Maandelijks archief: september 2018

Het schaduwspel

Geplaatst op door

In ‘Het schaduwspel‘ belicht Simone van der Vlugt het leven van Jan Pieterszoon Coen. Of beter, ze schrijft vooral over zijn jonge echtgenote Eva.

Amsterdam, 1623: Jan Pieterszoon Coen, gouverneur-generaal van Batavia, vraagt Eva Ment ten huwelijk. Na een barre winter vertrekt het getrouwde stel naar Batavia, met pasgeboren Geertruyt, moeder Sophia, broer Gerrit en zus Lysbet. Na een zware zeereis met storm en windstilte, scheurbuik en doden komen ze er aan. Eva wordt geconfronteerd met hitte en slavernij. Zij leert een harde en wrede kant van haar toegewijde echtgenoot kennen. Na een onrechtvaardig doodvonnis lijkt de kloof niet meer te dichten. Na veel verdriet en verlies keert ze in 1630 terug naar Amsterdam. Een nauwkeurig op feiten gebaseerde historische roman met fictief ingekleurde personages.

Van der Vlugt heeft een mooie en interessante historische roman geschreven over het echtpaar. Zoals ik in dit logje al schrijf is het gemakkelijk oordelen over hoe men toen dacht en redeneerde. Eva plaatst zelf ook regelmatig kanttekeningen bij het gedrag van haar echtgenoot, maar ze kan het toch steeds ook plaatsen in de tijd. Ze is het er (lang) niet altijd eens, maar begrijpt het op de een of andere manier wel. Wat in dit boek ook veelal naar voren komt is de barre tijd waarin men leefde: hoe gemakkelijk mensen stierven, hoe ziektes huishielden, hoe vaak kinderen stierven, hoe afhankelijk men was van het weer, van goede oogsten, van al dat soort dingen.

Het boek leest gemakkelijk, soms wel erg gemakkelijk, maar verder wat mij betreft een boek dat zeker het lezen waard is. Juist om onze geschiedenis die erin beschreven wordt.

Ken je die mop van dat meisje …

Geplaatst op door

… dat naar de Zuid-Afrikaanse ambassade ging voor een visum om aldaar tot de conclusie te komen dat de ambassade gesloten was in verband met een nationale feestdag? Nou, ik ook niet, tot afgelopen maandag. Want toen ging mijn oudste dochter al heel vroeg op pad om de eerste stap te zetten om tot aan dat visum te geraken. Daarvoor busde ze, treinde ze, en tramde ze … om toen dus dit papiertje op het hek te zien hangen:

En ja, dat hadden we natuurlijk kunnen weten, want dat stond inderdaad (weliswaar helemaal onderaan, dus na een boel scrollen) op de website van de ambassade, maar ja, wie verwacht dat nou? De Student in ieder geval niet. En ik ook niet.

De dame baalde als een stekker, logisch natuurlijk. Ze loopt op dit moment haar binnenlandse stage en moest daar dus een paar uur vrij nemen die uiteindelijk voor niets bleken te zijn. En ze zit al niet heel ruim in de vrije uren. Maar gelukkig doen ze er niet al te moeilijk.

Vandaag maakt ze de reis opnieuw … weer bussen, treinen en trammen voor de eerste fase: een set ophalen van alles wat ze moet gaan verzamelen om dat visum daadwerkelijk te bemachtigen.

Het is de bedoeling dat ze in begin februari 2019 voor drie maanden naar Kaapstad vertrekt. Ik vind het stoer van haar, maar ook keispannend. En dat geldt net zo goed voor de dame zelf.

Sexting

Geplaatst op door

Jemig, liet De Scholier onlangs toch even een bommetje ontploffen bij ons op een doordeweekse dag aan het avondeten. Wat was het geval: een klasgenootje van haar had een seksueel getinte foto van een ander klasgenootje verspreid. WTF???? Echt, ik wist niet wat ik hoorde.

Want …

  1. Wat bezielt een meisje van 13/14 om überhaupt dat soort foto’s van zichzelf te maken?
  2. Wat bezielt zo’n meisje om dan dat soort foto’s met anderen te delen?
  3. Wat bezielt een ander meisje om dat soort foto’s van een ander op social media te verspreiden?

Mijn meiden worden waarschijnlijk heel, heel moe van mij. Want met grote regelmaat druk ik hen op het hart om nooit, nooit, nooit naaktfoto’s van zichzelf te maken en die dan aan een ander te sturen. De Student heeft dikke verkering met Haar Lief en ze is er heilig van overtuigd dat ze samen oud worden. En toch heb ik al een aantal keer tegen haar gezegd dat ze nooit, nooit, nooit zoiets moet doen. ‘Jaha mam, tuurlijk doe ik dat niet,’ is dan haar stellige reactie. En ik denk dat ze ook wel zo verstandig is. ‘Maar hé,’ zeg ik dan: ‘nu ben je verliefd, maar stel dat het ooit uit gaat …’ Uit kwaadheid, gekwetstheid of frustratie doen mensen soms de gekste dingen.

‘En neehee mam’, is de reactie van De Scholier. Natuurlijk doet ze dat never, nooit, niet. En ik moet er maar op vertrouwen. En ik wil er ook op vertrouwen. Maar op de een of andere manier … De Scholier zal het heus niet doen, maar De Scholier is vooral ook een heel ander typje dan De Student. Ondernemender, wordt ook een wat ‘lastigere’ puber. Al valt het tegelijk allemaal reuze mee, maar ze is wel heel wat feller dan De Student. Ze is al zoveel meer bezig met dingen waar De Student op die leeftijd nog helemaal niet mee bezig was. Waarschijnlijk deels omdat ze natuurlijk haar grote zus als voorbeeld heeft, maar ook omdat de wereld al weer zo veel veranderd is in de afgelopen vijf jaar. Maar poe. Lastig. Je wilt ze zo graag behoeden voor fouten.

Of nee, dat zeg ik niet goed. Natuurlijk mogen ze fouten maken. Moeten ze fouten maken. Moeten ze fouten mogen maken. Maar ‘sexting-gerelateerde fouten’ dat zijn fouten die nooit uitgewist kunnen worden. Wat een drama als je daarmee te maken krijg.

 

De rel in de klas van De Scholier is gesust, maar er is veel schade aangericht. En dat vind ik heel erg verdrietig.

Wie is de mol rat?

Geplaatst op door

En er ligt alweer een vriendendag achter ons. Want trouwe lezers weten immers: iedere derde zaterdag van maart en iedere derde zaterdag van september doen we iets leuks met de vriendengroep. Volgens mij doen we dat inmiddels al weer ruim vijfentwintig jaar, dus het is best lastig om steeds nieuwe dingen te organiseren.

De organisatie van afgelopen keer was daar echter zeer goed in geslaagd. Ze hadden via een bureau (zie logo hieronder) gekozen voor ‘Wie is de mol rat?’. Het was echt heel, heel erg geslaagd. Wat hebben wij een lol gehad. Leuke opdrachten, intensief app-contact met de organisatie die nieuwe opdrachten aanleverde, daardoor nog meer ‘stress’ en dan ook nog proberen tactisch te spelen. Het was echt geweldig. Dus mocht je binnenkort iets moeten organiseren: google op de naam hieronder en je komt vast wel op iets leuks uit.

Omdat we nog steeds niet aan inflatie of indexering of hoe dat dan ook heet doen, is het per persoon bedrag dat we aan de vriendendag willen besteden al jaaaaaaaaren maximaal € 50,= per persoon. Dat betekent dat je vaak een ‘dure’ activiteit doet en dan de rest zo goedkoop mogelijk maakt. Omdat het spel best prijzig was, had de organisatie dit jaar de rest van de vriendendag bij iemand thuis georganiseerd. Toen we daar arriveerden was er heerlijke zelfgemaakte pompoensoep met aansluitend een pizzabuffet. De avond werd ook daar doorgebracht met kletsen en uiteraard nog een activiteit. Dat was dit jaar een pubquiz. Ikzelf ben na het eten echter naar huis gegaan om dat ik op zondagochtend moest werken en ik daar wel een beetje fit voor wilde zijn.

Het was in ieder geval weer een zeer geslaagde dag!

De buren van nr. 9

Geplaatst op door

Best een aardig boek vond ik ‘De buren van nr. 9‘ van Felicity Everett.

Een verontrustende vriendschap heeft grote gevolgen… Sara en Neil hebben sinds kort nieuwe buren: Gavin en Lou zijn artistiek, hip en sexy. In vergelijking met hen voelt Sara zich maar gewoontjes. Ze is dan ook gevleid wanneer Lou en Gavin aansluiting zoeken. Binnen de kortste keren zijn de twee stelletjes soulmates en volgen er veel gezellige avonden, flessen wijn, verhalen en geheimen. Hoe meer tijd Sara met Lou en Gavin doorbrengt, hoe meer behoefte ze heeft aan veranderingen in haar eigen leven. Maar die veranderingen hebben een prijs…

Het is al snel zo dat Sara geeft en geeft en geeft en Lou neemt en neemt en neemt. Sara ziet dat wel, maar ze is niet in staat het tij te keren. Dat heeft deels te maken bij het graag erbij willen horen ten koste van andere, vertrouwde dingen en Sara geeft daar dan ook vrij gemakkelijk dingen voor op. Als ze dan ook nog verliefd wordt op Gavin wordt het allemaal wel heel ingewikkeld.

