Ontslagen!!!

Gisteren gingen Mr. T. en ik wederom naar het ziekenhuis. We hadden goede hoop dat het de laatste controle bij de nefroloog zou zijn en dat was het! Mr. T. is voor 99,9% goedgekeurd. Er zijn nog twee leverwaardes die wat verhoogd zijn, maar dat is geen enkel probleem gelukkig. Kortom: een ontslag waar we heel, heel, heel blij mee zijn!

De nefroloog liet opnieuw doorschemeren dat het herstel van Mr. T. uitzonderlijk  is. Het feit dat zijn nieren weer op niveau functioneren is echt uniek te noemen. Het herstel van de lever heeft gewoon wat meer tijd nodig, maar komt ook goed.

Omdat het zo zeldzaam is wat Mr. T. gehad heeft, is het wel de bedoeling dat zijn nieren/lever/bloeddruk nog regelmatig gecontroleerd worden. Concreet betekent dat de eerste twee jaar ieder half jaar een controle via de huisarts. En daarna, levenslang, ieder jaar een controle. Want hoe goed zijn nieren zich ook hersteld hebben, er is toch een soort van restschade die maakt dat Mr. T. kwetsbaar(der) zal zijn dan iemand die deze infectie niet gehad heeft.

Opnieuw hoorden we hoeveel geluk we gehad hebben, want het had heel, heel anders af kunnen lopen allemaal. Het had zelfs heel, heel slecht af kunnen lopen. Daar moeten we maar niet al te veel meer aan denken, maar soms spookt het wel door mijn hoofd. Hij is echt door het oog van de naald gekropen.

Het gaat goed met hem. Hij is alweer volop aan het werk, is alweer aan het sporten geweest (el heel jammer dat dat alleen in de winterperiode is en stopt zodra de zomertijd ingaat en het handballen dat zegt hij toch vaarwel heeft hij besloten. Ik hoop dat hij wel iets gaat doen aan sport) en ook de baggertocht waaraan hij al een aantal jaar meewerkt kan weer op zijn inzet rekenen.

Eind goed, al goed dus! Ik ben heel blij!

Feestje

Ik vier vandaag, op tweede paasdag, mijn verjaardagsfeestje. Daar heb ik zin in. Want ik houd van feestjes. Van cadeautjes krijgen. En van geven ook trouwens. Mijn schoonvader vierde vorige week zijn 95ste verjaardag dus mocht hij wel voorgaan vond ik. Alhoewel: feitelijk is het voor hem minder bijzonder als voor mij. Want hij vierde zijn verjaardag natuurlijk al tientallen keren meer dan ik. 😉

Waarom ik mijn verjaardag niet gisteren vierde, vraag je je misschien wel af. Nou, dat komt omdat in het paasweekend het festivalseizoen geopend wordt en dat festival is vaste prik voor De Student, Haar lief en een paar vrienden van mij. Ieder jaar opnieuw denk ik ‘volgend jaar ga ik ook’, maar het komt er maar niet van. Ik ben toch meer van de concerten van één groep denk ik terwijl er ook dit jaar weer een geweldige line-up is.

Vandaag ga ik even wat dieper in op dat verjaardagslijstje want ik wed dat jullie dat ontzettend interessant vinden. Toch?

Ieder jaar komt er zo ongeveer hetzelfde groepje mensen. Mijn ouders, mijn schoonvader, broer met zijn gezin, schoonzussen met hun mannen, mijn neef en mijn nicht met hun partners, een suikeroom, peettante met partner, soms wel neven en nicht (met gezin) en soms niet en een aantal vrienden.

Mr. T. verbouwt het achterste deel van het huis. Bank verhuist naar voorkant van het huis. Bartafels en -krukken erin en de oudjes zitten meestal aan de tafel. Het gedeelte koffie/gebak vind ik altijd nogal bewerkelijk, dus ik maak het me -tot groot verdriet van De Student- de laatste tijd vaak gemakkelijk door de meest prachtige én lekkere (dat dan weer wel) petitfours te kopen die gewoon uit de hand gegeten kunnen worden. Scheelt een boel gesjouw. Zoiets dus, maar dan anders. Vooruit, pak er maar een hoor.

