gevoelens trouwens want Mr. T. denkt er hetzelfde over) gevoelens niet. Dus op een gegeven moment houd het op.
      We zien elkaar niet veel (vind ik ook niet erg) en als we elkaar toch zien is het altijd op ons initiatief. De aanleiding is dan altijd iets in familieverband (verjaardag, sinterklaas of kerst) of iets over de nichtjes (De Scholier en hun dochter zijn dikke maatjes).

      En verder ben ik iemand die zo goed als alles bespreekt. Met wie dan ook en over welk onderwerp dan ook.

      • Ja, oké, dan heb je dat dus geprobeerd. Werkt ook al niet kennelijk. Dan zit er maar een ding op: je frustratie en boosheid proberen los te laten, vriendelijk zijn als jullie elkaar ergens ontmoeten en vooral….afstand nemen. Het is puur toeval dat jullie uit één nest komen en wie zegt er dat je dikke vriendjes moet zijn met je broers en zusters. Is het toevallig wel zo, dan is het uiteraard geweldig, maar een onsje minder is ook prima, hoor. Geen handvol maar een landvol met erg leuke interessante mensen om mee om te gaan.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *