Dag 2017

2017 Was een jaar van thuis zijn, liefde, De Student, De Scholier, Mr. T, werken, mensen ontmoeten, verjaardagen, fusie, De Student verkering, beugelbekkie, wachtwoorden, brokkenpiloten, nieuwe aliassen, blind date, boulderen, lekkende boiler, groepsgedoe, verkiezingen, lange formatie, nieuwe lamp, heel veel prachtige boeken, een enkel minder boek, Trump, opnieuw een voorstelling door De Scholier, maandelijkse meidenavonden, theater en bioscoop, rikken, 47, elf jaar bloggen, Suske en Wiske, 21 jaar samenwonen, mudrun, opvliegers, 7 jaar getrouwd zijn, Candy Crush, Trivia Crack en talloze spelletjes WordFeud, witte schoenen, bugs, veel begrafenissen en crematies, vliegenplaag, lintjesregen, dodenherdenking met daarbij een gedicht voorgedragen door De Scholier, de Koning en Koningin op bezoek, kringgildedag, bedanklunch, spookfeestje, De Scholier 12 jaar, vele rondjes op de hometrainer en still counting, klaar met klaaroveren, stoppen met voetbal, groentespread maken, topwerk maar ook veel gedoe op het werk, vegetarisch, Zaltbommel, netwerken, 10.000, hoe trots kun je zijn?, twijfel over wel of niet doorbloggen, Facebook, Kleine Zus die haar basisschoolperiode (eindelijk) afsluit, Romy en Savannah, kamp groep acht, musical, Grote Zus naar Albufeira, de woonkamer texen, Yippee Blue, op vakantie met nichtje, Saarburg, BBQ’s, heel veel spelletjes doen, brugpieper, genderneutraliteit, Charlottesville, Barcelona, Manchester, loslaten, Grote Zus 18, blijdschap, lief, leed, dankbaarheid, vele goede dingen, jeugdvakantiedagen, kusjes, knuffelen, nog steeds een house for sale, gouden huwelijk van mijn ouders, genieten, megaklus open dag, bijzondere herdenkingen in september, rijles, jackpot, klusjes, Hendrik Groen, bekeuringen, ooit is de koek op, helaas nog altijd pijn in het lijf, zorgen, lachen, feesten, dansen, poetsen, uit eten, wassen, nog minder twitteren, onkruid wieden in de voortuin, Anne Faber, Eberhard, Noord-Brabants Museum, vallende ballen, inlevingsvermogen, kapotte vaatwasser, propedeuse, dagje Den Haag met mijn oude burgemeester, feestmiddag gouden huwelijken met mijn ouders erbij, #metoo, Huis Doorn, vrijwillige levensbeëindiging,  23 jaar samen, een heerlijk avondje, De Scholier heeft veel buikpijn, De Student zakt voor theorie-examen, vroege sneeuwval, overstappen, een platenspeler, nieuwe matrassen, een plotse ziekenhuisopname, nierfalen, spanning, relativering, Hantavirus, aansterken, grote armen om in te kruipen, geen keuken poetsen, Top 2000, dromen, 11.918 kilometer op de hometrainer, domweg gelukkig in de …straat en nog heel veel meer.

2018 … here we come!

Thuis!

Met een enorme tas medicijnen is Mr. T. inmiddels al weer een paar uurtjes thuis. Hoe fijn is dat dan wel niet?

Zijn nierfunctie is inmiddels boven de 30% en de mri-scan heeft gelukkig geen enge dingen opgeleverd. De hele toestand is hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt door het Hanta-virus dat niet alleen op zijn nieren is geslagen maar ook op de spieren in zijn rug. Woensdag komt overigens pas de definitieve uitslag van de biopsie maar de specialisten denken met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid aan bovengenoemd virus.

Het is nu zaak om thuis aan te sterken en dat zal wel wat tijd kosten denkt de specialist. Het zou zo maar kunnen dat zijn nieren nooit meer op een normaal niveau komen (dat is tussen de 60-70% voor iemand van zijn leeftijd) en dat het herstel van de nieren tot dat normale niveau zomaar een jaar kan duren.

De komende tijd staat in het teken van heel zoetjesaan herstellen en aansterken (hij is 10 kilo afgevallen). Begin januari dan een eerste check van het bloed en dan over vier weken een grotere check van bloed en urine en een afspraak bij de specialist.

Ik moet zeggen dat ik ook doodop ben. Ben al een paar dagen niet fit en ik was zo aan vakantie toe maar die heb ik tot nu toe nog niet echt gehad vind ik. En dan de zorgen die je je maakt, het op en neer gerijd naar het ziekenhuis, de meiden die aandacht nodig hebben, het huishouden (enorm verwaarloosd haha) et cetera. Het is me allemaal niet in de koude kleren gaan zitten.

Dag acht

Dag acht inmiddels.  En nog steeds geen echt nieuws. Nierfunctie inmiddels 29% en als je van 7% komt dan is dat natuurlijk een vooruitgang, maar nog steeds verre van goed natuurlijk.

Vanochtend heeft Mr. T. een MRI-scan gehad en als het goed is krijgen we daar morgen de uitslag van en horen we dan ook wat de biopsie heeft opgeleverd.

Verder slikt hij veel medicatie dus het is lastig te zeggen of dat wat hij voelt (of misschien juist niet voelt) normaal is of niet. Hij is in ieder geval suffig en zwak. Zijn stoelgang is inmiddels ook volledig van slag en dat brengt ook de nodige ongemakken met zich mee.

Gisterenavond ging het vrij goed, maar toen ik vanmiddag bij hem was moest hij overgeven. Inmiddels is hij al bijna 10 kilo kwijt.

Ik ben benieuwd wat we morgen te horen krijgen en vooral ook wat we de komende weken kunnen verwachten en waar hij zich aan zal moeten gaan houden voor een zo optimaal mogelijk herstel.  En ook wat het betekent als de nierfunctie niet (veel meer) verbetert.

Update Mr. T.

Tja, ik zou graag verschrikkelijk goed nieuws willen brengen, maar dat is op dit moment helaas nog niet mogelijk. Gelukkig betekent dat wel dat er ‘gewoon’ goed nieuws is. Dat is dat de nieren van Mr. T. zich helemaal vanzelf aan het herstellen zijn. Gisteren functioneerden zij weer op 20% (op het slechtste moment was dat nog 7%).

Eergisteren ging het best goed met Mr. T. en dacht de specialist dat er wellicht een ontslag mogelijk zou zijn of dat hij op z’n minst een paar uur naar huis zou kunnen om kerst te vieren. Mr. T. en ik stonden daar wat dubbel in. Het zou natuurlijk hartstikke fijn zijn als hij goed genoeg zou zijn om thuis te komen, maar het moest dan ook wel echt veilig zijn. En dat was het gisteren echt niet. Ach, wat voelde hij zich gisteren toch niet fijn.

En vooral de nachten breken Mr. T. op dit moment erg op. Hij kan niet liggen want dan speelt de pijn op, dus slapen is er eigenlijk niet bij (en dat wil wat zeggen want als iemand goed kan slapen is het Mr. T.). Dan zijn er nog andere toestanden die alles nog vervelender maken. Zijn bloeddruk wordt steeds hoger, zijn stoelgang is totaal ontregeld, hij voelt zich zwak en is af en toe ook gewoon verdrietig.

Gisteren zei de specialist dat Mr. T. in ieder geval tot en met woensdag in het ziekenhuis zal blijven. Dan volgen er opnieuw onderzoeken om te kijken waar de pijn (en wellicht de beroerdheid) vandaan komen en dan komt ook nog de uitslag van de biopsie. Al is dat voor Mr. T. en mij minder van belang omdat zijn nieren goed herstellen, de specialisten zijn toch erg benieuwd welk virus de hele toestand heeft veroorzaakt. Ook Tweede Kerstdagen vieren wij dus deels in het ziekenhuis en zonder Mr. T. in ons midden. Ik hoop dat snel duidelijk wordt wat er nu eigenlijk allemaal aan de hand is en, belangrijker nog, dat snel duidelijk wordt hoe ervoor gezorgd kan worden dat Mr. T. weer beter wordt.

