Van 10 tot 1

Hier gezien en een leukerdje, dus plaats ik hem ook maar ‘ns een keer.

10 dingen over mijzelf …

  1. Zeer trotse mama van De Student en De Scholier
  2. Gelukkig getrouwd (zo ongeveer 95,75% van de tijd toch zeker) met Mr. T.
  3. Ik houd van jurkjes van bijvoorbeeld Tante Betsy, King Louie, Steps of Esprit.
  4. Elke dag klim ik op mijn hometrainer
  5. Toch wel behoorlijk verslaafd aan Wordfeud en ook wel aan Candy Crush
  6. Ruim 10 jaar geleden ongeveer 20 kilo afgevallen
  7. Helaas al zo’n 12 jaar chronische pijn
  8. Kan heel goed op hakken lopen (gelukkig maar want ben niet zo groot en met hakken lijkt het nog iets)
  9. Begin een beetje grijs te worden
  10. Heeft superleuk werk

9 dingen die ik leuk vind …

  1. Goede gesprekken
  2. Blauwe luchten en een zonnetje
  3. Wandelen
  4. Fietsen
  5. Theater
  6. Mijn blog teruglezen
  7. Muziek luisteren
  8. Genieten van de stilte
  9. Fotograferen

8 dingen die ik niet leuk vind …

  1. De overgang (al heb ik er gelukkig niet heel veel last van *afkloppen*)
  2. Gezeik op het werk
  3. Trump
  4. Slecht slapen
  5. Bang zijn
  6. Altijd pijn hebben
  7. Dat er nog zoveel onrecht op de wereld is
  8. Het huishouden

7 plekken waar ik graag kom …

  1. Thuis
  2. Het bos
  3. Theater
  4. Restaurantjes
  5. Leuke winkeltjes
  6. Het herontwikkelde industriële complex hier in de gemeente (daar is altijd wat te doen)
  7. Bioscoop

6 manieren om mijn hart te winnen …

  1. Lief zijn
  2. Betrokken zijn
  3. Van knuffelen houden
  4. Iets overhebben voor een ander
  5. Goede gesprekken kunnen voeren
  6. Jezelf zijn

5 plaatsen waar ik nog(maals) heen wil …

  1. Toscane
  2. Ierland
  3. Schotland
  4. Marrakech
  5. Portugal of Spanje

4 dingen of personen waar ik niet zonder kan …

  1. Mijn gezin
  2. Mijn ouders/vrienden/lieve mensen
  3. Mijn boeken
  4. Mijn werk

3 van mijn lievelingsliedjes (op dit moment) …

  1. Time in a bottle van Jim Croce
  2. Enjoy the silence van Depeche Mode
  3. Try van Pink

2 wensen …

  1. Dat mijn leven zo veel mogelijk blijft zoals het nu is (al zou verwezenlijking van punt 2 dan wel zeer welkom zijn)
  2. Pijnvrij zijn

1 laatste woord …

  1. Houdoe!

Mrs. T. over vijf jaar

Over vijf jaar ben ik 53. Dat is van middelbare leeftijd, ik ben benieuwd hoe het dan overgangstechnisch in elkaar zit. Ben ik er al klaar mee, of zit ik er nog middenin? Geen idee. Op dit moment gaat het wat dat betreft nog niet zo verkeerd *afkloppen*.

Ik denk dat De Student over vijf jaar niet meer thuis woont. Ik ben, wederom, benieuwd hoe dat zal zijn. Hopelijk woont ze niet al te ver weg, want dat zou ik toch wel erg vinden. Tegelijkertijd moet ze natuurlijk de dingen doen die op haar pad komen en die zij juist vindt. Misschien komt ze wel elke woensdag, thuis eten. Dat zou leuk zijn en daarmee zetten wij een traditie voort. Wij eten immers al jaren iedere dinsdagavond bij mijn ouders en hopelijk doen we dat over vijf jaar nog steeds. Zij komen verder ook iedere zaterdag bij ons lunchen en om de zaterdag eten we ook ‘s avonds samen. Ik denk wel dat dat over vijf jaar dan bij ons zal gebeuren. Al dat op en neer ge-eet zou immers betekenen dat het nog goed gaat met mijn ouders (die dan 80 en 78 zijn). Het zou oo zo kunnen zijn dat ik mantelzorger ben van mijn ouders. Dat zou ik met alle liefde doen. Of mijn schoonvader nog leeft? Ik denk het niet. Hij zou over vijf jaar immers al 100 (!) zijn.

De kans is groot dat De Scholier nog wel thuis woont, maar misschien studeert ze wel ergens ver weg waardoor ze doordeweeks op kamers zit. In de weekends is ze gelukkig lekker thuis.

Het lijkt mij niet waarschijnlijk dat ik over vijf jaar al oma ben, maar wie weet: over tien jaar … dat zou best ‘ns kunnen.

