Halloween

Ik heb helemaal niets met Halloween eerlijk gezegd al moet iedereen vooral vieren wat hij/zij wil natuurlijk. Dat Halloween in ons land steeds populairder schijnt te worden bewijst wat mij betreft toch ook maar weer dat onze cultuur continu in beweging is en dat gebruiken en rituelen in zwang komen, verdwijnen of veranderen en dat is natuurlijk prima (zolang er geen dwang aan te pas komt of een heleboel gezeik, maar dat is uiteraard weer een heel andere discussie).

Maar echt snappen zal ik het toch niet snel dat Halloween en dan zeker niet die verschrikkelijk geschminkte gezichten die je vaak ziet. Erg, erg kunstig maar doodeng. Dat is toch niet leuk meer? Of ben ik een bange poeperd?

Kijk, zo’n gezicht als hieronder vind ik al best heftig, maar vooral nog wel heel kunstzinnig.

Maar heus, als je even rondsnuffelt op het weeweewee dan zie je de meest verschrikkelijke dingen. Als je als klein kind met zoiets geconfronteerd wordt, dan heb je toch een trauma voor het leven lijkt me.

In ons dorp is er meestal wel een lampionnenoptocht in de week van Allerheiligen/Allerzielen en dat is alles. Er wordt, voor zover ik weet, ook niet langs deuren gegaan voor snoep.

Hoe zit dat met jou? Wordt er Halloween gevierd door jou of bij jou in de buurt? Wat vind je van het fenomeen Halloween?

Gezondheid

Herfst, klok verzet, de kou nadert, meer regen (die keihard nodig is), griep en verkoudheid dus geproest in het verschiet.

En daar wil ik het even met jullie over hebben: hoe proest jij? Er zijn mensen die kunnen heel charmant niezen. Zo’n heel klein hatsjoetje komt er dan uit. Of eigenlijk dat niet eens. Ik kan dat niet. Het is bij mij gewoon een grote, harde HATSJIE! Weinig ladylike wellicht, maar ik ben het dan wel kwijt (met hand voor de mond uiteraard).

Een collega van mij niest trouwens altijd in haar elleboog. Want, zo zegt ze, daar geef ik een ander geen hand mee. Daar zit wat in, dus dat probeer ik nu ook maar. Ik las hier trouwens dat zo’n klein charmant niesje produceren eigenlijk best onverstandig is maar dat krijg ik De Student (die dus op die manier niest) niet aan het verstand gebracht. Als Mr. T. niest, nou, dan berg je maar. Dat gaat echt met een boel kabaal gepaard en als mijn broer niest dan lijkt het vaak net alsof hij mij roept. Zijn nies klinkt dus soort van als mijn naam.

Anyway: wat voor niezer ben jij? Voluit of ingehouden? En ben jij vaak verkouden? 

Alles voor jou

Ik vond ‘Alles voor jou‘ van Liane Moriarty best een heel tof boek.

Ellen weet dat mensen gekke dingen doen voor de liefde. Ze hoort er alles over in haar praktijk als hypnotherapeut. Dus als haar nieuwe vriend Patrick haar vertelt over zijn stalker Saskia, is Ellen eerder geïntrigeerd dan bezorgd. Wat ze niet weet is dat Saskia zich bij haar heeft gemeld als patiënt, om zo meer te weten te komen over Patricks nieuwe liefde.
Daarmee komen de levens van de twee vrouwen wel heel dicht bij elkaar te liggen, en een confrontatie is onvermijdelijk…

Een mooi boek dus met een interessante invalshoek. Moriarty volgt zowel de gedachten van Ellen als die van Saskia. Ellen denkt te veel na vond ik, veel te veel en vult ook continu in voor anderen. Daarnaast maakt ze af en toe toch ook wel een beetje misbruik van haar vermogen om mensen te hypnotiseren. Saskia is gewoon heel erg in de war en ik had ergens wel sympathie voor haar. Ik wachtte eigenlijk wel steeds op een akelige climax die zou kunnen gebeuren door het stalken van Saskia, maar die bleef uit. Best jammer want dat had het boek natuurlijk veel spannender en interessanter kunnen maken. Nu blijft het toch wel wat op de oppervlakte. Al klopt dat ook niet helemaal want Moriarty heeft haar karakters wel heel erg mooi uitgewerkt en daarmee dus een heel fijne sfeer geschapen.

Verschwunden?

Er is een blogger die de laatste jaren nog maar heel sporadisch blogt. Zijn laatste logje is van februari dit jaar, de twee logjes daarvoor van september en april 2017. Dus echt heel vaak is er -helaas- niet meer iets te lezen op zijn stekkie. En dat is verdraaide jammer want hij had bij mij (en velen met mij) een speciaal plekje in mijn ‘feedreader’ en ook wel in mijn ‘bloghart’. Feit is dat hij de laatste jaren gezondheidsklachten had, dus het gegeven dat hij nu alweer zo lang offline is, baart me wel zorgen. Ik hoop oprecht dat er niets met hem aan de hand is, maar ik heb er eerlijk gezegd weinig vertrouwen in.

Toen een andere favoriete blogster door omstandigheden ook niet kon bloggen schreef haar echtgenoot regelmatig updates en dat is gewoon heel fijn. We waren zo toch op de hoogte van hoe het met haar ging.

Het bovenstaande hield me al langer bezig en ik heb er ook wel over nagedacht. Wat doe je met je blog, facebook, instagram of wat dan ook als je (hopelijk tijdelijk!) niet in staat bent om iets van je laten horen? Ik heb een bestand met daarin alle wachtwoorden van alle social media accounts dus ze zouden er hier wel gewoon iets mee kunnen doen. Maar ik heb ze dat nog niet expliciet gevraagd. En misschien is dat wel handig. Wat zeg ik nu? Natuurlijk is dat wel handig! Zodat anderen weten wat er aan de hand is.

Want bloggen (wat ik dus al heel lang doe) levert toch een heleboel contacten op met anderen. Met het gross blijft dat contact natuurlijk digitaal, maar met een aantal mensen heb ik ook contact in real life en dat is zo fijn.

Heb jij iets geregeld voor onvoorziene omstandigheden? Kunnen anderen dan een bericht op je blog zetten of hebben ze de opdracht gekregen je blog of andere social media bijvoorbeeld te verwijderen?

Watjes

Ik denk dat er wel een kern van waarheid in deze column zit (die overigens al van voorjaar 2018 was en toen was het blijkbaar koud want werden er voetbalwedstrijden afgelast want ohohoh, onze kindertjes). En dat is natuurlijk reuze jammer want het is volgens mij best belangrijk dat kinderen veel dingen ontdekken en vooral ook dat ze die dingen dan ook zelf mogen ontdekken.

Buiten spelen hebben de meiden vooral als jonge kinderen best veel gedaan. Al moet ik wel bekennen dat onze tuin altijd ‘een grote mensen tuin’ is geweest. Dus zonder klimtoestellen en trampolines en zo. We hadden wel een zandbakje en een glijbaantje, maar dat was het wel zo ongeveer. Maar hé, er waren altijd legio klasgenootjes met wel volledig geoutilleerde kindertuinen, dus dat kwam goed uit. En daarnaast was er hier in de buurt natuurlijk een schoolplein en een speeltuin, dus daar gingen ze vaak heen als ze wat ouder waren.

We gingen, vooral toen ze nog klein waren, ook veel met ze wandelen en bomen klimmen werd er dan altijd gedaan. Of toch op z’n minst over platliggende boomstammen lopen/balanceren. Verder werd en wordt er veel gesport. Ik moet zeggen dat ik ook best wel ‘ns met samengeknepen billen heb toegekeken hoe de meiden de meest duizelingwekkende capriolen uithaalden in speeltoestellen of bomen en dat ik voor met vrij grote regelmaat ‘doe voorzichtig’ heb geroepen, maar verder vond ik dus ook dat ze vooral wel hun gang moesten kunnen gaan. En dat deden ze volop.

Nu is het zo dat ze veel minder buiten zijn helaas. Natuurlijk wel met naar school/stage fietsen en De Scholier traint twee keer per week en heeft nog één keer per week wedstrijd maar dat is het dan wel zo ongeveer. De Student is één keer per week in de sportschool te vinden en dat is al wat zij aan sport doet. Ik zou het graag anders zien, maar ja, het laat zich niet echt meer dwingen natuurlijk als ze 19 zijn. Daarbij heeft ze volgens mij eigenlijk ook geen tijd om meer te sporten. Ze zitten graag en vaak in de bank met hun mobieltjes en hebben het daar dan heel druk mee. Maar hé, tegelijkertijd zit ik ook regelmatig op mijn mobiel, speel ik potjes wordfeud op mijn tablet en zit ik veel met m’n snufferd in mijn ereader. Dus ik kan daar moeilijk wat van zeggen. Feit is dat ze een goede motoriek hebben (zowel de fijne als de grove al kunnen ze geen van beiden de handstand of de radslag en dat kan ik dan weer wel), een gezond gewicht hebben en gezond zijn (op de astma van De Student na dan). Dus wat willen we nog meer?

Hoe zit dat met jou? Veel buitengespeeld vroeger? Nu nog misschien? En hoe is het met jouw kinderen?

Fijn maar druk

Het is maar goed dat ik afgelopen week vakantie had, want potjeverdulleme wat heb ik het de afgelopen dagen toch druk gehad. Gelukkig had ik het voornamelijk druk met louter leuke dingen want ik moet zeggen dat ik best goed ben in het ophangen van die spreekwoordelijke slingers.

Wat deed ik zoal in de afgelopen dagen/avonden?

Op 11 oktober begon die vakantie pas om 22.30 uur nadat we een fijne bijeenkomst hadden gehad rondom 75 jaar bevrijding en lokale initiatieven. En op een klein anderhalf uurtje na afgelopen maandag heb ik mijn werktelefoon helemaal uitgezet en niet eens meer ingelogd in het systeem. Vakantie dus!

De afgelopen 10 dagen waren goed gevuld met een boel fijne dingen dus ik had gewoon ook een tijd om te werken. Zeg maar. Of ik moet beter plannen, dat kan natuurlijk ook zo zijn. Maar ja … sommige dingen laten zich nu eenmaal plannen (theatervoorstellingen die je per se wilt zien bijvoorbeeld). Wat deed ik zoal.

  • 3 Keer  uit eten (een keer met een groep waarbinnen Mr. T. vrijwilligerswerk doet, een keer met neef/partner en vrienden, een keer met De Scholier en De Student).
  • Een Sarah zetten op de vooravond van de verjaardag van een vriendin.
  • Een tweede laag opbrengen op de muur onder de veranda.
  • Met Mr. T. erop uit voor een tafel en stoelen voor onder die veranda.
  • Een uitje met De Scholier naar Den Bosch: shoppen en naar het designmuseum voor de geweldige expositie van Thijs Wolzak. Vooral de verhalen die de geportretteerde mensen vertellen zijn zo leuk.

  • Met Mr. T. naar de voorstelling ‘Ma‘ van Hugo Borst. Loek Peters speelt sinds een aantal weken in dit toneelstuk en ik vond het magisch mooi en indrukwekkend.

  • Nog een keer met Mr. T. naar het theater, naar ‘Onze Henry’ van Henry van Loon dit keer. Een echte try-out was het: rommelig en bij tijden onsamenhangend. Maar zoals het met een try-out gaat weet je niet of iets nu wel of niet de bedoeling is. Wat ik wel ontdekte is dat Henry echt heel mooi kan zingen.
  • Lunchen met een goede vriendin.
  • Rikken met mijn moeder, Mr. T. en neef.
  • Op een verjaardagsfeestje van ons achternichtje.
  • Op een groot feest van die vriendin hierboven die haar 50ste verjaardag vierde. Met dansen dus en ik ♥ dansen.
  • Naar ‘A star is born’ met De Student en De Scholier. Heerlijk even met z’n drietjes eropuit.
  • Genieten van het prachtige herfstweer en ook weer de nodige wandelkilometers gemaakt.
  • Een vergadering van het nieuwe vrijwilligerswerk dat ik doe.
  • Een nieuw recept uitproberen en dat werd gewaardeerd door mijn gezin.
  • Veel lezen.

