Theater

Sinds een jaar is vriend W een zogenaamde ‘vriend’ van het theater dat wij gedurende het seizoen regelmatig bezoeken. Dat betekende dat wij op 15 mei jongstleden gratisch ende voor nietsch op de zogenaamde ‘vriendenavond’ mochten komen. Daar werden we geïnformeerd over het nieuwe programma (aan elkaar geluld door Leon van der Zanden die helaas dit jaar niet geboekt is in ons theater en die niet kon nalaten dat tig keer te melden haha), stelde de nieuwe directeur zich aan ons voor, er waren een paar korte voorproefjes te zien en na afloop een borrel.

Vriend W en ik gingen van te voren lekker samen uit eten en dat was lekker en gezellig en na afloop gingen we met het nieuwe programma voor seizoen 2018–2019 naar huis. En wow, wat een gaaf programma. Ik had uiteindelijk veel te veel voorstellingen die ik graag wilde zien en moest uiteindelijk nog flink schrappen. Mr. T. en ik gaven onze voorkeuren door aan vriend W die er vervolgens voor zorgde dat de bestelling de deur uit ging. En hoera enze hoezee: alles is gelukt.

Waar ga ik het komende seizoen allemaal van genieten? Tenminste, dat hoop ik.

Kaartjes voor cabaret maken zoals meestal toch wel het leeuwendeel van onze bestelling uit.

  • Hij was tonprater en ik heb helemaal niets met carnaval. Toch wel bijzonder dat ik daarom toch naar Rob Scheepers ga. Ik zag hem echter vorig jaar een half uurtje optreden en vond hem geweldig. Dit gaat dus vast geweldig worden. Denk ik. Hoop ik.
  • Henry van Loon zag ik al vaker en die vind ik echt heel erg grappig. Hij is nog niet zo heel erg bekend al is dat volgens mij wel wat veranderd na zijn rol als conciërge in ‘De Luizenmoeder’.
  • Ik had nog nooit van hem gehoord, maar vriend W zweert bij hem: Ton Kas. Ik ga het meemaken!
  • Vorig jaar zag ik Steven Brunswijk voor het eerst en komend seizoen ga ik er een keertje bij optellen. Toen geweldig genoten en ik ga er van uit dat dat in 2019 ook weer zo zal zijn.
  • Ook Veldhuis en Kemper zag ik al vaker en hun nieuwe show moet aan dat lijstje toegevoegd worden.

Ik heb ook een paar toneelvoorstellingen op het programma staan.

  • Met Mr. T. ga ik naar ‘Ma‘ naar het boek van Hugo Borst over zijn moeder die aan Alzheimer leidt. Het zal best een confronterende voorstelling worden wat de moeder van Mr. T. immers heeft de laatste jaren van haar leven deze verschrikkelijke ziekte gehad. Als wij gaan speelt Loek Peters de rol die deze overneemt van Eric Corton.
  • Heel erg benieuwd ben ik naar Enkeltje Hollandia, een verhaal over de vlucht van een jongen uit Sarajevo naar Nederland.
  • Kom hier dat ik u kus. Wow, lijkt me echt super deze voorstelling. Geen idee of dat zo zal zijn, maar het wordt vast een gezellige avond omdat ik samen met mijn moeder, mijn tante, mijn nichtje en de vriendin van mijn neef ga.
  • Ik ga ook naar een theatervoorstelling die is ontstaan via ‘theater na de Dam’. Het Nationaal Comité 4 en 5 mei wil graag met theatervoorstellingen rond 4 mei de bewustwording rondom herdenken vergroten. In vrede is een van die voorstellingen en ik ben daar zowel privé als werkgerelateerd erg benieuwd naar.

Muziek is er ook weer bij.

  • Tot mijn grote schrik ga ik ineens naar de 3JS. Hahaha, ik moet zeggen: ik vind hun stemmen erg goed, maar hun muziek ligt me niet zo. Ik ga echter, samen met Mr. T., naar de show ‘Heroes of Music’ en ik denk dat dat ons vast wel kan bekoren. Ze zingen dan immers nummers van onder andere Bowie, U2, Pink Floyd en Coldplay.
  • De muziek van Simon & Garfunkel kan mij op z’n tijd erg bekoren. Ik heb zelfs een heuse ‘best-of’ cd van de mannen. En nu ga ik genieten van The Simon & Garfunkel Story waarbij al hun hits ten gehore gebracht zullen worden.

Voor De Scholier kocht ik twee kaartjes voor Schuld, naar het boek van Mel Wallis de Vries. De Scholier is dol op haar boeken dus de kaartjes waren snel besteld. Wie ze meeneemt moet ze maar zien, er is vast een vriendin die graag mee wil.

En iets heel anders is Showponies. Alex Klaassen ken ik als cabaretier en dan vind ik hem geweldig. Showponies is echter van een heel andere orde: het is heuse revue geloof ik. Nou, dat ga ik dus maar ‘ns lekker over me heen laten komen.

Het is weer een hele lijst, maar ja, alles voor de kunsten nietwaar? Ik houd ervan. En waarschijnlijk komt er nog wel een voorstellinkje of filmpje bij. En wie weet ga ik ook nog naar een concert. Sterker: ik heb al kaartjes voor Doe Maar die opnieuw afscheid nemen ;-).

Ik vind het een beetje jammer dat er weer geen dansvoorstelling bijzit. Maar ik kan nooit iemand vinden die met me mee wil. En alleen gaan, dat doe ik dan weer niet.

Zijn er theatervoorstellingen die jij me van harte aan kunt raden? En wie uit mijn lijstje zou jij graag willen zien?

 

Achter je & Het enige verhaal

Al weer van begin mei zijn deze twee boeken. Eigenlijk moet ik mezelf dan maar aanwennen om meteen de recensie te schrijven, maar soms heb ik daar de tijd niet voor. Wat ik meestal doe is de foto van het boek naar mezelf mailen en er dan heel beknopt bijzetten wat ik van het boek vond. Bij ‘Achter je‘ schreef ik → heel spannend. Bij ‘Het enige verhaal‘ → wat twijfel, maar het tweede deel fantastisch.

Eerst maar even ‘Achter je’ van Lisa Gardner:

Acht jaar geleden vermoordde Sharlahs broer hun beide ouders, om zijn eigen leven en dat van zijn zusje te redden. Sharlah werd geadopteerd door de FBI-profilers Pierce Quincy en Rainie Conner, en zag haar broer nooit meer terug. Maar nu worden Pierce en Rainie opgeroepen na een schietpartij in het plaatselijke tankstation, de dader is op de vlucht geslagen. Alles wijst erop dat de broer van Sharlah de dader is, en iedereen vraagt zich af waarom hij opnieuw aan het moorden is geslagen. Voor de dertienjarige Sharlah is dit dé kans om weer in contact te komen met haar broer, en eindelijk inzicht te krijgen in die zwarte nacht waarin hun beide ouders omkwamen. Maar ze weet ook als geen ander dat het werkelijke gevaar altijd dichterbij is dan je denkt.

Er zitten een aantal lagen in dit boek die het superspannend en interessant maken. Het zorgt er ook voor dat je het eerste deel van het boek totaal geen benul hebt van wat er allemaal nog gaat volgen. Nou is dat natuurlijk vrij logisch, want je bent nog aan het lezen. Maar soms zijn gebeurtenissen redelijk voorspelbaar. Dat is in dit boek niet. Ik heb er van genoten.

‘Het enige verhaal’ van Julian Barnes vond ik vooral een heel bijzonder boek.

“Het enige verhaal’ van Julian Barnes is een pijnlijk mooie roman over eerste liefde – en de levenslange gevolgen daarvan. Begin jaren zestig. In een saaie voorstad van Londen brengt de negentienjarige student Paul de zomermaanden door in zijn ouderlijk huis. Op aanraden van zijn moeder schrijft hij zich in bij de plaatselijke tennisclub. Tijdens een toernooi ontmoet hij Susan: achtenveertig jaar oud, zelfverzekerd, ironisch, overdonderend. Susan is getrouwd, met twee volwassen dochters. Paul en Susan worden elkaars geliefden. In “Het enige verhaal’ kijkt Paul jaren later terug op de zomer die zijn leven voorgoed veranderde, op de daaropvolgende jaren samen en hoe dit leven uiteindelijk, heel langzaam, uiteenviel.

Met dit boek weet ik het niet precies. Ik vond het uitgangspunt erg interessant. Een jonge kerel die een relatie begint met een veel oudere vrouw en dat in die tijd in het ‘preutse’ Engeland. De schrijfstijl van Barnes vond ik echt heel mooi, maar af en toe ook wel wat langdradig. Het boek bestaat uit drie delen en van die drie delen vond ik deel twee van ongekende klasse: echt heel erg mooi en indringend. In vergelijking met het eerste en derde deel sprong dat er heel erg uit omdat dat deel vooral de verdieping van de relatie weergeeft, de twijfels, de angsten en dergelijke.

 

Ongeluk

Enorm met de schrik vrijgekomen zijn we. Of nou ja, De Scholier heeft behoorlijke pijn aan arm en been én een dosis spierpijn waar je U tegen zegt. Maar dan nog: het had zo-, zoveel erger kunnen zijn.

Afgelopen woensdagochtend is De Scholier, op weg naar school aangereden door een auto. Ze reed, samen met een vriendinnetje op een voorrangsfietspad maar kreeg die voorrang dus duidelijk niet. Gevolg: De Scholier werd als eerste geraakt, het vriendinnetje als tweede.

De mevrouw die het ongeluk veroorzaakte was totaal overstuur en enorm begaan met haar twee ‘slachtoffertjes’. Gelukkig voor die twee meiden én de mevrouw reed een van de docenten van de school net na haar, dus die heeft alles in goede banen geleid. De meiden en de mevrouw werden meegenomen naar school (het gebeurde op amper 300 meter van school) en daar werden ze opgevangen bij de receptie.

En toen werden de ouders gebeld. Gelukkig begonnen ze dat gesprek met ‘het valt allemaal reuze mee, maar uw dochter is vanochtend aangereden …’ en dan schrik je je toch echt wezenloos. Nog niet zo lang geleden belden ze al dat ze van de trap gevallen was en nu dit weer. Ik vind het wel even genoeg en daar is het meisje het gelukkig ook mee eens.

Ik belde de huisarts alvast en daar konden we meteen binnenlopen en toen heb ik De Scholier opgehaald. Ach arme meid. Zo geschrokken en tegelijk niet helemaal het besef hebben hoeveel erger het had kunnen zijn (dat drong eigenlijk gisteren pas een beetje tot haar door).

Kind opgehaald, huisarts bezocht (niets ernstigs, maar kneuzingen en dat is al pijnlijk genoeg natuurlijk), naar huis, kind vertroetelen, ‘s middags schadeformulier ingevuld (mevrouw is all risk verzekerd), kapotte fiets naar fietsenmaker brengen et cetera, et cetera. En vooral: me steeds maar weer realiseren: wat een geluk heeft ze gehad. Ik vond het heftig en ben er naar van. Want je moet er toch niet aan denken dat … En ik weet heus wel dat je aan zo’n gedachten niets hebt, maar pfffft, je moet er toch niet aan denken dat …

Als je het zou willen, dan zou je het never nooit niet voor elkaar krijgen om een trapper zo te verbuigen. Hij is helemaal in het frame terecht gekomen en ook het ‘pedaal’ is kaduuk.

Het wiel is volledig omgebogen en ook bovenaan in het spatbord zie je een deuk zitten. Bizar dus dat dat spatbord eerst de ene kant is ingeknakt en daarna de andere kant.

Veruit het minst erge: de jasbeschermer is gescheurd.

Het rekje van haar fiets is aan de rechterkant helemaal doorgebroken en aan de linkerkant een beetje. Ook aan deze foto kun je goed zien hoe scheef alles gebogen is (rekje, lamp, wiel).

Op de fietsendrager. Hoe fijn was het dat De Student Haar Lief toevallig bij ons sliep zodat hij de fietsendrager op de auto kon bevestigen (ik zou niet weten hoe dat moet namelijk, toch maar ‘ns leren).