Mr. T. werkt nog steeds bij zijn huidige werk waar hij dan rond die tijd zijn 25-jarig jubileum viert. Hij zit minder op de weg en heeft meer taken binnen gekregen en dat doet hij goed. Mr. T. is nog steeds sterk, maar hij heeft -helaas- nog meer last van zijn lijf. Hij is nu al redelijk krakkemikkig maar weet dat meestal goed te verbergen, reuma zit echter in de familie en het zou me niet verbazen als dat tegen die tijd toch meer last geeft. Waar ik werk? Geen idee? Ik heb jarenlang met heel veel plezier gewerkt bij de gemeente, maar op dit moment is dat plezier behoorlijk ver te zoeken. Begrijp me niet verkeerd: het werk is geweldig! En de uitdagingen enorm. Er wordt op dit moment echter enorm moeilijk gedaan door het management en dat nekt mij (en mijn collega’s). Ik droom daarom af en toe van het winnen van een grote prijs en ontslag nemen. Dus mocht ik die prijs (30 jaar lang iedere maand een droomsalaris) dan ook echt gewonnen hebben op 1 juli 2017, dan denk ik niet dat ik er in juni 2023 nog werk. Ik ben dan vertrokken en iets anders gaan doen. Misschien werk ik wel voor mezelf of doe ik veel vrijwilligerswerk. Ik heb geen idee.

Omdat De Student niet meer thuis woont en De Scholier ook niet meer met ons op vakantie gaat, trekken Mr. T. en ik er regelmatig op uit met de camper van mijn ouders. Heerlijk om op die manier op vakantie te gaan. Onze eerste vakantie op die manier was in 2022 en ging naar Toscane. Wat hebben we genoten! In oktober 2022 waren we 12½ jaar getrouwd en in plaats van te feesten (dat hebben we immers al gedaan toen we 10 jaar getrouwd waren en ik 50 werd) zijn we met ons zesjes (jaja, De Scholier heeft inmiddels ook al een lief -De Student is nog steeds met haar Lief) een paar dagen naar Lissabon geweest en Lissabon was heerlijk!

Als er een wens uit zou mogen komen dan zou ik niet die prijs van hierboven wensen, maar pijnvrij te zijn. Gewoon niet meer die altijd aanwezige chronische pijn die ik nu (in 2018) dus al zo’n 12 jaar heb. Het idee dat dat over vijf jaar nog steeds de realiteit zou kunnen zijn maakt me opstandig en verdrietig. Maar ja, wat kan ik eraan doen? Ik heb geen idee.

De veranda die we in 2018 gebouwd hebben is een van de beste investeringen die we ooit gedaan hebben. We zitten er veel onder en genieten van zwoele zomeravonden in goed gezelschap, met z’n tweetjes of gewoon alleen met een goed boek. Het is er heerlijk. Mr. T. en ik gaan nog veelvuldig naar het theater en pikken af en toe een concertje mee. Ook spreek ik nog steeds iedere tweede dinsdag van de maand af met vriendinnen. Zo fijn is dat.

Suske en Wiske zijn er ook nog steeds en vooral Wiske is eindelijk wat minder bangig geworden. Dat werd wel tijd.

Enfin: je ziet. Ik denk (hoop?), dat er geen hele drastische veranderingen plaats zullen vinden in mijn leventje. Dat betekent dat ik het goed heb en -over het algemeen- tevreden ben.

Waar sta jij over vijf jaar?

Foetsie

Gossiemikkie, wat er nu toch weer gebeurd is: ik ben werkelijk zo goed als alle mail van mijn drie hotmail-accounts kwijt. En dat is nie handig nie. Alles van de periode van half 2016 tot vorige week is pleite. Echt heel raar dat het om een bepaalde periode gaat voor alledrie de accounts. En die accounts hebben allemaal verschillende wachtwoorden, zijn niet aan elkaar gekoppeld en het lijkt me dan ook onwaarschijnlijk dat ze gehakt zijn. 

Van mijn vorige weblog heb ik nog mijn z……..@hotmail.com in gebruik en dat wordt veelvuldig gebruikt door oude blog-contacten,  dan heb ik uiteraard triltaal@hotmail.com in gebruik en daarnaast heb ik nog een account onder mijn eigen naam dat ik vooral gebruik voor internetaankopen, het boeken van vakanties en dergelijke.  

Gelukkig had ik dat laatste account wel redelijk goed op orde en alles wat ik naar andere mappen heb verplaatst is gelukkig niet weg dus dat is wel een soort van geluk bij een ongeluk. 

Er is niets meer te vinden in ‘verwijderde items’ en het is voor mij een groot raadsel wat er gebeurd is. Enfin: mocht je me recent gemaild hebben en ik heb niet gereageerd dan weet je waar het aan ligt. En verder heb ik stiekeme hoop dat op een net zo onverklaarbare wijze waarop alles verdween ineens alles ook weer terugstaat.

Heb jij wel eens van dit soort vreemde verdwijningen gehad/meegemaakt?

Schitterende ruïnes & De buitenstaander

Ik weet eigenlijk niet zo heel goed wat ik nou van ‘Schitterende ruïnes‘ van Jess Walter vind. Aan de ene kant vond ik het echt een heel mooi boek, maar aan de andere kant had het volgens mij wel een bladzijde of 150 korter gekund.

Het is 1962. Op de rotsen van het ingeslapen vissersplaatsje Porto Vergogna staat Pasquale, een jonge Italiaan en eigenaar van het enige hotel. In dagdromen verzonken kijkt hij uit over het glinsterende water. Aan de horizon verschijnt een boot met op het dek een prachtige, in wit geklede dame. Ze is een Amerikaanse actrice en doodziek, zo ontdekt hij als ze haar intrek neemt in zijn hotel. Hollywood, vijftig jaar later. Een oudere, Italiaanse heer betreedt het kantoor van filmproducent Michael Deane op zoek naar de vrouw die hij nooit heeft kunnen vergeten. Schitterende ruïnes vertelt het meeslepende verhaal van een onmogelijke, maar onverwoestbare liefde.

Er zitten hoofdstukken en alinea’s in het boek die volgens mij helemaal niets toevoegen en die ik dus ook een soort van ‘scannend’ gelezen heb zodat ik toch een beetje wist wat Walter wilde vertellen. Ik heb het absoluut niet gemist dat ik delen dus niet echt gelezen heb. Tegelijkertijd vond ik het hele idee van het boek wel weer heel erg mooi en bijzonder. Het boek heeft sympathieke en ronduit onsympathieke personages en vooral Pasquale sloot ik meteen in mijn hart. Mooi dat hij uiteindelijk, tot twee keer toe, het goede doet. En die Michael Deane: wat een karikatuur. Bizar gewoon.

Een boek dat ik dus echt helemaal gelezen heb is ‘De buitenstaander‘ van Stephen King.

Wanneer het misbruikte en levenloze lichaam van een elfjarig jongetje wordt gevonden, wijzen ooggetuigen en forensisch materiaal onmiskenbaar in de richting van de populaire coach van het plaatselijke Little League-team. Maar de verdachte, die met groot machtsvertoon wordt gearresteerd, heeft een waterdicht alibi. Detective Ralph Anderson raakt na verder onderzoek ook overtuigd dat hij inderdaad buiten de stad was. Hoe kan hij dan tegelijkertijd op twee plekken zijn geweest?

Gewoon weer een geweldig boek van King met -uiteraard- een vleugje bovennatuurlijks. Ik heb er enorm van genoten. En hoe tof dat ook Holly weer om de hoek komt kijken. Ik ♥ Holly!

 

Jeugdsentiment

Gezien bij Marja en te leuk om niet te gebruiken.

  1. Wat wilde je worden als je groot zou zijn? → schrijfster
  2. Was je een mama’s of een papa’s kindje? → ik denk een mama’s kindje
  3. Waarmee speelde je het liefst? → ik bouwde heel graag hutten
  4. Wat zag je het liefste op tv? → Flying doctors
  5. Wat deed je het liefste? → lezen
  6. Welk boek was jouw favoriet? → Arendsoogboeken, heel veel boeken van Thea Beckman en De Gebroeders Leeuwenhart
  7. Welke muziek beluisterde je het meest? → de Top 40
  8. Welk kledingstuk droeg je het liefste? → mijn bb-jasje van de dump
  9. Welk kledingstuk verafschuwde je? → uh …
  10. Wat was jouw favoriete snoepgoed? → drop of winegums
  11. Wie was jou lievelingspersoon buiten het gezin? → oma (de moeder van mijn moeder)
  12. Welk kattenkwaad vrat jij uit? → uh …
  13. Waar droomde ja als kind altijd van? → de wereld veranderen
  14. Welke geur herinnert je aan vroeger? → uh …
  15. Wat at je het liefst? → de macaroni van mijn moeder

Ook meedoen? Selecteer onderstaand lijstje, control c en control v in het reactieveld.

  1. Wat wilde je worden als je groot zou zijn?
  2. Was je een mama’s of een papa’s kindje?
  3. Waarmee speelde je het liefst?
  4. Wat zag je het liefste op tv?
  5. Wat deed je het liefste?
  6. Welk boek was jouw favoriet?
  7. Welke muziek beluisterde je het meest?
  8. Welk kledingstuk droeg je het liefste?
  9. Welk kledingstuk verafschuwde je?
  10. Wat was jouw favoriete snoepgoed?
  11. Wie was jou lievelingspersoon buiten het gezin?
  12. Welk kattenkwaad vrat jij uit?
  13. Waar droomde ja als kind altijd van?
  14. Welke geur herinnert je aan vroeger?
  15. Wat at je het liefst?

