Soms, soms zou ik de tijd willen stoppen. Ons in een doosje willen doen en voor altijd op dat moment willen blijven dobberen. Gewoon, omdat dat moment zo fijn was/is.

Soms, soms zit ik op mijn hometrainer boven mijn rondjes te trappen en weet ik dat beneden Mr. T. een uiltje ligt te knappen, De Student aan het studeren is en De Scholier ook. Of ze zitten te appen, te computeren, te lezen of wat dan ook. Maar gewoon, ze zijn beneden en ze zijn veilig.

De afgelopen weken waren pittig en vooral de eerste dagen waren onzeker, maar toen er wat meer duidelijk was welke richting het met Mr. T. op zou gaan waren het tegelijkertijd ook mooie weken. Het werd heel duidelijk waar mijn prioriteiten liggen en ook waar de prioriteiten van anderen liggen. Mijn ouders leefden intens met ons mee en voor de vader en zussen van Mr. T. gold dat net zo goed. Ook andere familie en vrienden waren zeer betrokken en dat deed goed. De bezoekjes, appjes, berichtjes, kaartjes en ook de berichten hier op mijn blog: het is fijn en goed.

Dat één van mijn beste vriendinnen het behoorlijk af liet weten, doet me tegelijkertijd ook wel wat. Ik weet nog niet zo goed hoe ik daarmee om wil gaan. Ik ga het echt wel benoemen binnenkort, maar tegelijkertijd heb ik er helemaal geen zin in om haar duidelijk te moeten maken dat ik verdrietig ben om haar, toch wel, geringe belangstelling. Inmiddels heb ik via iemand anders gehoord dat zij en haar man best grieperig geweest zijn, maar had dát dan laten weten: dan had het gevoel van teleurstelling niet overheerst. Maar dit geheel terzijde.

Ik wilde het hebben over dat fijne gevoel. Dat gevoel van iedereen is binnen handbereik, iedereen is veilig, er gebeuren op ons microniveau dan wellicht geen grootse en meeslepende dingen, maar dat wat er gebeurt is fijn en je wilt dat dat niet ophoudt. Dat de dag niet naar middernacht tikt, dat je leven altijd zo blijft. Natuurlijk weet ik dat dat niet kan, maar soms, soms zou ik de tijd stop willen zetten.

Vorige week waren we met ons viertjes thuis en we zaten gevieren op de bank. Dat was zo fijn. Zo fijn … kon het maar altijd zo zijn denk ik dan.

Het is een soort van melancholisch weemoedig gevoel dat past bij groter wordende kinderen denk ik. De Student, 18 jaar inmiddels, staat op het punt haar vleugels uit te slaan. Ik gun haar dat van harte, maar het zal met een soort van pijn zijn om haar -geen idee wanneer- echt te laten gaan. Man, wat houd ik van dat prachtige mensenkind! De Scholier, 12 jaar, groeit en leert. Ze stoot helaas nog regelmatig haar neus maar ze groeit. Ik ben ontieglijk trots op haar en hoop dat ze uitgroeit tot een zelfbewuste jonge dame die het leven goed weet te handelen. Want dat gun ik haar zo.

De tijd glipt door mijn vingers en zo hoort het natuurlijk ook, maar soms, soms zou ik de tijd willen stoppen …

Inmiddels gaat het gelukkig zo goed met Mr. T. dat ik me weer druk kan maken om andere zaken. Hahaha, zo zie je maar: alles is relatief. Enfin: ik wil het toch heel even hebben over de ‘rustige’ jaarwisseling die we schijnbaar met ons alle genoten hebben.

Nou gold dat voor Mr. T., De Scholier en mij zeker. Wij hebben het in zeer petit comité gevierd met een stelletje en hun jongste dochter. Erg gezellig geweest en uiteindelijk toch nog te laat geworden en daardoor ook te vermoeiend voor Mr. T.. En ook wel een beetje voor mij, want ik ben ook nog een paar dagen flink ziekig geweest (snotverkouden en barstende hoofdpijn), maar dat allemaal geheel terzijde.

We mogen geloof ik iets of iemand best heel dankbaar zijn voor het feit dat het regende tijdens de jaarwisseling. Want als het regent dan gaan een boel herrieschoppers blijkbaar niet het huis uit om rotzooi te trappen wat die ‘rustige‘ jaarwisseling volgens mij dus vooral verklaart. Verder kan ik er echt geen chocolade van maken hoor. Van dat gedrag van vernielzucht, geruzie en getreiter.

En waar ik dan dus echt geen chocolade van kan maken is het feit dat je op tv mensen ziet spreken over een ‘rustige’ jaarwisseling. Dat er toch weer van alles vernield is, dat er toch weer hulpverleners belaagd zijn en dat er toch weer een boel gewonden zijn gevonden, zijn we blijkbaar normaal gaan vinden???? Normaal! Echt, ik snap het niet meer. Weet je wat normaal is: gezellig samen het nieuwe jaar inluiden zonder dat je iemand anders in elkaar trapt, zonder dat je dingen vernield en vooral zonder dat je anderen het werken belet.

Op een gegeven moment kwam onderstaande tweet voorbij en die vond ik zeer, zeer treffend.

Nou was die tweet natuurlijk schromelijk overdreven want er waren ‘maar’ 434 slachtoffers van een vuurwerkongeluk, maar echt: wanneer gaan we daar nou eens gewoon mee ophouden. Geen dagenlang geknal meer (wat zullen onze huisdieren ons dankbaar zijn en een heleboel kinderen), geen rotzooi meer (want onze vuurwerkresten opruimen, dát is voor watjes natuurlijk en als er geen watjes zijn, dan doet de gemeente dat wel, maar die moet dat dan wel binnen drie uur doen want anders gaan we mopperen dat die ambtenaren zooooooooo lui zijn) geen vernielingen meer en vooral gewoon je brieven in de brievenbus kunnen stoppen (want ik weet heus wel dat papieren post zo 2003 is, maar af en toe moet er toch echt iets op de post en dat lukt niet echt als de gleuven dichtgemaakt zijn) en de vuilnisbakken kunnen gebruiken (want ook die zijn natuurlijk dichtgemaakt).

En oh, wat een drama daar in Swifterband, maar ik kan dan eerlijk gezegd ook niet toch even denken ‘tja, sukkel, moet je ook maar niet zulke domme dingen doen’. En tegelijkertijd denk ik dan ook ‘voor hoeveel (jonge) kinderen is dit normaal? Hoeveel jonge kinderen krijgen dit soort idioterie met de paplepel ingegoten?’.

Enfin: ik hoef me er nu 360 dagen niet meer druk om te maken. Gelukkig.

Hoe heb jij de jaarwisseling doorgebracht? En heb je nog veel vernield? ;-)