Een geluk bij een ongeluk is dat de fiets waarschijnlijk niet te redden valt (dat hoor ik vandaag) en dat dat dus betekent dat De Scholier een nieuwe fiets uit mag zoeken.

Impact

Ik geloof niet dat ik een held ben of zal zijn. Gelukkig heb ik nog nooit een heel dramatische gebeurtenis van dichtbij meegemaakt en ik hoop dat dat ook nooit zal gebeuren. En het is dus ook maar de vraag hoe ik zal reageren als er iets heftigs gebeurd. Misschien verbaas ik mezelf, misschien ook niet. Ik weet nog dat De Scholier een paar jaar geleden van de zoldertrap af viel. Dat ging met een enorme klap. Ik zat beneden in de keuken en rende naar boven, maar ik was echt even heel bang wat ik zou zien als ik haar kamer in zou stappen. Gelukkig viel het reuze mee, er was wel bloed, maar dat bleef binnen de perken. Ook met de brandwonden van De Scholier van vorig jaar heb ik redelijk goed gehandeld denk ik zelf  en toen De Student al weer heel lang geleden met haar vinger tussen de deur zat en Mr. T. die deur nog maar ‘ns een keer extra dichtduwde want-hoe-kon-het-nu-toch-dat-die-deur-niet-dicht-wilde ook toen bleef ik ondanks dat bloedbadje redelijk koelbloedig.

Dat alles staat natuurlijk in geen verhouding met wat de mensen die hieronder hun verhaal doen meemaakten. In mijn ogen zijn het helden: onze ambulancemedewerkers, politieagenten en brandweerlieden die vaak heel verschrikkelijke dingen zien en meemaken. Vaak als eerste bij dit soort ongelukken zijn en dan maar moeten zien wat je aantreft.

Ik vind het echt heel erg knap wat ze doen en neem mijn petje voor hen af. Niet alleen het handelen op het moment zelf, ook verwerken wat ze meemaken moet volgens mij regelmatig veel kruim kosten.

Een collega van mij vertelde me laatst dat hij aangenomen is bij de vrijwillige brandweer en toen had ik net dit artikel gelezen. Ik vroeg hem toen hoe de impact van bepaalde gebeurtenissen op hem zou zijn en of hij daar tegenop zag. Dat wist hij uiteraard nog niet zo goed te vertellen, maar hij wist wel dat de begeleiding in ieder geval heel erg goed en zorgvuldig zal zijn. Ik hoop voor hem dat hij nooit heel akelige dingen zal meemaken en mocht dat wel het geval zijn, dat hij in ieder geval sterk genoeg in zijn schoenen staat om die dan ook te kunnen verwerken.

Gedoe

Oh mensen toch, die Algemene Verordening Gegevensbescherming houdt de gemoederen flink bezig zeg. In blogland verschijnt het ene na het andere bericht waarin aangegeven wordt dat de blogger heus waar heel zorgvuldig omgaat met de gegevens van de reageerders. Hoe lief is dat dan wel niet? Keilief natuurlijk. Ik heb ook maar iets in elkaar geknutseld rondom die AVG. Wat? Dat is hier te lezen. Ik hoop dat het goed is.

Enfin: ik denk dat degenen die hier reageren dat doen omdat ze iets toe willen voegen aan mijn blog en dat ze zich heus wel realiseren dat er dan wat informatie ‘bekend’ wordt bij de ontvanger. Maar daar hoeven we heus niet allemaal zo spastisch om te doen lijkt me. Want als je niet wilt dat het bekend wordt: reageer dan gewoon niet. Of is dat wat kort door de bocht? Ik vind het in ieder geval allemaal zwaar overdreven.

Op het werk zijn we er ook druk mee hoor. Alsof we het al niet druk genoeg met andere -wel leuke- dingen hadden. Eigenlijk mogen we geen adressenbestanden meer bewaren maar het is best lastig om je (vaste) gasten dan uit te nodigen. Toch? Binnenkort heb ik een bijeenkomst die wat dat betreft wat meer duidelijkheid zal gaan geven. Hoop ik.