Festivals

Het festivalseizoen draait weer op volle toeren. Ieder jaar opnieuw opent het seizoen met een groots festival hier in de buurt waar De Student inmiddels al een keer of drie geweest is en waar zij enorm van geniet. Best veel mensen om me heen gaan er jaarlijks naar toe en vriendin M heeft er vier jaar geleden -eindelijk- de liefde van haar leven gevonden. Maar op de een of andere manier trekt het mij niet zo erg. Afgelopen weekend vond de 49ste editie van Pinkpop plaats en ook daar ben ik nog nooit geweest.

Mr. T. gaat al een paar jaar op rij naar Bospop en ondanks dat hij het ieder jaar opnieuw vraagt ben ik nog nooit meegeweest. In mijn wilde jaren ben ik wel een paar keer naar Torhout Werchter (ja, zo heette dat toen echt) geweest en toen vond ik dat nog prima.

Het sfeertje op festivals, ja, dat is vaak wel bijzonder, maar bij bovenstaand festival was ik er uiteraard voor David Bowie en ik herinner me dat The Prodigy, Alanis Morissete, Sepultura, Rage against the Machine en Red Hot Chili Peppers ook best leuk waren, maar verder vond ik het -ondanks de sfeer- toch maar mwah. Jammer eigenlijk.

Op de een of andere manier krijgen festivals mij dus niet te pakken. Ik ga liever naar het theater of naar concerten waar één groep of artiest speelt. Eigenlijk vind ik dan zelfs een voorprogramma vaak al vervelend. Maar goed, dat zal er wel bij horen. Alweer een paar maanden geleden heb ik enorm genoten van Elbow en gisteren mocht ik weer een keer genieten van de show van Roger Waters die werkelijk een fantastische set speelde. Puur genieten!

Maar goed festivals dus, daar heb ik niets mee. Alhoewel, als ik zelf een festival zou mogen samenstellen dan misschien wel. En wie zou er dan zeker op moeten treden?

  1. Pink
  2. Depeche Mode
  3. Elbow
  4. Muse
  5. Triggerfinger
  6. Eddie Vedder
  7. De Staat
  8. Editors
  9. Pink Floyd
  10. Sia

Wie zou er op jouw festival niet mogen ontbreken?

Bingewatchen

Wij hebben via Ziggo zo’n alles in één pakket en ik heb via Vodafone mijn mobiel abonnement en daarom kregen we een tijd geleden gratisch een extra service erbij. We konden kiezen uit Series en Movies XL of een zender waarop je heul veul sport kunt kijken. Nou, die keuze was wat mij betreft snel gemaakt. Nou moet ik zeggen dat Mr. T. niet eens weet dat die tweede optie bestaat, en dat zal ik via jullie ook vast niet horen. Toch?

Eigenlijk kijk ik, denk ik, niet heel veel televisie. Ik volg af en toe series en daar blijft het dan wel bij. De afgelopen tijd heb ik bijvoorbeeld ‘de 12 van Oldenheim’ en ‘The Blacklist’ gekeken. Maar een tijd daarvoor was er niet heel veel op tv en toen kwam ik erachter dat ik via dat extra abonnement gewoon ‘Outlander 3’ kon kijken! Wow, wat ongelooflijk gaaf!!! Ik vind de boeken met Jamie en Claire echt geweldig en ik kan niet wachten tot deel 9 verschijnt want ik ben zo benieuwd hoe het allemaal verder gaat!

Enfin: de combinatie Outlander 3 en dat abonnement via Ziggo betekende dus dat ik voor het eerst in mijn leven een soort van ‘gebingewatcht’ heb. Volgens mij heb ik in iets meer dan een week tijd alle afleveringen gekeken. Al geloof ik dat dat eigenlijk geen echt bingewatchen want dan zou je zo’n serie volgens mij in twee of drie dagen tijd moeten kijken. Ik heb er in ieder geval van genoten.

Waar ik op dit moment weer van geniet is de tweede serie van Tyrant. Die komt op RTL5 en vind ik echt heel erg gaaf: een goed verhaal en een zeer appetijtelijke hoofdpersoon dus tel uit je winst. En een serie waar dus gewoon elke week een aflevering van op tv komt. Eigenlijk wel zo relaxed vind ik. Want uren achtereen achter (voor?) de televisie zitten, dat ligt me gewoon niet zo.

Welke serie kun jij mij aanraden en is bingewatchen aan jou besteed?

Twee Alicen

Twee boeken las ik met een ‘Alice’ in de hoofdrol. Ik vond ‘Wat Alice vergat‘ van Liane Moriarty een prachtige roman waarin verschillende thema’s naar voren komen. Ik las van Moriarty al eerder een boek en ook dat vond ik top!

