Pislink

Van onderstaand bericht word ik echt pislink. En als het een 1-april-grap is, dan is het een heel goede 1-april-grap, maar dan vind ik nog steeds dat je over dit soort dingen geen 1-april-grappen hóórt te maken!! En mocht het dus een 1-april-grap zijn, dan ben ik er falikant ingestonken. En ergens hóóp ik zo ontzettend dat ik er ingestonken ben. Maar dat allemaal geheel terzijde.

Echt hè, als die winkeliers in Rotterdam dit serieus menen, dan moeten ze zich heel erg gaan zitten schamen. Heel, heel erg! Want jemig, hoe is het mogelijk dat de omzet van twee of drie uur shoppen belangrijker geacht wordt dan het herdenken van de oorlog. Dat kan er bij mij echt niet in.

Er zijn steeds minder mensen die de oorlog bewust hebben meegemaakt wat misschien maakt dat er veel te veel mensen niet meer weten wat er gebeurd is, maar je hoeft maar naar het journaal te kijken om te weten hoe dramatisch veel rampen er op dit moment nog plaatsvinden. En je hoeft maar over een beetje inleveringsvermogen te beschikken om te beseffen: dat nooit meer! De wereld is keigek geloof ik en er hoeft maar dit te gebeuren en ons veilige leventje wordt volledig overhoop gehaald. Daar hoeft echt niet veel (meer) voor te gebeuren.

Als ik kijk naar mijn werk en de groei van de belangstelling voor onze herdenking dan kan ik niet anders dan heel erg trots zijn op het werk dat ik samen met de werkgroep mag doen. Vorig jaar zat het theater helemaal vol (dat betekent bijna 600 mensen) en stonden er bij de herdenking buiten nog zo’n 100 mensen meer. De toespraken die ik voor deze herdenking schrijf zijn, wat mij betreft de belangrijkste toespraken die ik schrijf. Gewoon omdat ik het idee heb dat ik met die toespraken mensen toch heel even na kan laten denken …

Mooi

Het is al weer wat ouder nieuws, maar ik wil het toch even op mijn blog zetten. Want ik denk dat er nooit genoeg aandacht voor dit soort goede daden kan zijn. Zelf ben ik al weer een jaartje of vier stamceldonor en dat mag ik nog exact zeven jaar zijn want na je 55ste mag je blijkbaar niet meer doneren. Ik ben benieuwd of ik ooit een match zal blijken te zijn. Het lijkt me zo bizar om misschien, bij leven, iemand op die manier te kunnen helpen.

Ik vind het mooi dat dit soort acties zoveel aandacht krijgt en tegelijkertijd wringt het ook wel een beetje. Want waarom moet eerst een bekend iemand zich laten ‘horen’ om mensen te bewegen ook actie te ondernemen? Als je ziet dat er wereldwijd 32.000.000 donoren zijn terwijl er 7.600.000.000 mensen op deze wereldbol rondlopen, dan is dat best een beetje confronterend. Nog geen half procent is donor.

Voor een jongen als Oscar was er helaas geen donor beschikbaar, maar de Rosan hieronder had meer geluk.

De kans dat je als donor opgeroepen wordt is heel erg klein dus eigenlijk zou dat geen belemmering moeten zijn. Toch? Dus: doe het vandaag nog en meldt je aan!

Dertien

Gossiemikkie, het is bijna niet te geloven maar vandaag begint mijn blog aan zijn (haar?) dertiende levensjaar. Op 26 maart 2006 plaatste ik mijn allereerste blogje en sindsdien zijn er vele gevolgd. Eerst lange tijd bij web-log, maar daar ging het op enig moment gruwelijk mis en inmiddels schrijf ik alweer bijna zes jaar op mijn eigen domein mijn verhaaltjes.

Af en toe heb ik wel een dip maar over het algemeen ben ik vooral heel erg blij met deze hobby. En het teruglezen van mijn schrijfsels vind ik nog altijd heel erg tof. Zeker als het gaat om de blogjes over mijn bloedjes van kinderen of de ‘gedachten-blogjes’.