Ik vind het zo raar eigenlijk: aan de ene kant is bijna iedereen zo open en worden er volop filmpjes, foto’s en allerlei andere informatie de wijde wereld ingeslingerd. En aan de andere kant schijnt er dan een soort van behoefte te zijn aan meer privacy. Heus: ik snap het niet zo goed allemaal.

Wat vind jij daar nu eigenlijk van. Van die nieuwe verordening en van hoe we elkaar menen te moeten wijzen op het enorme gevaar van het delen van onze gegevens?

De woorden van Babel

Met ‘De woorden van Babel‘ las ik weer een lijvig werk dat  me wisselend bekoorde. Het verhaal was echt heel mooi en de schrijfstijl ook, maar af en toe was het wel wat langdradig en dat vond ik jammer.

Barcelona 2009. Pol Albión, een succesvol en geroemd auteur, heeft een mysterieuze brief van zijn onlangs overleden oom ontvangen. Hij moet de oude drukpers Babel vinden die vroeger bij hen op zolder stond om zo meer te weten te komen over zijn verleden, over zijn vroegste jeugd waar hij zich niets van kan herinneren. Als getraumatiseerde jongen van zeven met een fotografisch geheugen werd Pol na de dood van zijn ouders door zijn oom en tante in huis genomen. Aan de hand van de letterkast en het verhaal van zijn oom over de drukpers groeide zijn liefde voor woorden, verhalen, taal en boeken. Wat hij als kind niet begreep van de burgeroorlog, wordt hem langzaam duidelijk als hij erachter komt hoe belangrijk de oude pers was onder de dictatuur en het censuur van Franco en welk duister verleden zijn oom had. Dan ontdekt hij misschien wel het belangrijkste en schokkendste van alles: wie zijn ouders waren…

Al met al: een mooi boek dat wel wat korter had gekund.

Hyperrealisme

Samen met De Scholier ging ik de dag na Hemelvaart naar Rotterdam naar de expositie over hyperrealisme. Ik had er al op diverse blogs, in de krant en op facebook over gelezen en toen we een tijd geleden in Voorlinden waren en daar ook zo’n prachtig en enorm gedetailleerd beeld zagen wist ik dat ik daarvan meer dingen wilde zien. En ik heb ervan genoten. Wat een prachtige beelden (al vond ik dat er ook wel wat beelden stonden die niet echt ‘hyperrealistisch’ waren.

Prachtig!

Die waterdruppeltjes. Fantastisch!

Een van onze favorieten.

De Scholier vond de enorme baby maar eng!

Een bizar beeld. Aandoenlijk vanuit de ene hoek en akelig (met die mannenarm) vanuit de andere hoek.


Ach dat vrouwtje …

Voetenfetisjist? Nee, onder de indruk van de detaillering.

Ik maakte nog veel meer foto’s, maar het is bijna niet te doen om keuzes te maken.

Verder hadden De Scholier en ik een heerlijke dag!

Vandaag viert de dame trouwens haar ‘kinderfeestje’. Om 13.30 uur arriveren hier zo’n 11 kakelende pubers die hier komen lunchen en komen chillen. Wow, morgen wordt mijn ‘kleine’ wonder gewoon alweer 13! ♥♥♥

De eenzaamheid van de priemgetallen

Een tijdje geleden plaatste ik deze lijst en een aantal mensen gaf toen aan dat ‘De eenzaamheid van de priemgetallen‘ toch zeker ook nog door mij gelezen zou moeten worden. Nou ben ik wat boeken betreft meestal niet zo heel moeilijk over te halen dus ik las dat boek laatst.

De zevenjarige Alice moet van haar vader elke dag tegen haar zin naar skiles. Op een mistige ochtend zondert zij zich af van haar skiklasje en besluit ze de afdaling alleen te maken, maar ze komt ten val en raakt voor de rest van haar leven verlamd aan een been. Mattia is de helft van een tweeling. Hij is hyperintelligent, zijn zusje Michela is zwakbegaafd. Als de tweeling wordt uitgenodigd voor een verjaardagspartijtje schaamt Mattia zich bij voorbaat voor het gedrag van Michela en hij besluit om haar op een bank in het park achter te laten met de opdracht dat ze daar op hem moet wachten. Als hij terugkomt is zijn zusje verdwenen en zij wordt nooit meer gevonden. Op de middelbare school kruisen de levens van Alice en Mattia elkaar en er ontstaat een merkwaardige vriendschap. Ze voelen zich vanaf de dag van hun ontmoeting verbonden, maar merken al snel hoe moeilijk het is om wezenlijk contact met elkaar te krijgen.