Schrik +Update + Update

En dan ligt ineens je echtgenoot in het ziekenhuis met een acute nierfunctiestoornis. Waardoor je hele wereld even stilstaat. Vanavond al verschillende onderzoeken uitgevoerd en morgen gaan ze verdere onderzoeken doen om de oorzaak te vinden.

Vannacht is Mr. T. op de beste plek waar hij kan zijn, maar ik hoop dat hij snel weer thuis is en dat alles heel erg mee zal vallen.

Update 21-12-2017: 16.17 uur

Nierfunctie is zo ongeveer volledig verdwenen. Gelukkig nog wel goede urineproductie. CT-scan gaf geen afwijkingen. Artsen hebben geen idee wat er aan de hand is. De artsen noemen hem ‘een puzzel’. Morgen naar Radboud voor nierbiopsie in de hoop dat dat meer duidelijkheid geeft.

 

Update 22-12-2017: 21.12 uur

Vanochtend is Mr. T. naar het Radboud vervoerd en daar is een biopsie uitgevoerd. Woensdag krijgen we de uitslag. Het gekke is dat Mr. T. zich hartstikke goed voelt maar dat zal deels aan de pijnstilling liggen. Op dit moment is zijn nierfunctie nog 7% maar gelukkig is zijn urineproductie nog steeds prima. Het creatininegehalte in zijn bloed is 723 terwijl normaal 50-100 is. De artsen hebben inmiddels wel een vermoeden wat er loos is, maar het gekke is dat Mr. T. dat eigenlijk niet kan hebben als je kijkt naar de oorzaken waardoor mensen dit krijgen. Nog steeds een (interessante) puzzel voor de specialisten dus. Als het is wat men vermoed, dan is de kans op een (zo goed als) volledig herstel gelukkig zeer reëel aanwezig.

 

Drie in één

Drie boeken in één keer maar weer. Waarvan twee heuse boeken-boeken zeg maar.

Allereerst las ik ‘Een jihad van liefde‘ van Mohamed El Bachiri. Een dun boekje waarin de hoop uitgesproken wordt dat liefde alles overwint. En ik hoop dat dat klopt. Op kleine schaal vind ik sowieso dat dat klopt. Gelukkig maar.

Mohamed El Bachiri is een Marokkaanse Belg, moslim en Molenbekenaar. Hij is ook de man van Loubna Lafquiri, zijn grote liefde en moeder van zijn kinderen, die op 22 maart 2016 bij de aanslagen in Brussel om het leven is gekomen. Zijn liefdevolle speech in het tv-programma De Afspraak eind december beroerde miljoenen en werd het meest bekeken filmpje ooit op de Vlaamse televisie. In Een jihad van liefde – opgetekend door David Van Reybrouck – praat Mohamed over zijn jeugd in Molenbeek, de liefde voor zijn vrouw en zijn leven na de aanslagen. Als eerbetoon aan zijn vrouw buigt Mohamed het leed dat hem is aangedaan op moedige en veerkrachtige wijze om in een boodschap van liefde en medemenselijkheid, waarbij hij westerse moslims oproept tot een meer humanistische benadering van de islam. Het resultaat is een sobere tekst van een ongelooflijke wijsheid.

Ik vond het een ontroerend boek waaruit heel duidelijk blijkt hoe veerkrachtig mensen (kunnen) zijn. Ik hoop oprecht dat de boodschap van El Bachiri over de hele wereld verspreid wordt en dat deze overal gelezen én onderkend wordt.

