Abracadabra

Vorige week waren De Scholier en ik twee dagen op pad. Dat betekende ook dat we in een hotel overnachtten en zo ongeveer het eerste wat De Scholier in dat soort gevallen doet is contact maken met de wifi. Haar telefoon werkt immers volgens het prepaidprincipe en eerlijk gezegd vinden wij sowieso al dat ze vrij snel door haar beltegoed heengaat.

De telefoontjes uit het screenshot hierboven waren van momenten dat ze ‘dringend’ contact met het thuisfront zocht en er geen wifi (dus geen whatsapp) in de buurt was. De omcirkelde afboeking was echter van de nacht dat wij samen in dat hotel verbleven. De Scholier was not amused en ik ook niet. Haar telefoon was verbonden met wifi, dus waar kwam die rare (en hoge!) afboeking dan vandaan?


Ik klom dus even in mijn twitteraccountje en stuurde Vodafone een berichtje om uiteindelijk bovengeplaatste reacties terug te krijgen. Nou zal ik er wel weer de ballen niet van snappen (heus, dat hele mobiele-wel/geen-wifi-gedoe is voor mij vaak een boel abracadabra) maar als je telefoon toch verbonden is met wifi, hoe kan het dan dat er toch kosten afgeschreven worden? Omdat De Scholier die maandag door Deventer aan het rondhobbel waren had ik ook geen zin meer om er opnieuw een ‘maar ik schreef toch dat haar telefoon met wifi verbonden was’ tweetje op af te sturen en daarna ben ik het eerlijk gezegd ook vergeten. Zowel haar als mijn telefoon was ‘s ochtends met wifi verbonden, maar misschien is het ‘s nachts even uitgevallen. Wel een beetje voel stom dat dat net die kosten afgeboekt worden.

De Student heeft sinds vorige week een heus abonnement, dus zij heeft nu voor een vast bedrag per maand altijd en overal internet en de hele mikmak. Vanaf haar eerste mobiel heeft ze het dus altijd met prepaid gedaan en dat ging bij haar altijd goed. Ligt het dan aan de onzorgvuldigheid van De Scholier (ik kan er me iets bij voorstellen eerlijk gezegd) of zou er iets niet goed zijn in de instellingen van haar telefoon. En zo ja, wat dan? Want dat mobiele internet staat gewoon uit.

 

Subliem, briljant, genoten: Andersen

Ik realiseer me terdege dat je open moet staan voor het uitgangspunt van ‘Andersen‘, maar man, man, man, mocht je dat zijn dan wed ik dat jij net zo gaat genieten van dit meesterwerk als dat ik gedaan heb.

In Charles Lewinsky’s “Andersen’ krijgt een mens een tweede kans. Hij wordt opnieuw geboren. Als Jonas. Maar met dat tweede leven kan hij niets beginnen. De man werd ook al eens in 1898 geboren. Vrijwillig nam hij deel aan de Eerste Wereldoorlog en hij folterde later mensen in de Tweede Wereldoorlog, althans, dat geeft hij meerdere malen aan. Boven alles heeft hij zich goed van zijn taken gekweten en anderen er met geweld toe gebracht ook hún functie te vervullen. Jonas is een vreemd, soms onuitstaanbaar kind. Want Jonas denkt als een volwassene, maar is gevangen in het lichaam van een kind – dat hij natuurlijk zo snel mogelijk achter zich wil laten. Op zijn twaalfde verdwijnt hij. Jonas is een hoofdfiguur die eigenlijk niet goed raad weet met zichzelf en er slechts van kan dromen zijn schuld te ontvluchten.

Ik las al eerder boeken van Charles Lewinsky en ‘Andersen’ is met geen van die boeken te vergelijken. Maar echt, wat was dit een fantastisch boek. Het boek bestaat uit vijf delen. Deel 1, 3 en 5 wordt vanuit Jonas verteld en deel 2 en 4 vanuit de vader van Jonas In deze recensie wordt eigenlijk heel erg duidelijk gemaakt hoe geweldig dit boek is.

Je moet natuurlijk een beetje openstaan voor het uitgangspunt van het herleven van levens, maar mocht je dat doen dan ben ik ervan overtuigd dat je -net als ik- ook zult genieten van de fantastische vertelkunst van Lewinsky.

Lezen dus. En snel!

Referenda

Wat mij betreft hadden ze het niet eens in moeten voeren dus ik ben helemaal blij met het afschaffen van het raadgevend referendum.  Gelukkig maar dat we in ons land het bindende referendum niet kennen, want dan zouden de rapen helemaal gaar geweest zijn. Die grote grijze massa die vaak het verschil maakt is immers vaak niet te bewegen tot actie waardoor uitkomsten vaak niet goed uitvallen omdat alleen mensen die echt iets te winnen (of te verliezen) hebben bij een referendum zullen gaan stemmen. Mmm, binnenkort toch maar ‘ns een logje schrijven over die grote grijze massa, want de heersende opinie is dat het enorm slecht is in ons land terwijl ik er van overtuigd ben dat die grote grijze massa gewoon heel erg tevreden is. Maar goed, dat terzijde.

De meeste mensen (en daar reken ik mezelf ook onder) zijn helemaal niet in staat om over ingewikkelde dingen een afgewogen stem uit te brengen. Een heleboel mensen snapt de ballen niet van wat er gevraagd wordt en wat er inhoudelijk speelt, een heleboel mensen stemmt uit emotie of omdat ze ergens een klepel hebben horen slaan maar geen idee waar de klok hangt (of zoiets). En daarbij dekt een simpel ‘ja’ of ‘nee’ vaak de lading helemaal niet. We kiezen, als het goed is, een keer in de vier jaar een Tweede Kamer en we moeten er op kunnen vertrouwen dat de mensen die daarin zitten ons goed vertegenwoordigen. En ja, ik weet dat ik hiermee best een knuppel in het hoenderhok gooi want oh, oh, oh, wat hebben we (of tenminste heul veul mensen) toch allemaal een mening over politici. En die mening is meestal niet mals. Deels wordt dat veroorzaakt door de media die in mijn ogen een zeer kwalijke rol speelt in de huidige beeldvorming, deels door de politici zelf die vaak op de man spelen in plaats van op de inhoud en deels door het feit dat we allemaal veel en veel mondiger zijn geworden met alle gevolgen van dien. In dit land leven, zo lijkt het, louter betweters. En daar baal ik van. Want dat maakt ons mooie land kapot. Maar ook dat overigens eveneens geheel terzijde want ik wilde het dus hebben over het referendum.

Wat een ellende en onbegrip brachten die al teweeg klik en klik. Of wat te denken van dit referendum? Ik vind oprecht dat de beslissingen in Den Haag genomen moeten worden, dat de kosten die referenda met zich meebrengen weggegooid geld zijn en dat we (zowel wij als Den Haag) ons beter bezig kunnen houden met de echt belangrijke zaken. Zij in Den Haag met goede inhoudelijke politiek (en ja, dan sluit je nu eenmaal compromissen) en wij met positiviteit uitstralen, onze eventuele kinderen goed opvoeden, zorgen voor onze naasten en onze omgeving en vooral ook met meer oog hebben voor de positieve dingen in het leven.

Goed, er zal dan dus nog één raadgevend referendum gehouden worden en dan is het klaar. En weet je: ik weet nog niet eens of ik wel ga stemmen omdat ik zo tegen het principe ben. Ik gok er dus maar op dat de drempel van 30% niet gehaald wordt, al denk ik dat dat dit keer waarschijnlijk juist wel zo zal zijn in verband met de gemeenteraadsverkiezingen. Die er overigens in onze gemeente niet zijn (al geweest in november 2016 in verband met de fusie) waardoor er alleen al voor dit suffe referendum een heleboel kosten gemaakt moeten worden om mensen toch in staat te stellen om te gaan stemmen. Maar goed, ook dat wederom geheel terzijde.

Oh, en waar ik ook heel, heel erg tegen ben is de gekozen burgemeester. Maar daarover blog ik wel een andere keer.

Echt, je hoeft het helemaal niet eens te zijn met mij. Want dat mag in dit mooie land, dát is het mooie van democratie en vrijheid van meningsuiting (al heeft die vrijheid ook grenzen wat mij betreft).

Goed: ik heb even stoom afgeblazen. En nu WEEKEND!