Ontlurken (wat betekent dat je je lezers die nooit of zelden reageren vraagt om voor één keer (en liefst stiekem ook wel vaker) te reageren door op z’n minst te laten weten dát ze meelezen en wellicht dat ze dan ook nog even aangeven hoe lang ze al meegeven of iets anders van zichzelf vertellen of wat dan ook) heb ik ook al een aantal keer gedaan op mijn blog en omdat mijn blog vandaag tenslotte jarig is (voor zover een blog natuurlijk jarig kan zijn), lijkt het me wel zo leuk als naast de trouwe reageerders (die mij ongetwijfeld gaan feliciteren met mijn prachtige blog en mij (en daarmee henzelf uiteraard) nog vele jaren blogplezier wensen) ook de vele, vele lurkers die hier dagelijks komen vandaag een keer van zich laten ‘horen’ want dat zou ‘uw blogvrouwe’ enorm op prijs stellen. Waarvan akte!

En omdat wie jarig is natuurlijk trakteert … pak een stukje taart. Of voor de mensen die liever een gezond hapje nemen: ik heb ook manderijntjes. Tast toe en geniet ervan!

Hieperdepiep hoera!

Hieperdepiep hoera …

… voor mijn schoonvader die vandaag

wordt en ook voor mij want ik bereik vandaag de broekie-leeftijd-als-je-naar-mijn-schoonvader-kijkt van maar liefst

jaar jong.

En omdat het tenslotte zondag is plak ik aan deze feestelijke dag toch nog even een recensie vast. Ik las ‘Voor mij‘ van Jojo Moyes die daarmee -denk ik- haar trilogie (deel 1 en deel 2) over Louisa afmaakt.

Louisa Clark heeft besloten de stap te wagen: ze is alleen afgereisd naar New York, ervan overtuigd dat haar relatie met ambulancebroeder Sam dit avontuur zal overleven. In haar nieuwe baan wordt ze meteen in het diepe gegooid, want het leven van haar werkgever, de rijke familie Gopnik, speelt zich af in de hoogste sociale kringen. Daar ontmoet ze Joshua Ryan, die een onverwachte link met haar verleden blijkt te hebben … Lou’s hart ligt bij Sam in Engeland, maar intussen speelt haar leven zich af in New York. Het wordt steeds moeilijker om de kloof te overbruggen. Zal Lou erin slagen om zichzelf niet te verliezen tussen deze twee werelden?

Ik heb dit boek met veel plezier gelezen. Moyes schrijft vlot en Lousia is gewoon een heel sympathiek hoofdpersoon die je als lezer het allerbeste gunt. Ook in dit boek zit de nodige humor en ook een aantal leuke levenslessen. Al met al gewoon een fijn boek.

Verjaardagslijstje

Ik zag onderstaand lijstje al weer een hele tijd geleden en dacht toen al ‘ha, dat is een leuke voor mijn verjaardag’. Inmiddels is het vijf maanden later, ben ik aanstaande zondag jarig en vind ik dat ik hem nu dus best mag posten. 😉

  1. Welke dag is het nu? → 23 maart 2018
  2. Op welke dag ben je geboren? → 25 maart 1970
  3. Wat staat er bovenaan je verlanglijstje dit jaar? → Iets wat helaas niet te koop is. Pijnvrij door het leven gaan.
  4. Vier je je verjaardag altijd op de dag zelf? → Dat ligt eraan op welke dag het valt. Daarbij is mijn schoonvader ook op 25 maart jarig, dus moeten we altijd even kijken. Dit jaar wordt hij zelfs 95 (!!!) en dat gaan we zondag uiteraard vieren. Zelf vier ik mijn verjaardag dit jaar op Tweede Paasdag.
  5. Hoe vier jij je verjaardag en heb je tradities? → Eigenlijk altijd met hetzelfde clubje mensen. Deels familie en deels wat goede vrienden. De bank achter in het huis verhuist naar voren, er worden bartafels neergezet en wat krukken en de ‘oudjes’ kunnen aan de eettafel. Er is lekkers en drinken.
  6. Vier je je verjaardag anders sinds je mama bent? → Nee.
  7. Wie nodig je uit voor je verjaardag? → Zie 5. Mijn ouders dus, schoonvader, broer, schoonzussen, peettante, suikeroom, neef, nichtjes, vrienden en alle aanhang die daarbij hoort. 
  8. Heb je weleens iets gevraagd maar nooit gekregen? → Nee, want ik vraag volgens mij nooit iets. 
  9. Wat is het mooiste cadeau dat je ooit hebt gehad voor je verjaardag? → Dat weet ik niet meer. Ik vind cadeautjes krijgen sowieso leuk, dus het is al snel goed.
  10. Wat zou jouw ultieme verjaardagscadeau zijn? Wat staat er op je wensenlijst? → Geen idee. Ik denk dat het best lastig is om voor mij iets te kopen, want ik heb alles al en als ik iets niet heb en ik wil het dan koop ik het. Sinds ik digitaal lees vallen boeken eigenlijk ook af. 
  11. Krijg je veel kaartjes/app’jes/telefoontjes op je verjaardag? → Ja, een heleboel. Zelfs nog gewone ouderwetsche post. I like it.
  12. Wat is je lievelingstaart en maak je hem zelf? → Ik heb nog nooit in mijn leven taart gebakken. Hoe erg is dat dan wel niet. Mijn favoriete taart is monchou.
  13. Als je werkt trakteer je dan op je werk? → Yep. Op taart of bijvoorbeeld lekkere bonbons. En vaak ook iets gezonds erbij zoals mandarijntjes.
  14. Wat serveer je tijdens het feestje? → Taart, of mini-appelflapjes of petit fours. Knabbels, salades, toastjes et cetera.
  15. Wat is je favoriete hapje en maak je het zelf? → Olijven, oude kaas. Japanse mix. Ik maak het niet zelf.
  16. Blaas je nog kaarsjes uit? → Nee.
  17. Blijf je op tot 12 uur ’s nachts om je extra jarig te voelen? → Nee. Ik heb wel de tik dat ik vind dat je pas jarig bent als je uit bed komt. Dus als je de dag van te voren tot na middernacht op bent, dan ben je eigenlijk pas jarig als je ‘s ochtends uit bed komt. 

Als je het leuk vindt om het lijstje ook in te vullen: selecteer onderstaand stukje, control c en control v in het reactieveld.

  1. Welke dag is het nu?
  2. Op welke dag ben je geboren?
  3. Wat staat er bovenaan je verlanglijstje dit jaar?
  4. Vier je je verjaardag altijd op de dag zelf?
  5. Hoe vier jij je verjaardag en heb je tradities?
  6. Vier je je verjaardag anders sinds je mama bent?
  7. Wie nodig je uit voor je verjaardag?
  8. Heb je weleens iets gevraagd maar nooit gekregen?
  9. Wat is het mooiste cadeau dat je ooit hebt gehad voor je verjaardag?
  10. Wat zou jouw ultieme verjaardagscadeau zijn? Wat staat er op je wensenlijst?
  11. Krijg je veel kaartjes/app’jes/telefoontjes op je verjaardag?
  12. Wat is je lievelingstaart en maak je hem zelf?
  13. Als je werkt trakteer je dan op je werk?
  14. Wat serveer je tijdens het feestje?
  15. Wat is je favoriete hapje en maak je het zelf?
  16. Blaas je nog kaarsjes uit?
  17. Blijf je op tot 12 uur ’s nachts om je extra jarig te voelen?

Over een brokkenpilootje, een generale, HPV en twee voorstellingen

De Scholier is er best goed in het maken van kleine brokjes. Af en toe (gelukkig niet al te vaak) maakt ze een grotere brok en afgelopen vrijdag presteerde ze het een flinke brok te produceren. Ik was bij mijn moeder op de thee toen ik op mijn telefoon keek. Twee keer gebeld door school Ai, dat is niet best. En dat was ook niet best: De Scholier was van de trap gevallen en had nu hevige pijn in haar rug. Of ik haar kon halen. Ja duh, tuurlijk. Op school trof ik een meisje aan dat veel pijn had en ik belde vanaf daar de huisarts. Helaas konden we daar niet meteen terecht omdat hij voor een spoedafspraak was, maar gelukkig konden we ‘s middags langskomen. Lang verhaal kort: De Scholier werd onderzocht en voor de zekerheid doorgestuurd naar het ziekenhuis voor röntgenfoto’s waar gelukkig bleek dat haar wervelkolom en wervels niets geleden hadden. Pijnstilling dus en niet te flauw. De Scholier was de rest van de dag zo stijf als een plank en had veel (spier)pijn. Gelukkig was het zaterdag al een boel minder.

