Soms, soms zou ik de tijd willen stoppen. Ons in een doosje willen doen en voor altijd op dat moment willen blijven dobberen. Gewoon, omdat dat moment zo fijn was/is.
Soms, soms zit ik op mijn hometrainer boven mijn rondjes te trappen en weet ik dat beneden Mr. T. een uiltje ligt te knappen, De Student aan het studeren is en De Scholier ook. Of ze zitten te appen, te computeren, te lezen of wat dan ook. Maar gewoon, ze zijn beneden en ze zijn veilig.
De afgelopen weken waren pittig en vooral de eerste dagen waren onzeker, maar toen er wat meer duidelijk was welke richting het met Mr. T. op zou gaan waren het tegelijkertijd ook mooie weken. Het werd heel duidelijk waar mijn prioriteiten liggen en ook waar de prioriteiten van anderen liggen. Mijn ouders leefden intens met ons mee en voor de vader en zussen van Mr. T. gold dat net zo goed. Ook andere familie en vrienden waren zeer betrokken en dat deed goed. De bezoekjes, appjes, berichtjes, kaartjes en ook de berichten hier op mijn blog: het is fijn en goed.
Dat één van mijn beste vriendinnen het behoorlijk af liet weten, doet me tegelijkertijd ook wel wat. Ik weet nog niet zo goed hoe ik daarmee om wil gaan. Ik ga het echt wel benoemen binnenkort, maar tegelijkertijd heb ik er helemaal geen zin in om haar duidelijk te moeten maken dat ik verdrietig ben om haar, toch wel, geringe belangstelling. Inmiddels heb ik via iemand anders gehoord dat zij en haar man best grieperig geweest zijn, maar had dát dan laten weten: dan had het gevoel van teleurstelling niet overheerst. Maar dit geheel terzijde.
Ik wilde het hebben over dat fijne gevoel. Dat gevoel van iedereen is binnen handbereik, iedereen is veilig, er gebeuren op ons microniveau dan wellicht geen grootse en meeslepende dingen, maar dat wat er gebeurt is fijn en je wilt dat dat niet ophoudt. Dat de dag niet naar middernacht tikt, dat je leven altijd zo blijft. Natuurlijk weet ik dat dat niet kan, maar soms, soms zou ik de tijd stop willen zetten.
Vorige week waren we met ons viertjes thuis en we zaten gevieren op de bank. Dat was zo fijn. Zo fijn … kon het maar altijd zo zijn denk ik dan.
Het is een soort van melancholisch weemoedig gevoel dat past bij groter wordende kinderen denk ik. De Student, 18 jaar inmiddels, staat op het punt haar vleugels uit te slaan. Ik gun haar dat van harte, maar het zal met een soort van pijn zijn om haar -geen idee wanneer- echt te laten gaan. Man, wat houd ik van dat prachtige mensenkind! De Scholier, 12 jaar, groeit en leert. Ze stoot helaas nog regelmatig haar neus maar ze groeit. Ik ben ontieglijk trots op haar en hoop dat ze uitgroeit tot een zelfbewuste jonge dame die het leven goed weet te handelen. Want dat gun ik haar zo.
De tijd glipt door mijn vingers en zo hoort het natuurlijk ook, maar soms, soms zou ik de tijd willen stoppen …
Mooi <3
Soms wordt je even met je neus op de feiten gedrukt en dan weet je weer waar het om draait in het leven. Dat weet je natuurlijk toch wel maar in de alledaagse drukte heb je niet altijd tijd om daarbij stil te staan. En als het goed is, blijven de mooie momenten. Ook met uitgevlogen studenten. Want een warm thuis kunnen ze altijd wel gebruiken dus dat weten ze altijd wel te vinden. Maar soms, he… Soms heb ik heimwee naar mijn peuter op schoot. Toevallig zei ik dat gisteren nog en heeft ze weer even op mijn schoot gezeten. Maar ze is zó gegroeid, het paste niet echt meer 🙂
Dikke knuffel!
In tijd van nood leer je je vrienden kennen. Ik weet dat zelf ook maar al te goed. Maar in tijd van nood leer je ook de mooie momenten van het leven zien. Soms is het ook zo dat vrienden even in het eigen levensboek bezig zijn en de hoofdstukindeling niet synchroom loopt
Mooi en herkenbaar! en ik wens jullie nog heel veel van die mooie momenten samen!
Herkenbaar! De tijd glipt inderdaad door onze handen. Het gaat zo snel. Mijn oudste zoon is inmiddels al achttien en ik hoop dat hij voorlopig nog niet het nest uitvliegt.
