Iets met een knuppel en een hoenderhok

Misschien heb ik gemakkelijk ‘lullen’ omdat ik nog jong (OMG, ik ben bijna 50!!!!, dat is gewoon van middelbare leeftijd) ben en omdat ik denk dat ik, afgezien van de chronische pijn die ik heb, hartstikke fit/gezond ben, maar ik denk zeker wel dat deze mevrouw een punt heeft.

Moeten we coûte que coûte blijven willen leven? Het voorbeeld van de vrouw van 101: echt, dat doet mij de wenkbrauwen fronsen. Dat is toch niet realistisch? Ooit is een lijf op. Ooit is jouw tijd op. Maar wie bepaald die norm dan eigenlijk? Dat vraag ik me dan ook weer meteen af. Hoeven we mensen na hun, pak ‘m beet 85ste niet meer te behandelen? Of hun 90ste? Of misschien na hun 70ste? En ja, ik heb makkelijk ‘lullen’ zolang mijn ouders nog niet kwakkelen met hun gezondheid. Al werd mijn vader er laatst wel uitgepikt met dat ‘poeponderzoek‘ en heeft hij inmiddels poliepen weg laten halen die gelukkig geen enge voortekenen waren dus … En mijn vader is 74, dus dat is toch ook nog kei-jong? Of niet? Of wel?

En als het echt zo is dat de medische en farmaceutische industrie er belang bij heeft mensen zo lang mogelijk te behandelen wat mij ergens ook wel logisch lijkt want helaas maakt money nog altijd the world go round, dan is dat toch ziek? Maar wie bepaalt de grens dan? Mag iemand die grens bepalen? Is dat de persoon zelf? De doktoren? De politiek?

Op dit moment zeg ik dat ik best heel oud wil worden, maar dan niet in een lichaam dat heel erg ziek en versleten is. En ook niet al alle mensen van wie ik houd inmiddels al dood zijn.  Toch? Maar wie weet verleg ik mijn grenzen wel. Maar is het realistisch om dan, als je dus bijvoorbeeld al 101 bent nog behandeld te willen worden? Ik denk het niet. Maar ja, ik sta er niet voor, voor die beslissing. Hoe gelukkig, kwiek, vitaal et cetera moet je wel niet zijn om dan nog door te willen leven? Of hoe bang voor de dood? Ik weet het niet. Ik vind het wel interessant om over zoiets na te denken.

Jij ook? Hoe denk jij eigenlijk over dit soort dingen?

18 gedachten over “Iets met een knuppel en een hoenderhok

  1. Mijn moedertje (86) is nog best gezond. Maar wel versleten. Alles doet pijn en een klein klusje doen duurt haar uren. En dat terwijl ze vroeger als een witte tornado door het huis raasde. Ze is er (meestal) wel tevreden mee maar ik weet niet of ik dat zou kunnen. Of willen. Maar waarschijnlijk verleg je je grenzen en wil je toch nog steeds even blijven.

  2. Mijn oma was 90 en kwam met een medicijn vergiftiging in het ziekenhuis terecht. Ze kwam er met tig afspraken op de poli uit. Na al die afspraken en onderzoeken, was de conclusie, medicijn vergiftiging, doordat ze was afgevallen. Dat had de huisarts al aangegeven. Een jaar later gebeurde het weer en moest ze weer in de medische molen. Ze heeft geweigerd en de huisarts heeft wat medicijnen afgebouwd. Ze had er geen zin meer in maar vond het ook onnodig. Ze is enkele maanden daarna zachtjes ingeslapen.

  3. Mijn oma is 86 en heeft helaas vrij veel gezondheidsklachten. We weten niet precies wat er aan de hand is, maar 1 van de oorzaken kan kanker zijn. Zij heeft aangegeven bij de dokter dat geen verder onderzoek wil omdat de enige behandelbare uitkomst kanker is en ze geen zin meer heeft om nog te beginnen aan chemo, betstraling etc.
    Deze keuze kan zij gelukkig zelf bij haar volle verstand maken, maar ik kan me voorstellen dat dat niet altijd zo is. Het is en blijft een moeilijke vraag en ik denk dat dit niet door de regering bepaald moet worden, maar per geval bekeken door de patiënt, behandelaar en eventuele familie of mantelzorgers. Want zij worden ook steeds zwaarder belast.

  4. Moeilijke vraag.
    Voor mij.
    Ik wil heel graag heel oud worden.
    Maar soms bekruipt mij wel de angst dat dat niet voor mij is weg gelegd.
    Je kent mijn ziektegeschiedenis.
    Ik ben nog lang niet klaar met dit leven.
    Mijn moeder, Hans, de kinderen, de kleintjes.
    Ze redden het allemaal ook wel zonder mij, maar…………………….!!

  5. Mevrouw Ehrenreich heeft absoluut een punt. Soms moet je bedenken of het echt de moeite waard is. Mijn opa had kanker en was over de 90. Ze konden niets meer voor hem doen, op een gegeven moment. Dat kon zijn lichaam sowieso niet aan en ik begreep dat absoluut. En dan verleng je je leven, voor wat in welke hoedanigheid?

    De één van 100 is de ander niet. Net zoals de één van 73 de ander van 73 niet is. Zo kan mijn schoonvader nauwelijks lopen, terwijl mijn ouders van dezelfde leeftijd (73) zijn en nog fit. Met name mijn vader, die elke week sport en samen gaan ze vaak op pad. Roken hebben ze zo’n 35 jaar geleden afgezworen en drinken doen ze niet tot nauwelijks. Ik denk daarom niet dat er een limiet genoemd moet worden aan leeftijd, maar dat er wel kritisch moet worden gekeken. En dat je niet koste wat kost een leven moet rekken.