Maar … ‘s avonds is de generale repetitie voor het toneel en dat te moeten missen is toch wel heel erg niet fijn/handig/verdrietig. Een half uurtje voor vertrek stoppen we nog wat pillen in haar en vol goede moed vertrekt ze. De generale repetitie verloopt gelukkig prima en ook zoals een generale hoort te verlopen en de pijn valt mee al blijft ze krammig. Gelukkig gaat het stuk over een ziekenhuis en is het personage dat De Scholier speelt sowieso wat stijfjes.

Ik had De Scholier in verband met haar valpartij al afgemeld voor de voetbalwedstrijd van zaterdag en gelukkig ging die uiteindelijk ook niet door vanwege het weer, dus daar heeft ze niks mee gemist. Op zaterdagavond vond ook de inenting voor HPV plaats. Ik vond het destijds met De Student al best heel erg lastig en met De Scholier eigenlijk nog lastigerder in verband met haar medische verleden (en ja dat zijn allemaal beveiligde blogjes die niet volgens het normale wachtwoord gaan omdat ik deze echt privé wil houden). Ik heb me opnieuw goed laten informeren door zowel haar behandeld kinderarts als de GGD en ook nu besloten we dat we de inenting gewoon zouden halen. Dat was echt in amper drie minuten gepiept. Binnenkomen, formuliertje overhandigen, stempeltje, doorlopen, arm ontbloten, prik erin, klaar! De Scholier gaf geen kik, tja, ze is ook wel wat gewend op dat gebied.

Op zaterdagavond en zondagavond zijn er voorstellingen van het toneel en het was superleuk. Op zaterdag zitten opa, oma, nichtje, De Student en Haar lief, peetoom en -tante in het publiek (Mr. T. en ik kunnen niet in verband met de vriendendag) en op zondag genoten Mr. T. en ik van haar toneelspel. Ze doet het geweldig en man, man, man wat ben ik trots op mijn kleine/grote brokkenpilootje. Ze had het een tijdje over stoppen met toneel, maar daar kwam ze de laatste dagen van terug. Volgende week maandag is de evaluatie van dit jaar en moeten ze doorgeven of ze doorgaan en ik denk dat ze er toch nog een jaartje aan vastplakt. Gelukkig!

Dochters van anderen

Ik vond het een vrij warrig en rommelig boek dat ‘dochters van anderen‘ en was eigenlijk gewoon best blij dat ik het uit had. Het uitgangspunt van het boek vond ik erg mooi en vanaf het eerste begin zat ik er wel behoorlijk langs wat Julie betreft dus dat heeft de auteur prima gedaan.

Een avond als alle andere eindigt voor de familie Whitaker in een afschuwelijke nachtmerrie: hun oudste dochter Julie wordt met een mes op haar keel vanuit haar eigen kamer ontvoerd terwijl de rest van de familie ligt te slapen. Haar jongere zus is de enige getuige, maar kan niets anders doen dan hulpeloos toekijken en zich verstoppen in een kast uit angst voor de gewapende, gestoorde indringer.

De opzet van het boek is eigenlijk ook best heel goed gedaan. Het ene deel van het boek gaat de toekomst in en het andere deel wordt verteld vanuit ‘de verdwenen dochter’ en gaat terug de tijd in. Dat is mooi gedaan, maar vooral het verhaal van de dochter wordt, wat mij betreft, op een moment wel heel erg chaotisch en rommelig. Desalniettemin vormden de laatste pagina’s van het boek  uiteindelijk toch best een verrassing voor mij. Ik kijk dus een beetje dubbel naar dit boek: interessant verhaal, maar rommelig en verwarrend. Iets anders kan ik er niet van maken en echt veel mis je dus ook niet als je dit boek niet leest.

Zonneschijn Blogger Onderscheiding

Nope, geen nieuw soort onderscheiding hoor, maar ik kreeg van deze dame de Sunshine Blogger Award. En tja, ik houd nu eenmaal van vragenlijsten dus die kan ik niet laten liggen.