Twee mooie zinnen uit het boek:

  1. De toekomst? Die begint bij de geschiedenis.
  2. En altijd is het zo geweest dat de liefde haar eigen diepte niet kent dan op het uur der scheiding. Khalil Gibran

 * * *

Dan is daar ‘De man met het masker‘ van onze ‘eigen’ Jan Al. Die, volgens hemzelf, een heuse slechtseller schreef met dit boek.

Een jong meisje wordt ontvoerd door een man met een masker. Twee vrienden vinden bij toeval haar verblijfplaats. Waarom draagt de man het masker en wat is de bedoeling van deze ontvoering?

Nou Jan, ik vond het een meer dan prima boek hoor, al was het wel snel uit. Ik vroeg me wel af in welke tijd het precies speelde in verband met het ‘vader-gebruik’. Wat later werd dat opgehelderd en toen begreep ik het wat ‘ouderwetse’ taalgebruik ook beter. Het einde vond ik treffend en had ik niet verwacht. De Scholier heeft het boek ook gelezen en tja, haar kon het helaas niet bekoren. Maar ja, zij is meer van de boeken van Mel Wallis de Vries en weet ik veel hoe die schrijvers allemaal heten. Ik vind het superstoer dat je alwéér een boek hebt uitgebracht.

 * * *

Als laatste was daar ‘De roos die nooit bloeide‘ waarin het dagboek van Rose Jakobs centraal staat.

In augustus 1942 besloot Aaron Jakobs, die vier jaar eerder met zijn gezin uit nazi-Duitsland naar Nederland was gevlucht, met zijn vrouw en kinderen onder te duiken. De Duitse bezetter had aangekondigd dat alle joden naar Polen zouden worden geëvacueerd en vader Jakobs wilde zijn gezin voor dit lot behoeden. Vader en moeder en vier kinderen vonden op verschillende adressen in Beek, Nijmegen en Den Bosch een schuilplaats.Rose Jakobs hield tijdens haar onderduikperiode een dagboek bij: in drie schoolschriftjes, in een mooi, regelmatig handschrift, beschrijft ze haar wederwaardigheden van 27 augustus 1942 tot 1 oktober 1944. Het is het aandoenlijke verslag van een gekooid leven, van een jong meisje dat dag in dag uit opgesloten zit, geen lawaai mag maken, afhankelijk is van anderen en hartstochtelijk naar haar vrijheid verlangt. ‘Na de oorlog – zou die tijd wel ooit komen? Ik wanhoop er soms van.’ In november 1943 verlaat ze haaronderduikadres in Nijmegen en voegt ze zich bij haar ouders in Beek. Het is de periode waarin de familie leeft tussen hoop op de invasie en wanhoop over hun penibele situatie. die maar geen einde lijkt te nemen. En juist wanneer het einde van de oorlog in zicht komt – de geallieerden zijn bij Arnhem geland en er vinden rondom Beek felle gevechten met de Duitsers plaats – slaat het noodlot toe: Rose Jakobs, die eindelijk de frisse buitenlucht langs haar wangen kan voelen, komt door een bomscherf om het leven.

Ik vond het een bijzonder boek om te lezen omdat je ziet hoe Rose langzaam maar zeker de moed aan het verliezen is. Van een zeker optimisme en vertrouwen in de toekomst wordt het langzaam maar zeker duidelijk dat Rose verdrietig en opstandig(er) wordt en enorm verlangt naar vrijheid, de zon op haar huid, het leven. Uiteraard kan ik me er niets bij voorstellen hoe het geweest moet zijn om als jonge meid ondergedoken te zitten en tegelijkertijd kan ik me er alles bij voorstellen en het lijkt me verschrikkelijk. Een mooi boek dat via Liesbeth en Trees bij mij terecht kwam. En omdat ik vind dat dit boek door meer mensen gelezen moet worden wil ik het met alle plezier doorsturen naar een volgende geïnteresseerde. Wil je het boek lezen: laat dan een reactie achter en ik zorg dat het bij een van die ongetwijfeld vele (hahaha, op boekenlogjes komen zelden reacties maar dat geheel terzijde) geïnteresseerden terecht komt.

