Wij twee

Ik las eerder wel boeken van Nicolas Sparks en in de logjes die ik daarover schreef kom ik eigenlijk niet verder als ‘aangenaam leesvoer’. Misschien is het dus handig als ik, voordat ik weer in een boek van Sparks begin, eerst even in mijn blog zoek wat ik van zijn eerdere boeken vond. Want ook ‘Wij twee‘ vond ik niet meer dan aangenaam. Misschien is ‘zoetsappig’ wel het allerbeste woord. Niet echt heel bijzonder dus en toch lees ik het dan uit. Haha, hoe dom kun je eigenlijk zijn, want een boek van (op de e-reader) 450 bladzijdes uitlezen terwijl je het niet heel bijzonder is, is op z’n minst best bijzonder. Of gewoon dom. Toch? Ach, misschien is dat dan ook wel weer de kunst van de boeken van Sparks, want ik wilde toch wel heel graag weten hoe het af zou gaan lopen.

Russell Green is pas tweeëndertig, maar hij heeft alles: een fantastische vrouw, een lieve zesjarige dochter, een succesvolle carrière in de reclame en een prachtig huis in Charlotte, North Carolina. Hij leeft een droomleven, waarin zijn huwelijk met de betoverende Vivian centraal staat. Maar deze schitterende buitenkant begint langzaam barstjes te vertonen. Niemand is verbaasder dan Russell als zijn leven compleet op zijn kop wordt gezet. Binnen een paar maanden verliest hij zijn baan en de liefde van zijn vrouw en moet hij steeds vaker alleen voor zijn dochter zorgen terwijl hij probeert te wennen aan de nieuwe situatie. Noodgedwongen gaat hij op zoek naar een nieuw bestaan – een bestaan dat zijn capaciteiten en -emoties hevig op de proef zal stellen.

Echt, die Russel is wel een soort van watje vind ik. Of eigenlijk maakt Sparks hem een enorm watje. Waardoor ik me meteen weer afvraag, zou Sparks in het dagelijks leven ook zo zijn. Pfffft, daar zou ik echt doodmoe van worden geloof ik.

Heb jij ooit boeken van Sparks gelezen? Zo ja, wat vond je ervan? En wat vond je zijn beste boek?

One in a million

Nou, misschien net niet ‘one in a million’ maar toch wel bijna. Feit is dat in 2016 31 mensen besmet raakten met het Hantavirus (althans dat 31 mensen daar zo ziek van zijn geworden dat ze via de huisarts/ziekenhuis met die infectie gediagnosticeerd zijn én dat de huisarts/het ziekenhuis daarvan melding gemaakt hebben bij het RIVM). En laat Mr. T. in ieder geval ervoor zorgen dat er in 2017 in ieder geval één besmetting is.

Vanochtend had Mr. T. een afspraak bij de internist/nefroloog en die vertelde ons dat de nierfunctie helemaal hersteld is! Superfijn om te horen natuurlijk? Minder tevreden was hij over de lever, dus dat is nog wel een punt van aandacht. Uiteindelijk is vastgesteld dat het de Puumalavariant van het Hantavirus gehad heeft.  En dat schijnt dan een milde vorm te zijn. Nou, als je ziet hoe ziek hij geweest is, dan vraag ik me af hoe een niet milde vorm er dan uitziet.

Mr. T. mag stoppen met alle medicatie dus dat is top. Misschien dat zijn lever daar ook van opknapt. Volgende week moet hij bloed laten prikken om vast te stellen hoe de antistoffen tegen het virus zich verhouden tot eerdere prikkingen. Dat is vooral voor de medische wetenschap interessant, maar daar werkt hij graag aan mee als je ziet hoe goed hij in de afgelopen periode behandeld is in zowel ziekenhuis, door huisarts als nu in het nazorgtraject. Vervolgafspraken voor controles zijn gemaakt voor eind februari en begin april.

Gezien het feit dat Mr. T. zoveel pech had, dachten we dat hij dan ook wel heel veel geluk zou hebben en daarom kochten we laatst een staatslot. Tja, zo werkt het dan dus weer net niet. Da’s dan weer een beetje boel jammer. Mede namens de echtgenoot overigens dank voor jullie betrokkenheid en lieve reacties hier en via de mail. 

 

Droog

Ik heb de laatste tijd enorm veel last van mijn ogen en dan vooral van mijn linkse oog. Ze waren geïrriteerd en met links zag ik grote delen van de dag erg wazig. Niet fijn dus. Ik dacht dat ik er maar ‘ns mee naar de huisarts moest gaan, maar dat kwam er steeds maar niet van dus ik mag mezelf dan ook wel de vraag stellen hoeveel last ik er echt van had. En toen Mr. T. ook nog ‘in de kreukels lag’ lagen mijn prioriteiten wel elders.

Maar goed, afgelopen dinsdagochtend zat ik op mijn werk en toen was ik het ineens zo beu dat ik meteen de huisarts belde. En hoera ende hoezee, ik kon meteen ‘s middags terecht. Conclusie van de huisarts: droge ogen en dat valt te verhelpen met druppels en zalf. Dus sinds afgelopen dinsdag druppel ik af en toe mijn ogen en doe ik, voordat ik naar bed ga, een lijntje zalf in mijn oog. En verhip. het lijkt erg te helpen. Hoe fijn is dat dan wel niet?

Van de huisarts moet ik druppels en zalf een dikke week gebruiken en mocht het herstel dan blijvend zijn, dan kan ik (vooral) de druppels gewoon blijven gebruiken. Of ik die zalf wil blijven gebruiken weet ik niet want het is wel een heel aparte gewaarwording dat je, zodra dat spul in je oog zit, je dus echt niets meer ziet (en er van lezen in bed ook niets meer komt).

Wat we ook bespraken afgelopen dinsdag was de hele toestand rondom Mr. T. De huisarts vroeg hoe het met hem ging, hoe het met mij ging en met de meiden. Ze zei ook dat ze een dergelijke situatie in hun praktijk eigenlijk nooit meemaken en ze vertelde letterlijk ‘je moet er niet eens aan willen denken wat er gebeurd was als er geen bloed geprikt was’ want dan was het waarschijnlijk heel slecht met Mr. T. afgelopen. Ik had het er ook even met haar over dat het herstel van Mr. T. zo langzaam lijkt te gaan, zijn conditie gaat maar heel langzaam vooruit maar dat is volgens haar erg logisch. Zijn lijf heeft echt een enorme klap gehad, dat realiseren we ons niet misschien voldoende. En conditie ‘komt te voet, maar gaat te paard’ gaat in dit geval zeker op. Het zal zeker nog een boel tijd kosten.

Afgelopen maandag heeft Mr. T. weer bloed moeten laten prikken en urine in moeten leveren en vandaag hebben we een afspraak met de internist om te kijken hoe zijn nieren er op dit moment voorstaan. Hopelijk horen we dan dat alles ‘klaar’ is en dat het nu dus echt een kwestie is van langzaam opbouwen. Wel een beetje boel jammer dat de leidinggevende van Mr. T. al behoorlijk achter hem aan loopt te jagen terwijl Mr. T. duidelijk aangeeft dat hij echt kapot is als hij een paar uurtjes gewerkt heeft (hij is 15 januari begonnen met een paar uur per dag, nu zit hij op circa 5 uur per dag, maar de gemiddelde werkdag van Mr. T. is 10-12 uur dus …). Wat dat betreft hadden we wel op wat meer begrip gerekend. Als het goed is heeft Mr. T. binnenkort een gesprek met de arbo-arts, hopelijk snapt die de ernst van de situatie.

Ik hoop in ieder geval snel hier te kunnen melden dat het met Mr. T. weer een flinke stap vooruit is gegaan wat de specialist betreft en ook dat ik het weer allemaal helder zie.

Knipperlichtrelatie

Echt, ik snap helemaal niet waarom de meeste automobilisten geen betere relatie hebben met hun knipperlicht. Het is niet zo dat ik heel veel kilometers maak, maar als ik die kilometers dan maak, dan valt me telkens opnieuw weer op dat veel medeweggebruikers vinden dat het gebruik van het knipperlicht voor doetjes is. Want hé, waarom zou ik aangeven dat ik rechtsaf ga zodat degene die staat te wachten om de voorrangsweg waarop ik rijd op te rijden ziet dat hij/zij de weg op kan rijden. Neeeeeee, dat doe ik lekker niet. Ik draai af zonder knipperlicht. Vind ik leuk!

Van zoiets word ik dus niet blij. Het is echt niet zo dat het me gruwelijk irriteert, maar zo af en toe, dan moet het er even uit, die opgestapelde, toch wel soort van, frustratie.

Wat ik ook irritant vind in het verkeer is bumperkleven en agressief rijgedrag. En mensen die met hun telefoon bezig zijn in plaats van met het verkeer om zich heen. Ik heb nog nooit mijn telefoon bediend terwijl ik aan het rijden was. Sterker nog, mijn telefoon staat heel vaak op stil. Ook thuis. En het gros van de whatsappgroepen waar ik in zit staat sowieso standaard op dempen.

Wat is jouw grootste ergernis in het verkeer?

Met de kennis van nu …

Waarschuwing vooraf: dit wordt weer zo’n enigszins warrig logje waarin ik probeer de boel te duiden wat waarschijnlijk niet helemaal zal lukken. Doorlezen op eigen risico dus.

Het is zo makkelijk oordelen met de kennis van nu. Of makkelijk? Dat valt wellicht ook nog wel te bezien, maar feit is dat er in het verleden van Nederland veel dingen gebeurd zijn die we nu verwerpelijk vinden. Maar in de tijd waarin het gebeurde was het normaal of logisch of weet ik veel wat. En dat geldt uiteraard niet alleen voor Nederland, maar voor alle landen in de wereld. Ieder land heeft een verleden, een verleden dat trots kan maken of beschamend kan zijn. En of die trots of die schaamte nu gestoeld is op feiten, op wat anderen vinden, op hoe je opgevoed bent, wat je altijd te horen kreeg of wat dan ook zo liggen volgens mij de feiten.

Dat zal nooit anders zijn en nooit veranderen. Ik vind het feit dat politici kunnen vallen op beslissingen die door eerdere regeringen gemaakt echt totaal niet logisch. Dat is hetzelfde als dat ik bij wijze van spreken de gevangenis in zou moeten omdat mijn opa ooit een wet heeft overtreden. En, met het risico dat ik mensen kwets, ik vind het ook van de zotte dat onze regering excuses aan moet bieden voor zaken die 300 jaar geleden gebeurd zijn (wat de redelijk recente geschiedenis betreft ligt dat -gedeeltelijk- anders vind ik). Ik vind de huidige discussie over onze helden van vroeger en het feit dat scholen, bruggen of weet ik veel wat naar die helden genoemd zijn beste een lastige. Want waren het toen helden, nu zien we hen soms toch heel anders. Maar goed, dat is met de kennis van nu. Tegelijkertijd is het zoals de wereld toen in elkaar zat. En ja, het is over het algemeen niet fraai wat er gebeurde, maar wie zonder zonde is …

Er is volgens mij geen land (volk?) ter wereld met een onbevlekt blazoen. Overal gebeurden verschrikkelijke dingen en op heel veel plekken gebeuren helaas nog steeds verschrikkelijke dingen. Maar betekent dat dat er geen Michiel de Ruyterscholen meer mogen zijn, dat de JP Coentunnel gesloten moet worden en dat Piet Heinstraten gesloten moeten worden? Ik weet het niet hoor. Noem mij één land met een onbevlekt verleden dan wordt het misschien anders, maar nu? Vraag twee groepen naar hun versie van één gebeurtenis en er zullen ongetwijfeld verschillen zijn. Verschillen in het belang dat men aan de gebeurtenis hecht, aan hoe die ervaren werd, aan wat er gebeurde. Dus wat is dan waar? Wat is echt? En wiens versie is de waarheid? Wie bepaalt dat dan? Ook binnen landen is er vaak een heleboel onrechtvaardigheid, verschil in rijkdom, in macht, privileges, geloven, voelen mensen zich te kort gedaan, noem het maar op. Lastig. Je hebt ‘politiek correct’ en ‘politiek correct’ en ik vind vooral dat we niet moeten doorslaan. En als er geloof bij betrokken is, dan vinden vaak alle partijen dat ‘God met hen is’. Tjonge, dan wordt het nog lastiger.

Geschiedenisles, er zijn niet heel veel kinderen dol op volgens mij. Maar het is volgens mij wel heel, heel, heel belangrijk dat het gegeven wordt. En dat het goed gegeven wordt, met oog voor nuance en ruimte voor de dialoog en ook met ruimte voor verschillende waarheden. Ik wil niet (ver)oordelen, maar ik vind het wel verrekte lastig om te zeggen: dit is de waarheid. Want mijn waarheid kan haaks op die van jou staan. Of op die van die inwoner van Amsterdam, Paramaribo, New York, Kinshasa, Kigali, Moskou, Pyongyang, Damascus, Doha, Delhi, Mexicostad of weet ik veel welke plek. ‘Waar je mee omgaat, daar wordt je mee besmet’, is een bekende uitspraak en ik denk dat dat klopt. Als jij dag in dag uit te horen krijgt dat ‘…’ de waarheid is, dan zal ‘…’ voor jou als de waarheid gelden.

Die quote die ik laatst plaatste ‘De toekomst? Die begint bij de geschiedenis’ vind ik erg raak en treffend en ik denk dat dat echt zo is maar ik vraag me dan meteen weer af over wiens geschiedenis we het dan hebben. Mijn geschiedenis is anders dan die van jou. De geschiedenis van Nederland is anders dan die van België. De geschiedenis van de ene groep in land X kan/zal heel anders zijn dan een andere groep uit datzelfde land X. Jemig wat is het toch ingewikkeld allemaal!

De laatste Neanderthaler

Al in het préblogtijdperk (een soort van prehistorie dus ;-)) las ik de eerste vijf boeken over Ayla, de serie van Jean M. Auel. Deel zes las (of beter scande) ik digitaal. Vond ik het eerste deel geweldig, het werd per boek minder en minder helaas. ‘Dochter van de godin‘ vond ik destijds een prachtig boek (aanradertje dus) en misschien is het maar het beste als schrijvers dan vervolgens geen nieuwe delen toevoegen.

Afgelopen week bevond ik me in wederom in de prehistorie en las ik ‘De laatste neanderthaler‘ van Claire Cameron.

Meer dan 40.000 jaar geleden probeert een jonge, zwangere neanderthalervrouw te overleven tijdens een strenge winter en dreigende hongersnood. Haar familie is verdwenen en ze is ten dode opgeschreven als ze niet een nieuwe groep soortgenoten vindt die haar wil opnemen.

Haar zoektocht is verweven met het verhaal van de zwangere archeologe Rosamund, die een opzienbarende ontdekking doet als ze een graf blootlegt waarin de overblijfselen van een neanderthaler en een homo sapiens naast elkaar zijn begraven.

Van dit boek was ik wel weer erg gecharmeerd. Goed geschreven, fijne stijl en ‘meisje’ stal een soort van mijn hart. Ook het stuk met Rosamund als hoofdpersonage is goed te pruimen (neemt ongeveer 15% van het boek in beslag denk ik) dus al met al een tof boek. Het enige wat ik wel een beetje jammer vind is dat uiteindelijk niet duidelijk wordt hoe de beide ‘overblijfselen’ in het graf terecht gekomen zijn. Wat mij betreft had Cameron daar wel een epiloog aan mogen wagen.

Heb jij de boeken van Auel gelezen? Wat vond je ervan? Spreken boeken over de prehistorie je aan?

En dat is vijf!

Afgelopen zaterdag ging ik (samen met vriend W) voor de vijfde keer in mijn leven naar mijn ‘vrinden’ van Depeche Mode. En man, man, man wat heb ik toch weer genoten. Vier jaar geleden zag ik ze voor het laatst, dus was het heus de hoogste tijd. Eigenlijk kan ik het logje van toen één op één kopiëren naar hier want het was opnieuw helemaal te gek! Helemaal absoluut fantastisch en geweldig!!! Echt enorm genoten. Door al het gedoe met Mr. T. had ik eigenlijk niet eens zo heel veel zin, ik heb vooral behoefte aan ‘niets’ maar ik ben zo blij dat ik toch gegaan ben.

Het was absoluut een sublieme show met opnieuw een enorm dynamische, onvermoeibare en swingende Dave Gahan. Ook Martin Gore nam een paar nummers voor zijn rekening en naast nieuw materiaal (dat ik gelukkig ook bijna allemaal kende) was er meer dan voldoende ruimte voor oud materiaal. Mocht het je interesseren: hier is de setlist te vinden.  We hadden werkelijk geweldige plekken: op de zittribune recht tegenover het podium en dat vind ik meer dan prima.

De show was geweldig en het beeldmateriaal van sommige nummers fantastisch met een geweldige uitschieter voor ‘In your room‘. Wat een geweldige dans wordt daar opgevoerd. Dat ik niet de enige was die zo genoten heeft bleek niet alleen uit het zeer enthousiaste publiek en een buitengewoon tevreden vriend W die gemiddeld iedere week wel een concert of theatervoorstelling bezoekt, maar ook uit deze twee (1 en 2) recensies.

 

 

 

Ik had ook nog een gaaf filmpje gemaakt van ‘Enjoy the silicence’ maar ik was daar zelf zo enthousiast (en enigszins vals) aan het meezingen dat ik jullie dat zal besparen.

Ben jij een concertganger? Wat is/was je favoriete concert of wie zou je graag ‘ns live willen zien? 

Goede daad

Gisteren vervulde ik opnieuw een goede daad. Die goede daad verrichtte ik niet alleen voor een ander, maar ook voor mezelf. Immers bij iedere bloedafname wordt de donor zelf ook gecheckt. Een oppervlakkige check net voor het bloedgeven waar hb, bloeddruk en polsslag gecontroleerd worden en het bloed dat je uiteindelijk doneert wordt ook nog op een aantal andere dingen onderzocht.

Je ziet dat ik niet heel vaak hoef te doneren. Vrouwen worden sowieso minder (maximaal drie keer per jaar) vaak opgeroepen dan mannen (maximaal 5 keer per jaar) en ik heb een bloedgroep die ik met 35% van mijn medelanders deel.

Het doneren begint met het invullen van een vragenlijst, daarna wordt die vragenlijst gecontroleerd door de arts die ook een paar kleine dingen checkt en daarna ga je dus doneren als je goedgekeurd wordt door de arts. Bij een te laag Hb bijvoorbeeld mag je niet doneren. Gisteren was mijn bloeddruk 102/66 en mijn Hb 8,4.

Ik vind het nog steeds niet tof als die naald geprikt wordt, maar dat duurt maar één seconde. Daarna heb je er geen last meer van. Bij mij duurt het meestal zo’n 6 minuten voordat de zak vol is. Dan wordt de naald verwijderd, krijg je een watje om het gaatje een tijdlang dicht te drukken en na een minuutje of vijf krijg je een soort verbandje om en kun je richting koffie. Dat verbandje is wel een grote verbetering trouwens. Vroeger plakten ze het watje met van die stomme tape op je arm en het was niet tof om dat na een tijdje te verwijderen. Nu plakt er niets meer op je arm gelukkig.

Je krijgt na afloop altijd een kop koffie/thee/chocolademelk/bouillon of wat je maar wilt met een lekkere koek of een broodje erbij. Nadat je wat gedronken en gegeten hebt kun je vertrekken.

Een totale donatie duurt, afhankelijk van de drukte, tussen één of anderhalf uur. En tja, wat is nu drie uur per jaar als je daarmee mensenlevens kunt redden? Discussies over salarissen van de raad van bestuur of het feit dat Sanquin verdient aan de donaties vind ik persoonlijk totaal niet relevant. Iedereen mag daar uiteraard het zijne/hare van vinden. Ik vind het vooral belangrijk dat er voldoende donoren zijn en dat daarmee mensen geholpen kunnen worden. Soms hoor ik verhalen van dichtbij dat mensen dankzij een bloedtransfusie nog leven en dát is het allerbelangrijkste. Gelukkig zijn er nog steeds mensen die daar hetzelfde overdenken. Maar er is altijd ruimte voor meer donoren. Ik zou zeggen: denk er ‘ns over na …

Erwten

Laatst ontving ik een goodybag en daarin zaten allerlei monstertjes en blikjes drinken en nog meer gadgets. In de goodybag zaten ook twee zakjes ‘Beet!’. Gossie, dacht ik, erwten die ineens snacks geworden zijn, dat weet ik ook niet.

Enfin: ik at laatst het eerste zakje leeg en was aangenaam verrast. Ik vond het lekker, maar ook best wel zout. Of was dat zout de pittigheid van de specerijen? Dat weet ik niet altijd heel goed te onderscheiden. Inmiddels is het tweede zakje ook in mij verdwenen. 🙂

Lekker vond ik het dus en wie weet koop ik het wel een keer. Of niet. Want ook al zou dit een gezond tussendoortje zijn, een appel is natuurlijk altijd beterder. Toch?

Wat is jouw favoriete avondsnack?

Het beste wat we hebben & De man die zijn sporen wiste

Er was een boel rumoer over ‘Het beste wat we hebben‘ van Griet op de Beeck maar ik kan niet anders zeggen dan dat ik ook dit boek van haar weer met heel veel plezier gelezen heb. Want wat een beauty toch weer al is het uitgangspunt natuurlijk heel erg triest.

De zitting was in volle gang, maar Lucas stond op en liep de raadkamer uit. Soms weet een lijf beter wat te doen dan alle opgetelde rationaliteit. Hij stapte in zijn auto en zonder veel nadenken reed hij naar de brug, de brug waar elk jaar gemiddeld veertien mensen af sprongen.

Het beste wat we hebben is een boek over stoppen met almaar doorgaan en stil blijven staan, over de complexiteit van collectief oud zeer, over hoever de schaduwen van het verleden reiken, over afscheid durven nemen, over de schoonheid van echte soorten samen, over wat een mens kan doen in een wereld zoals die van nu.

Ik vond het echt een heel, heel indrukwekkend boek. Geschreven in de zo mooie stijl van Op de Beeck. De personages zijn bijzonder mooi uitgewerkt en de onverwerkte verleden (ik dacht dat dat verledens moest zijn, maar dat woord moet in het meervoud toch echt zonder ‘s’, maar dat dan weer geheel terzijde) van de personages maken duidelijk waarom ze zijn zoals ze zijn. Ik heb Lucas, Suzanne en Riley echt in mijn hart gesloten. Zeer de moeite waard dus!

Van Val McDermid vond ik de reeks met Tony Hill in de hoofdrol echt om op te vreten zo mooi. Helaas is het al weer enige tijd geleden dat er een boek met hem in de hoofdrol verscheen dus ik moest genoegen nemen met ‘De man die zijn sporen wiste‘.

Als de jonge Gabriel Abbott levenloos is aangetroffen op een parkbankje, ontdekt rechercheur Karen Pirie via zijn DNA dat zijn moeder 22 jaar geleden vermoord werd. Tegelijk speelt een andere cold case: een bomaanslag door de IRA in diezelfde tijd. Maar er klopt iets niet. Bij heropend onderzoek blijkt dat een bekende charismatische politicus indertijd op het vliegveld aanwezig was. Van alle kanten wordt Karen Pirie tegengewerkt. Iemand probeert haar zelfs te vermoorden.

Dit was een aardige thriller maar niet veel meer dan dat. McDermid heeft blijkbaar ook meer boeken geschreeven met Pirie in de hoofdrol, maar wat mij betreft haalt deze dame het niet bij Tony (en Carol Jordan). Een aardig boek voor tussendoor, maar als je echt iets moois wilt lezen moet je echt voor het boek van Griet op de Beeck gaan. Er schijnen nog twee boeken te volgen op dit deel, dus dat is mooi.

 

Mes

Dit logje hoort met recht in de categorie ‘hoe heb ik het toch in hemelsnaam bijna 30 jaar zonder kunnen doen’. Want, sinds ongeveer twee weken ben ik dus -eindelijk- in het bezit van twee heel goede messen. En dan bedoel ik ook echt héél goede messen. Ik kocht een koksmes en een broodmes en besteedde daar een deeltje van mijn dertiende maand aan. De Student drong er al langere tijd op aan en ze zei steeds dat ze zelf, als ze het huis uit gaat, ook van die heel goede messen wil. Dat komt natuurlijk ook voor een deel omdat die bij haar opleiding ook gebruikt worden en als je dan op school met superieur materiaal werkt en thuis met die botte messen van ons, dan snap ik dat ook wel. Die nieuwe messen passen ook wel bij het steeds serieuzere koken dat ik doe dus ooit wordt het nog wel wat met mij. Denk ik. Het heeft alleen duidelijk wat tijd nodig.