Alice Love is 29, dol op haar man en zwanger van hun eerste kind. Dus… stel je Alice’ schok voor wanneer ze bijkomt op de vloer van haar sportschool, naar het ziekenhuis wordt gereden en daar ontdekt dat de bruidsweken al lang voorbij zijn. Ze ligt in een scheiding, heeft drie kinderen en ze is 39 jaar.  Alice moet de gebeurtenissen van het afgelopen decennium zien te reconstrueren, en tegelijkertijd proberen haar leven weer op de rit te krijgen. Ze probeert erachter te komen waarom haar zus haar niet meer wil spreken, en hoe het komt dat ze een van die superslanke moeders met veel te dure kleren is geworden. Uiteindelijk moet Alice vooral erachter komen of geheugenverlies een zegen is of een vloek, en of het mogelijk is om helemaal opnieuw te beginnen.

Het is een boel vol humor en af en toe ook erg serieus. De 29-jarige Alice is een erg sympathiek persoon, de 39-jarige is dat toch een stuk minder. Althans, dat vond ik. Het boek laat dus goed zien hoe mensen veranderen door allerlei zaken, hoe onbevangenheid verandert in volwassenheid. Hoe mensen daardoor elkaar kunnen verliezen. De verhaallijn over de ongewenste kinderloosheid van de zus van Alice past heel mooi in het boek en laat ook duidelijk de verschillen in reageren van de 39-jarige Alice die denkt dat ze 29 is en de realiteit (dat staat hier een beetje ingewikkeld denk ik, daarvoor moet je het boek dus echt even lezen) zien.

Het tweede boek met een ‘Alice’ in de hoofdrol was ‘Wildernis‘ van Jane Harper.

‘Is Alice hier? Heeft ze het gehaald? Is ze veilig? In de chaos, in het donker was het onmogelijk om te zeggen wie van de vier vrouwen dit riep. Later, toen alles erger werd, zou ieder van hen beweren dat zij het was geweest…’ Met enige tegenzin beginnen vijf vrouwen aan een zware, regenachtige trektocht. Slechts vier van hen bereiken de eindstreep. De tocht door het ruige achterland van Australië was bedoeld om de vijf collega’s uit hun kantoorbubbel te halen en zo meer kracht en teamgevoel te creëren. Aaron Falk, agent bij de federale politie, is extra geïnteresseerd in de vermiste vrouw, Alice Russel. Ze is de klokkenluider in Falks onderzoek – en wist bepaalde geheimen. Over de firma waar ze werkte en over haar collega’s. In plaats van over een trektocht met een hechte samenwerking als resultaat, krijgt Falk verhalen te horen over een tocht vol beschuldigingen, agressie en afbrokkelend vertrouwen. En hoe dieper hij in de verdwijningszaak duikt, hoe groter de gevaren lijken te worden…

Dit was best een mooi boek dat om en om in heden en ‘verleden’ speelt: in het ene hoofdstuk beleef je de zoektocht, in het andere wat er tijdens de trektocht gebeurt en met name de spanning tijdens de trektocht wordt mooi opgebouwd. Een prima thriller.

 

Het eerste jaar zit er bijna op …

Potjeverdulleme, wat vliegt de tijd. Nog maar een paar weken en De Scholier is brugwuppie-af.  En al heeft de dame nog steeds geen officieel schooladvies gekregen: zij én wij zijn het eens over het feit dat het HAVO gaat worden. Vandaag begint de toetsweek en daar maakt het meisje zich dus echt al weken zenuwachtig over. Wat mij betreft wéér een reden om voor de HAVO te gaan. De Scholier is echt heel perfectionistisch en maakt het zichzelf vaak extra moeilijk. Ik denk dat we haar een beetje tegen zichzelf in bescherming kunnen nemen door de lat iets minder hoog te leggen.

Over een dikke anderhalve week gaat ze op brugklaskamp en daar heeft ze best zin in al vindt ze het ook wel spannend. Op de een of andere manier is het voor het meisje lastig om gewoon zichzelf te zijn. Tegelijkertijd merk ik wel aan haar dat ze wat sneller haar grenzen aangeeft en ook duidelijke voorkeuren ontwikkelt. Ze hoeft niet meer per sé aardig gevonden te worden. Verder heeft ze het gewoon keigoed gedaan het afgelopen jaar. Ze is best af en toe van slag geweest, maar daarin is ze zeker niet de enige. Het is ook niet niks natuurlijk: van de toch redelijk veilige basisschool zomaar ‘ineens’ naar de brugklas. Mr. T. en ik zijn in ieder geval hartstikke trots op haar.

Enfin: met het einde van het schooljaar in zicht is daar ook weer dat wonderbaarlijke briefjesconcept (← dat linkje legt het concept uit en dit → linkje de, in mijn ogen bijzondere- reactie van de school) en pfffft, ook nu is dat weer lastig. Dat zit namelijk zo. Op ieder briefje mogen maximaal vier namen gezet worden en ieder briefje heeft een nummer. Als nu een groepje van vier het nummer van een ander groepje van vier opschrijft en vice versa, dan hebben acht kinderen een heel grote kans om volgend jaar bij elkaar in de klas te komen. Wat wil het geval? De Scholier heeft met twee klasgenootjes afgesproken dat ze volgend jaar bij elkaar willen zitten. Deze twee meisjes komen uit hetzelfde dorp. De Scholier wilde vervolgens heel erg graag bij een vriendinnetje van de basisschool in de klas komen. Dat meisje heeft brugklas MAVO/HAVO gedaan en gaat naar de HAVO dus nu zouden ze samen in de klas kunnen komen! Dat vriendinnetje wil dat ook heel graag, maar ja … 25% kans dat zij de andere drie kinderen op haar briefje zover kreeg om het nummer van het briefje van De Scholier op te schrijven. En je raadt het vast al, dat is dus niet gelukt. De Scholier vindt dat dus heel vervelend … en dat snap ik.