Uitgepraat

Gelukkig kan ik inmiddels melden dat mijn vriendin en ik de situatie hebben uitgepraat. Ze heeft duidelijk aangegeven dat ze de impact van het een en ander op mij onderschat heeft en daar haar excuses voor aangeboden. Tegelijk gaf ze aan dat er bij haar ook een boel speelt  waardoor ze gewoon even geen energie aan anderen kon geven. Dat had ik wel verwacht maar in mijn koppigheid vond ik ten eerste dat ík nu even voorop moest staan (ook bij haar) en ten tweede dat je altijd, altijd, altijd, tijd vrij moet maken voor iemand die het moeilijk heeft. Zelfs al is dat maar een uurtje. Je maakt mij niet wijs dat je niet even een uurtje tijd vrij kunt maken voor iemand die het nodig heeft. En ook dat heb ik richting haar uitgesproken en ook dat begreep ze gelukkig.

Bijzonder dat we geen van beiden die eerste stap wilden nemen. Wat is dat dan koppigheid of schaamte? In mijn geval in ieder geval koppigheid al was toch ik het uiteindelijk die die eerste stap zette omdat ik aan het eind van de high tea van vorige week toch naar haar toegegaan ben en mijn arm om haar heen heb geslagen. De woorden die we toen, kort weliswaar, wisselden deden eigenlijk niet veel goed en ik dacht echt dat het nog erger geworden was. Maar goed, toen ik ‘s avonds thuis was stuurde ze een appje dat we toch echt even elkaar moesten spreken. En zo geschiedde en daar zijn wij allebei heel erg blij mee.

De tatoeëerder van Auschwitz

Ik las weer een boek over de Tweede Wereldoorlog met als titel ‘De tatoeëerder van Auschwitz‘. Soms vraag ik me wel ‘ns af waarom ik toch steeds maar dit soort boeken blijf lezen want het zijn boeken die verschrikkelijke dingen beschrijven. Wat dat betreft is dit boek, gebaseerd op het leven van Lale en Gita Sokolov geen uitzondering. Maar dan denk ik toch steeds maar weer wat het belangrijk is dat we deze verhalen blijven lezen en ze ook doorgeven aan anderen. Dat doe ik dan via mijn logjes in de hoop dat ook jij het boek zult lezen of op zijn minst even notie neemt van de inhoud van het boek om je meteen te realiseren dat dit soort verschikkingen nooit meer werkelijkheid mogen worden.

In april 1942 wordt een jonge Slowaakse Jood naar Auschwitz gedeporteerd. Lale Sokolov staat vanaf dan bekend als gevangene 32407. De SS-officieren benoemen hem tot ‘Tätowierer’, tatoeëerder. Tweeënhalf jaar lang is hij degene die van duizenden gevangenen een nummer moet maken. Zoals van Gita, vanaf dan gevangene 34902. Terwijl hij gedwongen wordt haar te brandmerken, kerft zij haar naam voor altijd in zijn hart. Na drie jaar wordt Gita op dodenmars gestuurd en komt Lale in een ander kamp terecht. Beiden weten te ontsnappen en gaan op zoek naar elkaar. Gedurende zeventig jaar zwijgen Lale en Gita over het begin van hun relatie. Pas na Gita’s dood durft Lale hun uitzonderlijke overleversverhaal te delen.

Tegelijk met de verschrikking in dit boek spreekt er vooral hoop uit die indruk op mij maakte en die ook naar voren komen in het nawoord van de zoon van Lale en Gita aan het eind van het boek. Hoop op een betere toekomst en vooral ook liefde, altijd weer de liefde. Wat ook heel duidelijk uit dit boek naar voren komt is de grote drang om te overleven, maar dat zowel Lale als Gita dat nooit ten koste van alles laten gaan. Een indrukwekkend stuk over Lale en Gita is hier te lezen.  En daar heb ik ook deze foto vandaan met Lale, Gita en hun zoon Gary:

Ik vind het altijd interessant om bij dit soort historische romans wat te googlen naar een aantal personages en in dit geval betrof het naast Lale en Gita vooral een aantal nazi’s (1, 2, 3, 4en 5). Ongelooflijk dat mensen hebben kunnen doen wat ze deden. Ongeloof om je te realiseren dat dit soort dingen helaas nog steeds gebeuren.