En voordat je nu denkt dat ik alleen maar leuke dingen deed, dat is echt niet zo. Zo:

  • Had ik op donderdag een aantal uren verschrikkelijke buikpijn en wist ik het amper waar ik het moest zoeken.
  • Deed ik de was, poetste ik het huis, werkte ik in de tuin (al hoort dat trouwens bij de leuke dingen).
  • Zit ik weer in een fase van ‘opvliegers’ en dat vind ik zo ontzettend vervelend.
  • Heb ik sowieso weer heel veel pijn in mijn lijf de laatste weken.
  • Denk ik, en Mr. T. uiteraard ook, veel na over die nieuwe heup en ik denk dat hij het wel wil gaan laten doen, maar ja, wanneer dan, en …, en …, en …
  • Gun ik De Student van harte haar stage naar Zuid-Afrika maar vind ik het tegelijkertijd ook best een dingetje want jemig, wat zal ik haar missen. En mijn kleine meissie zo ver weg … Pfffft.

Enfin: vanaf vandaag weer aan het werk. Heb ik tijd op uit te rusten (hahaha, inkoppertje, tja ambtenaren). Deze week is het alleen vanavond kaarten, de rest van de week heb ik geen enkele avond iets. Heerlijk, bankhangen dus. Alhoewel: komende zaterdag mag ik alweer naar het theater en zondag hebben we twee verjaardagen.

Soms lieg ik

Een spannend boek vol met onverwachte ontwikkelingen vond ik ‘Soms lieg ik‘ van Alice Feeney.

Amber Reynolds ligt in coma. Ze kan zich niet herinneren hoe dat is gebeurd. Maar ze weet dat het geen ongeluk was… Ze heeft het zogeheten locked-in-syndroom: ze hoort alles, maar kan zich niet bewegen en kan niet praten. Doodsbang, opgesloten in haar eigen lichaam, probeert ze haar herinneringen van de afgelopen week te reconstrueren. Met een echtgenoot die niet meer van haar houdt, een zus met een geheim en een ex die nog steeds door haar geobsedeerd is, weet Amber dat er iemand liegt over wat er met haar gebeurd is. Haar leven is nog steeds in gevaar.
Lukt het haar wakker te worden voor het te laat is?

Ik vond het best een ingewikkeld boek, dus moest er goed mijn aandacht bijhouden. In het begin ook wel wat vaag en vergezocht, maar gaandeweg pakte het boek me om me niet meer los te laten. Ik wilde weten hoe het afliep. Al met al een meer dan prima boek met een, voor mij dan, wat moeizaam begin.

Hoe raak!

Mooie column, treffend en raak. Vind ik. Ik denk er vaak over na, over die boze mensen die maar roeptoeteren op facebook of andere ‘social’ media. En ik snap er de ballen niet van. En ik hoop steeds maar weer dat er inderdaad ergens zo’n ‘redelijk midden’ is dat ‘niet boos is’, dat ‘af en toe ontevreden is’ en dat dus vooral ‘redelijk is’. Maar ik vraag me dan meteen af, waarom we dat redelijke midden dan nooit horen? ‘Redelijk midden’ sta op! Laat van je horen. Verenig je en laat merken dat het echt zo beroerd nog niet is in ons land.

Daarnaast is het vooral ook aan de politici om op te staan: om terug te kregen naar de inhoud. Om constructief te zijn. Natuurlijk hoef je het niet met elkaar eens te zijn, maar discussieer op een normale manier. Want ik denk dat het redelijke midden dat zeker mag verwachten van haar politici.

En verder zal volgens mij ook de media zich opnieuw uit moeten vinden. Van negatieve verslaggeving (waarom een kop als ‘3 op de 10 is ontevreden over …’ als je ook ‘7 op de 10 is tevreden over …’ kunt schrijven) naar positieve en constructieve verhalen zonder provocaties en mét vooraf checken van feiten. Wat zou dat allemaal al een verschil maken. Denk ik. Hoop ik.