Zoals in bovengenoemde tweede linkje duidelijk aangegeven wordt, is het een ieder vrij om middels een mail een verzoek/verduidelijking in te dienen. Ik denk dat ik dat dus maar ga doen. Of niet … of wel … of niet … of wel …

Wat zou jij doen?

Verschrikkelijk

Zondagavond laat kreeg De Student een appje van haar vriendin. Een appje met een verschrikkelijk bericht erin: haar vader was die middag tijdens het hardlopen overleden. Het is niet goed te bevatten wat er dan door je heen gaat. Een jaar of vijf geleden had hij een hartinfarct gehad maar daar leek hij goed van hersteld. Het gekke is (al hoor je tegelijk wel vaker dat sporters hartproblemen krijgen) dat hij dus heel sportief was en veel hardliep. Maar goed, toen liep het allemaal goed af.

Wel is het zo dat hij een jaar of twee geleden ook een tijdje in het ziekenhuis lag met hartklachten, maar ook daarvan leek hij te herstellen. Verder moet ik ook eerlijk zeggen dat we er verder nauwelijks mee bezig waren want het was tenslotte ‘maar’ de vader van een vriendin van De Student. Maar dat appje van afgelopen zondag hakte er wel erg in. Gewoon, pats boem, dood. Klaar over uit.

Het hele gebeuren maakt diepe indruk op De Student, het is ook niet niks om mee te maken en de hulpeloosheid te ervaren die bij zoiets hoort. Je wilt zo graag iets betekenen voor je vriendin, maar je weet niet hoe. Ze vertelt me wat later dat de moeder van haar vriendin afgelopen zondag ook nog in het buitenland zat. Dat betekende dus dat haar vriendin en haar broertje ineens geconfronteerd werden met de politie aan de deur met dit bericht. En dat kun je wel 19 zijn, dan ben je echt nog maar heel, heel jong.

Het houdt mij ook erg bezig. Natuurlijk weet je dat het leven eindig is, maar met sommige dingen houd je gewoon geen rekening. Daar wil je geen rekening mee houden. Ik vind het echt zo verdrietig voor alle betrokken …

Het tweede jaar zit er bijna op …

Jemig, wat gaat het allemaal snel en wat doet De Student het goed op haar opleiding. Ze is een van de jongste studenten en scoort zo ongeveer op alle fronten het beste. Sorry, even opscheppen hoor, maar hoe trots kun je wel niet zijn op je kind. En de studie past haar ook echt als een heel warme en comfortabele jas. Ze moet er veel voor doen en zit af en toe tot heel laat te blokken (en ook wel af en toe te zuchten en steunen), maar ze is vooral heel erg enthousiast.

Het is alweer een hele tijd geleden dat ze meedeed aan een soort van wedstrijd waarin je in één dag een nieuw concept bedenkt en pitcht. De opdracht ging over appelflappen en hoe je een zo duurzaam mogelijke verpakking kon bedenken voor twee appelflappen. De Student ging daar, samen met een ander meisje, mee aan de slag en aan het eind van de dag bleek dat zij er met de prijs vandoor gaan. Dat betekent dat ze, op kosten van het bedrijf dat de wedstrijd uitschreef, naar een beurs in Londen mag. Hoe cool is dat dan wel niet? Nou, erg cool nietwaar. Uiteraard ben ik enigszins bevooroordeeld, maar de dames hadden ook echt een heel leuk en creatief idee en het is vooral heel erg leuk om dat proces te zien. Met alle schetsen, de informatie die ze opvragen, het daadwerkelijk maken van de verpakking en het pitchen. In september gaat het tripje plaatsvinden en ze heeft er zin in.

Het derde jaar is een stagejaar en het is de bedoeling dat ze één binnenlandse en één buitenlandse stage gaat doen. Beide stages heeft ze al geregeld. In september start de binnenlandse stage bij een bedrijf hier in onze gemeente. Dat is lekker praktisch natuurlijk wat reistijd en dergelijke betreft. Ze gaat er zich bezig houden met de verpakkingen en de verduurzaming ervan van het huismerk. Stoer! De tweede stage, daar zie ik wel een beetje tegenop eerlijk gezegd. Ze gaat in februari 2019 namelijk naar Zuid-Afrika waar ze in Kaapstad een stage heeft gevonden bij een ontwerpbureau dat veel voor de voedingsmiddelenindustrie werkt. Helemaal haar ding en ze zou het liefst, als ze later klaar is met haar opleiding een dergelijke baan vinden. Ze heeft er heel veel zin in maar voor ons, en voor haar Lief, valt het allemaal nog niet zo mee hoor om te weten dat ze straks ruim drie maanden zover weg is.