Wat ik daarnaast schokkend vond was het feit dat een van de gevangen vrouwen gedwongen werd tot het onderhouden van een sexuele relatie met een van die nazi’s en dat zij na afloop van de oorlog veroordeeld werd wegens samenzwering met de nazi’s en 15 jaar dwangarbeid in Siberië moest verrichten. In het boek redt zij zelfs een keer het leven van Lale, dus ergens gaat er wat mij betreft toch iets mis met de betrouwbaarheid van de gebeurtenissen in het boek. Wat is echt gebeurd en wat niet? Maar dit laat onverlet dat het boek het lezen meer dan waard is. Opdat wij nooit vergeten.

Huishoudtag

Hier gelezen die hem weer hier vandaan had. En oh huishoudster die ik d’r ben kan ik dit stokje natuurlijk niet laten liggen.

  1. Vaatwasser of met de hand afwassen?
    Vaatwasser! Laatst was de afwasmachine een dikke week kaduuk en dat was helegaar niet tof.
  2. Wegwerp poetsdoekjes of uitwasbaar poetsgerei?
    Uitwasbaar poetsgerei. Laatst vond De Student dat er een soort van wegwerpkeukendoekjesmeteengeurtjediedirectontvetten gekocht moesten worden. Dus kocht ik die. Vervolgens liggen ze maar te liggen.
  3. Stofzuiger of bezem?
    Stofzuiger die gelukkig door Mr. T. gebruikt wordt. En na het eten vaak even met handveger en blik onder de keukentafel door.
  4. Stofzuiger of swiffer?
    Die stofzuiger dus. En Mr. T. kan heul goed stofzuigen.
  5. Droogkast of was ophangen?
    Wat een leuk woord ‘droogkast’. Ik neem aan dat ze daar de wasdroger mee bedoelen? Dit gebruik ik voor handdoeken, ondergoed, sokken en dat soort gerei. De rest gaat op de draad.
  6. Milieuvriendelijke poetsprodukten of chemische troep?
    Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik daar niet heel erg goed op let en dat ik ook niet heel erg merkvast ben. Het zal er wel een beetje tussenin zitten.
  7. Vloeibaar wasmiddel of waspoeder?
    Waspoeder. Van de witte en/of bonte reus.
  8. Strijken of niet strijken?
    Wat ben ik toch een ongelooflijke bofbips dat ook deze klus door Mr. T. gedaan wordt. Maar voor alle duidelijkheid en voordat jullie medelijden met Mr. T. krijgen: ik ben van de wassen draaien, het ophangen, het opvouwen, het poetsen van de badkamer, het verschonen van de bedden en het poetsen van de benedenverdieping.
  9. Chemische luchtverfrisser of geurstokjes?
    Geurstukjes. Tot groot verdriet van met name De Student die vieze geurtjes, met name na bepaald toiletbezoek, echt niet trekt. Later, als ze op zichzelf woont, mag ze het allemaal op haar eigen manier doen.
  10. Spuitbus of sopje, emmer en aftrekker om de ramen te zemen?
    Een sopje maar wat een ellende is dat toch altijd. Dan doe ik zo mijn best en ben ik stiekem best een beetje trots op mijn noeste arbeid totdat de zon op de pas gelapte ramen schijnt. Een en al streep. 🙁
  11. Poetsvrouw of zelf poetsen?
    Toen we nog allebei fulltime werkten hadden we iemand die elke week een paar uur kwam poetsen. WAT EEN ZALIGHEID! Ik ben zo niet van het huishouden. Toen zij echter stopte omdat ze last had van haar knieën en ik halverwege mijn zwangerschap van De Student was besloten we om dan maar zelf te gaan poetsen. We gingen immers in totaal drie dagen minder werken, dus minder inkomsten en meer tijd om zelf het huishouden te managen. Maar pfffft …

Doe je zelf ook mee? Kopieer dan onderstaand lijstje en plak het in je antwoord.

  1. Vaatwasser of met de hand afwassen?
  2. Wegwerp poetsdoekjes of uitwasbaar poetsgerei?
  3. Stofzuiger of bezem?
  4. Stofzuiger of swiffer?
  5. Droogkast of was ophangen?
  6. Milieuvriendelijke poetsprodukten of chemische troep?
  7. Vloeibaar wasmiddel of waspoeder?
  8. Strijken of niet strijken?
  9. Chemische luchtverfrisser of geurstokjes?
  10. Spuitbus of sopje, emmer en aftrekker om de ramen te zemen?
  11. Poetsvrouw of zelf poetsen?