En potjeverdulleme, dat is inderdaad een heel erg mooi boek. Wat schuldgevoelens allemaal teweeg kunnen brengen. Wat moeten voldoen aan (toren)hoge verwachtingen allemaal teweeg kan brengen. Af en toe wilde ik Alice en Mattia door elkaar heen schudden en roepen ‘houd nou toch ‘ns op, verander, doe iets, wordt gelukkig!’. Ik vond het een prachtig boek. Paulo Giordano schreef met dit boek echt een pareltje.

Fijne dingen

Afgelopen maandag ging ik met De Student en de vriendin van een neef van me naar de film ‘Vele hemels boven de zevende‘. Ik las al weer een hele tijd geleden het boek en vond dat zo fantastisch mooi dat ik de film graag wilde zien. Normaliter is het op maandag altijd kaarten hier in huis en om de twee weken is het op maandag filmhuis in het theater. Het komt er dus eigenlijk zelden van om naar het filmhuis te gaan maar omdat zowel mijn moeder als mijn tante deze week op vakantie waren nu dus een keer wel. En wat geweldig dat toen net deze film draaide!

Het boek was uiteindelijk vele malen mooier dan de film wat mij betreft, maar ook de film heeft veel indruk op mij en mijn gezelschap gemaakt. In het boek wordt alles veel meer uitgediept en vooral de innige band tussen Eva en Lou miste ik in de film, maar verder: een beauty. Prachtige spel, prachtig dat Belgische taalgebruik. Echt een film die je moet zien.

Gisteren ging ik met Mr. T. een eindje wandelen in Oirschot. Na de hete dagen van de afgelopen week was het gisteren prachtig wandelweer want het was veel koeler en dat is dan toch wel fijn. En wow, wat was het daar mooi!!!
 
Ik weet niet precies wat er met onderstaande foto gebeurd is. Zou er net een UFO passeren of was het toch maar een mug die sneller dan zijn (haar?) schaduw vloog? Dat was het enige nadeel van onze wandeling: de vele muggen.

Begin- en eindpunt van de route was het kapelletje waar we een kaarsje aan hebben gestoken voor alle mensen die ons lief zijn en waren en voor alle mensen die het nodig hebben.

In het kapelletje hingen nog de kransen van de herdenking van 4 mei. Ik zag dat er daar vele slachtoffers te betreuren zijn geweest.
De gelopen route. We hadden de auto niet op de goede plek geparkeerd en hadden bij het startpunt, waar het kapelletje staat, wat rondgedrenteld wat duidelijk te zien is op het screenshot.

Vandaag wordt ook een fijne dag. Tenminste, daar ga ik vanuit. Vandaag ga ik met De Scholier naar Rotterdam. We gaan naar de Kunsthal omdat ik deze expositie echt heel erg graag wil zien. En daarna gaan we natuurlijk shoppen want De Scholier heeft echt helemaal niets om aan te trekken. De stumper!

Heb jij gisteren nog wat leuks gedaan op je vrije dag?

Dat vinden wij niet raar, dat vinden wij bijzonder

OMG, dat was wat ik dacht toen ik gisteren, toevallig, een paar foto’s zag van het zogenaamde Met Gala. Heus, ik keek mijn ogen uit. Heerlijke foto’s, absurde jurken, vreemde make-up. Bizarre verschijningen. Dus voor het allereerst in mijn blogcarrière hier een logje over ‘mode’.

Ik ontdekte dat het thema van het gala ‘Heavenly Bodies: Fashion and the Catholic Imagination’ was en zo te zien werd daar graag aan voldaan.  Zouden die dames en heren zich nu werkelijk op hun gemak voelen in die, vaak bizarre, outfits vroeg ik me af? Ik kan het me niet voorstellen. Zeker niet de dames met die hele strakke jurken waar de boobs zo ongeveer uitploffen. Ach, het is mijn zorg natuurlijk niet.

