Ik vond ‘Dochter van Frankrijk‘ van Carol Drinkwater een zeer aangenaam boek.

2015. Sinds haar dochter vier jaar geleden is weggelopen, leeft fotografe Kurtiz Ross in een zelfgekozen isolement, met als enige gezelschap haar camera. Ze geeft zichzelf de schuld van Lizzies verdwijning, en heeft de hoop opgegeven. Totdat er een bericht komt: Lizzie is in Parijs.
1947. De Engelse Charlie leidt na de oorlog in Parijs een eenzaam bestaan. Terugkeren is geen optie, hij is bang om opgepakt te worden als deserteur. Dan ontmoet hij de jonge Marguerite, zij is vastbesloten om het te gaan maken als actrice. Samen vertrekt het stel naar Zuid-Frankrijk, waar Marguerite hoopt op een auditie in Cannes.
2015. Tot haar verbijstering belandt Kurtiz in Parijs in een ongekende situatie van chaos en paniek. Te midden van alle chaos biedt een onbekende dame Kurtiz hulp. Geen van beiden kan voorspellen wat de nacht hun zal brengen. Maar de vriendschap van de oude vrouw, en haar verhaal over haar liefde en verlies in de naoorlogse Provence, zorgen voor een sprankje hoop – en voor een onverwachte band, een nieuw begin…

Een heel fijne schrijfstijl en een mooie manier van het verweven van beide verhalen in elkaar maakten dit boek tot een bijzonder tof boek. Er gebeurt van alles en alles klopt dan ook nog met elkaar. De aanslagen in Parijs van november 2015 vormen de verbindende factor tussen Kurtiz en Marguerite en dat geeft het boek een extra dimensie. Iedereen weet immers wat er toen gebeurde en de paniek en stress van Kurtiz kan ik me levendig voorstellen.

Al met al zeer de moeite waard. Snel gaan lezen dus.