Ik ben echt echt echt geen fan van het huishouden maar ja … het moet nou eenmaal gebeuren. Wat ik echt het allerergste vind doet Mr. T. gelukkig zoals het strijken en stofzuigen dus ik ben een gelukkig mensch. En als ik nog eens echt leer om goed de ramen te wassen dan wordt het misschien ooit nog wel ‘ns wat met mij.

Welk huishoudelijk klusje is jouw favoriete karwei eigenlijk? 

M.J. Arlidge

Ik ben waarschijnlijk een van de laatste personen die de boeken van M.J. Arlidge is gaan lezen. Maar in de tweede week van januari kwam het er toch van en begon ik in ‘Iene miene mutte‘. Ik moet zeggen, dat was een prima boek. Niet heel hoogstaand, maar wel interessant zeker gezien de rode draad door de volgende boeken.

Een meedogenloze moordenaar ontvoert tweetallen, houdt ze gevangen, hongert ze uit en legt ze een afschuwelijk dilemma voor: doden of gedood worden. De volgende vraag is wie beter af is: de overlevende, met een levensgroot schuldgevoel, of de persoon die het niet overleefd heeft. Politie-inspecteur Helen Grace en haar mensen proberen uit alle macht de psychopaat te doorgronden en te vinden. Hun enige aanknopingspunt zijn de slachtoffers, maar deze lijken lukraak gekozen en de overlevenden zijn zwaar getraumatiseerd. Langzamerhand wordt duidelijk wat er aan de hand zou kunnen zijn.


Het uitgangspunt van het ‘kiezen’ vond ik goed gevonden al vond ik dat in het boek ‘50/50‘ toch beter uitgewerkt. De schrijfstijl van Arlidge is prima al vond ik het af en toe wel wat rommelig en ook wel wat simpel. Maar verder heb ik erg genoten van dit boek waardoor ik al vrij snel de drie volgende boeken las ‘Piep zie de muis‘,  Pluk een roos‘ en ‘Klikspaan‘.
  
De delen 5 en 6 staan inmiddels ook op mijn ereader, deel 7 verschijnt in april verschijnt.

Gek eigenlijk dat ik steeds gedacht heb dat het hier om een vrouwelijke auteur zou gaan, maar dat blijkt niet te kloppen.

Heb jij de boeken van Arlidge gelezen en zo ja, wat vond je ervan?

Donorwet

Ik ben heel benieuwd hoe er volgende week gestemd gaat worden. Stemt de Eerste Kamer voor of tegen de donorwet? Wat mij betreft wordt het een grote VOOR, want het lijkt mij logisch: tenzij je anders aan hebt gegeven ben je automatisch donor.  Omdat er een schreeuwend tekort is aan donoren, omdat je -waarschijnlijk- zelf ook graag geholpen zou willen worden als je een orgaan nodig zou hebben, omdat je iets kunt doen voor anderen als je zelf niet meer leeft.

Wellicht ben ik naïef maar ik denk echt dat artsen iemand heus niet laten sterven omdat deze iemand dan misschien een ander iemand kan redden met zijn/haar organen. Artsen hebben een eed afgelegd en ik vertrouw daarop. Doemdenkers en complottheorieaanhangers (wat een woord) zullen mij wat dat betreft heus wel dom vinden. Soit.

Dat er ruimte moet zijn om geen donor te zijn vind ik ook logisch (gelukkig leven we in een land waar die ruimte er is), alleen zullen die mensen daar nu even een beetje moeite voor moeten doen door zich te laten registreren. Of ze dan vervolgens wel recht hebben op organen, dat vind ik dan wel een lastige. Ach denk ik dan maar, als mensen uit principiële overtuiging of uit geloofsoverwegingen geen donor willen zijn, dan willen ze waarschijnlijk zelf ook geen organen ontvangen.

Inmiddels ben ik al zo lang als ik me kan herinneren orgaan- en bloeddonor en sinds een paar jaren ben ik stamceldonor. Ik hoop dat ik met mijn bloed al vele mensen geholpen heb en wie weet, kan ik dat ook ooit als stamceldonor doen (hoe eng het me allemaal ook lijkt). En verder hoop ik dat ik nog heel veel jaren op deze aardkloot mag leven. Of mijn organen dan nog bruikbaar zijn, dat zien de artsen tegen die tijd wel.