Verder komt er al vrij snel allerlei lekkers (vind ik dan) op tafel: nootjes, kaasjes, worstjes, worteltjes, komkommer, chips, Japanse mix, olijven, heksenkaas, salades, stokbrood en toastjes, paaseitjes en wat ik nog meer zo al winkelend in mijn wagentje kieper.

Uiteraard wordt er bier gedronken, al is Radler en Liefmans inmiddels ook best populair. Droge en zoete witte wijn en rode wijn gaat er ook wel in. Voor rosé is het nog net te vroeg in het jaar. Cola is nog steeds een populair drankje en mijn schoonvader zweert bij een borreltje jonge jenever.

We hebben hier de regel dat er op verjaardagsfeestjes niet gegeten, als in een warme maaltijd, wordt. Het is een snoepdag en daar maken we allevier dan ook gretig gebruik van. Daarbij: we nodigen het bezoek vanaf een uurtje of half drie uit. De ene keer is alle visite er ‘s middags en ook redelijk vroeg naar huis, de andere keer komt er een aantal ook pas ‘s avonds en blijft dan hangen. We laten het vandaag gewoon over ons heenkomen en ik denk dat het weer een prima feestje gaat worden.

Proost!

Nachthandel & Het Duitse meisje

Twee boeken maar weer vandaag. Ten eerste is dat ‘Nachthandel‘ met mijn held Jack Reacher in de hoofdrol.

Jack Reacher is op zijn tocht nergens naar toe en toevallig valt zijn blik op de etalage van een pandjeshuis in het Amerikaanse Midwesten. Daar ziet hij een damesring van de militaire academie West Point liggen. Dat klopt niet. Niemand die die opleiding volbracht heeft, zou de ring verpanden of vrijwillig verkopen. Dus gaat Reacher op zoek naar de eigenaresse.

Een onverwachte reis volgt en uiteraard moet er weer het een en ander opgelost worden. Het verhaal mag dan een beetje onwaarschijnlijk zijn, het zit weer heel erg fijn in elkaar en Jack redeneert er wederom op los. Heerlijk zoals Child dat steeds weer opnieuw beschrijft. Ik ♥ deze boeken.

En dan is daar ‘Het Duitse meisje‘ van Armando Lucas Correa.

Voordat alles veranderde had de Joodse Hannah Rosenthal een heerlijk leventje. Maar nu, in 1939, zijn de straten behangen met rood-wit-zwarte vlaggen; de bezittingen van haar familie zijn ingenomen en ze zijn niet langer welkom op plekken die vroeger aanvoelden als een tweede huis. Dan dient zich een uitweg aan: de SS St. Louis, een oceaanstomer die Joden een veilige overtocht vanuit Duitsland biedt. Het lukt de Rosenthals een plaats te bemachtigen en ze vertrekken op het luxe schip richting Havana. Maar al snel zorgen onheilspellende geruchten ervoor dat de voorzichtige hoop van de passagiers plaatsmaakt voor angst. Het schip dat hun redding leek te zijn, wordt hun noodlot.

Zeventig jaar later, in New York, ontvangt Anna Rosen voor haar twaalfde verjaardag een raar pakketje van haar oudtante Hannah. De inhoud van het pakketje zorgt ervoor dat Anna en haar moeder naar Havana reizen om de waarheid te achterhalen over het mysterieuze en tragische verleden van hun familie.

Een heel bijzonder boek vond ik dit. Uiteraard weer gebaseerd op historische feiten. Het verhaal van de St. Louis kende ik trouwens al omdat ik dat verhaal twee jaar geleden verwerkte in mijn toespraak voor dodenherdenking omdat ik de link met de gebeurtenissen van toen en de vluchtelingen van nu zo treffend vond. Het boek zelf is af en toe wel wat wazig vond ik, maar verder vooral heel erg mooi en indrukwekkend. Hoe Hannah en haar moeder in het leven staan. Of misschien beter: niet in het leven staan. Hoe Anna haar vader verloor, hoe die band er dan vervolgens is tussen Hannah en Anna. Echt heel mooi. Een aanrader dus.