Toevallig had ze het laatst erover dat ze, na deze opleiding, misschien nog wel een master wil gaan doen. Ik ben benieuwd of ze dat uiteindelijk ook echt zal gaan doen. We gaan het zien. Maar wat ik hier vooral wilde delen is dat ik zo blij ben dat ze het zo enorm naar haar zin heeft. Er zijn al veel leeftijdsgenoten gestopt met hun studie (haar Lief is ook gestopt en begint in september met een nieuwe opleiding, hopelijk ligt hem die nieuwe opleiding wel) of zij behalen niet het benodigde aantal studiepunten waardoor ze studievertraging oplopen. Ik realiseer me steeds meer als ik van al die uitvallers hoor dat het eigenlijk gewoon echt bijzonder is dat ze al zo jong wist wat ze wilde gaan doen en dat het dan ook nog echt een match blijkt te zijn.

 

Eens gegeven & Complot tegen de president

Een heuse chicklit is ‘Eens gegeven‘ van Charlotte de Monchy. Ook dit boek leest weer vlot, heeft niet al te veel diepgang, het gaat eerst faliekant mis maar gelukkig is daar dan toch weer een happy end tussen Teun en Feline (oeps: spoileralert, maar hé: het is niet voor niet chicklit dus dat weten jullie ook allemaal al lang. Toch? En anders: sorry!)

In Felines leven is er ruimte voor verbetering: ze woont anti-kraak in een krakkemikkig voormalig hotel. Op papier heeft ze haar droombaan: taxateur bij de Amsterdamsche Veiling. Helaas geeft haar baas alle interessante klussen aan zijn zoon en laat hij de slaapverwekkende taken aan Feline over. Als Feline een keer iets voor haar baas moet ophalen, eindigt dat uitstapje onverwachts in een wilde nacht met de knappe Teun, die werkt als bankier in de Londense City. Het kitscherige schilderijtje dat hij haar ten afscheid voor de grap cadeau geeft, blijkt een tweede, veel waardevoller schilderij te verbergen: een onontdekte Breitner, iets wat Teun duidelijk niet wist. Als ze het verkoopt, kan Feline het geld héél goed gebruiken om het huis op te knappen. En ze ziet Teun toch nooit meer, dat weet ze zeker. Tot een Engelse zakenbank de Amsterdamsche Veiling inhuurt om voor zijn nieuw te openen Nederlandse vestiging een kunstcollectie samen te stellen. En de bankier die het project leidt, wil alleen werken met Feline…

Van een heel andere orde, en ook nog eens razend actueel is ‘Complot tegen de president‘ van Sam Bourne.

De VS hebben een onstabiele demagoog tot president verkozen en als een woordenstrijd met het Noord-Koreaanse regime uit de hand loopt, komt de president gevaarlijk dicht in de buurt van het afvuren van een kernraket. Dan ontdekt een doorgewinterde Washington-insider een complot om de president te vermoorden en wordt ze geconfronteerd met het ultieme morele dilemma. Moet ze de president redden en de westerse wereld overlaten aan een in toenemende mate grillige pseudo-tiran, of moet ze hoogverraad plegen aan haar opperbevelhebber en het risico nemen het land in een burgeroorlog verzeild te laten raken?

Echt heel erg spannend en zeer actueel. De president uit dit boek wordt nooit bij naam genoemd, maar het is evident dat Bourne Donald Trump als uitgangspunt genomen heeft. Ook de eerste adviseur van de president Crawford McNamara is een bullebak eerste klas (echt: Bourne schrijft af en toe pagina’s lange uitbarstingen van deze McNamara die zo grof zijn dat je haren je te bergen rijzen die je je tegelijk doen afvragen of het op dit moment echt de realiteit is in het Witte Huis). Het is aan Maggie, als een van de weinige na het vertrek van de voorgaande president, in het Witte Huis achtergebleven routiniers, om in actie te komen om de moordaanslag te verijdelen. En dat terwijl ze de president verschrikkelijk vindt. Een intens dilemma voor haar. Hoe het afloopt en hoe een aantal terloopse moorden in de wereld, haar uiteindelijk op het juiste spoor zetten lees je allemaal in dit spannende boek.

Van deze twee boeken gaat mijn voorkeur duidelijk uit naar het tweede boek. En de jouwe?
 

Be my eyes

Dat er ontieglijk veel apps zijn dat wist ik natuurlijk al heel lang. En jij ongetwijfeld ook. Dat een heleboel van die apps weinig zinvol zijn, dat wist ik natuurlijk ook al heel lang. En jij ongetwijfeld ook. Dat er daarnaast ook heel nuttige apps zijn. Dat wist ik, en jij, natuurlijk ook al lang.