Wat denk jij dat er nodig is om meer positiviteit en tevredenheid te bereiken in ons land?

Keuzes keuzes

Oh, onze veranda vordert gestaag, en het wordt me toch mooi! Ik ben er echt zo blij mee, we hebben er al heel veel gebruik van gemaakt en het is zo fijn om daar te zitten. Als het goed is komt aanstaande maandag de lichtstraat. Dan moeten we nog -ooit- iets van een klein werkblad met spoelbak in elkaar fabriceren en dan is het echt helemaal klaar. Ik zal binnenkort een keer foto’s plaatsen al is het wel heel jammer dat de foto’s van de vorderingen van de bouw helaas allemaal verschwunden zijn nadat ik mijn nieuwe telefoon installeerde.

Enfin: dan is er nu dus tijd voor de ‘inrichting’ van het geheel. En dat valt helegaar nog niet zo mee. Alhoewel: ik weet donders goed wat ik wil, maar het overtuigen van Mr. T. kost soms wel wat kruim. De geëigende tuinmeubels, dat is niet echt mijn ding zeg maar. Maar wat dan? Ik ben echt totaal verliefd op onderstaande tafels.


Het verschil in deze tafels is de schuinte van de poot, maar het is niet echt duidelijk te zien.


Zo’n stang onder is heel fijn. Zeker voor kleine(re) mensen waar ik toch ook wel tot behoor. Daar kun je dan heerlijk je voeten opzetten en dat zit wel zo fijn natuurlijk.

De tafel hierboven hebben we inmiddels afgekeurd, want de poten van deze tafel staan heel ‘ielletjes’ in het midden van het blad en wij vinden het mooier als ze meer aan de zijkanten van het blad staan.

Of misschien toch een tafel met een helemaal stalen onderstel? Ook mooi. Maar ik neig toch meer naar de twee bovenste tafels en dan die met de schuine poten.

En dan de stoelen. Dat is ook nog wel een dingetje.



We zijn gecharmeerd van de stoelen hierboven. Die kunnen we bij het werk van Mr. T. kopen. Hij geeft -gelukkig- ruiterlijk toe dat dat niet gaat lukken met de tafel. Maar die stoelen, ja dat lijkt ons wel wat. Ze worden dan of wit, of grijs, of zwart. Of misschien doen we wel een combi. En dan sowieso een combinatie van een paar stoelen met en een paar stoelen zonder armleuning.

En zie je dat schommelstoeltje? Hartstikke leuk. Maar geen stoel waarin je uurtjes kunt gaan zitten lezen. Dus ik wil eigenlijk zo’n soort stoel als hieronder.

Maar die kan ik nergens in een winkel vinden. Wel een aantal op internet, maar ja, dan weet je niet of ie fijn zit en dat is natuurlijk wel een voorwaarde. Mijn ouders hebben de perfecte schommelstoel in huis, dus ik ben ze al een beetje aan het bewerken … Of misschien heb jij nog wel zo’n stoel ergens op zolder staan en wil je hem kwijt. Laat het dan vooral weten!

Eigenlijk willen de meiden dat er zo’n loungebanksetding maar dat is zo niet ons ding dus die komt er in ieder geval niet onder de nieuwe veranda. Maar hé, we hebben nog een ander afdak, misschien daar. Ooit.

Alhoewel, daar staat nou onze picknicktafel en omdat we die kochten van het geld dat we kregen voor onze trouwerij gaat die er in ieder geval nooit uit.

We hebben in ieder geval nog genoeg te doen voordat de veranda helemaal ingericht en af is. Maar dat we ervan gaan genieten staat als een paal boven water.

Heup

Ik vertelde in dit logje al dat Mr. T. soms niet mee ging wandelen omdat hij last had van zijn heup. Nou speelt dat natuurlijk al best een tijdje ‘dat last hebben van’. Hij loopt zichtbaar met een soort tik, kan alleen met veel moeite zijn sokken aantrekken en moet -als hij even gezeten heeft of uit bed komt- ook echt op gang komen. Als hij gesport heeft (al klinkt dat serieuzer dan dat het is: van oktober tot en met maart sport hij een uurtje in de week), dan heeft hij de dag erna extra last en in de tijd dat hij nog handbalde had hij echt dagen erna nog pijn.

