Over vijf jaar ben ik 53. Dat is van middelbare leeftijd, ik ben benieuwd hoe het dan overgangstechnisch in elkaar zit. Ben ik er al klaar mee, of zit ik er nog middenin? Geen idee. Op dit moment gaat het wat dat betreft nog niet zo verkeerd *afkloppen*.

Ik denk dat De Student over vijf jaar niet meer thuis woont. Ik ben, wederom, benieuwd hoe dat zal zijn. Hopelijk woont ze niet al te ver weg, want dat zou ik toch wel erg vinden. Tegelijkertijd moet ze natuurlijk de dingen doen die op haar pad komen en die zij juist vindt. Misschien komt ze wel elke woensdag, thuis eten. Dat zou leuk zijn en daarmee zetten wij een traditie voort. Wij eten immers al jaren iedere dinsdagavond bij mijn ouders en hopelijk doen we dat over vijf jaar nog steeds. Zij komen verder ook iedere zaterdag bij ons lunchen en om de zaterdag eten we ook ‘s avonds samen. Ik denk wel dat dat over vijf jaar dan bij ons zal gebeuren. Al dat op en neer ge-eet zou immers betekenen dat het nog goed gaat met mijn ouders (die dan 80 en 78 zijn). Het zou oo zo kunnen zijn dat ik mantelzorger ben van mijn ouders. Dat zou ik met alle liefde doen. Of mijn schoonvader nog leeft? Ik denk het niet. Hij zou over vijf jaar immers al 100 (!) zijn.

De kans is groot dat De Scholier nog wel thuis woont, maar misschien studeert ze wel ergens ver weg waardoor ze doordeweeks op kamers zit. In de weekends is ze gelukkig lekker thuis.

Het lijkt mij niet waarschijnlijk dat ik over vijf jaar al oma ben, maar wie weet: over tien jaar … dat zou best ‘ns kunnen.

Mr. T. werkt nog steeds bij zijn huidige werk waar hij dan rond die tijd zijn 25-jarig jubileum viert. Hij zit minder op de weg en heeft meer taken binnen gekregen en dat doet hij goed. Mr. T. is nog steeds sterk, maar hij heeft -helaas- nog meer last van zijn lijf. Hij is nu al redelijk krakkemikkig maar weet dat meestal goed te verbergen, reuma zit echter in de familie en het zou me niet verbazen als dat tegen die tijd toch meer last geeft. Waar ik werk? Geen idee? Ik heb jarenlang met heel veel plezier gewerkt bij de gemeente, maar op dit moment is dat plezier behoorlijk ver te zoeken. Begrijp me niet verkeerd: het werk is geweldig! En de uitdagingen enorm. Er wordt op dit moment echter enorm moeilijk gedaan door het management en dat nekt mij (en mijn collega’s). Ik droom daarom af en toe van het winnen van een grote prijs en ontslag nemen. Dus mocht ik die prijs (30 jaar lang iedere maand een droomsalaris) dan ook echt gewonnen hebben op 1 juli 2017, dan denk ik niet dat ik er in juni 2023 nog werk. Ik ben dan vertrokken en iets anders gaan doen. Misschien werk ik wel voor mezelf of doe ik veel vrijwilligerswerk. Ik heb geen idee.

Omdat De Student niet meer thuis woont en De Scholier ook niet meer met ons op vakantie gaat, trekken Mr. T. en ik er regelmatig op uit met de camper van mijn ouders. Heerlijk om op die manier op vakantie te gaan. Onze eerste vakantie op die manier was in 2022 en ging naar Toscane. Wat hebben we genoten! In oktober 2022 waren we 12½ jaar getrouwd en in plaats van te feesten (dat hebben we immers al gedaan toen we 10 jaar getrouwd waren en ik 50 werd) zijn we met ons zesjes (jaja, De Scholier heeft inmiddels ook al een lief -De Student is nog steeds met haar Lief) een paar dagen naar Lissabon geweest en Lissabon was heerlijk!

Als er een wens uit zou mogen komen dan zou ik niet die prijs van hierboven wensen, maar pijnvrij te zijn. Gewoon niet meer die altijd aanwezige chronische pijn die ik nu (in 2018) dus al zo’n 12 jaar heb. Het idee dat dat over vijf jaar nog steeds de realiteit zou kunnen zijn maakt me opstandig en verdrietig. Maar ja, wat kan ik eraan doen? Ik heb geen idee.

De veranda die we in 2018 gebouwd hebben is een van de beste investeringen die we ooit gedaan hebben. We zitten er veel onder en genieten van zwoele zomeravonden in goed gezelschap, met z’n tweetjes of gewoon alleen met een goed boek. Het is er heerlijk. Mr. T. en ik gaan nog veelvuldig naar het theater en pikken af en toe een concertje mee. Ook spreek ik nog steeds iedere tweede dinsdag van de maand af met vriendinnen. Zo fijn is dat.

Suske en Wiske zijn er ook nog steeds en vooral Wiske is eindelijk wat minder bangig geworden. Dat werd wel tijd.

Enfin: je ziet. Ik denk (hoop?), dat er geen hele drastische veranderingen plaats zullen vinden in mijn leventje. Dat betekent dat ik het goed heb en -over het algemeen- tevreden ben.

Waar sta jij over vijf jaar?