In zware tijden leer je je vrienden kennen. het is een waardeloos maar helaas heel erg waar spreekwoord. Had je gegund dat het niet zo was, maar aan de andere kant weet je ook wat je aan diegene hebt en dat heeft ook waarde. Want hoewel je het bespreekbaar kan maken zal er toch wel een gevoeletje blijven. En dat mag ook. Want jouw man had geen griepje maar lag heel erg ziek in het ziekenhuis. Dat je niet langskomt is dan te begrijpen. Dat je weinig laat horen niet. Dat verwacht je van een kennis. Hoop dat je deze periode naast je prachtgezin, ook je vrienden hebt leren kennen.
Ik zou de tijd wel willen terug draaien. Nog helemaal gezond en mijn kinders nog thuis. Wat een rijkdom was dat. Niet dat ik het nu vreselijk slecht heb maar toch….
Ja!! Dat gevoel… Je kunt het alleen maar zo bewust mogelijk proberen mee te maken. Opschrijven op je blog en vaak teruglezen 🙂 Foto maken? Hoewel dat lastig is als ze allemaal hun eigen ding doen en jij hard aan het trappen bent 🙂
Vrienden of vriendinnen die je teleurstellen, ken ik ook. Maar ik denk ook wel eens dat het meer ligt aan de hoge eisen die je aan de ander stelt qua vriendschap. Ik ken deze persoon en jullie relatie tot nu toe niet, maar er zijn best veel mensen die daar allemaal wel luchtiger over denken en niet altijd tijd of zin hebben om te reageren zonder dat ze daar over nadenken dat het voor jou misschien wel belangrijk is?
O ja, en uitvliegende kinderen… brrrr…. ik heb nog wel even wat langer dan jij, maar maak me er nú al wel eens zorgen om, haha, om de komende empty nest gevoelens…
Doordat Mr T zo ziek was en je wereld op z’n kop stond, besef je nu ineens wat je hebt. En dat wil je voor de drommel niet kwijt! Hoe goed een relatie ook is, het wordt toch normaal gevonden. Plots vind je dat normale heel bijzonder. Mooi toch?
Herkenbaar. Ik ben al heel blij als ik 3 van de 4 thuis heb…als de oudste dan ook nog thuis komt…dan geef ik gewoon licht volgens mij, haha. Fijn dar het met Mr T weer beter gaat!
Momenten bewaren in een doosje. Geen foto, geen film, maar een doosje. En zo af en toe heel even kijken, genieten, mijmeren.
Heel vaak weten mensen niet goed wat ze met ellende bij een ander aanmoeten. Mooi verwoord je geluk en je gevoel. Het is heel herkenbaar!
Dit gevoel had ik ook en heb ik zo lang vast willen houden terwijl ik inwendig wist dat er iets niet klopte… dom hoor, heb zeker 10 jaar van mijn leven verknald door die onechte gedachte. Maar bij jullie zit het gelukkig goed en ik weet hoe dat voelt want dat ervaar ik nu ook iedere dag, zo heerlijk! Maar ja.. de tijd stoppen gaat niet helaas..
Mooi beschreven en heel herkenbaar. De tijd stil zetten en bewust genieten en dankbaar zijn, wat een prachtige momenten zijn dat.
Tijd vliegt ….
Mmmm, ik wil juist dat het sneller gaat, want ik ga stoppen met werken over vijf jaar, dus van mij mag het best rap gaan. 😉
zucht…. vertel mij wat!
Heel herkenbaar. Het zijn dit soort gebeurtenissen dat maakt dat je heel blij wordt van de kleine, simpele dingen. Het is heel cliché, maar het maakt dat de kleine dingen de dingen zijn waar je het meest van geniet.
Ik ken dat gevoel. Heel vaak heb ik ook zo’n moment gehad dat ik alles stil zou willen zetten. Het betekent in elk geval dat je heel gelukkig bent. Dat is het positieve. Verder kun je helaas niets tegenhouden.
O zo herkenbaar. Wel heel fijn om te lezen dat het goed met Meneer T en uiteraard jullie. En over de vriendin..niet iedereen kan goed omgaan met dit soort dingen heb ik geleerd vanuit mijn eigen ziek zijn. Somige mensen weten echt niet hoe dan te reageren. Meer uit onmacht dan onwil.
Het is wel iemand die hoge eisen aan anderen stelt, dus daar zit hem misschien wel meer mijn frustratie.