Pijn heeft hij eigenlijk altijd aan zijn heup al is die normaliter goed te dragen, maar toch is dat niet wat je wilt. Enfin: genoeg redenen dus om een keer bij de huisarts langs te gaan die hem onderzocht en doorstuurde voor röntgenfoto’s. Wat wij al verwacht hadden werd werkelijkheid → vergevorderde artrose en feitelijk is er maar één remedie: een nieuwe heup.

En tja, dat is nogal wat hoor, als je 52 bent. Want was is wijsheid? Aan de ene kant neig ik naar gewoon doen want dit is ook niet fijn. Maar hé, ik hoef die beslissing natuurlijk niet te nemen. Dat moet Mr. T. doen. Het accepteren van het feit dat het ‘moet’ is nog best een dingetje voor hem. Daarnaast te horen te krijgen dat de huisarts ‘kijkende naar zijn vingers’ denkt dat daar ook al artrose zichtbaar is is gewoon hartstikke k*t.

Heb jij misschien een nieuwe heup of ken je iemand met een nieuwe heup? Heb je tips of zo? Ze zijn van harte welkom. 

Heel, heel mooi in al zijn gruwelijkheid

Hoe raar is het om ontzettend te genieten van een fantastisch mooi boek dat gaat over de verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog? Maar dat is wat ik gedaan heb: echt genoten van een waarlijk prachtig boek dat verschrikkelijke dingen beschrijft. Waar gaat ‘Scherven van hoop‘ van Gemma Liviero over?

Een aangrijpend oorlogsverhaal over een Nazi-arts, een Joodse vrouw en een klein meisje, wier wegen op een bijzondere manier samenkomen. Drie verschillende mensen proberen op hun eigen manier om te gaan met de verschrikkingen van de oorlog. Willem, een Nazi-arts met gewetenswroeging; Elsi, een jonge Joodse vrouw die probeert te overleven in een Poolse getto; en Matilda, een meisje dat vastgehouden wordt in een Lebensborn kliniek waar het Arische ras wordt verbeterd. Wanneer hun wegen zich kruisen, vechten ze samen voor een nieuw bestaan. Maar de oorlog laat diepe sporen na.

Het boek speelt zich af in Polen en Duitsland en volgt drie verschillende mensen. Liviero laat de hoofdstukken steeds vanuit een van die drie vertellen en dat doet ze echt heel erg mooi. Het boek belicht gebeurtenissen uit de Tweede Wereldoorlog waar wij hier eigenlijk nauwelijks weet van hebben en ik vond het buitengewoon boeiend om te lezen. Het is een zeer indrukwekkend boek dat me raakte en nog lang zal bijblijven. De personages zijn zo realistisch weer gegeven en de verschrikkingen van de oorlog kruipen onder je huid. Je wilt zo graag dat het goed afloopt voor Willem, Matilda en Elsi.

De schrijfstijl is heel mooi en past precies bij de karakters die op dat moment het hoofdstuk ‘vertellen’. Ik zag op bol.com dat Liviero meer boeken op haar naam heeft staan. Helaas zijn ze nog niet vertaald in het Nederlands en ik hoop dat dat heel snel gaat gebeuren want wow, wat kan deze dame schrijven.

Tegen jou wil ik zeggen: lees dit boek! Zo snel mogelijk.

Young Americans

Afgelopen zondag was ik bij een speciaal optreden. Op de school van De Scholier gebeurden sinds de donderdag ervoor namelijk bijzondere dingen. Er was een gezelschap neergestreken bestaande uit jongelui uit (voornamelijk) Amerika die alle groepen twee van de school in een paar dagen tijd meenamen in de mooie wereld van dans, zang en theater.

De Scholier was een beetje sceptisch, want pffft moesten ze dan dansen en zingen en pffft, dat kan ik toch helemaal niet. En die gevoelens werden vooral ook nog wel versterkt door het feit dat al haar klasgenootjes ook een beetje stoer laconiek deden. Beetje raar eigenlijk natuurlijk van De Scholier, want ze zit al jaren op toneel dus wat meer enthousiasme voor de kunsten had ik wel verwacht. Toen ze echter op vrijdag na een lange dag repeteren thuiskwam was ze toch stiekem wel heel erg enthousiast geworden al zei ze nog steeds dat we echt niet hoefden te komen. Eigenlijk hadden we er ook geen tijd voor want Mr. T. had bardienst en we hadden ook nog een verjaardag. Maar goed: op de zondag zelf ben ik toch gegaan en ik kan niet anders zeggen dan dat ik genoten heb.

De show bestond uit twee delen: voor de pauze traden ‘the young americans’ zelf op en dat was echt supergaaf. Het is een beetje te vergelijken met Jeans, veel verschillende muziekstijlen en dans. Maar Jeans treedt volgens mij meestal met 10 mensen op het podium op en hierbij staat het podium vol met jongelui. Echt heel tof.

Na de pauze was het de beurt aan de kinderen. En ook dat was vooral heel erg schattig en aandoenlijk als horen 12-, 13-, 14-jarigen dat natuurlijk niet graag over hun optreden. Het was echt heel leuk in ieder geval en voor zover ik het kon zien deden ze allemaal (ik denk toch al gauw zo’n 200 stuks) gewoon hartstikke goed mee en genoten ze er ook nog van. De Scholier zei later zelfs al dat ze best met die groep mee wil gaan touren. Later, als de groot is.

Reünie

In 2012 ging ik naar een reünie van mijn basisschool, afgelopen zaterdag ging ik naar een reünie van mijn middelbare school. Nou was ik al wel eerder op een reünie van mijn middelbare school geweest, maar dat was nog in mijn préblogtijdperk.

De middelbare school viert dit jaar haar 70-jarig bestaan en vierde dat onder andere met een reünie voor oud-leerlingen. De huidige leerlingen worden overigens niet vergeten: zo is er aanstaande woensdag een groot feest en aanstaande vrijdag gaat de hele school naar de Efteling. Tof hoor. De Scholier vermaakt zich de komende dagen dus wel en daarna volgt de herfstvakantie om uit te rusten.

Maar goed, die reünie, daar zou De Student ook naar toe gemogen hebben, maar die ging niet. Te kort geleden natuurlijk. Ik ging dus wel en ik vond het geweldig! Veel mensen gezien en gesproken. Geen blunders gemaakt ook. Gelukkig maar. Ha, ik snap dat dat even wat verduidelijking nodig heeft. Tijdens de borrel na afloop van het bezoek van onze Koningin ging ik op een gegeven moment bij mijn collega staan en die stelde me voor aan een vriendin van haar met die en die achternaam uit die en die plaats. ‘Oh’, zei ik: ‘Ben jij dan misschien een zus van die en die uit die plaats want daar was ik vroeger op de middelbare zo verliefd op en wij noemden hem vroeger altijd *bijnaam* ‘. Wat bleek: ze was met hem getrouwd en op het moment dat ze dat zei kwam hij aanlopen. OMG dat was echt heel gênant. Ik raak met hem in gesprek en zeg dat ik zo verschrikkelijk verliefd op hem was maar dat hij niet geïnteresseerd was en dat ik daar heel verdrietig van geweest ben. In mijn herinnering is het daar dus bij gebleven. Maar volgens hem hadden we dus heus wel gezoend en was ik wat dat betreft zelfs de eerste die hij zoende. Uh okay, dat ben ik dus echt totaal kwijt. Of ik heb het verdrongen dat kan natuurlijk ook. In ieder geval erg gezellig gekletst en op een gegeven moment kwam de reünie ter sprake. Hij wist van niets maar inmiddels weet ik dat hij en een paar vrienden ook komen. Maar dat allemaal geheel terzijde.

Wie er ook was is P. P. is een jongen met een lichamelijke beperking die vroeger heel veel gepest is en dat is natuurlijk verschrikkelijk. Ik heb hem zelf nooit gepest, maar ik heb ook nooit iets gedaan om het tegen te gaan en dat is misschien wel net zo erg. Wat ik dan dus wel heel tof vindt is dat hij toch naar de reünie kwam want een heel fijne tijd had hij er volgens mij niet. We zijn al een tijd via facebook bevriend en hij heeft volgens mij een prima leven opgebouwd. Goede baan, Koninklijk onderscheiden vanwege het vele vrijwilligerswerk dat hij doet (zelfs een ridder!), leuke hobby’s (onder andere songfestivaladept). We hadden van te voren afgesproken dat we elkaar zeker moesten treffen en dat is gelukt. Heel fijn bijgekletst. Het was overigens bijzonder om te horen dat hij de laatste twee jaar op de school het erg naar zijn zin gehad heeft. Hij gaf eerst ruiterlijk toe dat hij zelf ook een behoorlijk ettertje was in de eerste klassen en dat hij op een gegeven moment met zichzelf heeft afgesproken dat het zo niet door kon gaan. Hij heeft toen zijn houding en gedrag ook aangepast en vandaar de leuke latere jaren.

Ik was aanwezig bij een soort van collegetour waar een BN’er die op onze school studeerde een tweetal oud-leraren interviewde en een drietal oud-leerlingen die ieder een mooi verhaal hadden omdat ze iets bijzonders bereikt hadden. Echt heel erg leuk om bij te wonen.

En verder sprak ik met een boel mensen. Natuurlijk met de meiden waarmee ik nog steeds bevriend ben en die op dezelfde school zaten, maar vooral dus met mensen die ik nooit meer zie. Leuk om te zien hoe iedereen terecht is gekomen, hoe het met kinderen zit, met banen, relaties en wat al niet meer. Mensen zijn uitgevlogen en soms ook weer teruggekomen. Ik sprak mensen die echt heftige dingen zijn overkomen of nog steeds overkomen (wat te denken van een oud klasgenoot van wie alle drie de kinderen een ernstige spierziekte hebben waardoor ze alle drie vroegtijdig zullen overlijden).

De reünie duurde tot middernacht maar uiteindelijk rolde ik pas om iets over tweeën mijn bed in. Kortom: het was super!

Dochter van Frankrijk

Ik vond ‘Dochter van Frankrijk‘ van Carol Drinkwater een zeer aangenaam boek.

2015. Sinds haar dochter vier jaar geleden is weggelopen, leeft fotografe Kurtiz Ross in een zelfgekozen isolement, met als enige gezelschap haar camera. Ze geeft zichzelf de schuld van Lizzies verdwijning, en heeft de hoop opgegeven. Totdat er een bericht komt: Lizzie is in Parijs.
1947. De Engelse Charlie leidt na de oorlog in Parijs een eenzaam bestaan. Terugkeren is geen optie, hij is bang om opgepakt te worden als deserteur. Dan ontmoet hij de jonge Marguerite, zij is vastbesloten om het te gaan maken als actrice. Samen vertrekt het stel naar Zuid-Frankrijk, waar Marguerite hoopt op een auditie in Cannes.
2015. Tot haar verbijstering belandt Kurtiz in Parijs in een ongekende situatie van chaos en paniek. Te midden van alle chaos biedt een onbekende dame Kurtiz hulp. Geen van beiden kan voorspellen wat de nacht hun zal brengen. Maar de vriendschap van de oude vrouw, en haar verhaal over haar liefde en verlies in de naoorlogse Provence, zorgen voor een sprankje hoop – en voor een onverwachte band, een nieuw begin…

Een heel fijne schrijfstijl en een mooie manier van het verweven van beide verhalen in elkaar maakten dit boek tot een bijzonder tof boek. Er gebeurt van alles en alles klopt dan ook nog met elkaar. De aanslagen in Parijs van november 2015 vormen de verbindende factor tussen Kurtiz en Marguerite en dat geeft het boek een extra dimensie. Iedereen weet immers wat er toen gebeurde en de paniek en stress van Kurtiz kan ik me levendig voorstellen.

Al met al zeer de moeite waard. Snel gaan lezen dus.