  

De schijf van vijf

Sinds een tijd kook ik steeds gevarieerder en ook nooit meer uit zakjes en pakjes. Ik gebruik sowieso bijna altijd veel groentes en ook fruit gaat er goed in. Wel moet ik bekennen dat ik de meiden steeds weer opnieuw moet wijzen op het eten van fruit. Af en toe word ik daar wel een beetje moedeloos van. Gelukkig nemen ze in ieder geval fruit mee naar school, maar vooral thuis in het weekend wil het er nog wel ‘ns ‘vergeten’ worden. En dat ondanks mijn reminders.

Ik vind het advies van 200 gram groeten per persoon nog best een boel. Want dat betekent dat ik minstens 800 gram groenten moet verwerken in iedere maaltijd. Meestal lukt dat wel, maar er zijn dus ook wel dagen dat het niet lukt. Stel dat ik 800 gram groenten in ons eten verwerk, dan eten in de praktijk Mr. T. en ik daar minstens 75% van op, want wij eten immers meer dan de meiden. 

Bij aardappels, vlees, groenten is het nog iets beter te regelen dan bij pasta’s of oosterse maaltijden maar de dames schepen bij voorkeur niet al te veel op. Ik moet zelfs zeggen dat ik soms versteld sta van het weinige dat met name De Scholier eet. De Student schept wat royalere porties op. Maar dan nog ben ik bang dat mijn meiden niet aan de dagelijks aanbevolen hoeveelheden komen. Eigenlijk is dat niet tof natuurlijk maar ik denk dat het uiteindelijk wel goed komt met hun eetgewoontes. Ze eten gevarieerd en in ieder geval bijna dagelijks twee stuks fruit en, misschien nog wel het allerbelangrijkst, ze eten eigenlijk alles wat de pot schat; ook de dingen die ze liever niet op hun bordje krijgen zoals champignons. Het enige waar De Scholier ‘dispensatie’ voor heeft gekregen zijn gekookte en gebakken eieren want die vindt ze echt niet lekker. 

Hoe zit dat met jou? Voldoe je aan de schijf van vijf? En hoe zit/zat het met jouw eventuele kinderen? 

Met code rood/oranje te voet naar huis. Er zijn ergere dingen ♥

Mr. T. bracht mij maandag met de auto naar het werk en ik zou teruglopen want dan kon hij andere belangrijke dingen doen.

Zoals zelf naar de tandarts gaan.

Zoals met De Scholier naar de huisarts (hij pikte mij even op het werk op zodat ik mee kon. Reactie huisarts hier).

Zoals met De Student naar Eindhoven rijden voor haar theorieexamen. Het was bar en boos op de weg: ze vertrokken om 12.20 uur en arriveerden om 15.15 uur. Het examen had om 14.00 uur plaats moeten vinden, maar gelukkig mocht De Student op een later tijdstip ook nog beginnen. Helaas, helaas: gezakt. Op één puntje na.

En omdat we De Scholier niet al te lang alleen thuis wilden laten wandelde ik dus (toch weer later dan gewild) naar huis. Dat was geen straf eigenlijk.

Op zo’n 500 meter van mijn werk …

De brug op. Ik ben geen held met gladheid, zeker niet als ik op de fiets naar beneden moet.


Ik vind het niet leuk als automobilisten dan te hard rijdend passeren …

Op het platteland …

En nog meer platteland …

Platteland in het kwadraat.

Nou moet ik natuurlijk wel zeggen dat ik niet via de normale weg naar huis wandelde, maar via de zandwegen. Geen risico op opspattende sneeuw door te hard rijdende auto’s zeg maar.

Ons dorpje …

Home sweet home. Heerlijk thuiskomen na een wandeling van circa 5 kilometer.

En wat later zijn ook Mr. T. en De Student veilig thuis. Heerlijk na al dat oranje/roodgedoe.

Buikpijn

Donderdag kwam De Scholier thuis met flinke buikpijn die niet beter wilde worden. Op vrijdag heb ik haar daarom een dagje thuis gehouden, maar het werd helaas nog steeds niet beter. Ze had geen koorts, de pijn zat niet in de buurt van de blindedarm maar ze kon amper rechtop zitten of lopen en had flinke, continue pijnklachten. Wat druk op haar buik verlichtte de pijn ietsjes.

Ik had goede hoop dat ze op zaterdag weer het meisje zou zijn, maar helaas. Ook op zaterdag bleven de klachten en ze gaf haar pijn op een schaal van 0 tot 10 een 8½. Dat is flink natuurlijk. Eten en drinken ging prima en ook de gang naar de WC was geen probleem. Nog steeds geen koorts, maar pijn, pijn, pijn. Je dochter zo te zien is niet tof en ik vond het inmiddels ook best lang duren en ze gaf aan dat het eerder erger werd dan beter ging. Wat te doen? Toch maar even de huisartsenpost gebeld en de assistente stelden tig vragen en vond het uiteindelijk toch beter om even langs te komen.

De Scholier en ik togen dus richting ziekenhuis waar we gelukkig vrij snel aan de beurt waren. Zo snel zelfs dat ik het begin van het consult miste omdat ik geen parkeerplaats kon vinden en De Scholier al naar binnen had gestuurd om zich bij de balie te melden. De dokter nam uitgebreid de tijd voor haar, urine en bloed werden gecontroleerd (allebei goed), onderzocht haar buik (ze had echt heel veel pijn tijdens dat onderzoek, arme meid) en dacht voor dit moment aan ‘middenpijn‘. Mmmm, daar had ik nog nooit van gehoord, maar het lijkt wel hout te snijden. Met een receptje voor een pijnstiller togen we richting apotheek. En met de waarschuwing dat we, als de pijn toch erger zou worden, onmiddellijk moesten bellen.

Meteen bij thuiskomst ging er een pijnstiller in en terwijl ik het eerste deel van dit logje typ (zaterdag om 19.00 uur) zit die pijnstiller er ongeveer anderhalf uur in en geeft ze aan dat het eindelijk een beetje minder pijn doet. Hopelijk zet dit zo door én was dit eenmalig. Want jemig, iedere maand dit soort pijn zou toch wel heel erg zijn. Ze slaapt goed die nacht en komt zelfs pas om 10.30 uur uit bed. Dus dat is fijn.

Op zondag varieert het een beetje maar ze is nog steeds lang niet pijnvrij. Eten gaat goed en ook naar de wc gaan gaat prima al heeft ze nu wel flink diarree. Helaas is het ‘s avonds weer heel erg veel minder en ze moet flink huilen. Eerlijk gezegd denk ik dat die middenpijn van gisteren het ook niet kan zijn. Maar wat dan en wat te doen? Weer naar de huisartsenpost lijkt ons op zondagavond laat weinig nut te hebben en is natuurlijk ook best belastend voor haar. 

Ze is ook niet ziek ziek, ze heeft ‘gewoon’ heel veel pijn. Klote zeg, deze situatie. Ik voel me ook zo verschrikkelijk machteloos. Ik kan niet veel meer doen dan haar heel stevig vasthouden, proberen haar rustig te houden als ze moet huilen en haar heel veel over haar snoetje/haren/rug aaien. Als ik het kon nam ik haar pijn accuut over maar ja … Ik hoop zo dat ze heel snel weer pijnvrij is.

Wanneer bel jij nu wel of niet de huisartsenpost in het weekend?

 

 

Wat ik nooit eerder heb gezegd

En dan is er weer een logje over een waarlijk mooi en ontroerend boek. Heel erg mooi en schrijnend ook is ‘Wat ik nooit eerder heb gezegd‘ van Celeste Ng.