Feit is dat Mr. T. en ik recent meegemaakt hebben hoe kwetsbaar het leven is en hoe artsen het ineens over transplantatie hebben. Bizar gewoon. Maar voor mij juist een reden te meer om dat donorschap hoog in het vaandel te hebben.

Ooit schreef ik, in het kader van de WE-300, een verhaaltje over een orgaandonatie. En met dat verhaaltje zeg ik eigenlijk alles wat ik wil zeggen: klik.

En jij: ben je voor of tegen de donorwet? Ken je iemand die ook een transplantatie  heeft ondergaan, of wellicht iemand die een orgaan nodig heeft/had?

Kerstvakantie!

Mijn kerstvakantie viel behoorlijk in het water door de ziekte van Mr. T. dus ik ga nu in de herkansing. Vanaf vandaag heb ik, tot en met 18 februari, gewoon helemaal kerstvakantie! Hoe tof is dat dan wel niet?

Morgen ga ik de vijftigste verjaardag van een vriendin vieren. Zij viert over een x-aantal weken samen met haar man een ‘samen 100-feestje’ maar ze wilde haar eigen 50ste verjaardag niet helemaal ongemerkt voorbij laten gaan en nodigde daarom alle vrouwen die iets voor haar betekenen uit voor een high tea. Is dat nou niet leuk?

Verder is het vanaf vrijdag natuurlijk carnaval hier in de regio. De Student heeft snode plannen voor alle dagen en zal het dus hartstikke druk hebben en zelfs De Scholier waagt zich voor het eerst aan een avondje carnaval. Ik ben benieuwd wat ze er van vindt, want ze is niet zo van de (grote) groepen. Mr. T. gaat zijn eerste alcoholloze carnaval sinds vele, vele jaren meemaken. Ik ben benieuwd hoe hij dat gaat vinden.

Zaterdag is het hier traditioneel optocht kijken en op zondag vertrekken De Scholier en ik voor een klein uitje. Rijssen is onze reisbestemming, dus als iemand nog tips heeft in die regio: ze zijn welkom. De Scholier is op de hoogte van het feit dat we op zondag lekker gaan wandelen op de Sallandse Heuvelrug en ze verheugt zich er enorm op (not!), maar de maandag is zij de baas over de agenda (zal wel shoppen worden).

Voor de rest heb ik 0,0 plannen al ben ik bang dat de keuken ook nog wel gepoetst zal moeten worden.

En het aller-, aller-, allerfijnste vind ik dat ik vanaf aanstaande zaterdag gewoon 9 dagen lang geen wekker hoef te zetten!

Issues

Mij zal het echt niet lukken ben ik bang om zo goed als afvalloos te leven. De zussen Nicky en Jessie schijnen dat al drie jaar te doen. Wat knap! Ik vind wel dat we een verantwoordelijkheid hebben wat dit soort dingen betreft. Regelmatig verbaas ik me over de enorme hoeveelheden zwerfafval en daar kan ik best nijdig om worden. Gooi je zooi in de afvalbak of neem het mee naar huis. Ik leer de meiden om nooit iets op de grond te gooien (heb bijvoorbeeld af en toe een akkefietje met een van hun vriendjes/vriendinnetjes die dat wel doen en die ik dan vriendelijk doch dwingend verzoek het per ongeluk gevallen lollystokje op te ruimen en ja, dan schamen mijn dochters zich voor me, hoe raar kan het lopen!?) en ik scheid ons afval zo goed en volledig mogelijk.

Het is voor mij eigenlijk onverteerbaar dat bedrijven nog steeds (mogen) weigeren om statiegeld in te voeren. Neem je verantwoordelijkheid meneer de CEO (of hoe je dan ook mag heten). Gelukkig schijnt er wat te gaan gebeuren, maar of het genoeg is en of het ook echt doorgezet zal worden? Ik waag het te betwijfelen, want money makes nog steeds the world go round. De Student studeert packaging en is nog vol idealisme en hoop. Ik hoop dat zij er echt toe kan gaan doen.