  1. Wat is jouw meest favoriete dag van de week? → De zaterdag denk ik. Of de zondag. Of gewoon doordeweekse dagen die lekker lopen. Misschien kan ik beter mijn minst favoriete moment van de week noemen en dat is de nacht van zondag op maandag. Ik ben sowieso een slechte slaper, maar die nacht spant steeds weer opnieuw de kroon.
  2. Waar verheug jij je het meest op voor 2018? → Rust. Rust op mijn werk. Er is zoveel gedoe en gestress en pffft, ik word er af en toe helemaal gallisch van. Maar er gloort wellicht eventueel misschien aan de verre horizon een lichtpuntje. Tegerlijkertijd prbeer ik me daar niet al te veel op te verheugen, dan valt het ook niet tegen als het of nog heel erg lang duurt of uiteindelijk toch weer niet door (b)lijkt te gaan.
  3. Maak je iedere avond je eten vers of gebruik je kant-en-klaar of pakjes makkelijk? → Ik ben echt keitrots op mezelf want ik kook inmiddels volledig zonder zakjes en kant-en-klaar-toestanden. En ik probeer ook steeds meer nieuwe recepten uit. Stiekem vind ik koken inmiddels erg leuk. 
  4. Hoe sta jij over het algemeen in het leven? → Toch wel positief denk ik. Al ben ik heel, heel erg verwonderd over de manier waarop heel veel dingen in de wereld gaan. Hoe dingen in Nederland gebeuren. Waar de aandacht naar uitgaat, waar geen aandacht naar uitgaat. De rol van de media, de rol van onszelf. Soms kan ik daar wel erg verdrietig van worden. Tegelijkertijd zie ik mijn kinderen en dat stemt me hoopvol. Niet omdat ik wil zeggen dat onze kinderen perfect zijn, maar zij zijn nog zo vol vertrouwen en optimisme en dat is mooi om te te zien. 
  5. Wat is de beste beslissing die je ooit genomen hebt? → De scheiding van mijn eerste man.
  6. Ben je materialistisch ingesteld? → Uh, geen idee. Ik ben trots op mijn mooie huis en de dingen die er in staan en op sommige dingen. Maar ik realiseer me donders goed dat het allerbelangrijkste in het leven de mensen om je heen zijn en gezondheid en vooral ook tevreden zijn met wat je hebt. 
  7. Waar kan je over dagdromen? → Weet ik niet. Soms mijmer ik wat, maar waarover? Volgens mij niet over heel specifieke dingen.
  8. Wat is je favoriete TV programma? → Ik kijk normaliter niet heel veel TV, al moet ik zeggen dat dat op dit moment niet zo is. Ik volg ‘The Blacklist’, ‘ Outlander’ (maar dat is inmiddels afgelopen), ‘De Luizenmoeder’ (na zondag ook afgelopen), ‘Smeris’ (dito), ‘Soof’ en ‘CMC’ (ook allebei bijna afgelopen en die kijk ik vooral omdat ik dat op zondagavond heerlijk samen met De Student kijk met haar bolletje op mijn schouder of op mijn schoot: q-time). Soms kijk ik programma’s terug als ik van andere hoor dat het de moeite waard was of als er op (social) media over ‘gepraat’ wordt.
  9. Ben je een mensen-mens? → Jawel, maar met mate. Meer dan vroeger trouwens, maar ik ben ook heel graag alleen. Ik kan erg goed alleen zijn. 
  10. Sta jij altijd voor iedereen klaar in nood? → Niet voor iedereen denk ik. Alhoewel: ik ben wel iemand die snel te hulp komt. Zelfs bij mensen waar ik minder mee heb.
  11. En, wie ga jij nomineren? → Niemand. Maar iedereen mag meedoen. 

En voor het geval dat jij deze vragen ook wilt beantwoorden, selecteer de vragen hieronder, control c en control v in het reactieveld.

  1. Wat is jouw meest favoriete dag van de week?
  2. Waar verheug jij je het meest op voor 2018?
  3. Maak je iedere avond je eten vers of gebruik je kant-en-klaar of pakjes makkelijk?
  4. Hoe sta jij over het algemeen in het leven?
  5. Wat is de beste beslissing die je ooit genomen hebt?
  6. Ben je materialistisch ingesteld?
  7. Waar kan je over dagdromen?
  8. Wat is je favoriete TV programma?
  9. Ben je een mensen-mens?
  10. Sta jij altijd voor iedereen klaar in nood?

