Gisteren gingen Mr. T. en ik wederom naar het ziekenhuis. We hadden goede hoop dat het de laatste controle bij de nefroloog zou zijn en dat was het! Mr. T. is voor 99,9% goedgekeurd. Er zijn nog twee leverwaardes die wat verhoogd zijn, maar dat is geen enkel probleem gelukkig. Kortom: een ontslag waar we heel, heel, heel blij mee zijn!
De nefroloog liet opnieuw doorschemeren dat het herstel van Mr. T. uitzonderlijk is. Het feit dat zijn nieren weer op niveau functioneren is echt uniek te noemen. Het herstel van de lever heeft gewoon wat meer tijd nodig, maar komt ook goed.
Omdat het zo zeldzaam is wat Mr. T. gehad heeft, is het wel de bedoeling dat zijn nieren/lever/bloeddruk nog regelmatig gecontroleerd worden. Concreet betekent dat de eerste twee jaar ieder half jaar een controle via de huisarts. En daarna, levenslang, ieder jaar een controle. Want hoe goed zijn nieren zich ook hersteld hebben, er is toch een soort van restschade die maakt dat Mr. T. kwetsbaar(der) zal zijn dan iemand die deze infectie niet gehad heeft.
Opnieuw hoorden we hoeveel geluk we gehad hebben, want het had heel, heel anders af kunnen lopen allemaal. Het had zelfs heel, heel slecht af kunnen lopen. Daar moeten we maar niet al te veel meer aan denken, maar soms spookt het wel door mijn hoofd. Hij is echt door het oog van de naald gekropen.
Het gaat goed met hem. Hij is alweer volop aan het werk, is alweer aan het sporten geweest (el heel jammer dat dat alleen in de winterperiode is en stopt zodra de zomertijd ingaat en het handballen dat zegt hij toch vaarwel heeft hij besloten. Ik hoop dat hij wel iets gaat doen aan sport) en ook de baggertocht waaraan hij al een aantal jaar meewerkt kan weer op zijn inzet rekenen.
Eind goed, al goed dus! Ik ben heel blij!