Al weer een hele tijd geleden downloadde ik ‘Be my eyes‘ en omdat bij die app zo’n 80.000 blinden aangesloten zijn en ruim 1.300.000 vrijwilligers wordt men niet heel snel gevraagd om te helpen. En daarbij: als je opgeroepen wordt, dan ben je niet de enige die opgeroepen wordt en degene die als eerste reageert helpt dan. Dus als je net niet bij je telefoon in de buurt bent dan gaat het alweer snel over.

In het kort het doel van de app: als iemand die blind of slechtziend is een heel dringende vraag heeft dan kan hij die vraag stellen via de app, hij richt dan de camera van zijn smartphone op dat wat hij wil vragen, de oproep gaat ‘de deur uit’ en een vrijwilliger bekijkt de camerabeelden (is dus in feite ‘the eyes’) en geeft antwoord. Hoe geweldig is dat wel niet?

Enfin: lang verhaal kort → ik kreeg een oproep … maar was te laat. Jammer! Maar wie weet een volgende keer.

Welke app vind jij nou echt helemaal geweldig en zou je iedereen aan willen raden? En waarom dan?

Playmobil

We hebben hier een boel Playmobil op zolder staan en daar is echt heel veel mee gespeeld. Feit is nu echter dat er nooit meer naar omgekeken wordt. Ik heb altijd gedacht dat we die Playmobil dan maar zouden bewaren voor als er ooit kleinkinderen kwamen of dat de meiden het maar ooit mee moeten nemen als ze het huis uitgaan. Of dat echter ook daadwerkelijk gaat gebeuren waag ik te betwijfelen, want we weten ten eerste niet hoe ze ooit komen te wonen en ten tweede denk ik niet dat ze dan die Playmobil mee willen. En om dat spul nu jaren hier op zolder te laten staan is ook zowat. Dus hebben we het hele spul te koop gezet op marktplaats.

En wat denk je? Nul komma nul reactie. Hoe suf is dat dan wel iet? We hadden bedacht dat we alles in één koop weg zouden doen en dat de meiden dan allebei de helft zouden krijgen. En als je dan ziet dat dat ene huis dat wij ook hebben hier te koop staat voor € 319,90, dan waren wij met onze alles in één koop van € 175,= nog heel erg goedkoop uit. Dachten we. Want ik zei het al: nul komma nul reactie.

Best een beetje jammer dus voor de meiden, want die rekenenden zich al een beetje rijk. 😉 Ach, we zien het wel: het vreet geen brood zeggen we dus maar. Al is het wel een beetje lastig dat een heel stuk van de zolder (net onder de waslijnen) nu helemaal volstaat met uitgestalde Playmobil en ik al een paar keer met blote voeten op zo’n klein stukje ben gaan staan. En dat is niet plezant niet, al is het minder pijnlijk als op een stukje lego gaan staan. Dat dan weer wel.

 

 

Heb jij nog veel speelgoed van vroeger in bezit? Of wat bewaar jij voor ‘ooit’?

Klimroos

In 2010 zijn Mr. T. en ik getrouwd. Ik werd 40 en omdat je nu eenmaal niet voor de tweede keer trouwt voor je 40 bent hadden we besloten de grote stap een paar weken later te nemen. Eigenlijk wilden we meteen de dag na mijn 40ste verjaardag trouwen maar dat kon niet omdat de feestzaal toen bezet was voor biljartkampioenschappen. Maar goed, dat terzijde.

Een paar weken voor de bruiloft was ik dus jarig en toen kreeg ik een roos cadeau. Of beter een klimroos met de toepasselijke naam ‘Weddingday‘. Hahaha, nou vind ik rozen best heel mooie bloemen, maar om een roos nu weddingday te noemen terwijl er behoorlijk gemene doorns aanzitten … En die zitten er aan dit exemplaar. Ik heb al menig vinger opengehaald tijdens het snoeien van het ‘lieverdje’.

Het is ook wel een beetje ‘de goden verzoeken vind ik, zo’n naam geven aan een plant. Want stel nou ‘ns dat de plant niet goed aanslaat. Of erger nog: doodgaat. Wat dan? Of is dat heel bijgelovig? Feit is dat de klimroos in het derde jaar dat hij hier stond te staan op sterven na dood was. Ha, niks bijgeloof: ons huwelijk was toen, en nu, meer dan prima.

We hebben hem toen in ieder geval helemaal teruggesnoeid en zouden wel zien of ‘ons huwelijk’ het zou redden.

Nou, dat zit dus wel goed. Want zeg nou ‘ns eerlijk: is het geen plaatje zo? Die uitbundig bloeiende klimroos op dat heel romantische bankje. Wel jammer dat we er eigenlijk nooit zitten. Binnenkort ga ik ‘m weer te lijf met de snoeischaar. Note to myself: harnas aantrekken.

Wat is jouw favoriete tuinplant?