De dingen die voorbijgaan

Ach kijk dan toch, die foto’s hieronder. Allemaal van het oude ziekenhuis dat op dit moment gesloopt wordt hier. Al in 1845 kwamen de zusters hier in de gemeente zieken en hulpbehoevenden te hulp en rond 1910 werd er een heus ziekenhuis gebouwd. In dat ziekenhuis zijn allebei mijn dochters geboren, maar zij hebben niet meegemaakt wat de kindjes hieronder meemaakten. In de zon boven op het dak een middagdutje doen. Tja, buitenlucht is nu eenmaal goed voor de kindjes.

De eerste steen wordt gelegd.

Prachtig foto van de zusterzusters. Een hypermoderne operatiekamer in 1914.

Monsigneur Bekkers bemoeide zich ook met het ziekenhuis. Hier zegent hij in 1961 de nieuwe kinderafdeling in. 14 Jaar later zou ik er ruim 5 weken liggen.

De telefooncentrale in 1970. Heeft u een momentje?

En de centrale balie van de intensive care in 1978. De patiënten worden goed in de gaten gehouden.

Zo zag het ziekenhuis er in in 1958 uit. Een prachtig pand.

Uiteindelijk was daar niets meer van over, want zo lag het ziekenhuis er op het laatst bij. Inmiddels wordt dit gebouw gesloopt want het ziekenhuis is, na een fusie, verhuisd naar een buurgemeente. Daar was uiteraard nog een heleboel gedoe over, maar ach, het maakt mij niet zoveel uit of ik via de snelweg naar het nieuwe ziekenhuis rijd of via de lokale wegen naar het oude. Het kost allebei evenveel tijd. En het nieuwe ziekenhuis is hartstikke modern en goed geoutilleerd.

En wat komt er op de plek die vrijkomt? Er komen zorgappartementen en allerlei soorten woningen. Inbreiden heet dat en dat is mooi voor de gemeente.

Hoe zit het bij jou? Woon je ver van het dichtstbijzijnde ziekenhuis vandaan of valt dat mee? Heb je keuze in ziekenhuizen en waar hangt jouw keuze dan vanaf?

Katten

Sinds september 2012 wonen Suske en Wiske bij ons in huis en wat genieten we van die twee heerlijke poezen. S&W zijn de opvolgers van Puck en Muck, ook al twee heerlijke ‘katgenoten’ en nog langer geleden had ik ‘Lucky’. Lucky was een gestoorde kater overigens, niet te handelen en niet in bedwang te houden. Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen was ik dan ook erg opgelucht dat hij terecht kon op de boerderij van mijn neef zodat hij (Lucky dus, niet de neef) zich daar kon uitleven en de andere boerderijkatten kon gaan terroriseren. Maar dat geheel terzijde uiteraard.

Laatst las ik onderstaand bericht in de krant en ik kan me daar wel in vinden. Al mijn katten zijn binnenkatten geweest (ook bovengenoemde Lucky die zich gelukkig redelijk snel aan het boerderij-, en dus het buitenleven, aanpaste). Want ik vind dat als ik een kat heb, dat mijn buren daar geen (over)last van hoeven te hebben.

Ik heb er zelf ook een hekel aan als ik, al tuinierend, in een kattendrol grijp. En ja, dat overkomt mij geregeld. En daarbij hebben zowel onze linker- als rechterburen vogeltjes. Dus je kunt het in mijn ogen niet maken om dan je katten los te laten rondlopen.


Over het algemeen gaat het ook heel goed om onze poezen binnen te houden. Natuurlijk ontsnapt er wel eens één maar die keren zijn op één hand te tellen. Onze Muck is een keer bijna een week weggeweest en toen knepen we hem wel. Uiteindelijk bleek hij ingesloten te zijn geweest in een schuurtje in de wijk achter ons. Blij dat ie thuis was zeg. Suske is vorig jaar een keer pleite geweest en toen was De Scholier erg in paniek. Gelukkig vond Mr. T. hem na een paar uurtjes zoeken. De ‘held’ zat helemaal verstopt in het (open) schuurtje achter in onze tuin. Het was hem allemaal te veel geworden die vrijheid.