Dit boek is geen hoogstaand boek, maar het verveelt ook geen seconde. Daarbij heeft het boek aan het eind nog een bizarre ontwikkeling voor je in petto. Ik had die in ieder geval niet aan zien komen.

Lili en Howick

Geplaatst op door

Eigenlijk wilde ik er geen logje aan besteden (want geschreven woorden kun je niet nuanceren) want ik vind het veel te ingewikkelde materie die bovendien gevoed wordt door emotie, maar toen ik op een ander blog, waar ik toch wat kanttekeningen plaatste bij de hele gang van zaken (inclusief de rol van de moeder) rondom Lili en Howick het verwijt kreeg dat ik ‘anderen het licht in de ogen niet gunde’ werd ik toch een beetje boel taai eerlijk gezegd. Want zo zit ik niet in elkaar, dat zullen trouwe lezers hier heus wel weten. 

Wat mij betreft is zo goed als iedereen hier welkom, maar dan wel volgens de regels. En dan denk ik toch echt dat er ook nog een reëel verschil is tussen mensen die vluchten voor oorlogsgeweld of ander geweld en economische vluchtelingen. Onderstaande column van Angela de Jong over de woorden van Job Cohen tijdens een uitzending van Pauw verwoordde wat mij betreft heel goed mijn gevoelens.

Ja het klopt dat de asielprocedure te lang kan duren en dat deze, binnen de wet, keer op keer verlengd kan worden. Dat is bizar. Want gedurende het voortschrijden van de tijd gaan mensen (kinderen!) zich thuis voelen met alle drama’s van dien bij een eventuele uitzetting.

De moeder van Lili en Howick heeft de eerste twee jaar dat ze hier was geweigerd haar echte naam te noemen en ze loog over het land van herkomst. Is dat te begrijpen? Ongetwijfeld. Is dat acceptabel? Voor mij niet. En toch lukte het haar keer op keer de procedure te verlengen. En wie zijn daar de dupe van geworden? Haar eigen kinderen die een verschrikkelijke tijd hebben gehad.

Nogmaals, ik vind het prima dat Lili en Howick hier blijven. Ik vind het ook prima dat alle 400 kinderen die nog wachten op een definitieve uitspraak rondom gaan of blijven een toezegging krijgen dat ze mogen blijven. Maar tegelijkertijd blijven mijn kanttekeningen (de rol van betrokken ouders en vertragende tactieken die ondersteund worden door advocaten en andere partijen en reageren vanuit emotie) rondom de gang van zaken overeind.

Kiezen tussen verstand en gevoel moeten we allemaal wel eens, maar in zulke kwesties een knoop te moeten doorhakken lijkt me hels. Gelukkig hoef ik dat niet te doen. 

Het gefluister van de bladeren

Geplaatst op door

Ik kwam er pas tijdens het lezen van het nawoord achter dat ‘Het gefluister van de bladeren‘ gebaseerd is op ware gebeurtenissen. Hallie Erminie Rives en Post Wheeler bestonden namelijk echt! Dus toen moest ik nog even googlen ook.

Hallie Erminie, die eind negentiende eeuw opgroeit in een plantersfamilie in Kentucky, is een wilskrachtige jonge vrouw die één grote passie heeft in haar leven: schrijven. Ze is vastbesloten een groot schrijfster te worden en laat zich niet tegenhouden door de conventies van haar tijd, die bepalen dat een vrouw hoort te trouwen en kinderen te krijgen. Met het manuscript van haar debuutroman in haar koffer reist ze af naar New York om een uitgever te zoeken. Daar leert ze de journalist Post Wheeler kennen, een overtuigd vrijgezel. Vrij van amoureuze verwachtingen ontwikkelt zich tussen hen een bijzondere vriendschap, gebaseerd op wederzijds respect.

Sarah McCoy schreef met dit boek wat mij betreft weer een prima boek. Hallie is een zeer kordate jongedame die zich niet de kaas van het spreekwoordelijke brood laat eten en Post is ook niet voor een gat te vangen. Door onderlinge misverstanden en ook door dingen niet altijd te benoemen cirkelen ze bijna 10 jaar om elkaar heen voordat ze eindelijk een echt stel worden. Ondanks het feit dat Hallie voor die tijd erg feministisch was past de manier waarop ze praat volgens mij perfect en dat mis ik soms wel bij andere historische romans. Dan zegt of doet de geëmancipeerde dame dingen die volgens mij gewoon niet passen in die tijd. Maar nu dus wel.

Een mooi, humorvol en zeer gemakkelijk leesbaar boek vond ik. Lezen dus.