Wat me ook opviel is dat ik bijna niemand van de beroemdheden kende. Wel een aantal, maar ik denk toch zeker 78,6% niet. Oei, ik word oud!

Het is in ieder geval zeker dat de heren en dames ontwerpers los hebben kunnen gaan.

Enfin: kijk gerust je ogen uit (het zijn heul veul foto’s want ik kon nie kiezen niet welke ik eruit zou moeten laten). Ik weet zeker dat je regelmatig zult moeten (glim)lachen.

       

Volgens mij ben ik trouwens super illegaal bezig nu door al deze foto’s te plaatsen. Laat ik daarom voor de zekerheid maar even melden dat ze allemaal van Getty Images zijn.

Monnikenwerk

Ik ben niet blij. En Mr. T. is niet blij. Want ook hier is ie inmiddels gearriveerd die vermaledijde buxusmot. Vorig jaar hadden we al enig vermoeden, maar toen bleek het allemaal reuze mee te vallen. Maar nu is het wel anders. Het potje op de foto laat het resultaat zien van ongeveer 10 minuutjes zoeken en uit de buxus plukken. En toen had ik nog maar een klein deel van de buxus in onze tuin gehad.

We hebben in de achtertuin twee buxushagen en een solitaire buxus. Het gaat in totaal om zo’n 8 meter denk ik. Ik geloof dat vele mensen wanhopig zijn en dat eigenlijk niets lijkt te helpen. Behalve het eruit plukken van de rupsen. Nou, dat deed ik dus even, maar ik werd daar niet heel blij van. En mijn rug ook niet.

Dus ik denk dat we ons verlies maar moeten nemen en de buxus eruit moeten halen. Niet tof, maar de planten zien er inmiddels op sommige stukken ook echt niet meer uit.

Stom zeg: dat zo’n klein rupsje zo’n gevolgen kan hebben.

Hoe zit het bij jou? Buxus in de tuin of in de buurt? En de mot/rups al gesignaleerd?

Klein klein kleutertje

De eerste zes boeken met Helen Grace in de hoofdrol heb ik vrij recent allemaal gelezen en ik vond ze toen best heel erg tof. Recent kwam met ‘Klein klein kleutertje‘ deel zeven uit en dat las ik een paar weken geleden uit.

Vroeg in de ochtend wordt het lichaam van een vrouw gevonden. Ze ligt half op het landweggetje en het lijkt een tragisch ongeluk. Als Helen Grace op de plaats des onheils arriveert is het voor haar meteen duidelijk dat het om een koelbloedige moord gaat. Maar waarom deze vrouw – een liefhebbende echtgenote en zorgzame moeder – het slachtoffer is, is een raadsel. Niet veel later wordt er in het winkelcentrum een apotheker gedood, terwijl hij nog klanten in zijn zaak had. Waarom worden er getuigen levend achtergelaten door de moordenaar? Helen moet al haar kennis van het misdadige brein in de strijd gooien, wil ze achter de identiteit van de dader komen voordat er nog een slachtoffer valt.

Dit boek leest hartstikke vlot, maar ik vind het ook wel een beetje ongeloofwaardig. Het hele boek speelt zich af in krap 15 uur en er gebeurt wel heel erg veel in de uren. Dat de slachtoffers in zo’n beperkte tijd vallen, dat kan ik ergens nog wel plaatsen, maar het politiewerk volgt eenzelfde tempo en dat kan ik niet zo goed rijmen. Ook het feit dat Grace en haar mensen het ene moment in het bureau zijn en dan weer op locatie lijkt volgens mij niet te passen in het tijdpad. Maar hé een kniesoor die daarop let.

Arlidge schreef opnieuw een intense thriller met Grace in de hoofdrol. Omdat het boek maar één dag beslaat is de rode draad even afwezig en dat vind ik wel een beetje jammer. Er gebeurt ook nog iets heel schokkends en dat had ik even niet aan zien komen, maar wat, dat kan ik natuurlijk hier niet bekend maken. Je zult het boek dus gewoon moeten gaan lezen.