Hoe denk jij over katten? Vind jij dat ze los buiten moeten kunnen lopen? Heb je zelf katten en zo ja, hoe gaat het bij jullie dan?

Wat het hart verwoest

Oh, wat schrijft John Boyne toch prachtige, prachtige, prachtige boeken. Echt, ik heb zo ongelooflijk genoten van ‘Wat het hart verwoest‘.

Ierland, 1945. Cyril wordt geboren als bastaardzoon van een verstoten tienermeisje. Het welgestelde echtpaar Avery adopteert hem, maar Cyril vraagt zich vaak af waarom, want zijn adoptieouders laten geen gelegenheid onbenut om hem op het hart te drukken dat hij geen echte Avery is. Hij voelt zich ook geen Avery, en hij voelt zich ook niet thuis in het katholieke naoorlogse Ierland. Pas als hij de flamboyante charmeur Julian Woodbead ontmoet, is de eerste stap naar de zoektocht van zijn identiteit gezet – een zoektocht die hem tot in Amsterdam en New York voert, in een poging het geluk en de liefde te vinden.

In elf delen die steeds zeven jaar verspringen beschrijft Boyne het leven van Cyril. En dat doet hij met humor maar tegelijkertijd ook rauw en indringend. Boyne schuwt het niet af en toe behoorlijk te shockeren vond ik. Soms is het boek erg deprimerend, af en toe ook wel wat langdradig, maar vaker toch vol humor. Cyril zoekt zijn weg in een vijandige, homofobe wereld en het strenge Ierland jaagt hem weg. Het feit dat Cyril zo met zichzelf worstelt werkt in alles door en maakt dat hij een veel minder fijn leven heeft dan nodig geweest zou zijn. Deels komt dat door zijn eigen gedachten die hem beperken, deels door de tijd waarin en de plaats waar hij leeft.

Het feit dat homoseksuelen nog steeds door velen niet geaccepteerd worden en het geweld dat zij helaas nog regelmatig moeten verduren vormt een rode lijn in het boek en zet je als lezer aan het denken. Waarom kunnen we elkaar niet gewoon allemaal in onze waarde laten? Bemoei je gewoon met je zelf en laat anderen hun eigen leven leiden zoals men dat wil. Wat opvalt is dat Boyne trouwens wel heel erg negatief is over Ierland, de rol van de kerk daar en de bekrompenheid van het volk.

Schooltag

Hier gezien en te leuk om niet te gebruiken.

  1. Hoe oud ben je en zit je nog op school?
    Ik ben nu 47 jaar, dus ik zit niet meer op school. Via mijn werk volg ik nog wel af en toe een interessante cursus op training.
  2. Welke niveaus heb je gedaan?
    Komt ie: ik ben begonnen in de brugklas, toen één jaar gymnasium waar ik vanaf wilde omdat ik Latijn te gruwelijk saai vond, toen twee jaar atheneum waar ik in de vierde bleef zitten in verband met de ziekte van Pfeiffer en waarna ik dus besloot dat ik naar 4 havo wilde omdat ik maar één ding wilde: snel mijn school afmaken, gaan werken en het huis uit.
  3. Vond je school leuk?
    Ik had er zeker geen hekel aan.
  4. Wat vond je het leukste vak op school?
    Aardrijkskunde en geschiedenis.
  5. Wat vond je het stomste vak op school?
    Wiskunde.
  6. Hoe laat stond je op om naar school te gaan?
    Ik denk zo rond 7.15 uur?
  7. Hoe ging je naar school: met de fiets, met de bus, etc.?
    Met de fiets.
  8. Wat voor schooltas gebruikte je?
    Het eerste jaar (en misschien ook nog wel in de tweede) zo’n ouderwetse leren boekentas maar dat was uiteraard snel al niet meer cool genoeg. Toen heb ik jarenlang zo’n rechthoekige boodschappentas met van die ringen gehad waar alles gewoon los in lag. Totaal geen overzicht, maar superstoer natuurlijk. 
  9. Welke beautyproducten zaten altijd in jouw schooltas?
    Uh, geen idee. Misschien wat mascara en waarschijnlijk deodorant.
  10. Wat voor agenda had je vroeger?
    Rijam-agenda’s denk ik. Erg dat ik dat niet meer weet. Ik heb ze ook niet meer.
  11. Wat is jouw grootste schoolblooper?
    Misschien iets te opvallend verliefd zijn op een klasgenoot. Het was dus niet wederzijds.
  12. Wat deed je als de les saai was?
    Geen idee. Ik was geen superlastige leerling, maar liet tegelijkertijd ook wel van me horen als ik het ergens niet mee eens was.
  13. Vertel een leuk verhaaltje over iets wat je mee hebt gemaakt op school.
    Ik heb zo’n slecht geheugen dat ik zo 123 niets kan verzinnen. Ik heb het volgens mij over het algemeen prima naar mijn zin gehad op school. Het is ook leuk dat De Student en De Scholier ook allebei op dezelfde school zitten als waar ik op gezeten heb. Alleen is het gebouw waar ik destijds zat al een aantal jaar niet meer in gebruik en kennen zij dat helaas dus niet. In dat pand komen nu appartementen. Het is een markant gebouw, dus dat is wel tof. Ik zag laatst op facebook dat er in oktober weer een reünie georganiseerd wordt en ik denk dat ik daar wel heen zal gaan. 
  14. Wat ben je geworden nadat je school hebt afgemaakt?
    Ambtenaar en dat had ik nooit kunnen denken. Ach, ik wilde vooral snel van school, geld verdienen en samenwonen. Uiteindelijk vond mijn moeder dat ik, toen ik augustus na mijn eindexamen nog geen fatsoenlijke baan had (of wil je de rest van je leven blijven poetsen Mrs. T?), toch maar een opleiding moest gaan doen. Uiteindelijk ben ik een secretaresseopleiding gaan doen en viavia in mijn huidige functie terecht gekomen. Prima naar mijn zin en ik zou ook niet weten of ik het anders gewild zou hebben.