En nu ik die messen dus in gebruik heb denk ik echt iedere keer ‘hoe heb ik het toch in hemelsnaam bijna 30 jaar zonder kunnen doen’. Want wat is het een zaligheid: messen die het gewoon doen. Die als het ware zonder amper kracht te moeten zetten overal doorheen snijden. WAT EEN ZALIGHEID!!! Oh ja, en uiteraard kocht ik ook snijplanken die bij dit soort messen horen, want glazen snijplanken, zie zijn dus blijkbaar echt uit den boze.

Nu moet ik natuurlijk nog de juiste snijtechnieken aanleren en dan wordt het nog professioneler hier in onze keuken.

Wat voor messen heb jij? Dure of goedkope? Slijp je ze zelf?

Stop de tijd

Soms, soms zou ik de tijd willen stoppen. Ons in een doosje willen doen en voor altijd op dat moment willen blijven dobberen. Gewoon, omdat dat moment zo fijn was/is.

Soms, soms zit ik op mijn hometrainer boven mijn rondjes te trappen en weet ik dat beneden Mr. T. een uiltje ligt te knappen, De Student aan het studeren is en De Scholier ook. Of ze zitten te appen, te computeren, te lezen of wat dan ook. Maar gewoon, ze zijn beneden en ze zijn veilig.

De afgelopen weken waren pittig en vooral de eerste dagen waren onzeker, maar toen er wat meer duidelijk was welke richting het met Mr. T. op zou gaan waren het tegelijkertijd ook mooie weken. Het werd heel duidelijk waar mijn prioriteiten liggen en ook waar de prioriteiten van anderen liggen. Mijn ouders leefden intens met ons mee en voor de vader en zussen van Mr. T. gold dat net zo goed. Ook andere familie en vrienden waren zeer betrokken en dat deed goed. De bezoekjes, appjes, berichtjes, kaartjes en ook de berichten hier op mijn blog: het is fijn en goed.

Dat één van mijn beste vriendinnen het behoorlijk af liet weten, doet me tegelijkertijd ook wel wat. Ik weet nog niet zo goed hoe ik daarmee om wil gaan. Ik ga het echt wel benoemen binnenkort, maar tegelijkertijd heb ik er helemaal geen zin in om haar duidelijk te moeten maken dat ik verdrietig ben om haar, toch wel, geringe belangstelling. Inmiddels heb ik via iemand anders gehoord dat zij en haar man best grieperig geweest zijn, maar had dát dan laten weten: dan had het gevoel van teleurstelling niet overheerst. Maar dit geheel terzijde.

Ik wilde het hebben over dat fijne gevoel. Dat gevoel van iedereen is binnen handbereik, iedereen is veilig, er gebeuren op ons microniveau dan wellicht geen grootse en meeslepende dingen, maar dat wat er gebeurt is fijn en je wilt dat dat niet ophoudt. Dat de dag niet naar middernacht tikt, dat je leven altijd zo blijft. Natuurlijk weet ik dat dat niet kan, maar soms, soms zou ik de tijd stop willen zetten.

Vorige week waren we met ons viertjes thuis en we zaten gevieren op de bank. Dat was zo fijn. Zo fijn … kon het maar altijd zo zijn denk ik dan.

Het is een soort van melancholisch weemoedig gevoel dat past bij groter wordende kinderen denk ik. De Student, 18 jaar inmiddels, staat op het punt haar vleugels uit te slaan. Ik gun haar dat van harte, maar het zal met een soort van pijn zijn om haar -geen idee wanneer- echt te laten gaan. Man, wat houd ik van dat prachtige mensenkind! De Scholier, 12 jaar, groeit en leert. Ze stoot helaas nog regelmatig haar neus maar ze groeit. Ik ben ontieglijk trots op haar en hoop dat ze uitgroeit tot een zelfbewuste jonge dame die het leven goed weet te handelen. Want dat gun ik haar zo.

De tijd glipt door mijn vingers en zo hoort het natuurlijk ook, maar soms, soms zou ik de tijd willen stoppen …