Juni, 1977. In het universiteitsstadje Middlewood ontdekt de familie Lee dat hun dochter verdwenen is. Een paar dagen later wordt het lichaam van de zestienjarige Lydia uit het meer gevist. Verteerd door schuldgevoelens slaat haar vader een roekeloze weg in die hem zijn huwelijk kan kosten. Haar moeder Marilyn is gebroken, maar vastbesloten om een dader te vinden – tegen elke prijs. Lydia’s broer is er zeker van dat hun getroebleerde buurjongen Jack iets te maken heeft met het drama. Maar het is de jongste in de familie, Hannah, die meer ziet dan iemand zich realiseert en die wel eens de enige zou kunnen zijn die weet wat er echt gebeurd is.

Dit boek laat pijnlijk duidelijk zien hoe belangrijk het is om je gedachten uit te spreken ook al kan dat soms pijnlijk zijn of ruzie veroorzaken. Hoe belangrijk het is om open te zijn richting je kinderen zodat zij zich niet allemaal waanideeën in het hoofd gaan halen en ook om ervoor te zorgen dat je kinderen niet aan onrealistisch hoge eisen moeten voldoen omdat jij als kind/jong volwassenen die kans niet gehad hebt. Hoe eenzaam kinderen kunnen zijn en hoe ze kunnen denken dat er niet van ze gehouden wordt en wat dat dan weer met hen doet en ook hoe eenzaam volwassenen kunnen zijn omdat ze zo vastzitten in de gedachte dat ze niet alles uit het leven gehaald hebben wat ze ooit gewild hebben.

Ng heeft een prachtige, aansprekende vorm van schrijven en het feit dat je op een bepaald moment ontdekt hoe de vork echt in de steel zit en wat dat eigenlijk betekent is zo ontroerend en aangrijpend mooi gedaan. Kippenvel.

Een paar hele rake woorden: Hij had haar opgemonterd door te laten merken dat te veel liefde altijd nog beter was dan te weinig.

Lezen hoor dit boek, je zult er geen spijt van krijgen!

Plaatjes

Wat hebben wij een heerlijk avondje mogen beleven afgelopen dinsdag. Zeven leuke surprises en dito gedichten en daarnaast nog een boel ‘losse pakjes’.  Een van die pakjes was de platenspeler hieronder die Sint via bol.com liet bezorgen. En natuurlijk werden er al meteen wat LP’s tevoorschijn getoverd. Heerlijk!

Zowel Mr. T. als ik hadden best een behoorlijke collectie LP’s en de meeste daarvan zijn nooit in CD-versie in huis terecht gekomen. Alleen van de heel, heel, heel bijzondere muziek hebben we zowel LP als CD. Maar eigenlijk is het best heel jammer dat al die LP’s maar een beetje lagen te verstoffen. En zo ging de revival van de platenspeler ook niet aan onze deur voorbij en pakte Mr. T. op 5 december zowaar een compact platenspelertje uit. Hij was erg verrast en gecharmeerd van dit cadeau. Topkeuze van de Sint dus.

Hij ging meteen naar boven en bracht een aantal LP’s mee naar beneden die we hebben zitten luisteren. Tof! Ik zie ons in de zomer al buiten onder het afdak zitten met ons platenspelertje om te genieten van allerlei moois van weleer. Al weet ik best dat dat waarschijnlijk echt niet zal gebeuren …

Ik was trouwens in de veronderstelling dat ook ik nog een lading LP’s boven in de kast had liggen. Maar  helaas, ze zitten niet bij de stapel van Mr. T. Geen idee dus of die ergens anders beland zijn of dat ze zich überhaupt niet meer in dit huis bevinden. Binnenkort maar ‘ns een keer goed zoeken.

Kocht jij vroeger veel LP’s (ik beken: ik kocht van mijn kleedgeld LP’s, hoe erg is dat dan wel niet)? Wat was jouw favoriete LP vroeger?