Vul je het lijstje zelf ook in? Kopieer (control c) het lijstje hieronder dan en plak (control v) het in het reactieveld.

  1. Hoe oud ben je en zit je nog op school?
  2. Welke niveaus heb je gedaan?
  3. Vond je school leuk?
  4. Wat vond je het leukste vak op school?
  5. Wat vond je het stomste vak op school?
  6. Hoe laat stond je op om naar school te gaan?
  7. Hoe ging je naar school: met de fiets, met de bus, etc.?
  8. Wat voor schooltas gebruikte je?
  9. Welke beautyproducten zaten altijd in jouw schooltas?
  10. Wat voor agenda had je vroeger?
  11. Wat is jouw grootste schoolblooper?
  12. Wat deed je als de les saai was?
  13. Vertel een leuk verhaaltje over iets wat je mee hebt gemaakt op school.
  14. Wat ben je geworden nadat je school hebt afgemaakt?

Weerborstels

Ik ben ‘gezegend’ met drie weerborstels op mijn achterhoofd en dat terwijl ik er niet eens op gevallen ben en dat vind ik nie leuk nie. Als dit logje online komt, dan ben ik net geknipt, dus dan is het even weer wat minder maar tussen deze knipbeurt en de keer ervoor zat zeker zeven weken en dat is voor mijn doen erg lang waardoor mijn weerborsteltjes welig konden woekeren.

Enfin: op de foto hierboven heb ik mijn haar een beetje in model gefrommeld. Althans, het model dat er nog was, want het was echt heul, heul lang voor mijn doen (tja, als je thuiskapster een week later komt omdat ze ziek is, dan moet je even doorbijten natuurlijk). En hieronder zie je dus die vermaledijde (wat ik overigens wel een mooi woord vind) weerborstels in ‘volle’ glorie.

Die kale plek bovenop (ik haat hem) valt altijd open. Wat ik ook doe of probeer. Die ‘flap’ linksonder vind ik echt supersuf en lelijk. Het ‘flapje’ rechtsonder is ook niet tof maar veruit de minst vervelende van de drie.  En dan heb ik aan de voorkant, linksboven bij mijn pony ook nog een eigenwijs stuk haar. Oh gruwel! Echt, ik heb het er maar zwaar mee. En ik wil er vanaf. Maar hoe? Kaal scheren is me net iets te drastisch.

Waar ben jij niet blij mee wat je kapsel betreft? En waar ben je dan weer wel heel erg blij mee?