Oh, wat schrijft John Boyne toch prachtige, prachtige, prachtige boeken. Echt, ik heb zo ongelooflijk genoten van ‘Wat het hart verwoest‘.

Ierland, 1945. Cyril wordt geboren als bastaardzoon van een verstoten tienermeisje. Het welgestelde echtpaar Avery adopteert hem, maar Cyril vraagt zich vaak af waarom, want zijn adoptieouders laten geen gelegenheid onbenut om hem op het hart te drukken dat hij geen echte Avery is. Hij voelt zich ook geen Avery, en hij voelt zich ook niet thuis in het katholieke naoorlogse Ierland. Pas als hij de flamboyante charmeur Julian Woodbead ontmoet, is de eerste stap naar de zoektocht van zijn identiteit gezet – een zoektocht die hem tot in Amsterdam en New York voert, in een poging het geluk en de liefde te vinden.

In elf delen die steeds zeven jaar verspringen beschrijft Boyne het leven van Cyril. En dat doet hij met humor maar tegelijkertijd ook rauw en indringend. Boyne schuwt het niet af en toe behoorlijk te shockeren vond ik. Soms is het boek erg deprimerend, af en toe ook wel wat langdradig, maar vaker toch vol humor. Cyril zoekt zijn weg in een vijandige, homofobe wereld en het strenge Ierland jaagt hem weg. Het feit dat Cyril zo met zichzelf worstelt werkt in alles door en maakt dat hij een veel minder fijn leven heeft dan nodig geweest zou zijn. Deels komt dat door zijn eigen gedachten die hem beperken, deels door de tijd waarin en de plaats waar hij leeft.

Het feit dat homoseksuelen nog steeds door velen niet geaccepteerd worden en het geweld dat zij helaas nog regelmatig moeten verduren vormt een rode lijn in het boek en zet je als lezer aan het denken. Waarom kunnen we elkaar niet gewoon allemaal in onze waarde laten? Bemoei je gewoon met je zelf en laat anderen hun eigen leven leiden zoals men dat wil. Wat opvalt is dat Boyne trouwens wel heel erg negatief is over Ierland, de rol van de kerk daar en de bekrompenheid van het volk.