Impact

Ik geloof niet dat ik een held ben of zal zijn. Gelukkig heb ik nog nooit een heel dramatische gebeurtenis van dichtbij meegemaakt en ik hoop dat dat ook nooit zal gebeuren. En het is dus ook maar de vraag hoe ik zal reageren als er iets heftigs gebeurd. Misschien verbaas ik mezelf, misschien ook niet. Ik weet nog dat De Scholier een paar jaar geleden van de zoldertrap af viel. Dat ging met een enorme klap. Ik zat beneden in de keuken en rende naar boven, maar ik was echt even heel bang wat ik zou zien als ik haar kamer in zou stappen. Gelukkig viel het reuze mee, er was wel bloed, maar dat bleef binnen de perken. Ook met de brandwonden van De Scholier van vorig jaar heb ik redelijk goed gehandeld denk ik zelf  en toen De Student al weer heel lang geleden met haar vinger tussen de deur zat en Mr. T. die deur nog maar ‘ns een keer extra dichtduwde want-hoe-kon-het-nu-toch-dat-die-deur-niet-dicht-wilde ook toen bleef ik ondanks dat bloedbadje redelijk koelbloedig.

Dat alles staat natuurlijk in geen verhouding met wat de mensen die hieronder hun verhaal doen meemaakten. In mijn ogen zijn het helden: onze ambulancemedewerkers, politieagenten en brandweerlieden die vaak heel verschrikkelijke dingen zien en meemaken. Vaak als eerste bij dit soort ongelukken zijn en dan maar moeten zien wat je aantreft.

Ik vind het echt heel erg knap wat ze doen en neem mijn petje voor hen af. Niet alleen het handelen op het moment zelf, ook verwerken wat ze meemaken moet volgens mij regelmatig veel kruim kosten.

Een collega van mij vertelde me laatst dat hij aangenomen is bij de vrijwillige brandweer en toen had ik net dit artikel gelezen. Ik vroeg hem toen hoe de impact van bepaalde gebeurtenissen op hem zou zijn en of hij daar tegenop zag. Dat wist hij uiteraard nog niet zo goed te vertellen, maar hij wist wel dat de begeleiding in ieder geval heel erg goed en zorgvuldig zal zijn. Ik hoop voor hem dat hij nooit heel akelige dingen zal meemaken en mocht dat wel het geval zijn, dat hij in ieder geval sterk genoeg in zijn schoenen staat om die dan ook te kunnen verwerken.

8 gedachten over “Impact

  1. Heb een chauffeur die het zag gebeuren gesproken zijn gezicht vertelde alles. Ken de verhalen van mn stiefvader die ambulancechauffeur is. Held of niet veel mensen blijven rondlopen met.een trauma door eat ze gezien hebben.

  2. Oh, echt! Wat een helden zijn het! Allemaal! Ik was, toen vriendje-lief een hartinfarct kreeg, zo onder de indruk van de ambulancebroeders. Ze hebben (gelukkig maar!) zó ontzettend hun best gedaan om zijn leven te redden. En de brandweermannen! Ze hebben alles op alles gezet om hem zo snel mogelijk uit het huis te krijgen. Ik ontdekte toen ik thuis kwam pas, dat ze zelfs de enorme koelkast van de kant hadden getrokken om plaats te maken. En dan was dit voor hen nog niets een zo dramatisch. Ze maken vaak nog veel ergere dingen mee. Echt diep respect voor de hulpverleners!

  3. Zulke hulpverleners verdienen alleen maar diep respect. Waar ik me woest om kan maken, is het feit dat de hulpverleners vaak worden aangevallen of lastig gevallen. Tegen dat soort schorem moet veel harder worden opgetreden.

  4. O zeker weten, dit zijn helden . Toch moet je ook jezelf niet uitvlakken want waar het bij deze mensen om “hun beroep”gaat ging het bij jou om je eigen vlees en bloed. Ik heb een politieagent in de familie die “gewoon zijn werk doet” als er iemand voor de trein gesprongen is maar even geen raad weet wanneer het om z’n eigen vlees en bloed gaat. Dat wil niet zeggen hij nare dingen niet hoeft te verwerken , natuurlijk wel, maar als dat goed gebeurd neem je dat niet mee naar huis als het je beroep is. Evengoed zijn het helden en zou iedereen die één vinger uitsteekt naar hulpverleners voorgoed het recht op hulp mogen verliezen wat mij betreft.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *