Wat jij niet ziet & Nanking Road

Wat jij niet ziet‘ van Sarah Pinborough vond ik een zeer intrigerend boek. Dat intrigerende kwam vooral door het vleugje occulte dat eromheen hing en daar moet je wel voor openstaan. De recensies op bol.com variëren wat dat betreft behoorlijk (er schreef zelfs iemand boos geworden te zijn door het einde. Wat mij betreft heb je dan juist een bijzonder boek geschreven). Van mensen die dat vleugje geweldig vinden tot en met mensen die het verschrikkelijk vinden. Waar gaat dit boek over?

Louise is een alleenstaande moeder. Tijdens een zeldzaam avondje uit ontmoet ze een man en valt als een blok voor hem. De maandag erop ontmoet ze haar nieuwe baas, David. De man uit het café, die getrouwd blijkt te zijn, en die zegt een fout te hebben begaan. Dan ontmoet Louise Adele, de vrouw van David. De twee raken bevriend en Louise leert een heel andere kant van David kennen. Er lijkt iets goed mis in hun huwelijk. Louise wil weten wat…

Zoals gezegd: ik vond het een zeer intrigerend boek. Ik heb het met veel plezier gelezen, vond de invalshoek leuk en de schrijfstijl zeer prettig. En de plottwist op het einde die had ik echt niet aan zien komen. Complimenten dus voor Pinborough.

En dan ‘Nanking Road‘ van Anne Charlotte Voorhoeve. Nanking Road is een historische roman die zich voor en tijdens WOII afspeelt in Berlijn en deels in Shanghai.

De bijna elfjarige Ziska en haar ouders vluchten in december 1938 uit Berlijn. De Joodse familie gaat met een oceaanstomer naar Shanghai. In die grote stad proberen ze het leven weer op te pakken. Dat gaat niet zonder slag of stoot: ze komen terecht in onvoorstelbare armoede, horen nergens bij en belanden in een andere oorlog – die tussen Japan en China.

Historische romans vind ik altijd interessant en zo heb ik bijvoorbeeld nooit geweten dat er in aanloop naar de Tweede Wereldoorlog Joden gevlucht zijn naar Shanghai. Ik vond het boek niet echt heel erg super, maar dat lag meer aan de wat gebrekkige schrijfstijl van Voorhoeve. Tegelijkertijd wilde ik wel heel graag weten hoe het Ziska en haar ouders vergaat in Shanghai en haar leven verloopt daar niet bepaald heel erg soepel. Verder heeft Voorhoeve ook een boek geschreven met een andere invalshoek rondom Ziska. Hoe zou haar leven verlopen zijn als ze in plaats van naar Shanghai naar Londen gevlucht was. Ze was dan in ieder geval zonder haar ouders in Engeland aangekomen met een zogenaamd kindertransport. ‘Liverpool Street‘ wil ik dan dus zeker nog een keer lezen.
 

Rustige jaarwisseling

Inmiddels gaat het gelukkig zo goed met Mr. T. dat ik me weer druk kan maken om andere zaken. Hahaha, zo zie je maar: alles is relatief. Enfin: ik wil het toch heel even hebben over de ‘rustige’ jaarwisseling die we schijnbaar met ons alle genoten hebben.

Nou gold dat voor Mr. T., De Scholier en mij zeker. Wij hebben het in zeer petit comité gevierd met een stelletje en hun jongste dochter. Erg gezellig geweest en uiteindelijk toch nog te laat geworden en daardoor ook te vermoeiend voor Mr. T.. En ook wel een beetje voor mij, want ik ben ook nog een paar dagen flink ziekig geweest (snotverkouden en barstende hoofdpijn), maar dat allemaal geheel terzijde.

We mogen geloof ik iets of iemand best heel dankbaar zijn voor het feit dat het regende tijdens de jaarwisseling. Want als het regent dan gaan een boel herrieschoppers blijkbaar niet het huis uit om rotzooi te trappen wat die ‘rustige‘ jaarwisseling volgens mij dus vooral verklaart. Verder kan ik er echt geen chocolade van maken hoor. Van dat gedrag van vernielzucht, geruzie en getreiter.

En waar ik dan dus echt geen chocolade van kan maken is het feit dat je op tv mensen ziet spreken over een ‘rustige’ jaarwisseling. Dat er toch weer van alles vernield is, dat er toch weer hulpverleners belaagd zijn en dat er toch weer een boel gewonden zijn gevonden, zijn we blijkbaar normaal gaan vinden???? Normaal! Echt, ik snap het niet meer. Weet je wat normaal is: gezellig samen het nieuwe jaar inluiden zonder dat je iemand anders in elkaar trapt, zonder dat je dingen vernield en vooral zonder dat je anderen het werken belet.

Op een gegeven moment kwam onderstaande tweet voorbij en die vond ik zeer, zeer treffend.

Nou was die tweet natuurlijk schromelijk overdreven want er waren ‘maar’ 434 slachtoffers van een vuurwerkongeluk, maar echt: wanneer gaan we daar nou eens gewoon mee ophouden. Geen dagenlang geknal meer (wat zullen onze huisdieren ons dankbaar zijn en een heleboel kinderen), geen rotzooi meer (want onze vuurwerkresten opruimen, dát is voor watjes natuurlijk en als er geen watjes zijn, dan doet de gemeente dat wel, maar die moet dat dan wel binnen drie uur doen want anders gaan we mopperen dat die ambtenaren zooooooooo lui zijn) geen vernielingen meer en vooral gewoon je brieven in de brievenbus kunnen stoppen (want ik weet heus wel dat papieren post zo 2003 is, maar af en toe moet er toch echt iets op de post en dat lukt niet echt als de gleuven dichtgemaakt zijn) en de vuilnisbakken kunnen gebruiken (want ook die zijn natuurlijk dichtgemaakt).

En oh, wat een drama daar in Swifterband, maar ik kan dan eerlijk gezegd ook niet toch even denken ‘tja, sukkel, moet je ook maar niet zulke domme dingen doen’. En tegelijkertijd denk ik dan ook ‘voor hoeveel (jonge) kinderen is dit normaal? Hoeveel jonge kinderen krijgen dit soort idioterie met de paplepel ingegoten?’.

Enfin: ik hoef me er nu 360 dagen niet meer druk om te maken. Gelukkig.

Hoe heb jij de jaarwisseling doorgebracht? En heb je nog veel vernield? 😉

De (hopelijk) laatste update

Vanochtend heeft Mr. T. de specialist aan de lijn gehad. Die bracht goed nieuws!

De nierfunctie is inmiddels weer bijna 50% (voor iemand van de leeftijd van Mr. T. en met zijn lichaamsbouw is een nierfunctie tussen de 60-70% meer dan prima dus hij hoeft nog maar een klein stukje). Ontstekingswaarden in bloed zijn normaal, fosfaat dito.
Hij mag pijnmedicatie af gaan bouwen, hopelijk blijkt dan snel dat de pijn ook verdwenen is. Als dat niet het geval is, moeten we kijken of fysio uitkomst biedt.
Er is nog steeds geen definitieve uitslag van de biopsie maar eigenlijk is dat ook niet heel relevant meer voor ons omdat het zo goed gaat met de nierfunctie.

Op 21 januari moet hij 24 uur urine verzamelen en op 22 januari moet hij bloed gaan laten prikken, dan heeft hij op 26 januari een gesprek in het ziekenhuis en horen we hoe het verloop is. Gezien het voorspoedige verloop nu hoeft hij tussentijds geen bloed meer te laten prikken. Als we ons zorgen maken of vragen hebben, mogen we altijd bellen.

Het is nu zaak om aan te sterken want Mr. T. heeft veel ingeleverd. Dat zal nog wel wat tijd in beslag nemen maar zoals het er nu voorstaat komt gewoon alles helemaal goed!

Iedereen hartelijk dank voor de belangstelling. Dat heeft ons goed gedaan. ♥♥♥

Nog één keer 2017

Dit wordt de tiende keer dat ik dit logje plaats. Kijk je even mee terug naar 2017?

  1. Wat heb je in 2017 gedaan dat je nog nooit eerder had gedaan?
  2. Welke landen heb je bezocht?
  3. Wat zijn je favoriete momenten van 2017?
  4. Wat is je grootste prestatie van het afgelopen jaar?
  5. Wat is je grootste fout van het afgelopen jaar?
  6. Wie of wat heb je het meeste geknuffeld in 2017?
  7. Wat is het beste dat je vorig jaar hebt gekocht?
  8. Waar heb je het meeste geld aan uitgegeven?
  9. Waar werd je heel erg blij van?
  10. Waar heb je om moeten huilen?
  11. Welke muziek zal je altijd herinneren aan 2017?
  12. Ben je in vergelijking met twaalf maanden geleden:
    [a] Dikker of dunner?
    [b] Blijer of somberder?
    [c] Rijker of armer?
  13. Wat had je vaker of meer willen doen?
  14. Wat had je minder willen doen?
  15. Ben je verliefd geworden?
  16. Wat was je favoriete TV-programma?
  17. Wat is het beste boek dat je in 2017 gelezen hebt?
  18. Wat is de beste (nieuwe) film die je afgelopen jaar gezien hebt?
  19. Wat deed je op je verjaardag?
  20. Heb je iemand gemist?
  21. Wat is het belangrijkste dat je in 2017 geleerd hebt?
  22. Geef 2017 een cijfer van 1-10.

Om de antwoorden gemakkelijker te kunnen lezen, selecteer de vragen, control c en control v in het reactieveld.