Het is voor mij eigenlijk ook onverteerbaar dat 1% van de wereldbevolking samen meer bezit dan de rest van de 99% en alleen maar rijker en rijker wordt. Ik hoorde op het journaal dat deze mensen in staat zouden zijn om samen het grootste deel van alle problemen in de wereld op te lossen. Waarom doen ze dat dan niet? Als je 50.000.000 euro bezit, zou dat dan niet genoeg zijn? Of word je echt zo veel gelukkiger van 1.000.000.000? Ik snap er de ballen niet van. Iedere maand doneer ik aan een aantal goede doelen. Koop ik daarmee mijn geweten vrij of helpt het echt? Het eerste weet ik niet en het tweede hoop ik van harte.

Hetzelfde geldt ook wel voor ondermijning. De onderwereld probeert meer en meer grip te krijgen op de bovenwereld zodat men op die manier invloed uit kan (gaan) oefenen op dingen. Ik hoorde tijdens een programma dat de onderwereld in feite ook  ‘gewoon’ bestaat uit bedrijven die winst willen maken. Ja, zo lust ik er nog wel één. En waarom kunnen die criminelen dan niet gewoon tevreden zijn met wat ze doen en met wat ze hebben. Ook hier snap ik het niet. Het moet altijd maar meer, meer, meer zijn. En dat altijd ten koste van anderen.

En zo’n man als Bono dan. Vroeger was hij toch wel zo’n beetje mijn held. Maar in mijn optiek moeten juist deze helden zich goed gedragen. En nee, daar hoort belastingontduiking dan echt niet bij. Ze hebben al zoveel, moet het dan echt steeds maar meer, meer, meer zijn? Wat voor voorbeeld ben je dan???

Ach, ik weet best dat een logje als dit totaal geen effect zal hebben, maar af en toe lucht het toch wel een beetje op om het van me af te schrijven.

Welk maatschappelijk onderwerp kan jou heel erg bezighouden?

 

Zeg me wie ik ben

Van Julia Navarro las ik al eerder een boek en dat vond ik adembenemend mooi. De beschrijving van haar boek ‘Zeg me wie ik ben‘ stond me ook wel aan en daar begon ik vol goede moed in. Het is een dikke pil van bijna 800 pagina’s en het kostte dus best een aantal uren om het te lezen. Ik moet zeggen dat Navarro me met dit boek niet zo wist te betoveren als met ‘Schiet maar ik ben toch al dood’. Het begin van dit boek vond ik niet altijd even interessant en ook wel wat trager. Dat veranderde toen ik zo ongeveer eenderde van het boek uithad. Wat een leven laat Navarro Amelia toch leiden.

Een journalist wil meer te weten komen over zijn overgrootmoeder. Het enige wat van haar bekend is, is dat ze vlak voor de Spaanse Burgeroorlog het land ontvluchtte en daarbij haar man en kind achterliet. Hij gaat op onderzoek uit en ontdekt wat voor bijzondere vrouw deze Amelia Garayoa is geweest, wier leven zich afspeelde in de grote politieke brandhaarden in het Europa van de 20ste eeuw: Spanje ten tijde van de Burgeroorlog, Rusland in de tijd van Stalin, nazi-Duitsland, fascistisch Italië en het naoorlogse Berlijn tot aan de val van de Muur in 1989. Vier mannen veranderen het leven van Amelia voorgoed: de zakenman met wie ze een verstandshuwelijk aangaat, de revolutionair met wie ze wegvlucht, de journalist die haar aan de Britse geheime dienst voorstelt en de nazi die, ondanks zijn afschuw van Hitler, Duitsland nooit zal verraden. Geconfronteerd met onrechtvaardigheid en onvrijheid besluit de strijdvaardige Amelia, zelf het slachtoffer van een fatale keuze die ze vroeg in haar leven heeft gemaakt, dat ze niet langer neutraal kan blijven…

Uiteindelijk dus een heel mooi boek met een paar kanttekeningen. Die voor mij wat oninteressante start vond ik dus jammer en ook de journalist Guillermo vond ik geen heel sympathiek personage. Amelia maakt zoveel mee in haar leven dat het eigenlijk niet realistisch kan zijn, maar tegelijk houdt Navarro het door haar karakterschets van Amelia toch heel natuurlijk. Het hysterische van Amelia rondom haar zoon is begrijpelijk maar past -in mijn ogen- niet bij de rest van haar persoonlijkheid. Maar voor de rest eigenlijk niets dan lof.