Afgelopen vrijdag hebben we aandacht besteed aan de in onze gemeente woonachtige veteranen. Er waren twee kransleggingen en daarna was er een bijeenkomst waar alle veteranen en hun partners welkom waren.
Ik vraag me soms wel ‘ns af of men zich wel realiseert wat veteranen nu precies doen? Afgelopen vrijdag hoorde ik weer van een aantal (jonge) veteranen dat ze best regelmatig bespuugd worden als ze in uniform ergens lopen. WTF? Vraag ik me dan af? Hoe is het in hemelsnaam mogelijk dat er in ons VRIJE land mensen zijn die geen idee hebben wat militairen nu eigenlijk doen op hun buitenlandse missies.
Ook sprak ik in de jaren dat ik dit werk doe regelmatig met oude veteranen. Mannen van soms wel 90 jaar die ooit uitgezonden geweest zijn. Hoe zij later veroordeeld zijn is echt heel triest vind ik. Tja, met de wijsheid van nu is het best gemakkelijk om te oordelen over de onafhankelijkheidsstrijd in Indonesië en ‘onze’ rol daarin of over het gebeuren in Nieuw-Guinea. Maar met de wijsheid van nu is alles gemakkelijk te veroordelen. Wat ‘we’ dan ook graag en veelvuldig doen. En laten we wel wezen: de soldaten die toen gingen deden vooral hun plicht. En ik denk dat je plicht doen destijds heel anders werd opgepakt als je plicht doen nu. We zijn toch heel wat mondiger geworden met z’n allen nietwaar en of dat goed of slecht is, daar doe ik hier geen uitspraken over.
75 Jaar geleden waren het ook jonge jongens die vanuit andere landen ons kwamen bevrijden. Zij zijn ook veteranen. Zij kwamen hier en gaven in vele gevallen hun leven voor de vrijheid van onze (groot)ouders. In de toespraak die ik schreef voor de bijeenkomst heb ik de oorlogsgraven binnen onze gemeente onder de aandacht gebracht. Omdat er binnen onze gemeentegrenzen geen oorlogskerkhof is, zijn het er niet heel veel. Alhoewel, het zijn er toch nog 48! Van die 48 graven zijn er 2 van gefusilleerde verzetshelden, 6 van militairen die sneuvelden in 1940 en 40 van militairen die in 1944 sneuvelden (Brabant werd immers al in 1944 bevrijd). In twee graven liggen lichamen die nooit geïdentificeerd zijn. Van de 44 gesneuvelde en geïdentificeerde militairen was de gemiddelde leeftijd net 25 jaar. NET 25 JAAR!!! Echt, ik vind het zo confronterend zulke getallen. En ik vind het zo confronterend dat in ons land onze vrijheid niet op waarde geschat lijkt te worden. Zo bizar! Soms zou ik mensen wel door elkaar willen rammelen en uitgillen: zie je het dan niet? Zie je dan niet hoe misselijk/belachelijk je je gedraagt? Vrijheid kent beperkingen, vrijheid kent grenzen. Gedraag je daar toch naar. Respecteer elkaar en gedraag je.
Alles hangt met alles samen. Oorlogen, natuurrampen, hongersnood elders, vluchtelingenproblematiek, alles hangt met alles samen. En onze militairen? Die proberen naar beste vermogen de problemen elders op te lossen, leed te verzachten. Ik denk dat we ons dat veel meer moeten realiseren.
Ik vind het heel mooi dat de oorlogen en de daden van onze veteranen nog steeds worden herdacht. De mensen die geen oorlog hebben meegemaakt die snappen niet wat dat betekent en wat die mensen echt voor ons hebben gedaan. Dat grafmonumenten van zelfs 100 jaar geleden nog netjes worden onderhouden. Opdat we nooit vergeten.
Ik vind het heel mooi dat de oorlogen en de daden van onze veteranen nog steeds worden herdacht. De mensen die geen oorlog hebben meegemaakt die snappen niet wat dat betekent en wat die mensen echt voor ons hebben gedaan. Dat grafmonumenten van zelfs 100 jaar geleden nog netjes worden onderhouden. Opdat we nooit vergeten.
Mooi geschreven. En zo waar!
Mijn vader was een Indië-veteraan. Het feit dat hij meteen na de Tweede Oorlog werd uitgezonden naar wat toen nog Indië heette heeft de rest van zijn leven beheerst. Dienstplicht weigeren was niet aan de orde, mijn vader dacht dat hij daar de Indonesiërs ging helpen net zoals de Canadezen ons bevrijd hadden. Door de Nederlandse regering is heel lang in de doofpot gestopt wat de werkelijke reden was. Mijn vader heeft altijd voor eerherstel gestreden en is tot zijn dood toe altijd erg actief geweest in verschillende organisaties voor veteranen.
Erg goed geschreven!
Teveel tolerantie ten opzichte van intolerantie, een slechts voor het eigen nut interpreteren van het woord “respect” is een kweekvijver voor afbrokkelend gezag.
Zag de kransen al liggen, leg helaas nu de link pas. Oeps. Wist wel dat er zaterdag iets was maar geen idee dat jullie daar ook aan denken. Ik denk dat mensen een verschil zien in beroepsmilitairen en degene die dienstplichtig waren. Die slechte nazorg daar was laatst een docu over op. Het is een schande en zorgt er nu voor dat ze een groot gebrek aan personeel hebben.
Ik ben het absoluut met je eens. Goed dat je dit hier laat zien
Het onbegrip voor militairen komt mede voort uit het feit dat de dienstplicht afgeschaft is. De jongens en meisjes weten gewoon niet wat het is om hard gedisciplineerd te worden en dingen in groepsverband te doen waarbij veel gevaar is. Verder is oorlog iets wat heel ver weg gebeurt en bestaat voor ons uitsluitend uit televisiebeelden. Die zien we zo vaak, dat we er afgestompt door zijn geraakt. Natuurlijk ga ik zeker niet goedpraten dat mensen onze vrijheid zo misbruiken en zo onverschillig staan ten opzichte van wat militairen hebben meegemaakt. Dat vind ik net als ieder verstandig denkend mens hartstikke fout. Maar verklaarbaar is het wel. Ik denk ook dat de afnemende invloed van instellingen als kerken, de ‘ik bemoei me nergens mee, ze zoeken het maar uit’- mentaliteit en het ‘dikke ikke’ er heel veel mee te maken hebben. Mensen, die de door jou opgevoerde artikelen lezen hebben wél interesse en inlevingsvermogen, maar helaas is dat de doelgroep niet.
Prachtige en krachtige blogpost. Chapeau!
Mijn zoon wil het leger in, ik dacht eerst heel simpel om te vechten. Maar hij wil graag helpen want tijdens een open dag van het leger liet hij ons dat zien wat hij graag wilde. Ik vind het dapper want ik ken deze verhalen ook en vind dat zo vreselijk.
Mooi dat je deze verhalen deelt. Met een opa die naar Indie moest en een oom die oa in Libanon is geweest ken ik de materie een beetje. Een beetje zeg ik, in beide gevallen werd er amper gepraat over de ervaringen. Achteraf kun je concluderen dat opa PTSS had, en mijn oom had vooral onverwerkt leed doordat hij na een ongeluk tijdens een oefening zo geblesseerd raakte dat hij niet meer kon functioneren als actief militair. De verhalen hierboven zijn herkenbaar en waardevol. Het besef dat jonge jongens die ‘moesten’ ook ons bevrijd hebben in 44-45 moeten we vooral niet kwijtraken.