  6. Ik wil heel graag oud worden, heb wel zoiets van, het moet wel leuk blijven, kan nu denken, dat en dat wil ik niet, maar als de tijd daar is… Wie weet wat ik dan in de waan van de dag, of doordat mijn hoofd even gaat dwalen, allemaal nog laat doen. Ik heb het bij mijn ouders gezien. Moeilijk hoor.
    Ik hoop dat Zoon tegen die tijd nog steeds zo resoluut is en weet te zeggen (tegen de zorg en tegen mij): Nu is het genoeg. Dit wil je niet meer.

  7. Oud worden( voor zover ik dat met mijn 75 al niet ben) is niet mijn streven en ik wil graag zelf bepalen welke behandelingen ik wel of niet zinvol zou vinden. Ik wil niet gereanimeerd worden en zou ik kanker krijgen dan zou de enige behandeling moeten bestaan uit het resterende leven zo comfortabel mogelijk te laten zijn. Ik kan me goed voorstellen dat jongere mensen er anders over denken en het leven hoe dan ook proberen vast te houden.

  8. Oud worden wil ik wel, heel graag zelfs, heb nog zoveel te doen en te beleven. Maar niet ziek en afhankelijk. Dat wil niemand toch? Als ik bijvoorbeeld kanker zou krijgen met alleen levensrekkende behandelingen zou ik het niet doen. Ik ben echt niet bang voor de dood.
    En verder zal het van het moment, de levensfase en de eventuele kwaal afhangen denk ik..

  9. Net als jij wil ik best oud worden maar dan wel gezond van geest en een lijf wat nog gewoon werkt. Ik denk dat je op een gegeven moment zelf wel weet of je leven nog kwaliteit heeft of niet en dat je dan beslist of je wel of niet behandeld wilt worden.

  10. Ik ben heul erg van de zelfbeschikking! Daarom ben ik ook lid geworden van coop. Laatste Wil. In onze omgeving hebben we geregeld lijden gezien dat mij (met de kennis en gevoelens van nu) ondraaglijk lijkt. Een schoonvader die na hartproblematiek gereanimeerd werd om vervolgens thuis meer dan een jaar op bed te moeten liggen tot de longkanker hem definitief velde.
    Mijn moedertje van 92. Altijd overtuigd euthanasievoorstander geweest en ze wilde sowieso nooit afhankelijk worden. Nu mijn vader de mantelzorg niet meer aankan en haar dementie voortschrijdt, woont ze sinds een jaar in een verpleeghuis. Ze vindt het er niet fijn en ze begrijpt niet waarom ze daar is. In haar beleving kan en deed ze thuis alles. Schoonmoeder sleet ook haar laatste jaren in een verzorgingshuis. Ze kon niet meer praten en deed niets dan huilen. Ach, zo zijn er veel meer voorbeelden waarvan ik in mijn huidige toestand meen dat ik het niet zo ver wil laten komen.

  11. Mijn moeder – bijna 94- zegt: Iedereen wil oud wrorden, maar niemand wil oud zijn.
    Een kwakkelende gezondheid, veel dingen niet meer kunnen, vergeetachtigheid in grote mate, afhankelijk zijn. Leuk is anders…..

  12. Goh, ik denk dat het heel erg afhangt van de levenskwaliteit die je na een eventuele behandeling nog zal hebben. Zo is mijn grootmoeder net 90 geworden, altijd supergezond geweest, nog tot ver in haar 80-er jaren lange reizen gemaakt (vb. Patagonië met camper en rugzak toen ze 86 was), altijd heel actief gebleven (zowel wat beweging betreft als met vb. vrijwilligerswerk e.d.). Vorig jaar heeft ze een zware longontsteking gehad, waardoor ze in het ziekenhuis belandde. Later op het jaar heeft ze een hartstilstand gehad en hebben ze haar gereanimeerd. Op zich zou je je inderdaad kunnen afvragen of dat bij iemand van haar leeftijd nog zin heeft (heeft ze zich ook zelf afgevraagd), maar tegelijk is ze nu, hoewel zwakker dan vroeger, nog steeds een “straffe” 90-jarige. Want ze doet elke dag een wandeling, leest veel e.d. Ze doet m.a.w. nu waar veel 75- of 80-jarigen al toe “gedwongen” zijn: een rustige oude dag hebben met zeker nog voldoende levenskwaliteit.
    Dus ja, eigenlijk sluit ik mij aan bij wat Bertie hieronder veel korter uitlegt 🙂 : het is aan de persoon zelf om te bepalen of die het nog de moeite waard vindt. Ben je op je 75e al versleten en heb je tig medicijnen en x ziekenhuisbehandelingen per jaar nodig, dan is het dan misschien al niet meer de moeite. Wandel je op je 90e nog alle dagen een stevige toer, dan is het misschien nog altijd de moeite waard…

  13. Ik wil niet zo oud worden en dan nog van hot naar her gesleept worden voor behandelingen. Ik ben ook niet bang voor de dood.
    Mijn vader is 95 en hij zou ook echt niet meer aan de chemo gaan. Er zijn grenzen.

  14. Ik roep altijd dat ik 100 wil worden maar..niet koste wat het kost. Het liefst zoals ik nu ben, nou ja met iets meer energie en minder migraine. Maar ik moet er niet aan denken dat ik continu behandeld moet worden voor enge ziektes. Ik heb een tante van 85, zit op line dancing en zwemt nog 2 keer per week, gaat naar haar schilderclub op de fiets..kijk zo wil ik wel oud worden (zonder de line dancing😊)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *