Van Julia Navarro las ik al eerder een boek en dat vond ik adembenemend mooi. De beschrijving van haar boek ‘Zeg me wie ik ben‘ stond me ook wel aan en daar begon ik vol goede moed in. Het is een dikke pil van bijna 800 pagina’s en het kostte dus best een aantal uren om het te lezen. Ik moet zeggen dat Navarro me met dit boek niet zo wist te betoveren als met ‘Schiet maar ik ben toch al dood’. Het begin van dit boek vond ik niet altijd even interessant en ook wel wat trager. Dat veranderde toen ik zo ongeveer eenderde van het boek uithad. Wat een leven laat Navarro Amelia toch leiden.

Een journalist wil meer te weten komen over zijn overgrootmoeder. Het enige wat van haar bekend is, is dat ze vlak voor de Spaanse Burgeroorlog het land ontvluchtte en daarbij haar man en kind achterliet. Hij gaat op onderzoek uit en ontdekt wat voor bijzondere vrouw deze Amelia Garayoa is geweest, wier leven zich afspeelde in de grote politieke brandhaarden in het Europa van de 20ste eeuw: Spanje ten tijde van de Burgeroorlog, Rusland in de tijd van Stalin, nazi-Duitsland, fascistisch Italië en het naoorlogse Berlijn tot aan de val van de Muur in 1989. Vier mannen veranderen het leven van Amelia voorgoed: de zakenman met wie ze een verstandshuwelijk aangaat, de revolutionair met wie ze wegvlucht, de journalist die haar aan de Britse geheime dienst voorstelt en de nazi die, ondanks zijn afschuw van Hitler, Duitsland nooit zal verraden. Geconfronteerd met onrechtvaardigheid en onvrijheid besluit de strijdvaardige Amelia, zelf het slachtoffer van een fatale keuze die ze vroeg in haar leven heeft gemaakt, dat ze niet langer neutraal kan blijven…

Uiteindelijk dus een heel mooi boek met een paar kanttekeningen. Die voor mij wat oninteressante start vond ik dus jammer en ook de journalist Guillermo vond ik geen heel sympathiek personage. Amelia maakt zoveel mee in haar leven dat het eigenlijk niet realistisch kan zijn, maar tegelijk houdt Navarro het door haar karakterschets van Amelia toch heel natuurlijk. Het hysterische van Amelia rondom haar zoon is begrijpelijk maar past -in mijn ogen- niet bij de rest van haar persoonlijkheid. Maar voor de rest eigenlijk niets dan lof.